අපේ කතා

Hi there, A-peeps. For Addison’s Awareness Week, I thought we would share a little bit about our Addison’s journey.

It all started sometime in June 2018. Ghost wouldn’t eat, and for a Bully not to eat, something is definitely up. At first, it was thought he had a bad back. Five days on and he still hadn’t eaten anything, so it was time for a blood test. The blood test was going to take about 20 විනාඩි, so whilst we waited, we took Ghost for a walk down the street. When we got back into the vet’s, he pretty well took the lead out of my hand and said Ghost’s kidneys weren’t working. My world stopped there and then. I don’t have any 2-legged children, my 4-legged furry children have always been the centre of my world, so as you can imagine, this was devastating. Anyway, I will try and keep this as short as I can. I left him at the vets, got a phone call within the hour, and was told that it was likely he had Addison’s disease. I’m like WTF is Addison’s disease!!! Ghost’s breeder’s parents bred Bullies before her and she hadn’t heard of it, so this must be bad. So as is the way these days, straight onto Google. There was so much information to try and make sense of, it was pretty tough. Eventually, we were put onto the CARE Facebook group and as far as Addison’s goes, it was the best thing ever. We started on tablets, had another crisis, and eventually changed to the monthly injection and haven’t looked back. While I am still very vigilant about Ghost’s health, I am so much more comfortable with how Addison’s can be controlled with the right medication. I read everything I could get my hands on trying to understand how to make the most of my boy having this disease. CARE’s document page is THE place for all this information. Then, if I had any queries or questions, I would post it to the group, and what can I say about my Addison’s family, well words can’t describe how wonderful they all have been. This journey would have been so much harder and I am 100% sure we wouldn’t be where we are today if it hadn’t been for them and the low dose protocol. ඒ නිසා, the low dose protocol, well that’s a learning experience in itself but once you get your head around it, it is without a doubt the way to go in my opinion. Ghost started, according to his weight on 1.3 ml of Zycortal and is now on 0.45 ml. My vet has been awesome with coming to terms with this, and he says, “I know the manufacturer says that he should be on a higher dose, but I can see in his behavior and in his blood test that the results don’t lie.” If I had any advice for anyone new dealing with Addison’s, I would say go to this group with any questions you have, learn how to read the blood test results, and adjust the medication accordingly (if I can do it anyone can) and you’re A-dog will be back to normal in no time.

Speaking of back to normal, just before Ghost was diagnosed, he had just started to ride on the back of my Canam 3 wheeled motorcycle. Obviously, this stopped for a while during the first part of his diagnosis, but now there’s no stopping him. If it wasn’t for his medical tag and if you didn’t tell anyone, they would never know he has a disease. As well as our normal frequent rides, we have been on the Pink Ribbon ride, the Bikers against Bullies ride, and the latest was the fundraising ride for the Country Fire Service. As always, Ghost is a massive hit with everyone, takes everything in his stride, and laps up all the attention he gets. Late last year, we were also accredited with Therapy Dog Services as a Community Visiting Dog Team. At this stage, we have had half a dozen visits to a nursing home, but this year promises to be awesome and we can’t wait! We are anticipating on being used for some special visits, special events and appearances to places like Ronald McDonald house, The Cancer Council lodge, universities around exam times, the Youth Courts, and wherever else we can put smiles on faces. It’s a huge win for everyone involved from Ghost himself, the people who we come across, the Addison’s community, and the Bull Terrier breed (which is quite often and unnecessarily very misunderstood).

Ghost is very much a part of our family and participates in most things we get up to. We go up the river, which he absolutely loves, and he even gets invited to Christmas lunch with the rest of our extended family. He is such a sweet gentleman.

So on finishing up, I suppose my message is this, if you have a dog that’s been diagnosed with Addison’s, you will shit yourself at first, I know I did, but take a deep breath and with the right frame of mind, taking note of all the information available, trusting this wonderful group, asking loads and loads of questions, you WILL get through this and you and your dog can do anything and be anything that you want to be. Look at Ghost, a goggle wearing, community visiting Bull Terrier who rides on the back of a motorbike and puts smiles on the faces of everyone he meets. I reckon that’s a pretty good thing. A-dogs rock!!!

Anyways I hope this has put a bit of a smile on YOUR face and don’t worry, there is definitely a light at the end of the tunnel.

Lots of love and big Bully hugs to you all.
Jarrod and Ghost

හොස්ට් රයිඩර් - සාමාන්ය කරකැවිල්ල ගේ
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

 

! Scroll down and you will also find her story auf Deutsch and en Español!

පෙබරවාරි මාසයේ දී 2016, I lived in Cholula, México, with my three Shepherds (German and Belgian, all rescued) when a friend called me that she had found a small puppy in a closed garbage bag, close to suffocation. ඒ නිසා, I went, picked the tiny bundle up, and presented her to my vet.
Four weeks old, something about one kilo. We immediately found a family willing to adopt her, so she just would stay some days until this family would go for her.

Yes…just that it never happened.

She adapted quickly to the life in between the large Shepherds and grew rapidly. My students named her ‘Piña’ and she won the hearts of everyone, but nobody adopted her. She was a really brave, fearless, and intelligent puppy, so I started her training. She was brilliant in obedience, and as small as she was compared to the Shepherds, she was brave and ‘strong’ in protection work as well. පසු 6 months with me, I declared her mine officially and we started her search and rescue training, as we had noticed her very capable of nose work.

She was the only cross-breed in the training but after some negative experiences, we finally found a trainer from the Red Cross who saw her potential. She grew stronger and demanded her a lot of skills. She learned quickly and we saw impressive results. After a heavy training session, at night I noticed that she was leaking urine and she appeared more tired than usual, so the next day I went to my vet to check her for an infection. Negative. We gave her some days of rest and she was back to normal. A week later, she got back to training and the same happened: tired, leaking urine. There, my vet noticed her heart rate was very low, so she asked me to go to a large clinic for a heart check. They did an echo of her heart, abdomen, blood work, the complete program.

When I went back to pick her up, the cardiologist said that her heart was heavily ‘overworked’, as well as her kidneys, so this would be the reason of her leaking urine and fatigue. She told me she was suspecting Addison’s, as her electrolytes were a little bit off, but not as strong as it could be. Piña had a shot of Dexamethasone two weeks ago because she got stung by some bees, so the definitive test for Addison’s we couldn’t do until four weeks later. But she was very sick and we decided we would try to stabilize her with IV fluids as long as possible to do the test.

After some days with the fluids, her situation got worse and all the vets at the clinic, together with my vet, decided to start treatment for Addison’s as Piña was weaker each day. When we started with the Prednisone and the Fludrocortisone (Astonin), she was herself few days later, with all the side-effects of the Prednisone, but active, strong heart rate, and her happy self.
Over the weeks, we reduced the Prednisone and she went back to the search and rescue training, happy happy happy. She was one and a half year old at that time. She got stable, I got used to managing her medicine, and finally, we had our first search and rescue events, where she gained attention because of her incredible happy nature and strong will to work.

We specialized in high mountain rescue and collapsed houses, where her weight (18 kilos) is a huge advantage compared to Shepherds or Labradors and their usual weight. ඒ නිසා, Piña and I learned rope work as well.

Last summer we moved from Mexico to Ecuador, where we kept training, but suddenly (and unexpectedly), I got the permission to work with my dogs at my college, with the students. Piña is a search and rescue dog, but not a therapy dog as two of my older ones, so she was just like a backup. But, due to a heat wave, one of the therapy dogs could not go to classes with me sometimes and we took Piña…and she adapted quickly. දැන්, some months later, she is adored by the students and a huge part of the college and a favourite on school excursions and events.

In the 2 years since her diagnosis we had to adjust her medication just twice, I always carry around Prednisone everywhere I go but besides of that she is a normal search and rescue and soon-to-be-therapy dog. In our free time we go hiking in the mountains, go swimming in the river, or just go around by bike. She does absolutely everything a non-Addison’s dog would do, just with an excess of energy.

My Ecuadorian vets use her as an example for their vet students as they have never seen an Addison’s dog before.

Deutsche Übersetzung

Im Februar 2016 lebte ich in Cholula, Mexiko, mit meinen 3 adoptierten Schäferhunden (deutsch und belgisch), als eine Freundin mich anrief, dass sie einen winzigen Welpen in einer geschlossenen Mülltüte am Straßenrand gefunden hatte, kurz vor dem Ersticken. Ich fuhr hin, holte das kleine Bündel ab und stellte sie meiner Tierärztin vor. 4 Wochen alt, ungefähr ein Kilo. Wir fanden ziemlich sofort eine Familie, die sie adoptieren wollte, sich aber noch ein paar Tage organisieren musste bevor sie sie abholen. Nunja, das ist leider nie passiert.
Sie gewöhnte sich rasend schnell an das Leben mit den großen Schäferhunden und wuchs fröhlich vor sich hin. Meine Schüler gaben ihr den Namen PIÑA (also Ananas), weil wir da gerade die Früchte durchnahmen. Sie gewann alle Leute für sich, aber niemand adoptierte sie.

Sie war ein sehr mutiger, starker und extrem intelligenter Welpe/Junghund, also begann ich, sie zu trainieren. Sie war großartig in Gehorsam/Unterordnung und —obwohl so klein im Vergleich zu den Schäferhunden— war sie auch sehr mutig und forsch im Schutzdienst.

Nach 6 Monaten bei mir wurde sie ganz hochoffiziell ‘meine‘ und schließlich begannen wir auch ihr Rettungshundetraining, da wir ihren hervorragenden Naseneinsatz bemerkt hatten. NATÜRLICH war sie der einzige Mix beim Training, und wir gerieten leider auch an einen Trainer, der sie für nicht fähig hielt, das können nur bestimmte Rassehunde. Schließlich fanden wir ‘unseren‘ Trainer, der ihr Potential sah und so ging es sehr schnell aufwärts und sie überraschte uns oft mit ihren Fähigkeiten.

Im August 2017, nach einem sehr intensiven Training, bemerkte ich, dass sie deutlich erschöpft war, ein bisschen undicht und einfach nicht die fröhliche Wildsau wie sonst. Ich ging am nächsten Tag zu meiner Tierärztin mit dem Verdacht auf eine Blasenentzündung, negativ. Sie bekam ein paar Tage Pause und war weitestgehend wieder normal. Beim nächsten Training passierte dasselbe: totale Erschöpfung, Urininkontinenz. Diesmal bemerkte meine TÄin eine extrem niedrige Herzfrequenz und überwies uns an eine Klink zum kardiologischen Check. Dort machten sie einen Herzultraschall, Bauchultraschall, Blutbild, EKG usw., das volle Programm. Als ich sie dort nach der Arbeit abholen wollte, sagte mir die Ärztin, dass Herz und Nieren total überlastet seien, das sei der Grund für die Erschöpfung und die Inkontinenz. Die Ärztin vermutete Addison wegen einer leichten Elektrolytverschiebung, aber auf Grund einer Bienenattacke knapp 2 Wochen vorher konnten wir den ACTH-Test nicht machen, wir müssten 4 Wochen warten…also beschlossen wir, sie soweit mit Infusionen zu stabilisieren um den Test machen zu können. Leider ging es ihr trotz der Infusionen zunehmend schlechter, so dass alle beteiligten Tierärzte beschlossen, dass sie auf Addison behandelt würde. Wir begannen mit Prednisolon und Fludrocortison (Astonin) und nach wenigen Tagen war sie wieder fast die Alte. In den Wochen darauf reduzierten wir das Prednisolon, dadurch verschwanden auch die Nebenwirkungen, aber das Herz war stabil und sie wieder aktiv. Ich gewöhnte mich ans das Medikamentenmanagement und lernte, selber ihr Herz abzuhören und schließlich kehrten wir zum Rettungstraining zurück und hatten bald unsere ersten Einsätze, wo sie immer im positiven Sinne Aufmerksamkeit bekam, weil sie so fröhlich ist aber zeitgleich auch extrem professionell und zuverlässig bei der Arbeit. Wir spezialisierten uns auf Hochgebirgsrettung und Trümmerarbeit, wo ihre kompakte, aber sportliche Statur (18kg) ein großer Vorteil gegenüber größeren und schwereren Hunden wie DSH oder Labradoren darstellt. Also lernten wir gemeinsames Abseilen, Aufstieg in Seilen, Seilbahn fahren und vieles mehr.

Sommer 2019 zogen wir von Mexiko nach Ecuador, wo wir weiterhin trainieren, aber sehr plötzlich bekam ich von meiner Schule die Erlaubnis, mit meinen Hunden an der Schule mit den Kindern und Jugendlichen zu arbeiten. Nun ist die kleine Wildsau ein Rettungshund, aber kein Therapiehund, und so war sie erst nur als Reserve gedacht, falls einer meiner richtigen
Therapiehundesenioren ausfällt. Bei einer extremen Hitzewelle, wo die beiden Senioren nicht arbeiten konnten, kam also ihr großer Tag, und wie vorher bei allem anderen auch, sie lernt rasend schnell. Jetzt, ein paar Monate später, wird sie von den Schülern (und Kollegen und Chefetage und Service- und Sicherheitsleuten der Schule) angebetet und wir werden zu jeglichen Events und Exkursionen eingeladen, führen alle ihre coolen Tricks vor und lassen sie mal einen Schüler suchen…

In den knapp 2 Jahren seit ihrer Diagnose mussten wir ihre Medikation nur 2mal anpassen, einmal fiel sie aus uns unbekannten Gründen in eine Krise und musste einige Tage in der Klinik am Tropf bleiben, aber davon abgesehen ist sie ein normaler Rettungshund und ein baldiger Therapiehund. Das einzige, was ich beachten muss, ist, immer Prednisolon dabei zu haben, weil sowohl Sucheinsätze als auch Arbeitstage an der Schule stressig sind. Im positiven Sinne, aber eben dennoch stressig.

In unserer Freizeit wandern wir im Hochgebirge, gehen schwimmen oder fahren auch mal Fahrrad. Sie macht absolut alles (oder noch mehr), was ein nicht-Addison-Hund machen würde, nur mit einem Überschuss an positiver Energie.
Nebenbei: meine ecuatorianischen Tierärzte benutzen sie als Beispielfall für ihre Vetmedizinstudenten, da die allermeisten nie zuvor einen Addisonpatienten zu Gesicht bekommen haben.

ස්පාඤ්ඤ

La historia de Piña
En febrero de 2016, vivía en Cholula, México con mis tres pastores (alemánes y belgas, todos rescatados) cuando una amiga me llamó que había encontrado una cachorra en una bolsa de basura cerrada en la banqueta de la calle., a punto de asfixiarse. Entonces fui, recogí la cachorra y le presenté a mi veterinaria. 4 semanas, alrededor de 1000gramos. Inmediatamente encontramos a una familia que le quiso adoptar, solo que necesitaban organizarse antes de llevarla. Pero…nunca pasó y se quedó conmigo más tiempo que esperábamos.

Se adaptó rápido a la vida entre los pastores grandes y creció sanamente. Mis alumnos le llamaron PIÑA porque en ese tiempo estuvimos viendo las frutas. Ella enamoró a todos pero nadie la adoptó. Estaba una cachorra muy valiente, segura e inteligente, así que empezamos a entrenarle. Brillaba en obediencia, trucos y –a pesar de ser chiquita comparada con los pastores– aún se lanzó a guardia y protección. Cuando llevaba 6 meses conmigo le declaramos ‘mía’ oficialmente y también empezamos su entrenamiento de búsqueda y rescate, como le notamos muy apta para trabajo de olfato.

Claro que estaba la única cruza callejera y a principio nos encontramos con un pseudo-entrenador que dijo que no sirviera y blabla, pero por fin encontramos a un entrenador que vio su potencial y pronto vimos resultados impresionantes.

En agosto 2017, después de una sesión fuerte de entrenamiento, ella pareció exhausta, triste y le salió orina cuando durmió. El día siguiente le checamos por infección de las vías urinarias, era negativo. Le dimos algunos días de reposo y pronto estaba como normal. Cuando volvió al entrenamiento pasó lo mismo: cansancio extremo, incontinencia. Esa vez mi veterinaria notó su frecuencia cardíaca muy baja y nos mandó a una clínica para un chequeo cardiológico. Hicieron un eco cardíaco, sonografía de corazón y abdomen, tomaron la presión, análisi de sangre…todo. Cuando fui por ella, la cardióloga me dijo que tanto el corazón como los riñones tienen una sobrecarga y por eso estaba tan cansada. La doctora sospechó Addison por una leve desbalance de los electrolitos y el problema cardíaco. Por un ataque de abejas dos semanas antes Piña había recibido una inyección de cortisona, así que no pudimos hacer el test de estimulación del ACTH. Los doctores dijeron que se tendría que esperar 4 semanas para poder hacer el test, a lo mejor se podría estabilizarle con sueros de cloruro de sodio por algún tiempo y finalmente hacer el test.
Desafortunadamente, aún con los sueros su situación empeoró y después de algunos días todos los veterinarios involucrados decidieron juntos empezar el tratamiento por Addison. Empezamos con Predisona y pastillas de Fludrocortisona (Astonin) y en pocos días estaba fuerte y alegre como antes. Su frecuencia cardíaca se normalizó u poco a poco pudimos bajar la dosis de la Prednisona, con eso desaparecieron los efectos secundarios.

Piña tenía un año y medio cuando le diagnosticaron.

Ella estaba estable, yo me acostumbré a manejar sus medicinas y por fin pudimos volver al entrenamiento. Pronto tuvimos los primeros operativos de búsqueda y rescate y ella ganó los corazones con su carácter amigable y alegre y su profesonalismo en cuanto al trabajo de búsqueda. Nos especializamos en rescate de alta montaña y escombros/estructuras colapsadas donde ella por su estatura compacta y atleta (18kilos) tiene ventajas con los pastores o labradores más pesados. Así, aprendemos hacer rappel, subida en cuerdas, andar en teleféricos y cualquier tipo de vehículo.

En verano de 2019 nos mudamos a Ecuador, donde seguimos entrenando, pero de repente recibimos el permiso de mi colegio, a trabajar con los perros en el colegio. Piña como perra de búsqueda y rescate solo era planeada como reemplazo para mis dos perros de terapia. En una fuerte ola de calor, cuando los dos perros de terapia por su edad no podían trabajar, llegó la hora de Piña y…aprendió rapidísimo. Ahora, meses después, es adorada por todo el colegio (alumnos, colegas, jefes, padres de familia, empleados) por su alegría permanente, por saber hacer tantos trucos y por brindar seguridad a excursiones.

En los dos años de su diagnosis solo dos veces tuvimos que ajustar sus medicamentos, siempre llevo algo de Prednisona conmigo (tanto la búsqueda como el trabajo en el colegio le exigen mucho y tengo que darle más Prednisona en los días de trabajo) pero al lado de eso es una perra de búsqueda y rescate normal y perra de terapia futura.
En nuestro tiempo libre hacemos senderismo, escalamos montañas, andamos en bici o vamos a nadar. Piña hace absolutamente todo (o más) que hace un perro sin Addison, solo con exceso de energía.
Mis veterinarios ecuatorianos le usan para enseñanza de Addison a sus estudiantes de medicina veterinaria como la mayoría nunca ha visto un caso de Addison antes.
Por ganar tantos corazones, mis amigos me regalaron un tatuaje en forma de Piña y la mitad de mi casa tiene decoración en forma de Piña. Su apodo es “la cola inquieta” por ser tan alegre, y cuando la ven, nadie sospecha su enfermedad.

Piña - සාමාන්ය කරකැවිල්ල ගේ
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

 

This is Ozzie! We adopted him as a 6-month-old rescue. Border Collie/Australian Terrier mix according to the DNA test. His weight is 48 රාත්තල්. We started noticing changes in him when he was about 3.5 වයස අවුරුදු (early 2016). The first indication (missed by me as a medical issue at that time) was a drastic change in his coat. His hair grew longer and turned from black to brown. He looked like a little bear!

Then in June, we went camping and I noticed he was peeing a lot. Copious amounts and very dilute. Then also occasional diarrhea.

Still energetic, we continued agility all this time. Then one morning, he didn’t want to eat. That was my indication that something was wrong. He always loved food. I also noticed that he would pant a long time after playing ball. Too long.

To the vet that day in June 2016, just before his 4^වන උපන් දිනය. They asked me what his symptoms were because he looked like such a happy camper. I told him about the not eating and the panting. I could pick him later that day and was told to give him chicken and rice. They had taken blood and results would be back the day after.

I just went to agility training that next morning, and when I came back the vet had called to bring Ozzie in ASAP. They suspected Addison’s disease. They did the ACTH test and he didn’t stim at all. Diagnosis was in!

He was on fluids for a day, was given Percorten (1.75 ml at regular dose), and Prednisone. I soon learned about low dose; I did learn so much in just a few days. It was worth my time, because I have been able to lower his Pred to only 0.25 mg per day and we went with low dose of Percorten (0.6 ml) for his second shot. එය පෙනෙන්නේ 3 months for his K level to go up to 4.9! Then after several months of electrolyte tests, we have him now on 0.25 ml of Percorten every 28 දින. That is lower than many other dogs, but he does really well on this.

Then the best part: after three months of healing, I went back to Agility, Treibball, started Nosework, and started Trick training. I had my sweet boy back. Like nothing happened. He still runs Agility at the highest levels, received his Excellent Treibball title plus his Trick Dog Champion and Stunt Dog Professional title in 2018. He is close to getting his Masters Jumpers and Standard titles in AKC agility and I hope to attend the Nadac Championships in September this year. He earned his Nosework 2 title a few months ago. Going for level 3 this year!

I am so proud of this boy; he really loves life and he keeps me busy! Here is a link to one of his Treibball runs he so loves: https://www.youtube.com/watch?v=bTC1jBJR_jM

Ozzie - Thyra පී.
සාමාන්ය කරකැවිල්ල ගේ
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

 

Stirling is my sweet, amazing Border Collie. His fancy AKC registered name is Premiere’s Stirling Status, UD, P-UTD, FDC. From the start, I believed he was supposed to be my dog. I have been training and showing dogs in competition obedience for nearly 20 years and I was ready for my first Border Collie. I drove out to California to pick up my black and white ball of fluff. The puppies were running about like little chickens, this way and that. Since they were interested in running about the room, the puppies were not paying much attention to the new stranger (me). Then the puppy pack ran past me and one scooted to a stop and attempted to jump right on me; he was enthralled with me. He was adorable and I loved him at very first sight, but this puppy was already promised to another home. I was a bit disheartened but trusted our breeder and her matching of the dogs. She picked up this other adorable puppy and placed him in my lap; this was the puppy picked for me. He was cute and wiggled directly out of my arms to go play. The breeder put the puppies in the crate and we chatted a bit. She took the puppies out at least four more times. All the puppies would run directly past me to play and this one little puppy would run past me and put on the brakes to try to jump in my lap, as I said earlier, he was enthralled and I was starting to have heartbreak as this was not my puppy. අවසාන වශයෙන්, the last time the breeder took the puppies out and they all ran past me but the one, she picked him up and shared she’d not seen anything like this, and well; he was my pup. That puppy, as you likely guessed, is my amazing Stirling.

Stirling and I went off to enjoy our busy, active life together, training and running. I loved having my first border collie.

Around the time he was a year old, I noticed he seemed to have periods when he did not feel well. He would have loose stool and seem tired; not as active. I would take him to the vet and he would get some medicine to calm his stomach. His labs were fine. I would notice he would have loose stool after a training session. The next symptom Stirling demonstrated was a full body rash. Stirling had pus like lesions all throughout his body. It was so scary! Off to the vet we went. At this point, as I am a nurse, I started to put together this seemed like an autoimmune or autoinflammatory condition. As quickly as the rash developed, it went away. From there, Stirling would go on to have periods of loose stool, lethargy, and high fever. I would rush him to the vet for treatment and part of the treatment was steroids. After treatment, Stirling would be back to his amazing self and off we would go running and training until the next episode. There were a number of these episodes. අවසාන වශයෙන්, after one of the episodes, we saw a different vet as we were on holiday. I shared our story and I was so upset. She blurted out, “I think he has Addison’s disease!” She ran the tests, gave him steroids, and fluids to stabilize him. For this final episode, Stirling’s blood glucose was low; he had an atypical presentation of Addison’s. At least now we knew! Stirling’s presentation of Addison’s was an atypical presentation making an already challenging diagnosis even more challenging. We returned to Arizona, ran more tests to discover Stirling has primary Addison’s disease, but remains with glucocorticoid deficiency —or with Atypical Addison’s disease. Stirling has remained in Atypical Addison’s since 2012. Since he tested for primary Addison’s we follow his labs every 4 මාස.

After the initial stabilization period, which was hard, Stirling has been feeling wonderful, running and competing. Our team for Stirling is amazing. Our Vet is very supportive of our treatment and we work together for the best treatment plan for Stirling. She is supportive of low dose prednisone and our feeding plan.

For brags, Stirling and I run together and recently we ran a 6-minute mile! We show in competitive obedience and are almost always in the ribbons. The UD (Utility Dog title) is one of the top obedience titles. Stirling is my first obedience dog to achieve the UD title. I adore every minute we have together. Strangely enough, I believe we enjoy a stronger bond because of the Addison’s.

Outside of the difficulty of diagnosis, and the initial stabilization period which was scary; we have an amazing life together. I am forever grateful for our medical care and our Canine Addison’s Resources & Education group (C.A.R.E). I do not believe I would have gotten through this without the expertise and guidance of our C.A.R.E group. The support and knowledge C.A.R.E provides is critical. I cannot count how many times I have reached out for guidance and support. The group also brings friendship and encouragement. I remember second guessing if I should be running and showing Stirling. Then I saw dogs in our C.A.R.E group doing agility. I was touched by a wonderful Border Collie named Idgie in our group. Watching Idgie’s brags gave me the encouragement I needed. At that moment, I decided Stirling was always supposed to be my dog and we would live the life we were intended. You will see me singing Team Stirling’s praises occasionally, in case someone needs just a little encouragement.

Stirling is well loved by both me and my wonderful, supportive husband who is also critical in supporting Stirling in his care. Our Addison’s dogs rock and can do it all!

ස්ටර්ලින් - Candice V.G.
විකෘති මනසක් කරකැවිල්ල ගේ
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

 

Time to tell our story, and to share some good news. When we joined the CARE Facebook group, it was following a suggestion by a friend in another Facebook group about the Belgian Shepherd breeds. I had no idea that we needed help and that I could improve Ali’s care. Ali had her Addison’s crisis over 5 years prior, and she had been stable with 2.5 ml of Prednisolone daily and a monthly shot, at the vets, පිළිබඳ 2.5 Percorten මිලි – carefully calculated according to her weight (which I later discovered is not the way to adjust the medication).

My husband and I more than once had ‘that talk.’ Were we really doing the kindest thing treating her illness, keeping her alive? Bless, she was so ‘wired,’ jumpy, and nervous of everything. My brave fearless girl no more. She was ravenous! Starving hungry the whole time. It was painful to see. I was so sorry for her I used to buy her big shells of lettuce leaves to try and fill her up. Anything to put something in her stomach without fattening her up. She wolfed them down.

Despite giving her cranberry capsules everyday, she had countless bladder infections. Seemed like she was never clear of them and was constantly getting antibiotics to control them. Her fur had gone very sparse and coarse. Belgian Shepherds have a double coat, but she no longer had any soft warming undercoat of fur. Just the outer fur, with bald spots even in that. Neither of us ever got a full night’s sleep. Every night she needed to go out twice, some nights as many as three times.

But then I read the documents here and the advice which was helping others to reduce their dogs from the therapeutic dosage level which Ali was on to the biological replacement level of both Prednisolone and Percorten V. I’m a life scientist by training and it all made such good sense that I decided to give it a try. I just quietly got on and reduced Ali’s prednisolone, gradually and gently. And what do you know, she did great. It took a while, but she is now stable on 0.5 ml daily – one-fifth of her original dose!

As soon as I could see that she was doing better on a reducing dose of Prednisolone, I started telling our lovely veterinarian I wanted to reduce her Percorten and to base her dosage on her electrolytes, not her weight. We had quite a tussle to start with, but once he realized I wanted her treatment to be based on the results of her ‘lytes, he was fully supportive. We’ve been gradually reducing her dosage, and her last shot was 0.5 ml Zycortal (we switched from Percorten). Maybe down to 0.4 ml this time, but we’ll soon know. A few months ago, I started doing her shots myself. Partly to mitigate the additional costs of the monthly ‘lytes tests, but more to avoid Ali having to go to the vets so often. She’s very brave, but she’s been to the vets far too often in her little life.

Why am I telling you this now? හොඳයි, we’ve just come back from Ali’s 28 day ‘lytes blood draw and our vet proudly told me that he has convinced the owner of another Addison’s dog in his care to start the same reducing treatment regime. And, bless him, he has suggested that they could start doing the monthly shot themselves to help offset the initial costs, citing me as an example.

ඒ නිසා, apart from being chuffed to bits that another dog will soon be feeling a lot less wired, I’ve learned another lesson. In convincing our veterinarians to treat our dogs the way we have learned is what they need, with just a replacement dosage, they will then take that knowledge and use it with other Addison’ dogs in their care. Having said it, that seems blindingly obvious that they would do so, but it honestly had not occurred to me.

Update: Another two years have passed since I wrote this. Thank you to everyone here at CARE for all they do to help our precious A-dogs and us, their anxious helicopter pet parents. I’m honored to have been asked to update it for the Canine Addison’s Awareness Week 2020.

My darling Ali continues to flourish. For over 2 years now, she has been stable on 0.5 ml of Prednisolone daily. I continued reducing her monthly Zycortal, guided by monthly ‘lytes tests, until we reached the level that kept her stable for 28 දින. My poor girl, who had been given 2.5 mls of Percoten V every month for 5 years only needs the tiny monthly dose of 0.3 ml.

Last year we got a male Belgian Shepherd puppy. I thought Ali might appreciate not having the responsibility of being top dog in our little pack of two. What did we know! Having just celebrated his first birthday, Shadow is now a strapping big boy, taller, and heavier built than Ali. But my darling brave fearless girl is still determinedly top dog. Her coat is full, soft, and shining with health. I have to admit that she still bolts her meals, but that desperate hunger resides only in my memory. We both sleep through most nights. Nowadays, it’s me who needs to get up, not her. And she’s happy. Bright eyed and bushy tailed. She’s beside me now, cuddling up on the sofa, making typing very difficult.

Even I forget she’s ill. It’s just part of my routine to give her meds with her breakfast, quick, easy, and not a big deal at all. Her monthly shot is now routine. Collar off the night before. Draw up her meds into the syringe while she’s elsewhere, and then quickly give it to her while she’s enjoying her breakfast. But let her get sick, with anything, and I’m immediately that anxious A-dog mom again. Some things never change!

Ali - Shirley C.
සාමාන්ය කරකැවිල්ල ගේ
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

 

Simba පෙබරවාරි දින උපත ලද 23, 2007. He was trained as a Service Dog for an autistic boy and was loved very much by his “brother.” Just before his 2nd birthday, ඔහු කීපයක් බැස්සා වැටී. ඔහු කිසි තර්කයක් දී අවසන්, අතිශය උදාසීන හා ඇවිදීමට නොහැකි ලෙස විස්තර. Bloodwork "අභිමානනීය කරකැවිල්ල ගේ" විනිශ්චය කිරීමට හේතු (කිසිදු ACTH ටෙස්ට්). ඔහු තරමට පෙරී ෂොට් හා සමහර IV වන තරල දෙන ලදී, එවිට Florinef ගැනීමට ගෙදර යවන, "සඳහා 2 මාස, ඔහු ගෙදර හානිවීමට ආරම්භ නම් නතර අතට පේරඩිනිසෝන් තබා ගන්න. "ඔහුගේ වෛද්ය ගොනුව බිහිසුනුකම කතාව වගේ කියවන. නොවැම්බරයේ 2010, ඔහු "හැකි" Addisonian අර්බුදය තිබුණා, ඔහුගේ පොටෑසියම් සමග 5.6 (දක්වා පරාසයක 5.8). Simba පැහැදිලිවම එකතුව 3 ඔහුගේ පළමු පවුල සමඟ අතර අර්බුද, හා පසුව සම්මත Poodle මුදවාගැනීමේ යටත්වූ එකල 4 වන දුක්.

වයස අවුරුදු 6, Simba ගලවා ගැනීමේ පැමිණි & හදා. ගලවාගැනීමේ හා කරකැවිල්ල ප්රජා සාමාජිකයන් හරි මාර්ගය මත Simba ලබා ගැනීමට උදව්, Percorten කිරීමට Florinef ඔහු මාරු ඔහු තම ජීවිතයේ ඊළඟ අදියර ආරම්භ, වන බොහෝ සන්තෝෂයි!

කීත් සහ මම අපගේ ගඟ සඳහා සහෝදර සහෝදරියන් සොයන, පරම යනු "පමණක් බල්ලෙක්" වීම කැමති නැහැ සිටි. මම ගලවා ගැනීමේ දී බල්ලෝ ගොඩක් ලබා ගත කර ඇති පහත සඳහන්, ඉන්පසු Simba පෙනී. ඔහු මතුපිටින් ගඟේ පරිගණක ක්රිඩාවට සමාන මෙන් විය, ඊටත් වඩා ලස්සන. මම මේ සුන්දර කොල්ලා කපා මගේ ඇස් ගත නොහැකි. අපි අහිමි 2 වසර කිහිපයක් සුනඛයන්, පිළිකා වලින් එක්, inoperable බහු අක්මාව shunts සිට සංකූලතා සඳහා අනෙක් නිසා. ගලවා ගැනීමේ දී මගේ සම්බන්ධතා Simba සිට මාව ඉවතට කතා කිරීමට උත්සාහ, අපි කිසිම ප්රශ්න සමග එක් ලැබීමට කියමින්, එහෙත් කෙසේ හෝ අප Simba සඳහා නිවැරදි පුද්ගලයන් වූ අතර ඔහු අප වෙනුවෙන් හරි හැඟී. Simba මාර්තු අපේ පවුලේ පැමිණි 23, 2013, වැඩි කල් ඔහුගේ 6 වැනි උපන් දිනයේ, පැතුරුම්පත් ගණකක් සමග, පෙති, සහ උපදෙස්. මගේ ඔළුව පියවරින්. මම කරකැවිල්ල ගේ ගැන කිසිවක් දැන සිටියේ නැහැ, එය ඉතා බය හිතෙන වචනය බව හැර. ඔහුගේ මව හදා වඩා, Katey, අපි කරකැවිල්ල ප්රජා බව සමග ඇයට සම්පූර්ණ සහයෝගය ඇති බව මට සහතික. මම තරමක් ඉක්මණින් හට සහාය පිරිසක් සහභාගී වී පළකිරීම පෙර ටික දුරක් ගියාට පස්සේ බලා. ලැජ්ජාශීලී පුද්ගලයෙකු වීම, ආගන්තුකයන් රෑනක් කිරීමට කතා කිරීම අපහසු එය, ඔවුන් සමඟ අමුත්තන් වුවත්. හොඳයි, එය මම කරපු හොඳම දේ විය. Simba සඳහා, මම ඔහු සමඟ කටයුතු කරන ක්ෂණික උදව් කළා නිසා එය හොඳ, හා එය මට හොඳ - මම නව වටිනා මිතුරන්, මම පොදු එක් දෙයක් ඇත සමඟ ජනතාව - අපි අපගේ සියලු කරකැවිල්ල ගේ බල්ලන් ආදරෙයි. Simba මහාද්වීපයේ වැඩි පවා එක්සත් රාජධානියේ සියලු "දැන්වීම් පළ කර ඇත", ඒ නිසා ඔහු නතරවී ඔහුගේ ම පිරිසක් සමග පැමිණ, හා කීත් සහ මම ඔහු සමඟ කණ්ඩායමක් තුලට ලිස්සා.

ජුනි අග දී 2013, පමණක් 3 අපි ඔහුට සම්මත වීමෙන් පසුව මාස, Simba මෙම ගරාජයේ කීත් ගේ ට්රක් බිමට පැන ඔහුගේ කකුලක් කඩා. මෙම වස්තුව දරුවා සඳහා ඊලඟට කුමක්ද! එය ඉතා නරක බිඳීමක් විය ඔහු ඔහුගේ සියලු මැණික් කටුව වටා ඔතා අත ප්ලස් රැහැන් දී වානේ තහඩු සමග අවසන් විය. අපි එය බව පවසා ඇත 90% එය පිළිකා බව අවස්ථාවක්, එසේ ගැන තරහක් ප්රතිකාර විසින් අනුගමනය කළ හැකි කපා ඉවත් කිරීම සඳහා සූදානම් කෙරුනි. Simba වාසනාවන්ත වූ අතර ගැලපෙනු 10% පැහැදිලි! ඔහු splint සමග එවැනි Trooper වූ අතර ඔහුගේ "ලබා දෙන බොනෙට් සැරසී,"ඉන්පසු ඔහු සුවපත් විය විට සාධාරණ, ආපහු යන්න තිබුණා 6 මාස කිහිපයකට පසුව තහඩුව ඉවත් කර ඇති.

ඒ නිසා අපි දක්වා එනවා 2 ඔහු එවැනි ප්රීතිය වී ඇත - අපි Simba සම්මත සිට වසර. ඔහු "ඔහුගේ ම පුද්ගලයා,"අනෙකුත් සුනඛයන් කැමති නැහැ. ඔහු කළකිරිලා රන්බීර් ට තනිකම ප්රියයි ලු තියෙන්නේ, සහ ". නොඉවසන ව්යායාම" පෙනිසිලින් ඔහුගේ ලැයිස්තුව පාහේ අතුරුදහන් කර ඇත ඇත - එක් වරක් නිසි ඖෂධීය, අතුරුදහන් පෙර සම ගැටළු, නතර වැගිරීමක්. Simba අනෙකුත් සුනඛයන් සෙල්ලම් බලා නමුත් ඇත්තටම ඔහු තරුණ විට සහභාගි ඉගෙනගෙන නැහැ. ඔහු ඔටිසම් සේවා බල්ලා වීම විසින් ඔහුගේ "විනෝදය තරුණ" ගොඩක් භාර දුන්නේය, එසේම ඉතා අසනීප වී විසින්. ඔහු සිදු විය යුතු ද යන්න පිළිබඳව 8 වැනි උපන් දිනය ඇත - - එහෙත් ඔහුගේ කාලය පැමිණ ඇති අතර ඔහු අම්මා ඇත & තාත්තා සුද්ධෝදන ඔහුට ආදරය කරන අතර ඔහු වෙනුවෙන් ඕනෑම දෙයක් කිරීමට කැමති, මෙහි ඔහු සහිත පත්වෙන කළ සහෝදරයෙක් ගඟ, සහ තරමක් ඔහු ඇය දෙස ඇය මෙහි විය පළමු දිනය හැඟුම්බරය බව අමතක නොකළ කර ඇති නව සහෝදරිය Pinot, නමුත් ඇය ලිහිල් වෙනවා. Simba "කුමරු" යන්නයි ඒ ඔහු මොකක්ද!

Pinot වූ Cocker Spaniel / කුඩා poodle මිශ්ර, මැයි දින උපත 4, 2009. ඇය ජීවත් 5 මම කිසි දෙයක් දන්නේ ඇති පවුලක වසර. එහෙත් ඇයට පෙර 5^වන උපන් දිනය, ඇය මුත්රා ඇතිවීම් හා ඔවුන් ප්රමාණවත් ඇගේ ශක්තිමත් වුණා වරක් හදිසි සායනය ගෙනාවා, ඇය මුත්රා සයිටොස්කොපි තිබුණා. ඇය ගෙදර යවන නමුත් අර්බුදය තුල දිනක් හෝ දෙකක් ආපසු විය. කිසි තර්කයක් කරකැවිල්ල ගේ සඳහා පරීක්ෂා කිරීමට අවශ්ය එහෙත් ඒ වන විට ඇගේ පවුලේ ඔවුන්ගේ උණුසුම් ලඟා ඇය නිදා ගැනීමට පත් කළ යුතු බව ඉල්ලා තිබේ. කිසි තර්කයක් ඇය ඔහුට යටත් වූ අතර ඇය මැයි මුල දී ක ACTH වැලඳී ඇති කිරීමට කටයුතු. ඉන්පසු ඇය ඉදිරි ජීවත් 4 මෙම සායන මාස. අපි ගඟ සමග සායනය එක් දින වූ අතර ඔවුන් Pinot ගැන අප වෙත පැවසීය හා අප හමුවීමට ඇයට ගෙන එන. ඇය මායිම්, යන ශ්රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ල ඉදිරියෙහි මේ මත වැටී පොළා පැන්න, හා ඇයට ශක්තිය පාලනය කළ නොහැකි. ඇය බොකුටු හා cuteness ක ක්රීඞා විය. ඔස්සේ, දඟ (අවශ්ය සම්මත Poodles) ඇය සහ කීත් පාලනය ගෙන මම ඇය පෝෂනය. Pinot දීප්තිමත්ය! ඇගේ පළමු දිනය, ඇය වචනාර්ථයෙන් දෙකම කීත් ලාගෙන & ගඟ, හා මේ දවස දක්වා ඔවුන් දෙදෙනාම තම ප්රධාන squeezes වේ. සායනය, ඔවුන් ඇයට ලබා ඇති 1.0 පේරඩිනිසෝන් මිලිග්රෑම් දිනපතා ඇය ගැන බර 14 රාත්තල්. ඒ නිසා, Pinot දැඩි පිටවීම ප්රශ්න තිබුණා. අපි ඇය Pred පහත හෙලීමට සේවය නමුත් එය 0.2mg විය විට පවා, ඇය තවමත් රැුකවල්. අපි ඇය Propalin ලබා උත්සාහ (සූක්ෂ්ම) පමණක් යම් සාර්ථකත්වයක්. එහෙත් ඇය Stilbestrol අරඹා වරක් (ෙඩස්) දෛනික, ඇය සම්පූර්ණයෙන්ම වියළි වී ඇත.

ඔබ දඟ හරියටම මේ පරම ඩාලිං ජීවියෙක් සම්මත කිරීමට අවශ්ය වූ ජනතාව සමඟ ඔවුන්ගේ පාද ඇතුළත් නොවන බව සිතා ගත හැකිය. සමහර කරකැවිල්ල ගේ ගැන ඉගෙනගන්න තරම් උනන්දුවක් & ඇය සලකා, නමුත් අයුරින් අනුමාන ප්රශ්න සකසා කලින් ලබාදීම ගිවිසුමකට කඩනයක්. සෑම විටම, මම ඇය කොච්චර පුදුම ගැන ලියන ලදී, මම ඇය සමග ආදරයෙන් මා තව තවත් වැටෙනව. අපි අවශ්ය කරන කෙටි කලකට ගමන් කරනු ඇත 7 දින මාර්ග සංචාරය හා අප දැනටමත් තිබූ බැවින් 2 සම්මත poodles, අපි අපි අනුගමනය කළ හැකි හිතුවේ නෑ 3^පාර. අවසානයේදී අප "කඳවුරක් එය" තීරණය - Pinot වෙන කිසිවෙකු ඇය භුක්ති ඉඩ කරන්නට නොහැකි තරම් විශේෂ විය. ඇය අප සමග අයත්, අපට ඇය සමඟ අයත්. හා අමතරව, අපි කොහොමද පවා දුරින් ගඟ සිට ඇයව සිතිය හැක! ඒ නිසා, දෙසැම්බර් මත. 21, 2014, Pinot සදහටම අපේ බවට පත් විය. ඇය එවැනි සතුටක් වේ. ඔබ තුළ එන විට ඇය ඔබට slipper අතට, එය ඔබට ඡනොඡගන, නමුත් එය ඔබ එය කෙසේ හෝ කිරීමට තිබෙන බව එවැනි ඩාලිං ඒවා පිරිනමන්නේ පස්ස හෝදන්න පාවිච්චි wiggle සමග ඉදිරිපත් කර ඇති. වඩා විශාල සහ squeakier වඩා වඩා හොඳ - - ඇය සෙල්ලම් බඩු හඬ නඟන මුළුමනින්ම ඇබ්බැහි වේ මෙම ඇය ගඟ සමග බෙදාගෙන ඔවුන් "හොඳම" එක පුරා කිහිපයක් ආරවුල් ඇති කරන්න බව ඇබ්බැහි වේ. Pinot අපගේ හදවත් අල්ලා ඇති අතර ඔවුන්ව සදහටම තබා ඇත.

 

Klara අගෝස්තු 12 වන දින උපත ලද 2009. ඇය හැම විටම සතුටු සිතින් හා සජීවී බලු පැටියෙක් විය, නව සියල්ල සඳහා මහත් කුතුහලය සමග tomboy. වෙනස් ප්රථම පසුව ය. ඇය සැලකිලිමත් වේ විනාශ කරන්නා බවට පත් විය, වන මම හෝමෝන වෙනස්වීම් සම්බන්ධ කියලා. ඇය නිහඬව බවට පත් වූ අතර, බල්ලන් වඩා සමීප පැමිණි විට දැඩි ලෙස ප්රතිචාර දැක්වූහ, පවා ඇගේ හොඳම බල්ලෙක් අග්ර පුරෝහිතයන් වූ. ඇය ඉදිරිපස ගාත්වලින් කළු ලොම් අළු හැරී.

හැම දෙයක්ම හරි ද විය, එවිට නැවත දිගු කාලයක් විය. ඉන් ටික කලකට පසු ඇය 3 වන ජන්ම දිනය, හැම දෙයක්ම වඩාත් නරක අතට හැරීම පමනි. ඇය බහු-ප්රතිරෝධී බැක්ටීරියා සමඟ ඉතා නරක කණ ආසාදනය විය. මෙම දැවිල්ල පාලනය කර ගැනීමට, කන ඇල මාර්ග සාමාන්ය නිර්වින්දනය පිරිසිදු කරන ලද. නායයාමේ ආරම්භ. ඇය ආහාර ප්රතික්ෂේප කිරීම ආරම්භ. සමහර විට, ඇය වෙනුවෙන් කිසිම දෙයක් කා 3 දින. සමහර විට, ඇය පාචනය ෙහෝ කර vomited. මංමුලාව දී, අපි ඉක්මනින්ම අපි සායනයේ අපගේ ම දොරටුව නොලැබෙන බව විහිළු ආරම්භ. කන ආසාදන තවමත් ප්රශ්න ඇති කරන ලද අතර Klara සාමාන්ය නිර්වින්දනය ඇයගේ දෙවන කණ පිරිසිදු වී.

මේ අතර, ඇය නැවත නැවතත් පාචනය ඇති, වමනය, හා මළ බද්ධය. අපි සායනයේ නත්තල් සහ අලුත් අවුරුදු ඒව වැය. පරපෝෂිතයන් සඳහා ටෙස්ට් සෘණ විය. මෙම bloodwork විශිෂ්ටයි. කන ආසාදන නැවත එනවා තබා.

ශීත ඍතු 2012/2013, අපි පුදුම විය කාලගුණය. හිම සහ හිරු කැබලි අක්ෂර. මගේ බල්ලන් හිම ආදරය හා Klara හිම හරහා ඇය ඇදගෙන. ඇය කිසි විනෝදයක් ලැබුවා. ඔබ ඇය හොඳින් නොවන බව දැකිය හැකි. ඇය නිදා කාලය බොහෝ. මෙම vets කිසිදු හේතුවක් සොයාගත.

පෙබරවාරි මාසයේ දී 2013, එය ඊටත් වඩා නරක විය. පාචනය, වමනය, ඇය වේදනාව ද විය, ඇය ආහාර ප්රතික්ෂේප, නමුත් ජලය පානය කැබලි අක්ෂර. මෙම vets පවසයි, "අපි ඉන්න යුතු. ඒක නිසා ඇය තාපය විය හැකිය. "මම ගෙදර පැමිණි විට ඊළඟ දවසේ, මම අමුතු හැඟීමක් ඇති – දෙයක් මෙහි ඉතා බරපතල වැරැද්දක් ගොස්. මම රෝහලට නැවත පදවා සහ VET මා යැවීමට අවශ්ය, “අපි ඕනෑම දෙයක් සොයා එලෙෂ. මම එය ඇයට තාපය හිතන්නේ!”

ඒ තරම් විය. මම කෝපයෙන් සිටින බව වැඩිදුර විමර්ශන ඉල්ලා. “යමක් Klara තියෙන වැරැද්ද. මම යන්නේ නැහැ!! ඔබගේ රැකියාව කරන්න,!” ඔවුන් සම්පූර්ණ රුධිර පරීක්ෂාව කළ අතර පසුව, මෙම vets ගොඩක් කලබල විය. ඇගේ පොටෑසියම් විය 7.6 වල පරාසයක් 3.5-5.8. ඇගේ සෝඩියම් විය 139 වල පරාසයක් 144-160. මෙම bloodwork ඇගේ ජීවිතය අනතුරට මුහුණ දී ගෙන ය අප වෙත පැවසීය. ඇය සම්පූර්ණයෙන්ම විජලනය විය. අවසාන වශයෙන්, ඔවුන් හේතුව සෙවූ. විෂ, වකුගඩු අල්ට්රා සවුන්ඞ්, මී උණ. ඇය මේ දිනවල සිදුවෙමින් පවතී බෑග් සමග IV වන ලදී. මම Klara ගෙදර ගත හැකි. අපි සායනයට දිනකට ගොස් ඔවුන් වැඩිදුර පරීක්ෂණ කළා. ඔවුන්, වකුගඩු අක්රිය වීම ගැන කතා නමුත් හේතුවක් සොයාගත. Klara ලේ අගයන් බොහෝ උදව් නොකළ බව පවා පමණක් පොම්ප කිරීම් මගින් පවත්වන නමුත් ලදී. ලේ අගයන් වඩාත් නරක අතට විය. දවස්, ඇය බලය ෆෙඩරල් මහ බැංකුව විය, නමුත් ඇය තව තවත් බර අහිමි. ඇය දැඩි සත්කාර ඒකකයේ කටයුතු කරන ලද අතර අපට ඇය අහිමි කිරීමට සූදානම් විය. මෙම vets ඔවුන් එක් අවසන් දේ පරීක්ෂා කිරීමට අවශ්ය බව පැවසීය. ඔවුන් එය Addison's රෝග විය හැකි යැයි ඔහු කීවේ ය සහ ACTH ටෙස්ට් කරන්න අවශ්ය. හේතුව සොයා ගන්නා ලදී. Klara කරකැවිල්ල ගේ සහ ප්රතිකාර ආරම්භ කරන ලදී තිබුණා. ඊළඟ දිනය, මම ඇගේ නිවස ගත හැකි.

ඇය ඉක්මනින් සොයා ගෙන සියල්ල හොඳ බවක් පෙනෙන්නට. කෙසේ වෙතත්, ඇය සෞඛ්ය සම්පන්න බල්ලන් ලෙස ශක්තිමත් වූයේ නැත. මම Percorten කිරීමට Florinef මාරු කරනවා ඒකයි.

සමූහයේ සහාය ඇතිව, අප Klara's හොඳම මාත්රාවක් සොයා ගැනීමට සේවය. දැන්, ඇය බර 27 ක් හා Percorten සෑම 0.40ml ලැබෙන 28 දින සහ පේරඩිනිසෝන් දිනපතා 1mg. මට ද, එය ඕනෑම විසින් සීමා නියම කිරීම්වලින් තොරව ඇය ඇගේ ජීවිතය භුක්ති විඳියි ආකාරය දකින්න හාස්කමක් වගේ. දැන්, පාහේ 2 කට පසු, Klara වෙන කවරදාටත් වඩා වඩා හොඳ දැනෙනවා. Percorten මාරුවීමෙන් මෙතෙක් හොඳම තීරණය වූ. Klaraismentallybalanced,සතුටු සිතින්, එඩිතර, හා දිරිමත්. හා පසු වැඩ දිනය දිගේ(ඇය මගේ සහකාර පුහුණුකරු වන, මම බල්ලෙක් පුහුණුකරු වෙමි) ඇය තවමත් ශක්තිය ඇගේ සහෝදරයා සමඟ සම්පූර්ණයෙන්ම ප්රීතිය සෙල්ලම් කිරීමට අත්හැර මට ඇත!

I am Annet and I live in The Netherlands. We have 4 බල්ලන්, two English Cocker Spaniels, a Boomer and a Belgian Griffon. One of the cockers – his name is Flip and he is 4 වයස අවුරුදු – has Addison’s since April 2014.

He drank tons of water and wasn’t his exciting self for a few weeks. So when the dogs had to have their annual shots, I asked if the vet could check his total bloodwork, because he was not well. When we got home, Flip disappeared under the table and stayed there, he didn’t even come out for a treat. And that is something that is completely NOT Flip…. After a few hours the vet called and said that his potassium was dangerously high and his sodium very low. So he said I suspect he has Addison’s disease. After travelling in ‘Addison’s world’ for almost a year now, I know that my vet did wonderful by diagnosing it this early! He wanted to confirm with the ACTH test, but it turned out that the test was not available in Holland at that time, not at a vet nor at a veterianarian school! So Flip was never definitively diagnoses with the ACTH test because it simply wasn’t possible. He got fludrocortisone and hydrocortisone and after a little while in ‘Addison World’ I weaned him off of the hydrocortisone completely. The Dutch protocol for Addison is ‘Fludrocortisone and high dose of hydrocortisone for the rest of the dog’s life’. My vet said Okay to wean him off the hydro, but afterwards he said to me that he feared it, because of this protocol. Addison’s is of course a rare disease so that is what he knew and never questioned.

But it went very well so Flip only had fludrocortisone. The only thing is that Flip didn’t do his best on it and we ended up adjusting his dose almost every two weeks. Flip weighs 18 kg and he had 0.8175 mg fludro. He had too much glucocorticosteroids in his medication, that was for sure! He has always been an outgoing dog, but this was ridiculous, whining when he got a little bit excited (so by going out for a walk, getting a treat, getting dinner, thinking we were going out etc), poor Flip…….
Luckily I found a person who could provide Percorten (or rather that person found me) and this resulted in a memorable event on 5 January 2015: Flip was the first dog in Holland to get an injection of Percorten!

He is doing great on it, his personality is normalising, his hair is becoming red again (instead of becoming blonder and blonder) and it is growing again.

මම ලිවීමට ආදරෙයි, නමුත් මම හිස් තිරයක් තිරයකට මෙතන ඉඳගෙන, මම පෙප්සි කතාව සාධාරණය ඉටු කළ නොහැකි බව බිය. මම එය වෙන කෙනෙක් උදව් කරනවා කියලා බලාපොරොත්තු දී ඔබ සියලු සමග මේ කතාව බෙදා හදා. ඇය ගැන වූ විට අපි පෙප්සි සම්මත 6 දෙසැම්බරයේ පැරණි මාස 2003. ඇය එවැනි සුවිශේෂී හා පුදුම බල්ලෙක් විය, නමුත් තමන්ගේ විශේෂ ආකාරයකින් ඔවුන් සියලු නොවේ?

පෙප්සි වූ බොහෝ දුරට සාමාන්ය බලු පැටියෙක් ශ්රමයකි තිබුණා, නමුත් බොහෝ බල්ලන් වඩා වැඩි රෝග වලින් පෙළෙන නැහැ. ඇය ත්රී හැරී පසු, ඇය, සයාේනි විවරය තුළ වී තුවාල ඇති සංවර්ධනය. කිසි තර්කයක් කිහිපයක් සංචාර පසු, ඉන්පසු vets මාරු, හා තවත් විකල්ප උත්සාහ, අප දෙනගේ භගමනිය නැවත ඉදි කිරීමට සැත්කම් සලකා. කෙසේ වෙතත්, ඇය ඉක්මනින්ම, කඳු පහළ තරඟ යනවා ආරම්භ. ඇය බර අඩු විය, මහ රැජිණට, සහ සියලු බොහෝ, මම යමක් වැරදි බව ඔහු දැන සිටියේය. ඔවුන් සියලු ඇය 'යයි පැවසූ බව මට ඉවත එහිදී අපි VET පසු VET ගියා "පමණක් පැරණි ලබාගැනීම සහ පහළ පදිංචි." මම මාස සෑම සතියකම VET කාර්යාලයේදී ඇයගේ මෙම කාලය වන විට. අපි පවා vets යුවළක් වරක් මාරු උත්සාහ. ඇගේ ශක්තිය ඉක්මනින් මැකීයන විය. වැඩි කල් යන්න කලින්, ඇය පවා බිම තබා තොරව අංගනයේ ගොසින් සහ විරාමයක් ගන්න නොහැකි. ඇය පිටකිරීමේ ව්යාපාරය සහිත ගැටලු තිබේ විය. මම නැවත කිසි තර්කයක් කාර්යාලය මචං, ඔවුන් colitis ඇයට වැළඳී ඇති. අපි ගෙදර, ඇය කාර් එකෙන් එලියට ලබාගත නොහැකි.

මම මේ ඒක දැනගෙන හිටියා, ඒ නිසා මම නිකම්ම කාර් වී චිකාගෝ පදවා - මහා නගරය. ඇතුළත 10 චිකාගෝහි හදිසි රෝහලේ ඇතුල් අප විනාඩි, ඇය කරකැවිල්ල රෝගය සමග මූලික දියි, මම ඇය බොහෝ විට ප්රතිකාර නොමැති තවත් රාත්රී එය සිදු වන්නේ නැහැ කිව්වා. ඇය එහි නැවතී සිටියේය 3 හෝ 4 ඔවුන් ඇගේ තරල නැඟිට අතර දින, නැවත ඇගේ ශක්තිය. ඇය ACTH ටෙස්ට් ඇය කරකැවිල්ල රෝගය තහවුරු කර ගැනීමට සිදු කළ. මම රෝහලෙන් ඇය එසවීමට විය තරම් සහනයක්, මම ද ඇය පාහේ ප්රතිකාර වැය වනු ඇති බව දැන ගැනීමට විනාශ $400 මාසයක්. මම එය දරා ගත යන්නේ කොහොමද අදහසක් තිබුණේ නෑ, නමුත් අපි ක්රමයක් හොයා යනවා ඇති.

මම පර්යේෂණ ආරම්භ කරන විට එය කරයි, සහ I පෙප්සි ජීවිතය ණය බව K-9 කරකැවිල්ල කණ්ඩායමේ සොයා. ඔවුන් මාව මෙම රෝගය තේරුම් උදව්, ඇය පරීක්ෂණ පරිවර්තනය කරන්නේ කෙසේද යන්න, සහ ඖෂධ ඇති අයිතිය මාත්රාව මත ඇය ලබා. ඉන් පසුව, අප විටෙකත් නැවත.

ඊට අමතරව 1.4 Percorten-V සෑම මිලි 28 දින සහ 1 පේරඩිනිසෝන් දිනපතා මිලිග්රෑම්, පෙප්සි ද කිහිපයක් අතිරේක ගත්තා. ඇය ජීවත් විය 7 ඇය ඖෂධ වන නිවැරදි මාත්රා පිළිබඳ වැඩි පුදුම වසර, ඒ කෙසේ වුවත්, පමණක් මට වඩා අඩු පිරිවැයක් දැරීමට සිදුවේ $80.00 මාසිකව. පෙප්සි ජීවත් වුණා 11 ½ ක වයස අවුරුදු, සඳහා ලස්සන මහා වන 130 රාත්තල් බල්ලා. පෙප්සි ස්තුති පෙර දවස පිළිකාවකින් මියගොස් 2014.

කරකැවිල්ල රෝගය විනිශ්චය ලබා ගැනීම බියජනක හා බියකරු විය හැකි, නමුත් පෙප්සි ඔබ නිවැරදි ඖෂධ සමඟ සතුටු අර්ථවත් ජීවිතයක් ගත කළ හැකි බව ඔප්පු විය. නිසා පෙප්සි පිළිබඳ, ඇය ස්පර්ශ බව හැමෝම ජීවිතය හා ආදරය හා මිත්රත්වය ගැන බොහෝ දේ උගෙන. ඇය බොහෝ සෙයින් අහිමි කරනු ඇත.

 

වැලෙන්ටීනෝ පෙබරවාරි මගේ ජීවිතය තුළට පැමිණ 2007 ඔහු ඉතා ඝාතක නවාතැන් දී සමීප ඇමතුමක් පසු මගේ හදා වඩා බවට පත් වන විට. ඔහු euthanized කරමින් සිට පැය භාගයක් විය. ඔහු දෙපස තම කෙස් බොහෝ අතුරුදහන් වූ කලූ ගැසී සිටි මිකායෙල් බෝගුස්ලාව්ස්කි දිස්වූයේ දඩාවතේ යන විය (ඔහුගේ සම දීප්තිමත් දිලිසෙන රෝස විය!) සහ ඔහුගේ නැවත බිඳ mohawk වැනි සුදු කෙස් තීරුවත්, යන්තම් 30lb බර – දැන් ඔහු සෞඛ්ය සම්පන්න 55lb වේ. එය පෙනෙන්නේ 3 සෞඛ්ය ඔහුට නැවත මාස, හා බර වැඩි. ඒ වන විට, මම කැපකරු අසාර්ථක වී තිබේ, හා වැලෙන්ටීනෝ සියලු පතල! ඔහු මුලින්ම ඒවා බොහෝ නිදා 3 ආහාර හා ඔහු සොයා ගැනීමට ඇති බවක් පෙනී යයි පෙර වැසිකිළි යන්න යනවා අතර මාස. ඔහු අලසකම රෝග ලක්ෂණ සහිත ආරම්භ, මාස කිහිපයකට සඳහා බලශක්ති හා / කාර් එකෙන් එලියට ගැනීමට නොහැකිවීම නොමැතිකම හා ඔහු සම්පූර්ණයෙන්ම ඔහුගේ සතුරාවද කිසිවිටෙක, ඔහු කෑම කන්න උත්සාහ ඔහුගේ ආහාර දී තෝරා නොගැනීමයි ආරම්භ, මම යමක් වැරදි බව ඔහු දැන සිටියේය, නමුත් ඒ අපගේ VET (අවසාන වතාවට!) ඔහුගේ හැසිරීම ලෙස ඉවත “පිටතට වැඩබලන”. එවිට ඔහු දෙසැම්බර් බිඳ 2007 හා කරකැවිල්ල රෝගය සමග අපගේ ගමන ආරම්භ කළා. ඔහුගේ VET නොහැකි “සුදුසු” තවත් සතියේ දී වැලෙන්ටීනෝ අපි අප තුළ සුදුසු කළමනාකරණය කරන මිතුරාගේ VET ගියා. මම මුලින්ම ගත්ත විට ඔහු එසේ රෝගාතුර වී සිටි පරිදි ඔහුගේ ක්රි.ව පෙර සම්බන්ධ කාරණයේ සහ බහින කලාවේ කාල පරිච්ඡේදයේ ඇති ඉඩ නම් දැන ගැනීමට අපහසු, මෙය. ඔහුගේ බිඳ වැටීම දෙසැම්බර් මත විය 19, ඔහු වැය 2 විශේෂත්වය රෝහලේ දින, හා දෙසැම්බර් 25, මුළුතැන්ගෙයි බේසම තුළ බරක් බව නත්තල් තාරාවන් සමග abscond කිරීමට උත්සාහ කිරීමට තරම් ප්රමාණවත් දැනුණේ – වාසනාවකට මෙන් ඔහු flagrante ලොගින් වන්න දැලේ හා තාරාවන් අදහස් නත්තල් රාත්රී ආහාරය සඳහා සේවය කිරීමට ඍතුවෙන්!

Valentino was started on Florinef/compounded fludrocortisone at .4mg (ඔහුගේ සිරුරේ බර සඳහා නිර්දේශ වඩා අඩු) හා 2.5mg පේරඩිනිසෝන් දී 12/07 – නමුත් ඔහුගේ විද්යුත් විච්ඡේද්ය පරිපූර්ණ විය (!) වසරක්. වසරකට පසු, ඔහුගේ විද්යුත් විච්ඡේද්ය පාලනයෙන් පිටතට ගොස්, and he had weekly increases in his Florinef, ඔහු 2mg පැමිණ ඔහුගේ විද්යුත් විච්ඡේද්ය පාලනය යටතේ තවමත් නැති වන තුරු.

අපි කිසි තර්කයක් සොයා 1.5 1.8ml දී වැලෙන්ටීනෝ අප සමග වැඩ සහ ආරම්භ කිරීම සඳහා කැමැත්තක් සිටි පැය ඉවතට, වන ලෙස සලකන ලදී “අඩු මාත්රාවක්” දී 2009, සම්මත මාත්රාවක් ටිකක් 2ml අවසන් වූ (මම පවා ලබා ගැනීමට නොහැකි විය කල්පනා මතක 2 පමණ මාසික පිරිවැය එක් එක් vial එළියට මාත්රා $100 හුදෙක් Percorten-V සඳහා!) වසර ගණනාවක් පුරා, සෙමින් අඩු අපි 10-20% වරකට. අපි 1.8ml දී ආරම්භ 7/09 පවා පනින්න 1ml කිරීමට ලැබුණේ නැහැ 9/10, .75මිලි ලීටර් 6/11, .5මිලි ලීටර් 10/13, වර්තමාන .4ml 9/14. අපි එදා මුළු ගොඩක් වඩාත් ගතානුගතික සිටි අප මාත්රා අඩු කිරීමට යනවා තරම් තොරතුරු නෑ………සමූහයේ අනෙකුත් සාමාජිකයන්ගේ අත්දැකීම් තුළින් මිස. ඒ සියල්ල නව භූමි විය! මෙම අඩු මාත්රාවක් අධ්යයනය ලබා ගත වී නම් 2009, අප බොහෝ ඉක්මනින් සහ Percorten-V හා ප්රසාද ලෙස මාසික විද්යුත් විච්ඡේද්ය පරීක්ෂා කිරීම පිළිබඳ සල්ලි ගොඩක් ගැලවීම බව .95ml ට ආරම්භ වැලෙන්ටීනෝ පහලම ඵලදායී මාත්රාව නිසා ඇවිත් ඇති විය හැකි. මම වැලෙන්ටීනෝ ඔහුගේ විද්යුත් විච්ඡේද්ය දෙකකක් අතර මැද භාගයේ පරාසයක ලස්සන සමීප රැඳී සමග මාසය පුරාම හැඟෙන ආකාරය කර ඇති වෙනස අඩු මාත්රා මත වීම ගැන ප්රමාණවත් කියන්න බැහැ. ඔහු කරන්නේ අවුරුදු “හරි” – mopey, සඳහා උදාසීන 2 එක් එක් වෙඩි තැබීමෙන් අනතුරුව සති, ඔහුගේ ඊළඟ වෙඩි හේතු වූයේ සතියකට පෙර ගැන තව ටිකක් perky දැනෙන්නේ, ඔහු තවත් වෙඩි තියෙනවා විට නැවත උදාසීන දැනෙන්නේ – එහෙත්, දැන් ඔහු කරන්නෙ? “මහා” සියලු මාසය දිගු Percorten-V ක, වඩා පහත් මාත්රාව මත! වඩාත් ම මෑත Percorten-V අඩු සමඟ, මම ද .5mg ඔහුගේ පේරඩිනිසෝන් අඩු කිරීමට හැකි වී තියෙනවා – ඔහු වසර ගිම්හානයේදී 1.25mg කිරීමට ශීත ඍතුවේ දී .75mg අතර අගයක රැඳී වී තිබුණා. We have also switched to liquid Prednisolone as his liver enzymes became elevated and he was shedding a lot……….

ප්රාදේශීය සභා – ලෙඩ ලෙස වැලෙන්ටීනෝ අවාසනාවන්ත තත්ත්වය, අනවශ්ය දඩාවතේ යන මගේ ගැඹුරු කැපවීම හා සැන් ඇන්ටෝනියෝ හි සත්ව සුභ සාධන ගැටළු සම්බන්ධ වීම සඳහා අනුප්රාණයක් වූ! අනිවාර්ය පෙර ඔවුන් සඳහා උත්සන්න කිරීමට කිසිවෙකු නොසිටි නිසා කොපමණ බල්ලන් පමණක් වැලෙන්ටීනෝ වැනි මිය ගොස් ඇත 72 මානව සම්පත් දඩාවතේ යන අල්ලාගෙන කාලය කල් ඉකුත්?

 

ගලවාගැනීමේ සියලු පැටවුන් ගෙදර කිරීමට පෙර නියමු ව්යාපෘතියක් ලෙස මාර්තු මාසයේදී බී.ටී.අයි හෝ වන්ධ්යාකරණය තිබේ. ආර්පීජී මාස දෙකක් වයසැති දී වන්ධ්යාකරණය කරන ලදී, හා අප පසුව ගෙදර ඒ දවසේ ඔහු ගෙන. දින දෙකකට පසුව ඔහු අයිස් සීතල වූ අතර ඉතා දුෂ්කර දේ සිදු. අපි ආසාදන සංඥා සඳහා ඔහුගේ අවයමය අඩවිය නැරඹූ සහ ඔහු ඇඟ උණුසුම් කිරීමට උත්සාහ කිරීම බ්ලැන්කට් ඔහු ඔතා. ඒ දහවල් අපි සැත්කම් කළ බව කිසි තර්කයක් බවට උන් (45 මිනිත්තු). කිසි තර්කයක් ඔහු සැත්කම් ප්රතික්රියාවල සහිත වූ අතර දඩ කළ හැකි බවද ඔහු පවසයි. ඔහු වෙඩි දුන් අතර ඉදිරි දින කිහිපය සඳහා ලබා දීමට මට පෙති භාර. පහත සඳහන් උදෑසන වන විට, ඔහු වඩා හොඳ විය. අපි නව බලු පැටියෙක් චෙක්පත සඳහා අපගේ ම VET බලන්න ගියා. ඔවුන් වහාම අපි ලබා දී ඇති බවත්, මේ පෙති ඉවතට ගෙන, ඒ ගොල්ලෝ බලු පැටියා මෙම ලබා නොකළ යුතු බවයි. මම පෙති කුමක්ද?, මතක නෑ, නමුත් වෙඩි පෙරී සහ මම දැන් ඒ කුමක් සිදු වන්නේ ද පිටතට ඇද කුමක්ද විශ්වාස.

ඔහු උන් වහන්සේ ඉදිරියේ තිබුනා වඩා ඉතා වෙනස් තාමත් තරහින් විය. ඔහු මා කවදාවත් දැක තිබූ කිසිදු තාමත් තරහින් වඩා mellower විය. ආපසු හැරී බලන, ඔහු දින දක්වා ඔහුගේ කරකැවිල්ල ගේ වන ලකුණු පෙන්නුම් කරන ලදී දෙයක් බව පැහැදිලි. ඔහු වසර දෙකකට ආසන්න කාලයක් සඳහා වුණේය හා හායනය. මෙම කාලය තුළ, අපි ඔහුගේ "ප්රධාන සහෝදරයා අහිමි,"එක් එක් සති කිහිපයකින් දෙකක් puppies විකිණීමට පෝෂනය, ඉන්පසු අපේ ගෙදර බවට තවත් බලු පැටියෙක් ගෙන. දෙසැම්බර් 6, 2010, ආර්පීජී කමින් ඉවත්. සෑම දිනකම තවත් රෝග ලක්ෂණයක් කිරීමට ප්රගතියක් (පස්සා අවසන් දුර්වලකම, වෙව්ලීම,, අයිස් ශීතල, ආදිය). අපේ VET එය ඔහුගේ උදරය තුල බැක්ටීරියා බවයි – ඔහු ඒක අරන් එන්නම් - ඔහු තැම්බූ බත් කන්න දෙන්න (කිසිදු පරීක්ෂණ පවත්වාගෙන ලදී). යුවලක් දින කීපයකට පසු, අපි ඔහුගේ අවයව වසා දමමින් සිටින අතර ඔහු මිය වෙනවා පැවසූ වෙනස් VET ගියා – ඔහුට යන්න දෙන්න!!!! මම ආර්පීජී සිදු ලෙස, තුන්වන VET මගේ ආයුධ draped, මම ගෙදර ගෙන ඒමට නැහැ කියලා. කිසි තර්කයක් ඔහු තරල දුන්නා හා රුධිර පරීක්ෂාව දිව, පුටුව පරීක්ෂණ, X කිරණ, මුළු ක්රියා, හා එහි ඔහු තබා. එදා රෑ ඇය කැඳවා, “මම උදේ සඳහා පරීක්ෂා කිරීමට අවශ්ය බව දෙයක් පොලිසිය සැක පහළ කරයි.” එම රාත්රියේ විසින් ඇය මට මුළු දෙයක් පැහැදිලි. ඔහු තරල මත රැඳී සහ ඔහුගේ පළමු වෙඩි තියෙනවා. මෙම අවස්ථාවේදී දක්වා, මගේ සැමියා හා මම ඔහු සමඟ වාඩි මාරුවෙන් ගත් අතර, ඔහු අපට ටිකක් ප්රතිචාර ලබා දුන්. ඔහු තවමත් කන්න නැති නිසා කිසි තර්කයක් ඔහු ගෙදර යන්න ඉඩ දෙන්න කැමති වුණේ නැහැ. පසුදින, මම ගමන් මම ගෙදර ගැනීමට අවශ්ය ඇයට පැවසුවේ,. මම ඊළඟ කෑමට නැතත් කමක් නැහැ නම් ඔහු ගෙන ඒමට පොරොන්දු නම් ඇය අවසානයේ එකඟ විය 12 පැය. ඇය ඔහු පිටතට ගෙනැවිත් විට, ඔහු සියලු අප කෙරෙහි පැන VET පවසයි, “ඔවු, ඔහු ගෙදර යන්න අවශ්ය!” ඒ නිසා ඔහු සෙමින් ආහාර පමණ ඇවිත් අප මගේ සහෝදරිය ගෙදරට නත්තල් උත්සවය ගියා හා නිහඬතාවට අපි කරපු හැම දෙයක්ම සමග ප්රවේශම් විය. දැන් මේ VET සෑම ඔහු ගෙන ඒමට මට කිව්වා 28 ඔහුගේ වෙඩි සඳහා දින, සෑම දිනකම ඔහුට පේරඩිනිසෝන් දෙන්න ඔහු සාමාන්ය ජීවිතයක් ජීවත් වනු ඇත.

ආර්පීජී වේ 60 රාත්තල්, හා Percorten සෑම 2ml දෙන ලදී 28 කිසි තර්කයක් Tech විසින් මාස නවයක කාලය සඳහා දින. ඔහු මාස ​​කිහිපයක් සඳහා පේරඩිනිසෝන් පිළිබඳ 5mg ගත්තා. මා අලුතෙන් සොයා ගත් පළමු දෙය පේරඩිනිසෝන් පිළිබඳ තොරතුරු විය. අපි රෑ එය ලබා දීම කළ අතර මම ඔහු උදෑසන එය ලබා ගත යුතුය සොයා, ඒ නිසා අපි ඒ වෙනස්. එවිට මම dosing ගැන ලිපියක් කියවා අපි 2.5mg එම බැස. අට වන මාසය වන මම ආර්පීජී ජීවිතය සාමාන්ය නොවන බව දුටු. ඔහු කිසිදු මිමිණුවා ය. ඔහු උදාසීන බවක්. ඔහු ජීවිතය වඩා පැවැත්මේ වැඩි වුණා! අවසානයේදී මම අන්තර්ජාල කණ්ඩායමක් සොයා විට ඒ නිසයි. රුධිර පරීක්ෂණ හා ලවණ - මොකක්ද? මේ කිසිවක් සිදු කරනු ලැබූ. එය තවත් වෙඩි සඳහා කාලය සහ මම කිසි තර්කයක් කතා කිරීමට ගොස් (මා මාස කිහිපයක් දක්නට නැත). ඇය, ඇගේ ම ප්රායෝගික විවෘත කිරීමට උතුරු ඉහළ ගොස් තිබේ. මම තවත් vets එක් කතා කිරීමට ඉල්ලා. මෙම පහසුකම අයිතිකාර VET මෙම පරීක්ෂණ වසරකට වරක් සිදු කරනු ලැබේ සහ ඔහුගේ සිරුරේ බර වෙනස් නම් Percorten මාත්රාව පමණක් වෙනස් බවත්, මම වෙඩි මා කරන්න නොහැකි මට කිව්වා. ඔහු මට පැවසීය එක් වචනය සවන් වත් මම ඔහුට ඉදිරිපත් කිරීමට ඇතමුන් උත්සාහ කළා තොරතුරු දෙස නැහැ. ඔහුගේ ආකල්පය මම ශක්තිමත් ලබා සහ දුරකථන ඇමතුම් ආරම්භ කිරීමට තිබූ මට කිව්වා. මම දුරකථනය ඉදිරි දින කිහිපය පුරා විවිධ vets සම්මුඛ සාකච්ඡා. ඔවුන් සියලු කරකැවිල්ල ගේ ගැන හැම දෙයක්ම දන්නා. එක් VET මා අවසානයේ කැඳවා මම ඇය යමක් ඉල්ලුවොත් පෙර, ඇය විට විද්යුත් විච්ඡේද්ය මගෙන් ඇහුවා (“Lytes”) පසුගිය අත්හදා බලන ලදී. ඇය ඔහු තවත් වෙඩි සඳහා සූදානම් වූ අතර නම් බැලීමට මුලින්ම එය අඩුකිරීමට කටයුතු කළ යුතු බව අප කළ යුතු බව මා පැවසූ විට, මම මේ මම උත්සාහ කිරීමට අවශ්ය බව ඔහු දැන සිටියේය VET. කිසි තර්කයක් මට කිව්වා මේ lytes ප්රතිඵල ලබා ගත් පසු, "අපි දිගු රැක ඇති, එය ඔහු හොඳින් පුදුමයක් දැනුණේ නැත වෙනවා, ඔහු ඉතා ඖෂධීය කට අධික වේ. "කුඩා ඇය කෙතරම් දිග, ඉන්න දන්නේ නැහැ! අපි මාස තුනකට වැඩි කිරීම සඳහා සතියකට වරක් ඔහුගේ lytes පරීක්ෂා. ඒක ටිකක් වැඩි විය 100 ඔහුගේ කේ අවසානයේ, මැද මට්ටමේ ඉහත ටිකක් නැගී සිටි දින. ඇය ඒ කාලයේ දී ඔහු 0.5ml ආරම්භ කරන ලද අතර, ඉදිරි මාස කිහිපයක්, අප 0.3ml ළඟා වන තුරු එය පහත හෙලන ලදී. මාස කිහිපයක් පසු, අප 0.32ml දක්වා එය නැවත ගෙන ඒමට අවශ්ය. ඒ මාතා දැන් බොහෝ මාස විශාල වැඩ කර ඇත. වාහන විෙමෝචන පරීක්ෂණ ද Percorten සමග විශාල විය, නමුත් ඇත්තටම පේරඩිනිසෝන් පහත හෙලන කළ යුතු හිතුවේ නෑ. ඇය මට උත්සාහ ඉඩ නොදී නම් මම ඇහුවා, මම ඔහුට සමීප නැරඹීමට හැකි බව දැන දැනම, ඇය එකඟ. ඔහු දැන් දිනපතා 1mg වෙමින්.

සහ දැන්, මෙන්න අපි, මෙම ඖෂධ ප්රචලිත කෙරෙන සමග, වාගේ 6 වයස අවුරුදු, අපි ඔහු මුලින්ම ඇති කළ යුතු බව ඒ ගොල්ලෝ බලු පැටියා ඇති!

 

අපි ජූලි මාසයේ දී අපේ දේශීය නවාතැන් සිට Lexie සම්මත 2010. ඇය ගැන බවට ඇස්තමේන්තු කර 4-5 එවකට වයස මාස. මගේ සැමියා හා මම ඇගේ නිවස ගෙන “නඩු විභාගය” අපගේ අතර 2 දියණියන් ගිම්හාන කඳවුර අභාවප්රාප්ත විය, මගේ සැමියා අසාත්මිකතා ඇති අතර ඔහු ප්රතික්රියා කරන ආකාරය දකින්න අවශ්ය පරිදි. හොඳයි, මම ඇය ආපසු බව නවාතැන් යන්නේ නැති බව අපි අපේ රැකවරණය Lexie තිබූ මොහොතේ දැන – hubby, ඔහුගේ අසාත්මිකතාවලට සමග ජීවත් වන ලෙස සිදුවන!!

අප සමඟ වීම තුළ, Lexie වමනය හා පාචනය ක පරිච්ඡේදය තිබුණා, ඇය parvo සඳහා සෘණාත්මක පරීක්ෂා හා දිනකට ආහාර රඳවා තබාගැනීම හා පසුව නීරස, ආහාර ආරම්භ කිරීමට උපදෙස් සමග ගෙදර යවන ලදී එහිදී VET කිරීමට භීතියට පත් චාරිකාව. ඇය නැවත හොඳින් පොළා පැන්න, අතර, ඊළඟ කට අධික 2 වසර වමනය, පාචනය, ඉඳ හිට, අකලට පායන කිරීමට යන්න ඇතැයි නමුත් එය ඉතා බරපතල දෙයක් පෙනෙන්නට නැහැ. ඇය සතුටින් ක්රියාකාරී විය, සහ බොහෝ දුරට සෞඛ්ය සම්පන්න ද විය. වසන්තයේ හා ගිම්හානයේ දී 2012, අපි වෙනත් රෝග ලක්ෂණ දැක, goopy ඇස් ඇතුළු, කණ ආසාදන, සම හා ලොම් හා ගැටළු. ඇය අධික ලෙස ඇය හිසකින් යුත් රවුමක දෙපැත්තට තැබූ ලෙව කෑම ආරම්භ, පැහැවී බිබිලි දක්වාම. ආමාශයේ ගැටළු අඛණ්ඩව හා වඩාත් නරක අතට හැරෙනවා ලදී. ඇය අභ්යාස සමග පහසුවෙන් තෙහෙට්ටු සහ උදේ කාලයේ නිදා ඇතැයි, පවා උදේ කෑම කන්න දක්වා ලබා ගැනීමට කරදර නැති. දෙසැම්බරයේ මුල, එක් සෙනසුරාදා, 2012, අපි ප්රාදේශීය නත්තල් පෙළපාලිය සහභාගි පසුව බල්ලා උද්යානයට සංචාරයක නිරත විය. අනෙකුත් සුනඛයන් පමණ පැමිණ ඇය දී පෙනහළු පිළිකාවලින් ලෙස Lexie පමණක් එහි තබා – එසේ Lexie මෙන් නොව. එදා සවස, මම ඇය සමග කිසි තර්කයක් කිරීමට පසු පැය සංචාරයක නිරත විය, ඇය මහ රැජිණට හා මාර ආග්රහණය විය ලෙස (ඇමෝනියා වැනි). කිසි තර්කයක් ඇය පරීක්ෂා උත්සුකතාව පැහැදිලි දෙයක් දුටුවේ නැත, ඇය වඩාත් නරක අතට හැරෙනවා බවක් පෙනී යයි නම් bloodwork සඳහා ඊළඟ දිනයේ නැවත එන්න කීවේය. හොඳයි, එම රාත්රියේ අප්රසන්න විය, අපි නිදා ගැනීමට උත්සාහ ලෙස Lexie මගේ පාමුල මහ රැජිණට සමග. ආපසු VET කිරීමට bloodwork සඳහා ඉදිරි දින. නොහෙලා තැබීම ගැන ස්තුතිවන්ත විය යුතුය, ඇය දුටු විට මගේ bloodwork VET කරකැවිල්ල ගේ සැක. මෙම කාලය වන විට, Lexie ඉතා රෝගාතුර වූ අතර තරල හා ACTH පරීක්ෂණය සඳහා රෝහල වෙත ඇතුළත් කර තිබේ, ආපසු පැමිණි ධනාත්මක.

ඇගේ නිවස ගෙන ඒමට Lexie ශාස්තාතුමියගේ පුදුමාකාර විය, මානසික කාලය, ඇය එවැනි සතුට සමග අප වෙත දුව ගොස් කිසි තර්කයක් සායනයේ වියළි ඇස් එහි නොවීය ලෙස!! මෙම කාලය වන විට, මම සමඟ අමුත්තන් කරකැවිල්ල ප්රජා හරහා උදව් සොයා හා අළුත් යමක් කිරීමට කැමති වූ මහත් VET තිබුණු – අඩු මාත්රාවක් Percorten. අද, Lexie වේ 70 LBS හා ගනී 0.4 Percorten මිලි, පේරඩිනිසෝන් ඇය මා්රාවක් සමග.

මම Lexie හේතුවක් සඳහා මගේ ජීවිතය තුලට පැමිණි බව විශ්වාස කරනවා. බව නවාතැන් රැඳී ඇය වෙනුවෙන් යම් යම් මරණය අදහස් වනු ඇත, මම මට ඒත්තු, සහ අපේ පවුලේ ඇය අවශ්ය, විශේෂ පහසුකම් ඇයට ලබා ගැනීමට හැකි වේ. නිසා ඇය, මම නව ඇති “මිතුරන්” ලොව පුරා. Lexie වඩා හොඳ කර නොමැති බව මම අවංකව කියන්න පුළුවන් – කරකැවිල්ල ගේ රෝග නිර්ණය කිසිසේත් මරණ දඬුවමක් නියම විය, එහෙත් ඒ වෙනුවට ජීවිතය මත නව බදු විය!!

 

ඇය මම රටටත් නවාතැන් සිට ධර්ම අනුගමනය 8 සති පැරණි. ඇය එක් විය 7 puppies විකිණීමට, කැපකරු නිවස තුළ ජීවත්. මම ඇය pensive ස්වභාවය ඇය නම්; ඇගේ ඇස් ගැඹුරු ජලය පිලිබිඹු. මම බොහෝ විට ඇය පමණක් මව ආදරය හැකි පෞරුෂයක් ඇති විහිළු; ඇය අහ් ... පමණක් එසේ වන්නේ, අමුතු. ඇය සියලු දේ ප්රතිවිරුද්ධ stereotypically බල්ලෙක්. ඇය වූ විට 5 වයස අවුරුදු, මම වැඩ ඇරිලා ගෙදර ඇවිත්, බදාදා, සොයා ගැනීමට 7 කිරි වේලකටම, හා 4 diarrheas. මම ඊළඟ දවසේ උදේ කිසි තර්කයක් මචං. ඊළඟ කට අධික 3 සති(හා සිය ඩොලර් කිහිපයක්), මගේ VET 10+ වසර රුධිර පරීක්ෂණ දුව ගොස්, අවසානයේ, පිළිකා රෝග විනිශ්චය මුල් පිටුව අප ගැන යවා ("ආරියරත්න මහත්මිය වසර 25 ක" මත පදනම් වූ), 20mg පේරඩිනිසෝන් පෙති බෝතලයක්, හා හිස මත ට හිතවත් බදු ගෙවීමෙන් පසු ලාභය. මම 2 වැනි මතය සඳහා ගිය. සති දෙකකට හා ඩොලර් සිය ගණනක (තව) පසුව, අපි විශේෂඥ පිරුණු රෝහලේ ඉඩම් හිමි. වැඩ කිරීමෙන් පසු, බදාදා රාත්රියේ, ඔවුන් sonogram කළේ. තවමත් පිළිතුරු; ඇති "විශේෂඥ" ලෙස ඉදිරි කාලයේ වනු ඇත. කෙනෙක් ගේ කරකැවිල්ල සඳහා පරීක්ෂණ සඳහන් (තවත් සඳහා $250). මෙම sonogram විය $500+, මම පිළිගන්නවා, මම මගේ නැණනුවණ අවශ්ය අවසන් විය, මම පිළිතුරු සමග නිමක් නැතිව පරීක්ෂණය සඳහා ගෙවන සිටිය හැකි ආකාරය පුදුම. මම ඒ මත නිදා කියලා කිව්වා, හා sonogram තව දුරටත් අර්ථ බලා, ඊළඟ දිනය.

පහත දැක්වෙන උදෑසන, දී 4:20 පෙ.ව., මම මගේ ගෙල මත අමුතු ආනාපාන දැනුණේ. එය ධර්ම හුස්ම විය, යන්තම්. ඇගේ හිස මගේ උරහිස මත වූ, එය ඇයට හුස්ම ගැනීමේ දුර්වල සහ අක්රමවත් බව අවබෝධ කර ගැනීමට මට ටිකක් ගත්තා. හදිසියේම, මම ඇගේ සිරුර horribly ගොතන ලද තේරුම් ගත්හ, එය pretzel වැනි. ඇගේ ඇස් සම්පූර්ණයෙන්ම හිස් විය. මම ඇදෙන් යනාකාරයෙන්, ඇඳුම් පැළදුම් මත විසි, බ්ලැන්කට් සමග ඇයව වෙළදනාමය, හා මෝටර් රථ දිව. මම නගරයට හරහා ඉගිල ගියාය, අපි පෙර දා රාත්රියේ දී කීවේ ස්ථානයට. නොහෙලා තැබීම ගැන ස්තුතිවන්ත විය යුතුය, මම ඔවුන් වූහ දැනුම් සිදු දුර්වලම 24 පැය පහසුකම්. මම කළ 45 දී විනාඩි චාරිකාව 25. මම මගේ ආයුධ ධර්ම සමග දොර හරහා සිටිති ලෙස, ඇගේ හදවත නතර. ඒ නිසා ඇය හුස්ම කළේ. මම සේවකයාට ඇය භාර හා පැවසීය, "ඇයට උදව් කරන්න".

බදු පිළිබඳ හදිසි VET ආශ්චර්යවත්, ජීවිතය, ධර්ම ආපසු ලංකාවට රැගෙන, ඕනෑම ස්ථිර හානි තොරව. නමුත් අපි තවමත් ඇය සමග වැරදි දේ දැන සිටියේ නැත. මෙම පරීක්ෂණය සිදු කරන ලදී ACTH, නමුත් ප්රතිඵල ගත වනු 24 පැය. ඔවුන් ඇය වැඩිකල් ඇතැයි විශ්වාස නෑ වූහ. ඔවුන් ගවේෂණ සැත්කම් කළේ, ඔවුන් sonogram දුටු දේ මත පදනම්. ඔවුන් අවහිර සැක. ඔවුන් සොයා සියලු අසාමාන්ය ලෙස කුඩා අධිවෘක්ක ග්රන්ථි විය. මම ඇය සැත්කම් නොනැසී කෙසේ දැයි මා දන්නේ නැහැ. එක් දින දෙකක් හාස්කම්.

ඊළඟ, අපි බලා. බව මට පසුව, එය කරකැවිල්ල ගේ නොවේ නම්, එවිට ඔවුන් කරන්න පුළුවන් කිසිම දෙයක් තිබුණේ නැහැ පාහේ, අප දැනටමත් සඳහා පරීක්ෂා කියලා ලෙස, හා ශල්යකර්මයකින් සොයා, සියලු නමුත් ඉතාමත් අප්රකට.

ඊළඟ දිනය, මම මට කියන්නේ ඇමතුම ලැබී විට එය, ඇත්තටම, කරකැවිල්ල රෝගය, මම කිසිවිටෙකත් පාලනය සතුටු කඳුළු ඇඬුවා. ඒ මොහොතේ දී, අපගේ දුෂ්කර වන මානසික ආතතිය හා වේදනාව මුළු ලියවිල්ලම සහනයක් ගංවතුර මා කට සෝදා. එය අවසන් වූයේ අවසානයේ. අවසානයේදී අප ප්රශ්නයට දීමට පිළිතුරක් නොවීය.

මම සිදුවීම් බව අනුක්රමය මත පිළිබිඹු, එතැන් සිට. එය රෝග විනිශ්චය කිරීමට ලබා ගැනීමට වැය කරන ලද මුදල් ප්රමාණය උමතු (ගේ පමණක් අවසාන සටහන පහතින් මම මගේ කාර් සඳහා වැය වඩා වැඩි යමක් විය කියන්න මට ඉඩ දෙන්න) ඕනෑම කෙනෙකුට පිළිබිඹු කිරීමට හේතු කිරීමට තරම් වේ. මගේ එකම කනගාටුව ධර්ම විඳින්ට යන අප්රසන්න දුක් වේ. මගේ එකම අභියෝගය බව මාවතේ අප යැවීම සඳහා මුල් VET සමාව ඇත. මෙම අත්දැකීම ආදරය වූ නව ආකාරයක දෙකක් පමණ වැඩුණු දරුවන් මවක් ඉගැන්වූ. පවතින බව එක්, එය අවශ්යයෙන්ම යුතු නැත වුවද.

 

Gracie is a 10 year old 134 pound English Mastiff. Gracie was abused until she was 6 months old. At that time she then went to a loving family. Unfortunately, that life ended all too soon with the tragic accident. The husband and the child of her family were killed in an automobile accident. Gracie comforted the mother for the next 6 මාස. The mother then had to move and could not take Gracie with her. This pained her so much. She looked into a rescue group.

The foster mom promised her that she would wait for the perfect family to adopt Gracie. Gracie stayed in foster for much longer than normal.

I had a mastiff who was diagnosed with Addison’s at 7 months old. She was the runt of her litter and was on death’s door when I rescued her. Once we found out she had Addison’s, she lived to 4 ½ ක වයස අවුරුදු. Her kidneys, which were never formed correctly finally gave out on her. She was my first mastiff and I fell in love with the breed despite the issues she had. I decided that I needed to rescue another one.

I found Gracie on the website of the rescue group I had started helping with. I was just drawn to her and her story. I talked to her foster mom for hours about her. We both knew that she was going to come to her forever home with me. She was several hours away so the foster mom and I met halfway.

Right away Gracie came up to me and my daughter and she leaned on my leg and sat on my foot. The lean is everything for a mastiff. If they lean on you they like you. It was love at first sight for me and my kids.
Fast forward to 7 months later, Gracie crashed and could not get up my stairs. My son carried her up and into the car and we rushed her to my wonderful vet. I will never forget that day. Gracie was on IV’s and in a kennel with me sitting on the floor next to her. My vet walked in and sat on an empty kennel. He told me that he was going to do the test for Addison’s or that she could have some type of cancer.

The next day all four of my vets came into the room and told me that she indeed did have Addison’s. One of them said he stayed up half the night looking for mastiffs with AD and there just were not too many (at that time he could find none). They told me they were sorry that I now had my second Addisonian Mastiff.

I told them I was happy that it was indeed Addison’s. I already knew Addison’s was manageable and a dog could live a full and normal life with it. I even had some meds left over from my first girl. My first girl took .8 mg of Florinef 2 times a day. We started Gracie on that dose and kept playing with it over the next year. She finally ended up on 1.5 mg Florinef 2 times per day. She has been on that dose for 7 years now.

No one can tell me that this girl was not meant to come to live with me. Her foster mom had turned down other potential adopters because of the promise she made to Gracie’s owner former owner to find the perfect family.

When Gracie was 4 she somehow got out of my yard by going under my fence. I never thought a 134 pound dog would go under my fence but she did. She got hit by a car and Animal control had to get her by the pole neck chain because she was being aggressive. My neighbor saw animal control with her and told them that she lived with me. They knocked on my door on this Sunday. They had her good side facing me so I did not know she was hit. Then they turned her and she had a deep gash in her chest. My car was in the shop and I had no way to get her to the ER vet. Animal control drove me.

I went running in the door screaming that she had Addison’s.

The vet on call was the husband of one of my vets that cared for Gracie. Gracie was on death’s doors; she went gray and limp. They dosed her with high amounts of prednisone and put in a chest tube. She had air around her lungs. Since the ER vet could talk to my vets that night, the plan was to Gracie to my vet in the AM for surgery. The ER vet was just not comfortable working on a dog with Addison’s.

The next day my wonderful, amazing vets waited until their lunch hour to do her surgery so all four of them could be in there and monitor her. Her sternum was broken and they could not do anything about that. They were able to close the wound and keep her safe. She recovered from that.

I fixed all of my fencing however, from that day forward she is very scared of cars on the roads.

About a year after that, Gracie started to gain lots of weight. My wonderful vets (have I mentioned how much I love my vets) did a thyroid test and sure enough she had low thyroid. The weight came off as soon as she was put on meds and she was back to her happy healthy self.

In 2011, tragedy struck my household. My children’s father was killed in a car accident. Gracie is the kind of dog who reads people so well. She comforted me and my children the same way she did with her first owner.
Gracie continues to be by our side whenever we are feeling down. Once again, no one can tell me that this girl was not meant to be in our lives.

About a year ago Gracie developed acute onset glaucoma and went blind in her left eye. My vets were able to shrink her eye so she would no longer be in pain. She could lose her other eye at any time, but so far the drops I put in her good eye are working.

Gracie also has chronic subcutaneous cysts all over her body. She has two that keep popping and becoming infected. She now takes antibiotics every 30 days for 10 days and that is working well. Because of her age and her Addison’s, the vets and I have chosen not to remove the cysts.

Through all of this, Gracie has always been a fighter and a champion. Nothing gets her down. My vets continue to be amazed by her.

Gracie turned 10 on Feb. 5, 2015.

No one thought she would live this long. She is still a happy girl, gets around great and is the love of my life. She is truly my heart dog.

This is more than a story of a dog with Addison’s; this is a story of a dog that was put on this earth to comfort her families though the good and the very bad times.

Addison’s is just one part of her story but it also shows that a dog with AD can live life to its fullest and get through the tough times also.

 

Kindle is a grey Belgian Shepherd (Tervueren) born in 2007. She was always (hindsight is a wonderful thing) a fussy puppy with food but otherwise normal for the first few years of her life and excelled both in the breed show ring and in her first agility competitions.

In August 2011, she started to appear a little lethargic – seemed fine otherwise but just didn’t have her normal drive in training and was just a bit quiet. A week later, she threw up a whole chicken neck which she had been given for dinner 2 nights prior so off to the vet we went. By this stage her litter sister had just been diagnosed as Typical Addison’s so I made the vet aware but as her sodium and potassium readings were normal, the vet dismissed this possibility. He did pick up an issue with her heart so we had a full heart test done which did show some anomalies in the rhythm. We were referred to the National Veterinary training facility who listened to our story and the first they did was run an ACTH test and bingo we had our answer. Kindle had Atypical Addison’s.

For the next 18 මාස, she was maintained on Prednisone alone and got her drive back, continued to compete in agility and was very well indeed. We had moved cities and really fell on our feet finding a relatively young vet who had been really involved with a few Addison’s cases during his first couple of years in practice.

In the December of 2012, we were out of town at a show and she just didn’t seem “right” on the Saturday morning. We whipped her to the vet who did bloods and told me she was in full renal failure and would probably not last the night. කෙසේ වෙතත්, one look at her sodium and potassium levels told me she was in an Addisonian crisis and I convinced the vet that this was what was going on. It is often hard to get out of town vets to listen to you as he did not know her history and also happened not to know anything about Addison’s either. He was great, however, and went along with the mad woman who insisted he write a script for Florinef which I grabbed from the local pharmacy. He looked up starting doses and she stayed at the clinic overnight. I will always be grateful that he listened and tried for me as the prospect of driving around a strange city on a Saturday afternoon trying to find someone who knew about Addison’s really did not appeal.

He rang first thing in the morning to say that she was bouncing around the cage, had ripped out her drip line and was generally being a pain in the butt. He could not get over the difference to the very sick dog who had arrived the previous afternoon. They ended up keeping her in for 48 පැය, at the end of which I think they were well pleased to get rid of her 🙂 . She was “helping” in the kennels and getting cuddles from everyone.

Like most, I have learned a lot about the disease in the years since her diagnosis. She is now a happy, healthy, energetic, nearly 8 year old who screams around like a puppy with absolutely no side effects at all. She is the biggest gannet around food and will eat anything – we now have to be careful she doesn’t get overweight – what a difference!

She retired from agility at 7 years only because she had broken her leg as a 2 year old (she really has been my problem child) and I wanted her to stop before it caused a problem for her later on.

Her medications are just part of our everyday life and you would never know she has the disease. Her Florinef dose is pretty high but it is what it is and she is fine on it. Those out there promoting information and assistance to people with Addison’s dogs are amazing. Thank you all!

 

Skye is a beautiful Tervueren who shares her life with Denise Strom in Sweden. To save you some “googling”, a Tervueren (alternate spelling Tervuren) is a Belgian Shepherd, named after a village in Belgium. Skye now weighs 24kg (53 රාත්තල්) and is 6 වයස අවුරුදු. She was diagnosed with Typical Addison’s just one year ago early in 2016 at the age of 5. She was treated with Florinef initially and managed very well although her sodium levels were always on the low side.

Then throughout October & November 2016 she suffered numerous bouts of bloody diarrhea. Increased doses of Florinef, up to 0.8mg daily, and extra prednisone failed to prevent recurrences. Denise joined CARE in November and presented Skye’s symptoms while asking for advice. She credits Merrie Gahr Spiekerman who asked if Skye had been checked for pancreatitis. Denise was pondering this possibility when Skye got diarrhea again and this time she could not stand up. Skye was rushed to the Emergency Clinic where they performed a “quick test” which was positive & pancreatitis was later confirmed by the specific cPLI test. Luckily, it was a mild attack. Skye received pain relief, an increase in prednisone, and most importantly, her food was changed to a low fat diet.

Denise waited two months before reporting on Skye’s progress to make sure that all went well. Since the change in diet almost 2 months prior, Skye has been healthy and stable on Florinef 0.6mg and 5mg hydrocortisone, and her electrolytes are great. Denise’s vet is reluctant to reduce the hydrocortisone at this time since Skye has been doing so well.

Skye had never had bloody diarrhea before she got Addison’s so this was one symptom that stood out. Denise wanted to tell Skye’s story because she suspects that Skye is not the only dog with increased susceptibility to bloody diarrhea and/or pancreatitis following an Addison’s diagnosis. ඇත්ත වශයෙන්, this may not be applicable to others, and in fact it has not presented as a highly probably issue among the many canine members in CARE, but it is worth bearing in mind.

Skye – Denise S.
විශාලනය කිරීම සඳහා ක්ලික් කරන්න රූප

Denise sends her sincere thanks to the members of CARE, in particular to Merrie. She notes that the Florinef information in CARE’s files does make reference to avoiding fatty foods, something she was not aware of before.

Daisy is a Jack Russell Schnauzer mix who shares her life with Amanda Hutcheson & her husband Justin. She currently weighs 14.8 lb and is treated with 0.2ml of Percorten every 28 දින. Daisy is roughly 8-10 yrs old, she certainly didn’t come with a birth certificate!

Daisy was picked up from an older couple in Texas who was coming to visit family in Beaufort SC where Amanda lives. They listed her in many online “dogs available” groups with no success. Amanda heard of her and immediately took her in, with her hair completely matted and basically looking & smelling very gross. Daisy was shaved down, bathed, and got a clean bill of health from the vet. She had found her forever family!

Two years later, in March 2014, Daisy got run over by a golf cart driven by Amanda. About a month later, Daisy’s mood started to change, her appetite decreased, and she was dehydrated. A visit to the vet for a steroid shot and some IV fluids seemed to perk her up & she was back to her normal self.

Another month went by and the same things happened again, so back she went to the vet. This time they did bloodwork along with the usual steroid shot & IV fluids. The vet’s conclusion was that everything was perfect.

Another month, and now it’s June. Daisy crashed – hind leg weakness, dehydration, no appetite, not drinking, basically doing nothing. The vet who was contacted told Amanda to bring her in the next morning. Amanda slept in the bathtub with Daisy that night & got her to the vet early the next day. Daisy was barely alive. The team sprang into action to save her and she stayed at the clinic for over a week, fighting to stay alive. The vet suspected it was either Kidney Failure, පිළිකා, or Addison’s. Thousands of dollars and about a week later, Addison’s was confirmed with the ACTH stim test on June 23, 2014.

Daisy came home weighing only 4.3 රාත්තල්. and she was initially treated with Florinef. Amanda joined CARE early in July 2014. After her diagnosis, Daisy had 3 more Addisonian crises throughout the remainder of 2014. දෙසැම්බර් 3, she was switched to Percorten & daily Prednisone and she has remained stable ever since.

Daisy continues to impress everyone she encounters & loves them all. Florinef is a great option for dogs with Addison’s if their bodies can absorb it & they are on the correct dose. Daisy’s body just couldn’t metabolize it properly.

It’s been an amazing journey over the last two years with everyone that we’ve met in CARE. We are so very thankful that we still have Daisy with us and cannot thank this group enough for the knowledge & understanding everyone has. You all are a blessing and we are glad you all are a part of our lives.

One added note from CARE is that because of her experience with Daisy, Amanda decided to become a vet technician & has only one year left in her studies. Congratulations Amanda, and thank you Daisy.

 

අපි Lucydog වූ මුත්රාශයේ ආසාදන ඇති බවක් පෙනෙන්නට බව තේරී. මම මගේ සිකුරාදා අනුව මෙම වෛද්යවරයා මචං. එය ඇය UTI ද කන් ආසාදන ඇති බව තහවුරු කරන ලදී. ඔවුන් ලේ ඇද, නමුත් තවත් වනු සිට මගේ ඉල්ලීම යැවිය බලා $200. ඔවුන් ඇය කමින් කර නැති බව ගැන උත්සුක වූහ, නමුත් ඇය හොඳ හැඟීමක් නැති නිසා එය විය හැකි හදුනාගත්තා.

ඇය ප්රතිජීවක වී ටිකක් හොඳ වුණා, නමුත් තවමත් කන නැත. ඇය භූ චලන / මහ රැජිණට සහිත විය, නමුත් ඇය ඒ ගොඩක් විට අසනීප හෝ අවධාරණය කරන්න සමාධිගත කිරීම. ඇය පවා මිදුළු අස්ථි කන්න නැහැ විට මම සැලකිලිමත් වීමට පටන් ගත්තා, නමුත්. ඊට පස්සේ අපි වැඩ දෙකම බදාදා වූහ. මම ගෙදර පැමිණි විට, මම වැසිකිළි යන්න යන්න ඇයට Kennel ඇයව එළියට ඉඩ ගොස් ... ඇය කෙළින් නොහැකි. ඇගේ හිසකින් යුත් රවුමක දෙපැත්තට තැබූ බිම ඔවුන් පැතලි ලබා ගැනීමට සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීමට ලබා නොහැක. මම බය වෙනවා වහාම ගොස් දුරකථනය ගත්තා, විල් කැඳවා "ලුසී ඇවිදීමට නො හැකි ය." මා පසුව කිසි තර්කයක් ලෙස, වන, දැන්නම් තවමත් වසා නැහැ (ඔවුන් බවත් 15 විනාඩි) ඔවුන් ඉතාමත් ඉක්මණින් ඇය ගෙන ඒමට මට කිව්වා.
කැමැත්ත පැය එකහමාරකට පසුව හෝ ඒ ගෙදර, ඔවුන් තම ස්ථාවර කර ගැනීමටත් හැකි වී තිබේ. ඔවුන් එය කරකැවිල්ල රෝගය විය හැකි සිතා, , දැන්නම් සමාන අසමානතා වූ. එය තරුණ බල්ලන් දී ඉදිරිපත්, කාන්තාවන් අතර බහුල වන, හා පොදු රෝග ලක්ෂණ බොහෝ සිටියහ. තවමත් ඒක බරපතල ලෙස විජලනය වී ඇති සිතා කරන්ෙනහිද. පසු 2 doggie රෝහලේ ඇය සමග බය හිතෙන රෑ ඇය තවමත් ගමන් කිරීමට තරම් ශක්තියක් නොමැති වූ නිසා, ලේ පරීක්ෂණ ප්රතිඵල කරකැවිල්ල රෝගය තහවුරු. මෙම UTI හා කන් ආසාදන අර්බුදයකට ඇගේ දේහය තල්ලු ඇය බොහෝ විට මරණය ආසන්න විය (මම වැඩ හිර කර තිබුනේ නම් දේ 45 ඒ දවසේ විනාඩි තවදුරටත්? omg). නොහෙලා තැබීම ගැන ස්තුතිවන්ත විය යුතුය, එය මාසික එන්නත් සමාන අසමානතා වේ, ඇය ඇගේ ජීවිතයේ ඉතිරි කාලය අවශ්ය වනු ඇත එක්. එහෙත්, එම ජීවිතය දිගු හා සතුටු වනු ඇත.

ඒ නිසා, අප තවමත් ඇය රෝග නියාමනය සඳහා ලුසී-ජීවිත කාලය ඇති. එහෙත්, මා මෙම ටයිප් ලෙස වාර්තා කිරීමට මම සතුටු වෙනවා, ලුසී හයියෙන් මම හරි මට පිටුපසින් ඇයගේ කූඩුව ඇගේ මිලදී බව rawhide අස්ථි chomping ඇත. ඇය නිසා ඇය යථා තත්ත්වයට පෙනිසිලින් ක IV වන හා සුපිරි නිතර නිතර peeing තිබුණේ එහිදී මුඩු අසිපතක් හැර වෙනත්, ඇය ලස්සන යලි එම පරණ Lucydog කිරීමට ය. අපි එය ආදරෙයි. මම අපේ VET ඇය ඉක්මන් හා නිවැරදි රෝග විනිශ්චය ලබා දුන් ඇගේ අඩි ඇයට නැවත ලැබී බව ඉතා ස්තුතිවන්ත වෙමි (වචනාර්ථයෙන්) ඉක්මනින්.