אונדזער סטאָריעס

Hi there, A-peeps. For Addison’s Awareness Week, I thought we would share a little bit about our Addison’s journey.

It all started sometime in June 2018. Ghost wouldn’t eat, and for a Bully not to eat, something is definitely up. At first, it was thought he had a bad back. Five days on and he still hadn’t eaten anything, so it was time for a blood test. The blood test was going to take about 20 minutes, so whilst we waited, we took Ghost for a walk down the street. When we got back into the vet’s, he pretty well took the lead out of my hand and said Ghost’s kidneys weren’t working. My world stopped there and then. I don’t have any 2-legged children, my 4-legged furry children have always been the centre of my world, so as you can imagine, this was devastating. Anyway, I will try and keep this as short as I can. I left him at the vets, got a phone call within the hour, and was told that it was likely he had Addison’s disease. I’m like WTF is Addison’s disease!!! Ghost’s breeder’s parents bred Bullies before her and she hadn’t heard of it, so this must be bad. So as is the way these days, straight onto Google. There was so much information to try and make sense of, it was pretty tough. Eventually, we were put onto the CARE Facebook group and as far as Addison’s goes, it was the best thing ever. We started on tablets, had another crisis, and eventually changed to the monthly injection and haven’t looked back. While I am still very vigilant about Ghost’s health, I am so much more comfortable with how Addison’s can be controlled with the right medication. I read everything I could get my hands on trying to understand how to make the most of my boy having this disease. CARE’s document page is THE place for all this information. Then, if I had any queries or questions, I would post it to the group, and what can I say about my Addison’s family, well words can’t describe how wonderful they all have been. This journey would have been so much harder and I am 100% sure we wouldn’t be where we are today if it hadn’t been for them and the low dose protocol. אַזוי, the low dose protocol, well that’s a learning experience in itself but once you get your head around it, it is without a doubt the way to go in my opinion. Ghost started, according to his weight on 1.3 ml of Zycortal and is now on 0.45 ml. My vet has been awesome with coming to terms with this, and he says, “I know the manufacturer says that he should be on a higher dose, but I can see in his behavior and in his blood test that the results don’t lie.” If I had any advice for anyone new dealing with Addison’s, I would say go to this group with any questions you have, learn how to read the blood test results, and adjust the medication accordingly (if I can do it anyone can) and you’re A-dog will be back to normal in no time.

Speaking of back to normal, just before Ghost was diagnosed, he had just started to ride on the back of my Canam 3 wheeled motorcycle. Obviously, this stopped for a while during the first part of his diagnosis, but now there’s no stopping him. If it wasn’t for his medical tag and if you didn’t tell anyone, they would never know he has a disease. As well as our normal frequent rides, we have been on the Pink Ribbon ride, the Bikers against Bullies ride, and the latest was the fundraising ride for the Country Fire Service. As always, Ghost is a massive hit with everyone, takes everything in his stride, and laps up all the attention he gets. Late last year, we were also accredited with Therapy Dog Services as a Community Visiting Dog Team. At this stage, we have had half a dozen visits to a nursing home, but this year promises to be awesome and we can’t wait! We are anticipating on being used for some special visits, special events and appearances to places like Ronald McDonald house, The Cancer Council lodge, universities around exam times, the Youth Courts, and wherever else we can put smiles on faces. It’s a huge win for everyone involved from Ghost himself, the people who we come across, the Addison’s community, and the Bull Terrier breed (which is quite often and unnecessarily very misunderstood).

Ghost is very much a part of our family and participates in most things we get up to. We go up the river, which he absolutely loves, and he even gets invited to Christmas lunch with the rest of our extended family. He is such a sweet gentleman.

So on finishing up, I suppose my message is this, if you have a dog that’s been diagnosed with Addison’s, you will shit yourself at first, I know I did, but take a deep breath and with the right frame of mind, taking note of all the information available, trusting this wonderful group, asking loads and loads of questions, you WILL get through this and you and your dog can do anything and be anything that you want to be. Look at Ghost, a goggle wearing, community visiting Bull Terrier who rides on the back of a motorbike and puts smiles on the faces of everyone he meets. I reckon that’s a pretty good thing. A-dogs rock!!!

Anyways I hope this has put a bit of a smile on YOUR face and don’t worry, there is definitely a light at the end of the tunnel.

Lots of love and big Bully hugs to you all.
Jarrod and Ghost

Ghosty Rider - Typical Addison's
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

 

! Scroll down and you will also find her story auf Deutsch and en Español!

אין פעברואר 2016, I lived in Cholula, México, with my three Shepherds (German and Belgian, all rescued) when a friend called me that she had found a small puppy in a closed garbage bag, close to suffocation. אַזוי, I went, picked the tiny bundle up, and presented her to my vet.
Four weeks old, something about one kilo. We immediately found a family willing to adopt her, so she just would stay some days until this family would go for her.

Yes…just that it never happened.

She adapted quickly to the life in between the large Shepherds and grew rapidly. My students named her ‘Piña’ and she won the hearts of everyone, but nobody adopted her. She was a really brave, fearless, and intelligent puppy, so I started her training. She was brilliant in obedience, and as small as she was compared to the Shepherds, she was brave and ‘strong’ in protection work as well. After 6 months with me, I declared her mine officially and we started her search and rescue training, as we had noticed her very capable of nose work.

She was the only cross-breed in the training but after some negative experiences, we finally found a trainer from the Red Cross who saw her potential. She grew stronger and demanded her a lot of skills. She learned quickly and we saw impressive results. After a heavy training session, at night I noticed that she was leaking urine and she appeared more tired than usual, so the next day I went to my vet to check her for an infection. Negative. We gave her some days of rest and she was back to normal. A week later, she got back to training and the same happened: tired, leaking urine. There, my vet noticed her heart rate was very low, so she asked me to go to a large clinic for a heart check. They did an echo of her heart, abdomen, blood work, the complete program.

When I went back to pick her up, the cardiologist said that her heart was heavily ‘overworked’, as well as her kidneys, so this would be the reason of her leaking urine and fatigue. She told me she was suspecting Addison’s, as her electrolytes were a little bit off, but not as strong as it could be. Piña had a shot of Dexamethasone two weeks ago because she got stung by some bees, so the definitive test for Addison’s we couldn’t do until four weeks later. But she was very sick and we decided we would try to stabilize her with IV fluids as long as possible to do the test.

After some days with the fluids, her situation got worse and all the vets at the clinic, together with my vet, decided to start treatment for Addison’s as Piña was weaker each day. When we started with the Prednisone and the Fludrocortisone (Astonin), she was herself few days later, with all the side-effects of the Prednisone, but active, strong heart rate, and her happy self.
Over the weeks, we reduced the Prednisone and she went back to the search and rescue training, happy happy happy. She was one and a half year old at that time. She got stable, I got used to managing her medicine, and finally, we had our first search and rescue events, where she gained attention because of her incredible happy nature and strong will to work.

We specialized in high mountain rescue and collapsed houses, where her weight (18 kilos) is a huge advantage compared to Shepherds or Labradors and their usual weight. אַזוי, Piña and I learned rope work as well.

Last summer we moved from Mexico to Ecuador, where we kept training, but suddenly (and unexpectedly), I got the permission to work with my dogs at my college, with the students. Piña is a search and rescue dog, but not a therapy dog as two of my older ones, so she was just like a backup. But, due to a heat wave, one of the therapy dogs could not go to classes with me sometimes and we took Piña…and she adapted quickly. איצט, some months later, she is adored by the students and a huge part of the college and a favourite on school excursions and events.

In the 2 years since her diagnosis we had to adjust her medication just twice, I always carry around Prednisone everywhere I go but besides of that she is a normal search and rescue and soon-to-be-therapy dog. In our free time we go hiking in the mountains, go swimming in the river, or just go around by bike. She does absolutely everything a non-Addison’s dog would do, just with an excess of energy.

My Ecuadorian vets use her as an example for their vet students as they have never seen an Addison’s dog before.

Deutsche Übersetzung

Im Februar 2016 lebte ich in Cholula, Mexiko, mit meinen 3 adoptierten Schäferhunden (deutsch und belgisch), als eine Freundin mich anrief, dass sie einen winzigen Welpen in einer geschlossenen Mülltüte am Straßenrand gefunden hatte, kurz vor dem Ersticken. Ich fuhr hin, holte das kleine Bündel ab und stellte sie meiner Tierärztin vor. 4 Wochen alt, ungefähr ein Kilo. Wir fanden ziemlich sofort eine Familie, die sie adoptieren wollte, sich aber noch ein paar Tage organisieren musste bevor sie sie abholen. Nunja, das ist leider nie passiert.
Sie gewöhnte sich rasend schnell an das Leben mit den großen Schäferhunden und wuchs fröhlich vor sich hin. Meine Schüler gaben ihr den Namen PIÑA (also Ananas), weil wir da gerade die Früchte durchnahmen. Sie gewann alle Leute für sich, aber niemand adoptierte sie.

Sie war ein sehr mutiger, starker und extrem intelligenter Welpe/Junghund, also begann ich, sie zu trainieren. Sie war großartig in Gehorsam/Unterordnung und —obwohl so klein im Vergleich zu den Schäferhunden— war sie auch sehr mutig und forsch im Schutzdienst.

Nach 6 Monaten bei mir wurde sie ganz hochoffiziell ‘meine‘ und schließlich begannen wir auch ihr Rettungshundetraining, da wir ihren hervorragenden Naseneinsatz bemerkt hatten. NATÜRLICH war sie der einzige Mix beim Training, und wir gerieten leider auch an einen Trainer, der sie für nicht fähig hielt, das können nur bestimmte Rassehunde. Schließlich fanden wir ‘unseren‘ Trainer, der ihr Potential sah und so ging es sehr schnell aufwärts und sie überraschte uns oft mit ihren Fähigkeiten.

Im August 2017, nach einem sehr intensiven Training, bemerkte ich, dass sie deutlich erschöpft war, ein bisschen undicht und einfach nicht die fröhliche Wildsau wie sonst. Ich ging am nächsten Tag zu meiner Tierärztin mit dem Verdacht auf eine Blasenentzündung, negativ. Sie bekam ein paar Tage Pause und war weitestgehend wieder normal. Beim nächsten Training passierte dasselbe: totale Erschöpfung, Urininkontinenz. Diesmal bemerkte meine TÄin eine extrem niedrige Herzfrequenz und überwies uns an eine Klink zum kardiologischen Check. Dort machten sie einen Herzultraschall, Bauchultraschall, Blutbild, EKG usw., das volle Programm. Als ich sie dort nach der Arbeit abholen wollte, sagte mir die Ärztin, dass Herz und Nieren total überlastet seien, das sei der Grund für die Erschöpfung und die Inkontinenz. Die Ärztin vermutete Addison wegen einer leichten Elektrolytverschiebung, aber auf Grund einer Bienenattacke knapp 2 Wochen vorher konnten wir den ACTH-Test nicht machen, wir müssten 4 Wochen warten…also beschlossen wir, sie soweit mit Infusionen zu stabilisieren um den Test machen zu können. Leider ging es ihr trotz der Infusionen zunehmend schlechter, so dass alle beteiligten Tierärzte beschlossen, dass sie auf Addison behandelt würde. Wir begannen mit Prednisolon und Fludrocortison (Astonin) und nach wenigen Tagen war sie wieder fast die Alte. In den Wochen darauf reduzierten wir das Prednisolon, dadurch verschwanden auch die Nebenwirkungen, aber das Herz war stabil und sie wieder aktiv. Ich gewöhnte mich ans das Medikamentenmanagement und lernte, selber ihr Herz abzuhören und schließlich kehrten wir zum Rettungstraining zurück und hatten bald unsere ersten Einsätze, wo sie immer im positiven Sinne Aufmerksamkeit bekam, weil sie so fröhlich ist aber zeitgleich auch extrem professionell und zuverlässig bei der Arbeit. Wir spezialisierten uns auf Hochgebirgsrettung und Trümmerarbeit, wo ihre kompakte, aber sportliche Statur (18קג) ein großer Vorteil gegenüber größeren und schwereren Hunden wie DSH oder Labradoren darstellt. Also lernten wir gemeinsames Abseilen, Aufstieg in Seilen, Seilbahn fahren und vieles mehr.

Sommer 2019 zogen wir von Mexiko nach Ecuador, wo wir weiterhin trainieren, aber sehr plötzlich bekam ich von meiner Schule die Erlaubnis, mit meinen Hunden an der Schule mit den Kindern und Jugendlichen zu arbeiten. Nun ist die kleine Wildsau ein Rettungshund, aber kein Therapiehund, und so war sie erst nur als Reserve gedacht, falls einer meiner richtigen
Therapiehundesenioren ausfällt. Bei einer extremen Hitzewelle, wo die beiden Senioren nicht arbeiten konnten, kam also ihr großer Tag, und wie vorher bei allem anderen auch, sie lernt rasend schnell. Jetzt, ein paar Monate später, wird sie von den Schülern (und Kollegen und Chefetage und Service- und Sicherheitsleuten der Schule) angebetet und wir werden zu jeglichen Events und Exkursionen eingeladen, führen alle ihre coolen Tricks vor und lassen sie mal einen Schüler suchen…

In den knapp 2 Jahren seit ihrer Diagnose mussten wir ihre Medikation nur 2mal anpassen, einmal fiel sie aus uns unbekannten Gründen in eine Krise und musste einige Tage in der Klinik am Tropf bleiben, aber davon abgesehen ist sie ein normaler Rettungshund und ein baldiger Therapiehund. Das einzige, was ich beachten muss, ist, immer Prednisolon dabei zu haben, weil sowohl Sucheinsätze als auch Arbeitstage an der Schule stressig sind. Im positiven Sinne, aber eben dennoch stressig.

In unserer Freizeit wandern wir im Hochgebirge, gehen schwimmen oder fahren auch mal Fahrrad. Sie macht absolut alles (oder noch mehr), was ein nicht-Addison-Hund machen würde, nur mit einem Überschuss an positiver Energie.
Nebenbei: meine ecuatorianischen Tierärzte benutzen sie als Beispielfall für ihre Vetmedizinstudenten, da die allermeisten nie zuvor einen Addisonpatienten zu Gesicht bekommen haben.

אין שפּאַניש

La historia de Piña
En febrero de 2016, vivía en Cholula, México con mis tres pastores (alemánes y belgas, todos rescatados) cuando una amiga me llamó que había encontrado una cachorra en una bolsa de basura cerrada en la banqueta de la calle., a punto de asfixiarse. Entonces fui, recogí la cachorra y le presenté a mi veterinaria. 4 semanas, alrededor de 1000gramos. Inmediatamente encontramos a una familia que le quiso adoptar, solo que necesitaban organizarse antes de llevarla. Pero…nunca pasó y se quedó conmigo más tiempo que esperábamos.

Se adaptó rápido a la vida entre los pastores grandes y creció sanamente. Mis alumnos le llamaron PIÑA porque en ese tiempo estuvimos viendo las frutas. Ella enamoró a todos pero nadie la adoptó. Estaba una cachorra muy valiente, segura e inteligente, así que empezamos a entrenarle. Brillaba en obediencia, trucos y –a pesar de ser chiquita comparada con los pastores– aún se lanzó a guardia y protección. Cuando llevaba 6 meses conmigo le declaramos ‘mía’ oficialmente y también empezamos su entrenamiento de búsqueda y rescate, como le notamos muy apta para trabajo de olfato.

Claro que estaba la única cruza callejera y a principio nos encontramos con un pseudo-entrenador que dijo que no sirviera y blabla, pero por fin encontramos a un entrenador que vio su potencial y pronto vimos resultados impresionantes.

En agosto 2017, después de una sesión fuerte de entrenamiento, ella pareció exhausta, triste y le salió orina cuando durmió. El día siguiente le checamos por infección de las vías urinarias, era negativo. Le dimos algunos días de reposo y pronto estaba como normal. Cuando volvió al entrenamiento pasó lo mismo: cansancio extremo, incontinencia. Esa vez mi veterinaria notó su frecuencia cardíaca muy baja y nos mandó a una clínica para un chequeo cardiológico. Hicieron un eco cardíaco, sonografía de corazón y abdomen, tomaron la presión, análisi de sangre…todo. Cuando fui por ella, la cardióloga me dijo que tanto el corazón como los riñones tienen una sobrecarga y por eso estaba tan cansada. La doctora sospechó Addison por una leve desbalance de los electrolitos y el problema cardíaco. Por un ataque de abejas dos semanas antes Piña había recibido una inyección de cortisona, así que no pudimos hacer el test de estimulación del ACTH. Los doctores dijeron que se tendría que esperar 4 semanas para poder hacer el test, a lo mejor se podría estabilizarle con sueros de cloruro de sodio por algún tiempo y finalmente hacer el test.
Desafortunadamente, aún con los sueros su situación empeoró y después de algunos días todos los veterinarios involucrados decidieron juntos empezar el tratamiento por Addison. Empezamos con Predisona y pastillas de Fludrocortisona (Astonin) y en pocos días estaba fuerte y alegre como antes. Su frecuencia cardíaca se normalizó u poco a poco pudimos bajar la dosis de la Prednisona, con eso desaparecieron los efectos secundarios.

Piña tenía un año y medio cuando le diagnosticaron.

Ella estaba estable, yo me acostumbré a manejar sus medicinas y por fin pudimos volver al entrenamiento. Pronto tuvimos los primeros operativos de búsqueda y rescate y ella ganó los corazones con su carácter amigable y alegre y su profesonalismo en cuanto al trabajo de búsqueda. Nos especializamos en rescate de alta montaña y escombros/estructuras colapsadas donde ella por su estatura compacta y atleta (18kilos) tiene ventajas con los pastores o labradores más pesados. Así, aprendemos hacer rappel, subida en cuerdas, andar en teleféricos y cualquier tipo de vehículo.

En verano de 2019 nos mudamos a Ecuador, donde seguimos entrenando, pero de repente recibimos el permiso de mi colegio, a trabajar con los perros en el colegio. Piña como perra de búsqueda y rescate solo era planeada como reemplazo para mis dos perros de terapia. En una fuerte ola de calor, cuando los dos perros de terapia por su edad no podían trabajar, llegó la hora de Piña y…aprendió rapidísimo. Ahora, meses después, es adorada por todo el colegio (alumnos, colegas, jefes, padres de familia, empleados) por su alegría permanente, por saber hacer tantos trucos y por brindar seguridad a excursiones.

En los dos años de su diagnosis solo dos veces tuvimos que ajustar sus medicamentos, siempre llevo algo de Prednisona conmigo (tanto la búsqueda como el trabajo en el colegio le exigen mucho y tengo que darle más Prednisona en los días de trabajo) pero al lado de eso es una perra de búsqueda y rescate normal y perra de terapia futura.
En nuestro tiempo libre hacemos senderismo, escalamos montañas, andamos en bici o vamos a nadar. Piña hace absolutamente todo (o más) que hace un perro sin Addison, solo con exceso de energía.
Mis veterinarios ecuatorianos le usan para enseñanza de Addison a sus estudiantes de medicina veterinaria como la mayoría nunca ha visto un caso de Addison antes.
Por ganar tantos corazones, mis amigos me regalaron un tatuaje en forma de Piña y la mitad de mi casa tiene decoración en forma de Piña. Su apodo es “la cola inquieta” por ser tan alegre, y cuando la ven, nadie sospecha su enfermedad.

Piña - Typical Addison's
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

 

This is Ozzie! We adopted him as a 6-month-old rescue. Border Collie/Australian Terrier mix according to the DNA test. His weight is 48 פונט. We started noticing changes in him when he was about 3.5 יאר אַלט (early 2016). The first indication (missed by me as a medical issue at that time) was a drastic change in his coat. His hair grew longer and turned from black to brown. He looked like a little bear!

Then in June, we went camping and I noticed he was peeing a lot. Copious amounts and very dilute. Then also occasional diarrhea.

Still energetic, we continued agility all this time. Then one morning, he didn’t want to eat. That was my indication that something was wrong. He always loved food. I also noticed that he would pant a long time after playing ball. Too long.

To the vet that day in June 2016, just before his 4^טה געבוירנ-טאָג. They asked me what his symptoms were because he looked like such a happy camper. I told him about the not eating and the panting. I could pick him later that day and was told to give him chicken and rice. They had taken blood and results would be back the day after.

I just went to agility training that next morning, and when I came back the vet had called to bring Ozzie in ASAP. They suspected Addison’s disease. They did the ACTH test and he didn’t stim at all. Diagnosis was in!

He was on fluids for a day, was given Percorten (1.75 ml at regular dose), and Prednisone. I soon learned about low dose; I did learn so much in just a few days. It was worth my time, because I have been able to lower his Pred to only 0.25 mg per day and we went with low dose of Percorten (0.6 ml) for his second shot. עס האט גענומען 3 months for his K level to go up to 4.9! Then after several months of electrolyte tests, we have him now on 0.25 ml of Percorten every 28 טעג. That is lower than many other dogs, but he does really well on this.

Then the best part: after three months of healing, I went back to Agility, Treibball, started Nosework, and started Trick training. I had my sweet boy back. Like nothing happened. He still runs Agility at the highest levels, received his Excellent Treibball title plus his Trick Dog Champion and Stunt Dog Professional title in 2018. He is close to getting his Masters Jumpers and Standard titles in AKC agility and I hope to attend the Nadac Championships in September this year. He earned his Nosework 2 title a few months ago. Going for level 3 this year!

I am so proud of this boy; he really loves life and he keeps me busy! Here is a link to one of his Treibball runs he so loves: הטטפּס://www.youtube.com/watch?v=bTC1jBJR_jM

אָזזיע - טהיראַ פּ.
Typical Addison's
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

 

Stirling is my sweet, amazing Border Collie. His fancy AKC registered name is Premiere’s Stirling Status, UD, P-UTD, FDC. From the start, I believed he was supposed to be my dog. I have been training and showing dogs in competition obedience for nearly 20 years and I was ready for my first Border Collie. I drove out to California to pick up my black and white ball of fluff. The puppies were running about like little chickens, this way and that. Since they were interested in running about the room, the puppies were not paying much attention to the new stranger (me). Then the puppy pack ran past me and one scooted to a stop and attempted to jump right on me; he was enthralled with me. He was adorable and I loved him at very first sight, but this puppy was already promised to another home. I was a bit disheartened but trusted our breeder and her matching of the dogs. She picked up this other adorable puppy and placed him in my lap; this was the puppy picked for me. He was cute and wiggled directly out of my arms to go play. The breeder put the puppies in the crate and we chatted a bit. She took the puppies out at least four more times. All the puppies would run directly past me to play and this one little puppy would run past me and put on the brakes to try to jump in my lap, as I said earlier, he was enthralled and I was starting to have heartbreak as this was not my puppy. לעסאָף, the last time the breeder took the puppies out and they all ran past me but the one, she picked him up and shared she’d not seen anything like this, and well; he was my pup. That puppy, as you likely guessed, is my amazing Stirling.

Stirling and I went off to enjoy our busy, active life together, training and running. I loved having my first border collie.

Around the time he was a year old, I noticed he seemed to have periods when he did not feel well. He would have loose stool and seem tired; not as active. I would take him to the vet and he would get some medicine to calm his stomach. His labs were fine. I would notice he would have loose stool after a training session. The next symptom Stirling demonstrated was a full body rash. Stirling had pus like lesions all throughout his body. It was so scary! Off to the vet we went. At this point, as I am a nurse, I started to put together this seemed like an autoimmune or autoinflammatory condition. As quickly as the rash developed, it went away. From there, Stirling would go on to have periods of loose stool, lethargy, and high fever. I would rush him to the vet for treatment and part of the treatment was steroids. After treatment, Stirling would be back to his amazing self and off we would go running and training until the next episode. There were a number of these episodes. לעסאָף, after one of the episodes, we saw a different vet as we were on holiday. I shared our story and I was so upset. She blurted out, “I think he has Addison’s disease!” She ran the tests, gave him steroids, and fluids to stabilize him. For this final episode, Stirling’s blood glucose was low; he had an atypical presentation of Addison’s. At least now we knew! Stirling’s presentation of Addison’s was an atypical presentation making an already challenging diagnosis even more challenging. We returned to Arizona, ran more tests to discover Stirling has primary Addison’s disease, but remains with glucocorticoid deficiency —or with Atypical Addison’s disease. Stirling has remained in Atypical Addison’s since 2012. Since he tested for primary Addison’s we follow his labs every 4 חדשים.

After the initial stabilization period, which was hard, Stirling has been feeling wonderful, running and competing. Our team for Stirling is amazing. Our Vet is very supportive of our treatment and we work together for the best treatment plan for Stirling. She is supportive of low dose prednisone and our feeding plan.

For brags, Stirling and I run together and recently we ran a 6-minute mile! We show in competitive obedience and are almost always in the ribbons. The UD (Utility Dog title) is one of the top obedience titles. Stirling is my first obedience dog to achieve the UD title. I adore every minute we have together. Strangely enough, I believe we enjoy a stronger bond because of the Addison’s.

Outside of the difficulty of diagnosis, and the initial stabilization period which was scary; we have an amazing life together. I am forever grateful for our medical care and our Canine Addison’s Resources & Education group (C.A.R.E). I do not believe I would have gotten through this without the expertise and guidance of our C.A.R.E group. The support and knowledge C.A.R.E provides is critical. I cannot count how many times I have reached out for guidance and support. The group also brings friendship and encouragement. I remember second guessing if I should be running and showing Stirling. Then I saw dogs in our C.A.R.E group doing agility. I was touched by a wonderful Border Collie named Idgie in our group. Watching Idgie’s brags gave me the encouragement I needed. At that moment, I decided Stirling was always supposed to be my dog and we would live the life we were intended. You will see me singing Team Stirling’s praises occasionally, in case someone needs just a little encouragement.

Stirling is well loved by both me and my wonderful, supportive husband who is also critical in supporting Stirling in his care. Our Addison’s dogs rock and can do it all!

סטערלינג - Candice V.G.
Atypical Addison's
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

 

Time to tell our story, and to share some good news. When we joined the CARE Facebook group, it was following a suggestion by a friend in another Facebook group about the Belgian Shepherd breeds. I had no idea that we needed help and that I could improve Ali’s care. Ali had her Addison’s crisis over 5 years prior, and she had been stable with 2.5 ml of Prednisolone daily and a monthly shot, at the vets, פון 2.5 מל פון פּערקאָרטען – carefully calculated according to her weight (which I later discovered is not the way to adjust the medication).

My husband and I more than once had ‘that talk.’ Were we really doing the kindest thing treating her illness, keeping her alive? Bless, she was so ‘wired,’ jumpy, and nervous of everything. My brave fearless girl no more. She was ravenous! Starving hungry the whole time. It was painful to see. I was so sorry for her I used to buy her big shells of lettuce leaves to try and fill her up. Anything to put something in her stomach without fattening her up. She wolfed them down.

Despite giving her cranberry capsules everyday, she had countless bladder infections. Seemed like she was never clear of them and was constantly getting antibiotics to control them. Her fur had gone very sparse and coarse. Belgian Shepherds have a double coat, but she no longer had any soft warming undercoat of fur. Just the outer fur, with bald spots even in that. Neither of us ever got a full night’s sleep. Every night she needed to go out twice, some nights as many as three times.

But then I read the documents here and the advice which was helping others to reduce their dogs from the therapeutic dosage level which Ali was on to the biological replacement level of both Prednisolone and Percorten V. I’m a life scientist by training and it all made such good sense that I decided to give it a try. I just quietly got on and reduced Ali’s prednisolone, gradually and gently. And what do you know, she did great. It took a while, but she is now stable on 0.5 ml daily – one-fifth of her original dose!

As soon as I could see that she was doing better on a reducing dose of Prednisolone, I started telling our lovely veterinarian I wanted to reduce her Percorten and to base her dosage on her electrolytes, not her weight. We had quite a tussle to start with, but once he realized I wanted her treatment to be based on the results of her ‘lytes, he was fully supportive. We’ve been gradually reducing her dosage, and her last shot was 0.5 ml Zycortal (we switched from Percorten). Maybe down to 0.4 ml this time, but we’ll soon know. A few months ago, I started doing her shots myself. Partly to mitigate the additional costs of the monthly ‘lytes tests, but more to avoid Ali having to go to the vets so often. She’s very brave, but she’s been to the vets far too often in her little life.

Why am I telling you this now? געזונט, we’ve just come back from Ali’s 28 day ‘lytes blood draw and our vet proudly told me that he has convinced the owner of another Addison’s dog in his care to start the same reducing treatment regime. And, bless him, he has suggested that they could start doing the monthly shot themselves to help offset the initial costs, citing me as an example.

אַזוי, apart from being chuffed to bits that another dog will soon be feeling a lot less wired, I’ve learned another lesson. In convincing our veterinarians to treat our dogs the way we have learned is what they need, with just a replacement dosage, they will then take that knowledge and use it with other Addison’ dogs in their care. Having said it, that seems blindingly obvious that they would do so, but it honestly had not occurred to me.

Update: Another two years have passed since I wrote this. Thank you to everyone here at CARE for all they do to help our precious A-dogs and us, their anxious helicopter pet parents. I’m honored to have been asked to update it for the Canine Addison’s Awareness Week 2020.

My darling Ali continues to flourish. For over 2 years now, she has been stable on 0.5 ml of Prednisolone daily. I continued reducing her monthly Zycortal, guided by monthly ‘lytes tests, until we reached the level that kept her stable for 28 טעג. My poor girl, who had been given 2.5 mls of Percoten V every month for 5 years only needs the tiny monthly dose of 0.3 ml.

Last year we got a male Belgian Shepherd puppy. I thought Ali might appreciate not having the responsibility of being top dog in our little pack of two. What did we know! Having just celebrated his first birthday, Shadow is now a strapping big boy, taller, and heavier built than Ali. But my darling brave fearless girl is still determinedly top dog. Her coat is full, soft, and shining with health. I have to admit that she still bolts her meals, but that desperate hunger resides only in my memory. We both sleep through most nights. Nowadays, it’s me who needs to get up, not her. And she’s happy. Bright eyed and bushy tailed. She’s beside me now, cuddling up on the sofa, making typing very difficult.

Even I forget she’s ill. It’s just part of my routine to give her meds with her breakfast, quick, easy, and not a big deal at all. Her monthly shot is now routine. Collar off the night before. Draw up her meds into the syringe while she’s elsewhere, and then quickly give it to her while she’s enjoying her breakfast. But let her get sick, with anything, and I’m immediately that anxious A-dog mom again. Some things never change!

Ali - Shirley C.
Typical Addison's
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

 

סימבאַ איז געבוירן אויף פעברואר 23, 2007. He was trained as a Service Dog for an autistic boy and was loved very much by his “brother.” Just before his 2nd birthday, ער געפאלן אַראָפּ עטלעכע טרעפּ. ער געענדיקט אַרויף אין די וועטערינאַר, דיסקרייבד ווי גאָר לאַטאַרדזשיק און ניט געקענט צו גיין. בלאָאָדוואָרק געפירט צו אַ דיאַגנאָסיס פון "פּרעסומפּטיווע אַדדיסאָן ס" (קיין אַקטה פּרובירן). ער איז געווען געגעבן אַ שאָס פון דעקסאַמעטהאַסאָנע און עטלעכע יוו פלוידס, דעריבער געשיקט היים צו נעמען פלאָרינעף, "פֿאַר 2 חדשים, דעריבער האַלטן און האַלטן פּרעדניסאָנע אויף האַנט אויב ער סטאַרץ צו אַראָפּפאַלן אין שטוב. "זיין מעדיציניש טעקע לייענט ווי אַ גרויל געשיכטע. אין נאוועמבער פון 2010, ער האט אַ "מעגלעך" אַדדיסאָניאַן קריזיס, מיט זיין פּאַטאַסיאַם אין 5.6 (קייט אַרויף צו 5.8). סימבאַ משמעות האט אַ גאַנץ פון 3 קרייסיז בשעת מיט זיין ערשטער משפּחה, און דעמאָלט געליטן אַ 4 בייַ די צייַט פון אַרויסגעבן צו דער סטאַנדאַרד פּאָאָדלע רעסקיו.

אין די עלטער פון 6, סימבאַ אנגעקומען אין די ראַטעווען & פאָסטער זאָרגן. די ראַטעווען און מיטגלידער פון דער אַדדיסאָן ס קהל געהאָלפֿן צו באַקומען סימבאַ אויף די רעכט דרך, סוויטשינג אים פון פלאָרינעף צו פּערקאָרטען און ער סטאַרטעד אויף די ווייַטער פאַסע פון ​​זיין לעבן, וואָס איז פיל כאַפּיער!

קיט און איך זענען קוקן פֿאַר אַ סיבלינג פֿאַר אונדזער טייך, וואס לעגאַמרע טוט ניט ווי זייַענדיק אַ "בלויז הונט". איך האט שוין ווייַטערדיק אַ פּלאַץ פון די הינט בנימצא אין די ראַטעווען, און דעריבער סימבאַ ארויס. ער איז געווען ווי אַ קלאָון פון טייך אין אויסזען, נאָר אַפֿילו מער שיין. איך נאָר קען נישט נעמען מיין אויגן אַוועק דעם כיינעוודיק יינגל. מיר האט נאָר פאַרפאַלן 2 הינט אין אַ פּאָר פון יאָרן, איינער פון ראַק, די אנדערע רעכט צו קאַמפּלאַקיישאַנז פון ינאָפּעראַבלע קייפל לעבער שאַנץ. מייַן קאָנטאַקט בייַ די ראַטעווען געפרוווט צו רעדן מיר אַוועק פון סימבאַ, געזאגט מיר דיזערווד איינער מיט קיין ישוז, אָבער עפעס מיר פּעלץ מיר זענען די רעכט מען פֿאַר סימבאַ און ער איז געווען רעכט פֿאַר אונדז. סימבאַ אנגעקומען אין אונדזער משפּחה אויף מאַרץ 23, 2013, ניט לאַנג נאָך זיין 6 געבורסטאָג, מיט אַ סאָרטירונג פון ספּרעדשיץ, פּילז, און אנווייזונגען. מייַן קאָפּ איז געווען ספּיננינג. איך געוואוסט גאָרנישט וועגן אַדדיסאָן ס, אַחוץ אַז עס איז געווען אַ זייער סקערי וואָרט. זיין פאַסטער מוטער, קאַטיי, אַשורד מיר אַז מיר וואָלט האָבן איר פול שטיצן צוזאמען מיט אַז פון די אַדדיסאָן ס קהל. איך זיך איינגעשריבן אַ שטיצן גרופּע פערלי געשווינד אָבער ווייטיד ווייַלע איידער פּאָוסטינג. זייַענדיק אַ שעמעוודיק מענטש, עס איז געווען שווער צו רעדן אויס צו אַ בינטל פון פרעמדע, אפילו אויב זיי זענען נאָר אָנליין. געזונט, עס איז געווען דער בעסטער זאַך איך האט. פֿאַר סימבאַ, עס איז גוט ווייַל איך גאַט רעגע העלפן דילינג מיט אים, און פֿאַר מיר עס איז געווען גוט - איך געמאכט פילע נייַ ווערטפול פריינט, מענטשן מיט וועמען איך האב איין זאַך אין פּראָסט - מיר אַלע ליבע אונדזער אַדדיסאָן ס הינט. סימבאַ האט שוין "אַדווערטייזד" אַלע איבער די קאָנטינענט און אפילו אין די וק, אַזוי ער איז געווען מיט זיין אייגן גרופּע פון ​​פארערערס, און קיט און איך סליפּט אין די גרופּע מיט אים.

אין די סוף פון יוני 2013, נאָר 3 חדשים נאָך מיר אנגענומען אים, סימבאַ דזשאַמפּט אויס פון קיט ס טראָק אין דער גאַראַזש און געבראכן זיין פוס. וואָס ווייַטער פֿאַר דעם טייַער יינגל! עס איז געווען אַ זייער שלעכט ברעכן און ער געענדיקט אַרויף מיט אַ שטאָל טעלער אין זיין אָרעם פּלוס דראָט ראַפּט אַלע אַרום זיין האַנטגעלענק. מיר זענען דערציילט אַז עס איז געווען אַ 90% געלעגנהייַט אַז עס איז געווען ראַק, אַזוי זענען צוגעגרייט פֿאַר מעגלעך אַמפּוטאַטיאָן נאכגעגאנגען דורך טשעמאָ באַהאַנדלונג. סימבאַ איז מאַזלדיק און פּאַסיק אין די 10% קלאָר! ער איז געווען אַזאַ אַ טרופּער מיט זיין ספּלינט און ווערינג זיין "הייַבל,"און דעמאָלט נאָר ווען ער איז געווען געהיילט, האט צו גיין צוריק 6 חדשים שפּעטער צו האָבן די טעלער אַוועקגענומען.

אזוי מיר זענען קומען אַרויף צו 2 יאר זינט מיר אנגענומען סימבאַ - ער האט שוין אַזאַ אַ פרייד. ער איז "זיין אייגן מענטש,"נישט ווי אנדערע הינט. ער ס אַ לאָונער, און איז "געניטונג ינטאַלעראַנט." זיין רשימה פון מעדס האט כּמעט פאַרשווונדן - אַמאָל רעכט מעדיקאַטעד, פרייַערדיק הויט ישוז פאַרשווונדן, שעדינג פארשטאפט. סימבאַ וואָטשט אנדערע הינט שפּילן אָבער קיינמאָל טאַקע געלערנט ווי צו אָנטייל נעמען ווען ער איז געווען יינגער. ער האט אַרויף אַ פּלאַץ פון זיין "שפּאַס יוגנט" דורך זייַענדיק אַ אָטיזאַם סערוויס דאָג, און דורך זייַענדיק אַזוי זייער קראַנק. אבער זיין צייַט האט קומען - ער האט אַ 8 דיין געבורסטאָג וועגן צו פּאַסירן - און ער האט אַ מאָם & טאַטע וואס ליבע אים דירלי און וואָלט טאָן עפּעס פֿאַר אים, אַ ברודער טייך וואס ענדזשויז געהאט אים דאָ, און אַ נייַ שוועסטער פּינאַט וואס האט נישט גאַנץ פארגעסן, אז ער גראַולד בייַ איר די ערשטער טאָג זי איז געווען דאָ, אָבער זי ס לאָאָסענינג אַרויף. סימבאַ מיטל "שר" און אַז ס וואָס ער איז!

פּינאַט איז אַ קאַקער ספּאַניאַל / מיני פּודל מישן, געבוירן אויף מאי 4, 2009. זי געלעבט פֿאַר 5 יאָרן אין אַ משפּחה פון וואָס איך וויסן גאָרנישט. אבער נאָר איידער איר 5^טה געבוירנ-טאָג, זי איז געווען געבראכט צו די עמערגענסי קליניק מיט פּישעכץ בלאַקידזש און אַמאָל זיי גאַט איר שטאַרק גענוג, זי האט אַ יעראַנערי סיסטאָסקאָפּי. זי איז געשיקט היים אָבער אומגעקערט אין אַ טאָג אָדער צוויי אין קריזיס. די וועטערינאַר געוואלט צו פּרובירן פֿאַר אַדדיסאָן ס אָבער דורך דעמאָלט איר משפּחה האט ריטשט זייער ברייקינג פונט און געבעטן אַז זי זייַן שטעלן צו שלאָפן. די וועטערינאַר עריינדזשד צו האָבן איר סערענדערד צו אים און זי איז געווען דיאַגנאָסעד מיט אַ אַקטה בייַ די אָנהייב פון מייַ. זי דעמאָלט געלעבט פֿאַר דער ווייַטער 4 חדשים אין די קליניק. מיר זענען אין דער קליניק מיט טייך איין טאָג און זיי דערציילט אונדז וועגן פּינאַט און געבראכט איר אין צו טרעפן אונדז. זי באַונדאַד אין, באַונסט אַרויף אויף די באַנק, און נאָר קען ניט קאָנטראָלירן איר ענערגיע. זי איז געווען אַ פּילקע פון ​​פּוך און קיוטנאַס. מאָווינג צוזאמען, ומדריי (סטאַנדאַרד פּאָאָדלעס אין נויט) גענומען קאָנטראָל פון איר און קיט און איך פאַסטערד איר. פּינאַט איז בריליאַנט! איר ערשטער טאָג, זי ממש לאַטשט אַנטו ביידע קיט & טייַך, און צו דעם טאָג זיי זענען ביידע איר הויפּט סקוויזיז. אין דער קליניק, זיי האבן שוין געבן איר 1.0 מג פון פּרעדניסאָנע יעדער טאָג און זי ווייד וועגן 14 פונט. אַזוי, פּינאַט האט שטרענג ינקאַנטאַנאַנס פּראָבלעמס. מיר געארבעט בייַ לאָוערינג איר פּרעד אָבער אפילו ווען עס איז געווען אַראָפּ צו 0.2מג, זי איז געווען נאָך ליקינג. מיר געפרוווט געבן איר פּראָפּאַלין (מיקראָוואַווע) מיט בלויז עטלעכע הצלחה. אבער אַמאָל זי אנגעהויבן גענומען סטילבעסטראָל (דעס) טעגלעך, זי האט שוין גאָר טרוקן.

איר קענען ימאַדזשאַן אַז ומדריי איז נישט פּונקט ראַשט אַוועק זייער פֿיס מיט מענטשן וואס געוואלט צו אַדאַפּט דעם לעגאַמרע טייַער באַשעפעניש. עטלעכע זענען אינטערעסירט גענוג צו לערנען וועגן אַדדיסאָן ס & באַטראַכטן איר, אָבער די ליקינג איז אַ האַנדלען צוימען. כל די צייַט, איך איז געווען שרייבן וועגן ווי ווונדערלעך זי איז געווען, איך איז געווען פאַללינג מער און מער אין ליבע מיט איר זיך. מיר וועלן זייַן מאָווינג באַלד וואָס וועט דאַרפן אַ 7 טאָג וועג יאַזדע און זינט מיר שוין געהאט 2 נאָרמאַל פּאָאָדלעס, מיר האבן ניט טראַכטן מיר קען אַדאַפּט אַ 3^רד. מיר לעסאָף באַשלאָסן צו "פליגל עס" - פּינאַט איז ווייַט אויך ספּעציעל צו לאָזן ווער עס יז אַנדערש הנאה איר. זי געהערט מיט אונדז, און מיר געהערן מיט איר. און אויסערדעם, ווי קען מיר אפילו טראַכטן פון גענומען איר אַוועק פון טייך! אַזוי, אויף דעצעמבער. 21, 2014, פּינאַט געווארן ונדזערער פאָרעווער. זי איז אַזאַ אַ פאַרגעניגן. זי הענט איר אַ שטעקשוך ווען איר קומען אין, כאָטש עס זאל ניט זיין דייַן, אָבער עס איז דערלאנגט מיט אַזאַ אַ טייַער ברענען וויגאַל אַז איר נאָר האָבן צו נעמען עס סייַ ווי סייַ. זי איז טאָוטאַלי אַדיקטאַד צו סקוועאַקי טויז - די ביגער און די סקוועאַקיער די בעסער - דעם איז אַ אַדיקשאַן וואָס זי שאַרעס מיט טייך און זיי טאָן האָבן אַ ביסל סקוואַבאַלז איבער די "בעסטער" איין. פּינאַט האט קאַפּטשערד אונדזער הערצער און וועט האַלטן זיי אויף אייביק.

 

קלאַראַ איז געבוירן אויף די אויגוסט 12 2009. זי איז געווען שטענדיק אַ פריילעך און לעבעדיק הינטעלע, אַ טאַמבוי מיט אַ גרויס נייַגעריקייַט פֿאַר אַלץ נייַ. ענדערונגען געקומען נאָך איר ערשטער היץ. זי געווארן אַ פּיקי יטער, וואָס איך געדאַנק איז געווען שייַכות צו די כאָרמאָונאַל ענדערונגען. זי איז געווארן שטיל און ריאַקטאַד אַגרעסיוולי ווען הינט זענען געקומען צו פאַרמאַכן, אפילו איר בעסטער הונט באַדיז. די שוואַרץ פוטער אויף איר פראָנט לעגס פארקערט גרוי.

דערנאך ווידער געווען לאַנג פּיריאַדז ווען אַלץ געווען צו זייַן אָוקיי. באלד נאָך איר 3rd געבורסטאָג, אַלץ ווערסאַנד. זי האט אַ זייער שלעכט אויער ינפעקציע מיט מאַלטי-קעגנשטעליק באַקטיריאַ. צו באַקומען די אָנצינדונג קאַנטראָולד, די אויער קאַנאַלז זענען קלינד אונטער גענעראַל אַניסטיזשאַ. די לאַנסלייד אנגעהויבן. זי סטאַרטעד צו אָפּזאָגן איר שפּייַז. ווענ עס יז, זי געגעסן גאָרנישט פֿאַר 3 טעג. ווענ עס יז, זי האט שילשל אָדער וואָמיטעד. אין דעספּעריישאַן, מיר אנגעהויבן צו וויץ אַז באַלד מיר וואָלט באַקומען אונדזער אייגן אַרייַנגאַנג אין דער קליניק. די אויער ינפעקציע איז געווען נאָך קאָזינג צרה און קלאַראַ גאַט איר רגע אויער רייניקונג אונטער גענעראַל אַניסטיזשאַ.

דערווייַל, זי ריפּיטידלי האט שילשל, וואַמאַטינג, און פאַרשטאָפּונג. מיר פארבראכט ניטל און ניו יאר ס יוו אין דער קליניק. טעסץ פֿאַר פּעראַסייץ זענען נעגאַטיוו. די בלאָאָדוואָרק איז ויסגעצייכנט. די אויער ינפעקציע געהאלטן קומען צוריק.

ווינטער 2012/2013, מיר האט ווונדערלעך וועטער. גורל פון שניי און זון. מייַן הינט ליבע שניי און קלאַראַ דראַגד זיך דורך די שניי. זי האט קיין שפּאַס. איר קען זען אַז זי איז געווען ניט טאן געזונט. רובֿ פון די צייַט זי סלעפּט. די וועץ געפונען קיין גרונט.

אין פעברואר 2013, עס איז אפילו ערגער. שילשל, וואַמאַטינג, זי געווען צו זיין אין ווייטיק, געוואלט איר שפּייַז, אָבער געטרונקען גורל פון וואַסער. די וועץ האט, "מיר זאָל וואַרטן. עס קען זיין ווייַל פון איר היץ. "דער ווייַטער טאָג ווען איך געקומען היים, איך געהאט אַ מאָדנע געפיל – עפּעס זענען זייער אומרעכט דאָ. איך פארטריבן ווידער צו די שפּיטאָל און די וועטערינאַר געוואלט צו שיקן מיר אַוועק, “מיר קאַנט געפינען עפּעס. איך טראַכטן עס ס איר היץ!”

דאס איז געווען צו פיל. איך איז געווען בייז און געבעטן ווייַטער ויספאָרשונג. “עפּעס איז פאַלש מיט קלאַראַ. איך וועט ניט גיין!! צי דיין אַרבעט!” זיי האבן אַ גאַנץ בלוט פּרובירן און דעמאָלט, די וועץ זענען זייער באַזאָרגט. איר פּאַטאַסיאַם איז 7.6 אין אַ קייט פון 3.5-5.8. איר סאָדיום איז 139 אין אַ קייט פון 144-160. די בלאָאָדוואָרק דערציילט אונדז איר לעבן איז געווען אין געפאַר. זי איז געווען גאָר דיכיידרייטאַד. לעסאָף, זיי געקוקט פֿאַר די גרונט. פאַרסאַמונג, רענאַל אַלטראַסאַונד, לעפּטאָספּיראָסיס. זי איז געווען געגעבן אַ יוו מיט ינפיוזשאַן באַגס. איך קען נעמען קלאַראַ היים. מיר זענען יעדער טאָג צו דער קליניק און זיי האבן ווייטער טעסץ. זיי גערעדט פון רענאַל דורכפאַל אָבער געפונען קיין גרונט. קלאַראַ ס בלוט וואַלועס זענען געהאלטן בלויז דורך דער ינפיוזשאַנז אָבער אַפֿילו אַז האט נישט העלפן פיל. די בלוט וואַלועס זענען ערגער. פֿאַר טעג, זי איז געווען קראַפט פאסטעכער, אָבער זי פאַרפאַלן מער און מער וואָג. זי איז גענומען צו די יקו און מיר זענען געווען צוגעגרייט צו פאַרלירן איר. די וועץ האט זיי געוואלט צו פּרובירן איינער לעצט זאַך. זיי האט עס געקענט זיין אַדדיסאָנ'ס דיסעאַסע און געוואלט צו טאָן די אַקטה פּרובירן. די גרונט איז דיסקאַווערד. קלאַראַ האט אַדדיסאָן ס און באַהאַנדלונג איז אנגעהויבן. דער ווייַטער טאָג, איך קען נעמען איר היים.

זי ריקאַווערד געשווינד און אַלץ געווען צו זייַן פייַן. אָבער, זי איז געווען ניט ווי שטאַרק ווי געזונט הינט. אַז ס וואָס איך ווע סוויטשט פון פלאָרינעף צו פּערקאָרטען.

מיט די הילף פון די גרופּע, מיר געארבעט צו געפינען קלאַראַ'ס בעסטער דאָזע. איצט, זי ווייז 27 קג און נעמט 0.40מל פון פּערקאָרטען יעדער 28 טעג און 1מג פון פּרעדניסאָנע טעגלעך. פֿאַר מיר, עס איז ווי אַ נס צו זען ווי זי ענדזשויז איר לעבן אָן קיין ריסטריקשאַנז. איצט, קימאַט 2 יאָרן שפּעטער, קלאַראַ פילז בעסער ווי אלץ. סוויטטשינג צו פּערקאָרטען איז דער בעסטער באַשלוס טאָמיד. קלאַראַיסמענטאַלליבאַלאַנסעד,פריילעך, דרייסט, און בראַווע. און נאָך צוזאמען טאָג בייַ אַרבעט(זי איז מיין אַסיסטאַנט טריינער, איך בין אַ הונט טראַינער) זי נאָך האט ענערגיע לינקס צו שפּילן פרייד גאָר מיט איר ברודער און מיר!

I am Annet and I live in The Netherlands. We have 4 הינט, two English Cocker Spaniels, a Boomer and a Belgian Griffon. One of the cockers – his name is Flip and he is 4 יאר אַלט – has Addison’s since April 2014.

He drank tons of water and wasn’t his exciting self for a few weeks. So when the dogs had to have their annual shots, I asked if the vet could check his total bloodwork, because he was not well. When we got home, Flip disappeared under the table and stayed there, he didn’t even come out for a treat. And that is something that is completely NOT Flip…. After a few hours the vet called and said that his potassium was dangerously high and his sodium very low. So he said I suspect he has Addison’s disease. After travelling in ‘Addison’s world’ for almost a year now, I know that my vet did wonderful by diagnosing it this early! He wanted to confirm with the ACTH test, but it turned out that the test was not available in Holland at that time, not at a vet nor at a veterianarian school! So Flip was never definitively diagnoses with the ACTH test because it simply wasn’t possible. He got fludrocortisone and hydrocortisone and after a little while in ‘Addison World’ I weaned him off of the hydrocortisone completely. The Dutch protocol for Addison is ‘Fludrocortisone and high dose of hydrocortisone for the rest of the dog’s life’. My vet said Okay to wean him off the hydro, but afterwards he said to me that he feared it, because of this protocol. Addison’s is of course a rare disease so that is what he knew and never questioned.

But it went very well so Flip only had fludrocortisone. The only thing is that Flip didn’t do his best on it and we ended up adjusting his dose almost every two weeks. Flip weighs 18 kg and he had 0.8175 mg fludro. He had too much glucocorticosteroids in his medication, that was for sure! He has always been an outgoing dog, but this was ridiculous, whining when he got a little bit excited (so by going out for a walk, getting a treat, getting dinner, thinking we were going out etc), poor Flip…….
Luckily I found a person who could provide Percorten (or rather that person found me) and this resulted in a memorable event on 5 January 2015: Flip was the first dog in Holland to get an injection of Percorten!

He is doing great on it, his personality is normalising, his hair is becoming red again (instead of becoming blonder and blonder) and it is growing again.

איך ליבע צו שרייַבן, אָבער איך זיצן דאָ סטערינג בייַ אַ ליידיק פאַרשטעלן, דערשראָקן אַז איך קענען ניט טאָן פּעפּסי ס דערציילונג יושר. איך טיילן דעם געשיכטע מיט אַלע פון ​​איר אין האפענונגען אַז עס וועט העלפן עמעצער אַנדערש. מיר אנגענומען פּעפּסי ווען זי איז געווען וועגן 6 חדשים אַלט אין דעצעמבער פון 2003. זי איז געווען אַזאַ אַ יינציק און אַמייזינג הונט, אָבער ביסט נישט זיי אַלע אין זייער אייגן ספּעציעל וועג?

פּעפּסי האט אַ מערסטנס נאָרמאַל הינטעלע-קאַפּטער, אָבער האט לייַדן פון מער ילנאַסיז ווי רובֿ הינט טאָן. נאָך זי פארקערט דרייַ, זי דעוועלאָפּעד געשווירן אין איר ווולוואַ. נאָך עטלעכע טריפּס צו די וועטערינאַר, און דעמאָלט סוויטשינג וועץ, און טריינג עטלעכע מער אָפּציעס, מיר זענען קאַנסידערינג כירורגיע צו רעקאָנסטרוירן איר ווולוואַ. אָבער, זי סטאַרטעד געגאנגען דאַונכיל געשווינד. זי איז געווען לוזינג וואָג, שאַקינג, און רובֿ פון אַלע, איך נאָר געוואוסט עפּעס איז קאַליע. מיר זענען צו וועטערינאַר נאָך וועטערינאַר ווו זיי אַלע דיסמיסט מיר געזאגט אז זי איז געווען "בלויז געטינג עלטערע און סעטאַלינג אַראָפּ." דורך דעם צייַט איך האט איר בייַ די וועטערינאַר ס אָפיס יעדער וואָך פֿאַר חדשים. מיר אַפֿילו געפרוווט סוויטשינג וועץ אַ פּאָר מאָל. איר ענערגיע איז דימינישינג געשווינד. באַלד, זי קען ניט אַפֿילו גיין אויס פון די הויף אָן בעת ​​צו לייגן אַראָפּ און נעמען ברייקס. זי איז געווען בעת ​​צרה בעת אַ באָוועל באַוועגונג. איך גענומען איר צו די וועטערינאַר ס אָפיס ווידער, ווו זיי דיאַגנאָסעד איר מיט קאָליטיס. מיר גאַט היים, און זי קען נישט באַקומען אויס פון די מאַשין.

איך געוואוסט דעם איז געווען עס, אַזוי איך נאָר גאַט צוריק אין דער מאַשין און פארטריבן צו טשיקאַגאָ - די גרויס שטאָט. ין 10 מינוט פון אונדז קומט די נויטפאַל שפּיטאָל אין טשיקאַגאָ, זי איז געווען פּרילימאַנערי דיאַגנאָסעד מיט אַדיסאַן ס קרענק, און איך איז געווען דערציילט זי מיסטאָמע וואָלט נישט האָבן געמאכט עס אנדערן נאַכט אָן באַהאַנדלונג. זי סטייד דאָרט 3 אָדער 4 טעג בשעת זיי גאַט איר פלוידס אַרויף, און איר שטאַרקייַט צוריק. זי האט אַ אַקטה פּרובירן געטאן צו באַשטעטיקן איר אַדדיסאָן ס קרענק. ווי ריליווד ווי איך איז געווען צו קלייַבן איר אַרויף פון די שפּיטאָל, איך איז געווען אויך דעוואַסטייטיד צו לערנען אַז איר באַהאַנדלונג וואָלט קאָסטן כּמעט $400 אַ חודש. איך געהאט קיין געדאַנק ווי איך איז געגאנגען צו פאַרגינענ זיך עס, אָבער מיר זענען געגאנגען צו רעכענען אויס אַ וועג.

אַז ס ווען איך אנגעהויבן ריסערטשינג זיך, און געפונען אַ ק-9 אַדדיסאָן ס גרופּע אַז איך שולדיק זייַן פּעפּסי ס לעבן צו. זיי געהאָלפֿן מיר פֿאַרשטיין די קרענק, ווי צו טייַטשן איר טעסץ, און באַקומען איר אויף די רעכט דאָזע פון ​​מעדאַקיישאַנז. נאָך אַז, מיר קיינמאָל געקוקט צוריק.

אין דערצו צו 1.4 מל פון פּערקאָרטען-V יעדער 28 טעג און 1 מג פון פּרעדניסאָנע טעגלעך, פּעפּסי אויך גענומען עטלעכע ביילאגעס. זי געענדיקט אַרויף לעבעדיק 7 מער ווונדערלעך יאָרן אויף דער ריכטיק דאָסעס פון איר מעדאַקיישאַנז וואָס, אַגעוו, נאָר קאָסטן מיר ווייניקער ווי $80.00 פּער חודש. פּעפּסי געלעבט צו זייַן 11 ½ יאָרן אַלט, וואָס איז שיין גרויס פֿאַר אַ 130 פונט הונט. פּעפּסי געשטארבן פון ראַק די טאָג איידער טהאַנקסגיווינג אין 2014.

געטינג אַ דיאַגנאָסיס פון אַדדיסאָן ס קרענק קענען זייַן סקערי און שרעקלעך, אָבער פּעפּסי איז דערווייַז אַז איר קענען לעבן אַ גליקלעך מינינגפאַל לעבן מיט די ריכטיק מעדאַקיישאַנז. ווייַל פון פּעפּסי, אַלעמען אַז גערירט איר געלערנט אַזוי פיל וועגן לעבן און ליבע און פֿרייַנדשאַפֿט. זי וועט זייַן זייער מיסט.

 

וואַלענטינאָ געקומען אין מיין לעבן אין פעברואר 2007 ווען ער איז געווארן מיין פאַסטער נאָך אַ נאָענט רופן בייַ אַ הויך טייטן באַשיצן. ער איז געווען האַלב אַ שעה פון זייַענדיק עוטהאַניזעד. ער איז געווען אַן ויסגעדאַרט בלאָנדזשען פעלנדיק רובֿ פון זיין האָר אויף זיין זייטן (זיין הויט איז אַ העל בלאַנק ראָזעווע!) און אַ פּאַס פון העל האָר ווי אַ מאָהאַווק אַראָפּ זיין צוריק, ווייינג קוים 30 £ – ער איז איצט אַ געזונט 55 £. עס האט גענומען 3 חדשים צו ומקערן אים צו געזונט, און געווינען וואָג. דורך אַז צייַט, איך האט ווערן אַ פאַסטער דורכפאַל, און וואַלאַנטינאָו איז אַלע מייַן! ער סלעפּט רובֿ פון די ערשטער 3 חדשים צווישן מילז און געגאנגען פּאַטי איידער ער געווען צו האָבן ריקאַווערד. ער סטאַרטעד געהאט סימפּטאָמס פון לעטערדזשי, פעלן פון ענערגיע און ינאַביליטי צו באַקומען אין / אויס פון די מאַשין פֿאַר אַ פּאָר פון months און בשעת ער קיינמאָל פאַרפאַלן זיין אַפּעטיט גאָר, ער אנגעהויבן פּיקינג בייַ זיין שפּייַז טריינג צו עסן, איך געוואוסט עפּעס איז קאַליע, אָבער אונדזער וועטערינאַר בייַ די צייַט (די לעצטע צייַט!) דיסמיסט זיין אָפּפירונג ווי “אַקטינג אויס”. דערנאך ער קאַלאַפּסט אין דעצעמבער 2007 און אונדזער נסיעה מיט אַדיסאַן ס קרענק אנגעהויבן. זיין וועטערינאַר קען נישט “צופּאַסן” וואַלאַנטינאָו אין פֿאַר אנדערן וואָך און מיר זענען צו אַ פרייַנד ס וועטערינאַר וואס געראטן צו פּאַסיק אונדז אין. עס ס שווער צו וויסן אויב זיין אַד זאל האָבן געווען וואַקסינג און וויינינג פריערדיק ווי ער האט שוין אַזוי קראַנק ווען איך ערשטער גאַט אים. זיין ייַנבראָך איז געווען אויף דעצעמבער 19, ער פארבראכט 2 טעג אין די ספּעציאַליטעט שפּיטאָל, און דורך דעצעמבער 25, פּעלץ גוט גענוג צו פּרובירן צו ויסבאַהאַלטנ מיט די ניטל קאַטשקע אַז איז דריינינג אין דער קיך זינקען – צומ גליק ער האט נאַבבעד ען פלאַגראַנטע און די קאַטשקע סערווייווד צו זייַן געדינט פֿאַר ניטל מיטאָג ווי בדעה!

Valentino was started on Florinef/compounded fludrocortisone at .4mg (נידעריקער ווי רעקאַמענדיד פֿאַר זיין וואָג) און 2.5מג פּרעדניסאָנע אין 12/07 – אָבער זיין עלעקטראָליטעס זענען גאנץ (!) פֿאַר אַ יאָר. נאָך אַ יאָר, זיין עלעקטראָליטעס זענען אויס פון קאָנטראָל, and he had weekly increases in his Florinef, ביז ער איז אנגעקומען אין 2מג אָבער זיין עלעקטראָליטעס זענען נאָך ניט אונטער קאָנטראָל.

מיר געפונען אַ וועטערינאַר 1.5 הרס אַוועק ווער איז גרייט צו אַרבעטן מיט אונדז און אָנהייבן וואַלענטינאָ בייַ 1.8מל, וואָס איז געהאלטן די “נידעריק דאָזע” אין 2009, די סטאַנדאַרט דאָזע איז אַ ביסל איבער 2מל (איך געדענקען טראכטן איך וואָלט ניט אפילו באַקומען 2 דאָסעס אויס פון יעדער וויאַל בייַ אַ כוידעשלעך פּרייַז פון וועגן $100 נאָר פֿאַר די פּערקאָרטען-V!) איבער די יאָרן, מיר סלאָולי רידוסט דורך 10-20% בייַ אַ מאָל. מיר סטאַרטעד אין 1.8מל אין 7/09 און האט ניט אפילו באַקומען צו 1מל til 9/10, .75מל אין 6/11, .5מל אין 10/13, קראַנט .4מל אין 9/14. מיר זענען אַלע אַ פּלאַץ מער קאנסערוואטיוו צוריק דעמאָלט און מיר האבן ניט האָבן גענוג אינפֿאָרמאַציע אויף געגאנגען צו נידעריקער דאָסעס………אַחוץ דורך די יקספּיריאַנסיז פון אנדערע מיטגלידער פון די גרופּע. עס איז געווען אַלע נייַ טעריטאָריע! אויב די נידעריק דאָזע לערנען האט שוין בנימצא אין 2009, מיר קען האָבן סטאַרטעד בייַ .95מל און גאַטאַן צו וואַלענטינאָ ס לאָואַסט עפעקטיוו דאָזע אַז פיל גיכער און געראטעוועט אַ פּלאַץ פון געלט אויף פּערקאָרטען-V און כוידעשלעך עלעקטראָליטעס טעסטינג ווי אַ באָנוס. איך קענען נישט זאָגן גענוג וועגן דעם חילוק זייַענדיק אויף נידעריקער דאָסעס האט געמאכט אין ווי וואַלענטינאָ פילז איבער די חודש מיט זיין עלעקטראָליטעס סטייינג שיין נאָענט צו די מיטן קייט צווישן דאָסעס. ער פארבראכט יאָרן טאן “גוט” – מאָפּיי, לאַטאַרדזשיק פֿאַר 2 וואָכן נאָך יעדער שאָס, געפיל אַ ביסל מער פּערקי וועגן אַ וואָך איידער זיין ווייַטער שאָס איז געווען רעכט, דעמאָלט געפיל לאַטאַרדזשיק ווידער ווען ער גאַט אנדערן שאָס – אָבער איצט ער ס טאן “גרויס” אַלע חודש לאַנג אויף אַ פיל נידעריקער דאָזע פון ​​פּערקאָרטען-V! צוזאמען מיט די מערסט פריש פּערקאָרטען-V רעדוקציע, איך ווע אויך געווען ביכולת צו רעדוצירן זיין פּרעדניסאָנע צו .5מג – ער'ד געווען כאַווערינג צווישן .75מג אין די ווינטער צו 1.25מג אין די זומער פֿאַר יאָרן. We have also switched to liquid Prednisolone as his liver enzymes became elevated and he was shedding a lot……….

פּס – וואַלענטינאָ ס קלעם ווי אַ קראַנק, אַנוואָנטיד בלאָנדזשען איז דער ינספּיראַציע פֿאַר מיין טיף היסכייַוועס און ינוואַלוומאַנט אין כייַע וווילשטאנד ישוז אין סאַן אַנטאָניאָ! ווי פילע הינט נאָר ווי וואַלענטינאָ האָבן געשטארבן ווייַל דאָרט איז געווען קיין איין צו טרעטן אַרויף פֿאַר זיי איידער די מאַנדאַטאָרי 72 הר בלאָנדזשען האַלטן צייַט אויסגעגאנגען?

 

די ראַטעווען האט אַלע די פּאַפּס ספּייַעד אָדער נוטערד איידער זייַענדיק גענומען היים. אַרגאַס איז נעוטערעד בייַ צוויי חדשים אַלט, און מיר ברענגען אים היים שפּעטער אַז טאָג. צוויי טעג שפּעטער ער איז געווען ייַז קאַלט און שיווערינג זייער שווער. מיר וואָטשט זיין ינסיזשאַן פּלאַץ פֿאַר וואונדער פון ינפעקציע און אלנגעוויקלט אים אין בלאַנגקאַץ צו פּרובירן צו וואַרעמען אים. אז נאָכמיטאָג מיר גענומען אים אין די וועטערינאַר אַז האט געטאן די כירורגיע (45 מינוט אַוועק). די וועטערינאַר האט ער איז געווען ווייל אַ אָפּרוף צו די כירורגיע און וואָלט זיין פייַן. ער האט אים אַ שאָס און קאָלנער מיר עטלעכע פּילז צו געבן פאר די ווייַטער ווייניק טעג. דורך די פאלגענדע מאָרגן, ער איז געווען פיל בעסער. מיר זענען צו זען אונדזער אייגן וועטערינאַר פֿאַר די נייַ הינטעלע טשעק. זיי תיכף גענומען אַוועק די פּילז אַז מיר זענען געגעבן און האט אַ הינטעלע זאָל קיינמאָל זיין געגעבן די. איך טאָן ניט געדענקען וואָס די פּילז זענען, אָבער דער שאָס איז געווען דעקסאַמעטהאַסאָנע און איך איצט גלויבן אַז איז וואָס פּולד אים אויס פון וואָס איז געווען געשעעניש.

ער איז געווען אַ זייער פאַרשידענע הינטל ווי קיין מיר ווע האט פריער אים. ער איז געווען פיל מעללאָווער ווי קיין הינטל איך האט אלץ באַוווסט. איר זוכט צוריק, עס איז קלאָר ער איז געווען ווייַזונג וואונדער פון זיין אַדדיסאָן ס פון טאָג איין. ער וואַקסט און וויינד פֿאַר כּמעט צוויי יאר. בעשאַס דעם צייַט, מיר פאַרפאַלן זיין "גרויס ברודער,"פאַסטערד צוויי פּאַפּיז פֿאַר אַ פּאָר פון וואָכן יעדער, און דעמאָלט געבראכט אנדערן הינטעלע אין אונדזער היים. אויף דעצעמבער 6, 2010, אַרגאַס פאַרלאָזן עסן. יעדער טאָג פּראַגרעסט צו אנדערן סימפּטאָם (הינד סוף שוואַכקייַט, שיווערינג, ייַז קאַלט, עטק). אונדזער וועטערינאַר האט עס איז געווען באַקטיריאַ אין זיין טאַמי – ער וועט באַקומען איבער אים - קאָרמען אים בוילד רייַז (קיין טעסץ זענען לויפן). א פּאָר טעג שפּעטער, מיר זענען צו אַ אַנדערש וועטערינאַר וואס האט זיין אָרגאַנס זענען שאַטינג אַראָפּ און ער ס געהאלטן ביים שטארבן – לאָזן אים גיין!!!! ווי איך געפירט אַרגאַס, דרייפּט איבער מיין געווער צו די דריט וועטערינאַר, איך טראַכט איך וואָלט קיינמאָל ברענגען אים היים. די וועטערינאַר האט אים פלוידס און געלאפן אַ בלוט פּרובירן, בענקל טעסץ, רענטגענ-שטראַלן, די גאנצע אַרבעט, און געהאלטן אים דאָרט. אַז נאַכט זי גערופן און האט געזאגט, “איך כאָשעד עפּעס אַז איך ווילן צו פּרובירן פֿאַר אין די פרימאָרגן.” דורך אַז נאַכט זי דערקלערט דער גאנצער זאַך צו מיר. ער איז געזעסן אויף פלוידס און גאַט זיין ערשטער שאָס. אַרויף ביז דעם פונט, בשעת מיין מאַן און איך גענומען טורנס זיצן מיט אים, ער האט אונדז ביסל ענטפער. די וועטערינאַר האט ניט ווילן צו לאָזן אים גיין היים ווייַל ער נאָך וואָלט ניט עסן. די פאלגענדע טאָג, איך געגאנגען אין און דערציילט איר איך געוואלט צו נעמען אים היים. זי לעסאָף מסכים אויב איך צוגעזאגט צו ברענגען אים אין אויב איך האט ניט גאַטאַן אים צו עסן אין די ווייַטער 12 שעה. ווען זי האָט אים אויס, ער דזשאַמפּט אַלע איבער אונדז און די וועטערינאַר האט, “יאָ, ער דארף צו גיין היים!” אזוי ער סלאָולי געקומען אַרום צו עסן און מיר אריבערגעפארן ניטל סעלאַבריישאַנז צו מיין שוועסטער ס הויז און זענען שטיל און אָפּגעהיט מיט אַלץ מיר האט. איצט דעם וועטערינאַר דערציילט מיר צו ברענגען אים אין יעדער 28 טעג פֿאַר זיין שאָס, געבן אים זיין פּרעדניסאָנע יעדער טאָג און ער וועט לעבן אַ נאָרמאַל לעבן.

אַרגאַס איז 60 לבס, און איז געווען געגעבן 2מל פון פּערקאָרטען יעדער 28 טעג פֿאַר נייַן חדשים דורך דעם וועטערינאַר טעק. ער גאַט 5מג פון פּרעדניסאָנע פֿאַר אַ פּאָר פון months. די ערשטע זאַך איך געפונען איז געווען אינפֿאָרמאַציע אויף פּרעדניסאָנע. מיר זענען געבן עס בייַ נאַכט און איך געפונען ער זאָל זיין געטינג עס אין די פרימאָרגן, אַזוי מיר פארענדערט אַז. דערנאך איך לייענען אַן אַרטיקל וועגן דעם דאָוסינג און מיר גאַט אַז אַראָפּ צו 2.5מג. דורך די אַכט חודש איך געזען אַז אַרגאַס 'לעבן איז ניט נאָרמאַל. ער האט ניט קיין ספּונק. ער געווען לאַטאַרדזשיק. ער האט מער פון אַן עקזיסטענץ ווי אַ לעבן! אַז איז ווען איך לעסאָף געפונען אַ אינטערנעט גרופּע. בלוט טעסץ און עלעקטראָליטעס - וואָס? קיינער פון דעם איז געווען זייַענדיק געטאן. עס איז צייַט פֿאַר אן אנדער שאָס און איך געגאנגען אין צו רעדן צו די וועטערינאַר (וועמען איך האט ניט געזען אין עטלעכע חדשים). זי האט אריבערגעפארן אַרויף צפון צו עפענען איר אייגן פיר. איך געבעטן צו רעדן צו איינער פון די אנדערע וועץ. די וועטערינאַר אַז אָונז די מעכירעס דערציילט מיר די טעסץ זענען געטאן אַמאָל אַ יאָר און די דאָזע פון ​​פּערקאָרטען וואָלט נאָר טוישן אויב זיין וואָג פארענדערט און איך קען קיינמאָל טאָן דעם שאָס זיך. ער וואָלט ניט הערן צו איינער וואָרט איך האט און ניט קוקן בייַ די אינפֿאָרמאַציע איך געפרוווט צו פאָרשטעלן צו אים. זיין שטעלונג דערציילט מיר איך געהאט צו באַקומען שטאַרק און אָנהייבן מאכן טעלעפאָנירן רופט. איך טעלעפאָנירן ינערוויוד עטלעכע וועץ איבער די ווייַטער פּאָר פון טעג. זיי אַלע געוואוסט אַלץ וועגן אַדדיסאָן ס. איינער וועטערינאַר לעסאָף גערופן מיר און איידער איך קען פרעגן איר עפּעס, זי געבעטן מיר ווען די עלעקטראָליטעס (“ליטעס”) זענען לעצט טעסטעד. ווען זי דערציילט מיר אַז מיר דארף צו טאָן אַז ערשטער צו זען אויב ער איז געווען גרייט פֿאַר אן אנדערן שאָס און אויב עס דארף צו זיין לאָוערד, איך געוואוסט דעם איז געווען די וועטערינאַר איך דארף צו פּרובירן. נאָך געטינג די ליטעס רעזולטאַטן די וועטערינאַר דערציילט מיר, "מיר האָבן אַ לאַנג וואַרטן, עס ס קיין ווונדער ער האט נישט געפילט גוט, ער איז זייער איבער מעדיקאַטעד. "קליינע האט זי וויסן פּונקט ווי לאַנג פון אַ וואַרטן! מיר טעסטעד זיין ליטעס אַמאָל אַ וואָך פֿאַר איבער דרייַ חדשים. עס איז געווען אַ ביסל איבער 100 טעג ווען זיין ק לעסאָף גאַט אַרויף צו אַ ביסל אויבן מיטן קייט. זי סטאַרטעד אים בייַ 0.5מל בייַ אַז צייַט און פֿאַר די ווייַטער עטלעכע חדשים, עס איז געווען לאָוערד ביז מיר ריטשט 0.3מל. נאָך עטלעכע חדשים, מיר דארף צו ברענגען עס צוריק אַרויף צו 0.32מל. אַז דאָזע האט שוין ארבעטן גרויס פֿאַר פילע months איצט. דאס וועטערינאַר איז גרויס מיט די פּערקאָרטען, אָבער האט ניט טאַקע טראַכטן די פּרעדניסאָנע זאָל זיין לאָוערד. איך געבעטן איר אויב זי וואָלט לאָזן מיר פּרובירן, געוואוסט אַז איך וואָלט היטן אים ענג, און זי מסכים. ער איז איצט געטינג 1מג טעגלעך.

און איצט, דאָ מיר זענען, מיט די מעדאַקיישאַנז אָפּטימיזעד, בייַ כּמעט 6 יאר אַלט, מיר האָבן די הינטעלע אַז ער זאָל האָבן געווען אין דער ערשטער אָרט!

 

מיר אנגענומען לעקסי פון אונדזער היגע באַשיצן אין יולי 2010. זי איז געווען עסטימאַטעד צו זיין וועגן 4-5 חדשים אַלט בייַ די צייַט. מייַן מאַן און איך ברענגען איר היים אויף אַ “פּראָצעס” בשעת אונדזער 2 טעכטער זענען אַוועק בייַ זומער לאַגער, ווי מיין מאַן האט אַלערדזשיז און דארף צו זען ווי ער וואָלט רעאַגירן. געזונט, איך געוואוסט דעם מאָמענט מיר האבן לעקסי אין אונדזער זאָרגן אַז זי איז געווען ניט געגאנגען צוריק צו אַז באַשיצן – כאַבי וואָלט נאָר האָבן צו לעבן מיט זיין אַלערדזשיז!!

ין טעג פון זייַענדיק מיט אונדז, לעקסי האט אַ עפּיזאָד פון וואַמאַטינג און שילשל, און אַ פּאַניקט יאַזדע צו די וועטערינאַר ווו זי טעסטעד נעגאַטיוו פֿאַר פּאַרוואָ און איז געשיקט היים מיט ינסטראַקשאַנז צו וויטכאָולד עסנוואַרג פֿאַר אַ טאָג און דעמאָלט אָנהייב אַ העפלעך דיעטע. זי באַונסט צוריק פייַן, און איבער די ווייַטער 2 יאָרן וואָלט גיין אויף צו האָבן טיילמאָליק באָוץ פון וואַמאַטינג און שילשל אָבער עס האט ניט ויסקומען צו זייַן עפּעס צו ערנסט. זי איז געווען גליקלעך און אַקטיוו, און געווען צו זייַן מערסטנס געזונט. בעשאַס די פרילינג און זומער פון 2012, מיר באמערקט אנדערע סימפּטאָמס, אַרייַנגערעכנט גאָאָפּי אויגן, אויער ינפעקשאַנז, און הויט און פוטער ישוז. זי אנגעהויבן ליקינג איר פּאָז יקסעסיוולי, צו די פונט פון ראַוונעסס. די מאָגן ישוז פארבליבן און זענען געטינג ערגער. זי פאַטיגד לייכט מיט געניטונג און וואָלט שלאָפן אין בעשאַס די מאָרנינגז, ניט אַפֿילו באַדערינג צו באַקומען אַרויף צו עסן פרישטיק. איין שבת אין פרי דעצעמבער, 2012, מיר אַטענדאַד די היגע ניטל פּאַראַד און דעמאָלט געמאכט אַ באַזוכן צו די הונט פּאַרק. לעקסי נאָר געלייגט דארט ווי אנדערע הינט געקומען אַרום און סניפט בייַ איר – אַזוי ניט ענלעך לעקסי. שפעטער אַז אָוונט, איך געמאכט אַ נאָך-שעה באַזוכן צו די וועטערינאַר מיט איר, ווי זי איז געווען שאַקינג און געשמעקט מאָדנע (ווי אַמאָוניאַ). די וועטערינאַר יגזאַמאַנד איר און האט ניט זען עפּעס קלאָר ווי דער טאָג פון דייַגע, און האט געזאגט צו קומען צוריק דעם ווייַטער טאָג פֿאַר בלאָאָדוואָרק אויב זי געווען צו זיין געטינג ערגער. געזונט, אַז נאַכט איז געווען שרעקלעך, מיט לעקסי שאַקינג בייַ מיין פֿיס ווי מיר געפרוווט צו שלאָפן. צוריק צו וועטערינאַר די ווייַטער טאָג פֿאַר בלאָאָדוואָרק. טהאַנקפוללי, מיין וועטערינאַר סאַספּעקטיד אַדדיסאָן ס ווען זי געזען דעם בלאָאָדוואָרק. דורך דעם צייַט, לעקסי איז זייער קראַנק און איז אַדמיטאַד צו שפּיטאָל פֿאַר פלוידס און די אַקטה פּרובירן, וואָס זענען געקומען צוריק positive.

פּיקינג לעקסי אַרויף צו ברענגען איר היים איז געווען אַ אַמייזינג, עמאָציאָנעל צייַט, ווי זי געלאפן צו אונדז מיט אַזאַ גליק און עס איז געווען ניט אַ טרוקן אויג אין דער וועטערינאַר קליניק!! דורך דעם צייַט, איך האט געפונען העלפן דורך די אָנליין אַדדיסאָן ס קהל און האט אַ גרויס וועטערינאַר וואס איז גרייט צו פּרובירן עפּעס נייַ – לאָו דאָסע פּערקאָרטען. הייַנט, לעקסי איז 70 לבס און נעמט 0.4 מל פון פּערקאָרטען, צוזאמען מיט איר טעגלעך דאָזע פון ​​פּרעדניסאָנע.

איך גלויבן אַז לעקסי געקומען אין מיין לעבן פֿאַר אַ סיבה. סטייינג בייַ אַז באַשיצן וואָלט האָבן מענט זיכער טויט פֿאַר איר, איך בין קאַנווינסט, און אונדזער משפּחה איז ביכולת צו צושטעלן איר מיט די ספּעציעל זאָרגן זי דארף. ווייַל פון איר, איך האָבן נייַ “פריינט” אַלע איבער דער וועלט. איך קענען האָנעסטלי זאָגן אַז לעקסי האט קיינמאָל געווען בעסער – אַדדיסאָן ס דיאַגנאָסיס איז דורך קיין מיטל אַ טויט זאַץ, אָבער אַנשטאָט איז אַ נייַ דינגען אויף לעבן!!

 

איך אנגענומען דאַרמאַ פון די קאָונטי באַשיצן ווען זי איז געווען 8 וואָכן אַלט. זי איז געווען איינער פון 7 פּופּפּיעס, לעבעדיק אין אַ פאַסטער שטוב. איך געהייסן איר פֿאַר איר פאַרטראַכט נאַטור; איר אויגן שפיגלט טיף וואסערן. איך אָפֿט וויץ זי האט אַ פּערזענלעכקייט נאָר אַ מאַמע קען ליבע; זי איז נאָר אַזוי ... אַ, מאָדנע. זי ס די פאַרקערט פון אַלע זאכן סטערעאָטיפּיקאַללי הונט. ווען זי איז געווען 5 יאר אַלט, איך געקומען היים פון אַרבעט, אויף אַ מיטוואך, צו געפינען 7 וואָמיץ, און 4 דיאַררהעאַס. איך גענומען איר צו די וועטערינאַר די ווייַטער מאָרגן. איבער די קומענדיק 3 וואָכן(און ווייניק הונדערט דאָללאַרס), מיין וועטערינאַר פון 10+ יאר געלאפן בלוט טעסץ און, לעסאָף, געשיקט אונדז היים מיט אַ דיאַגנאָסיס פון ראַק (באזירט אויף "25 יאָרן פון וועטינג"), אַ פלאַש פון 20מג פּרעדניסאָנע טאַבלאַץ, און אַ סימפּאַטעטיק פּאַט אויף די קאָפּ. איך געגאנגען פֿאַר אַ 2 מיינונג. צוויי וואָכן און עטלעכע הונדערט דאָללאַרס (מער) שפּעטער, מיר לאַנדיד בייַ אַ שפּיטאָל פול פון ספּעשאַליסס. נאָך ווערק, אויף אַ מיטוואך נאַכט, זיי האבן אַ סאָנאָגראַם. נאָך קיין ענטפֿערס; ווי דער "מבֿין" וואָלט זייַן אין די ווייַטער טאָג. עמעצער דערמאנט טעסטינג פֿאַר אַדדיסאָן ס (פֿאַר אנדערן $250). די סאָנאָגראַם איז $500+, און איך אַרייַנלאָזן, איך איז געווען בייַ מיין וויציקייַט ס סוף, וואַנדערינג ווי איך קען האַלטן פּייינג פֿאַר סאָף פּרובירן מיט קיין ענטפֿערס. איך דערציילט זיי איך'ד שלאָפן אויף עס, און וואַרטן פֿאַר ווייַטער ינטערפּריטיישאַן פון די סאָנאָגראַם, די ווייַטער טאָג.

די פאלגענדע מאָרגן, בייַ 4:20 אַ.מ., איך פּעלץ אַ מאָדנע געפיל אויף מיין האַלדז. עס איז דאַרמאַ ס אָטעם, קוים. איר קאָפּ איז געווען אויף מיין אַקסל, און עס האט מיר אַ ביסל צו פאַרשטיין אַז איר ברידינג איז שוואַך און ערראַטיק. פּלוצלינג, איך איינגעזען איר גוף איז קאָנטאָרטעד כאָראַבלי, ווי אַ פּרעטזאַל. איר אויגן זענען גאָר ליידיק. איך לעפּט אויס פון בעט, האט אויף קליידער, סקאָאָפּעד איר אַרויף מיט אַ קאָלדרע, און געלאפן צו די מאַשין. איך רייסט אַריבער שטאָט, צו די פּלאַץ מיר'ד געווארן די נאַכט איידער. טהאַנקפוללי, איך'ד געטראפן צו באַמערקן זיי זענען אַ 24 שעה מעכירעס. איך געמאכט דעם 45 מינוט יאַזדע אין 25. ווי איך ספּרינטעד דורך די טיר מיט דאַרמאַ אין מיין געווער, איר האַרץ פארשטאפט. און אַזוי האָט זי ברידינג. איך קאָלנער איר צו די באַגלייטער און האט, "ביטע העלפן איר".

די נויטפאַל וועטערינאַר אויף פליכט געטאן אַ נס, און געבראכט דהאַרמאַ צוריק צו לעבן, אָן קיין שטענדיק שעדיקן. אבער מיר נאָך האבן ניט וויסן וואָס איז פאַלש מיט איר. די אַקטה פּרובירן איז געטאן, אָבער די רעזולטאַטן וואָלט נעמען 24 שעה. זיי זענען נישט זיכער זי וואָלט לעצט אַז לאַנג. זיי האבן יקספּלאָראַטאָרי כירורגיע, באזירט אויף וואָס זיי געזען אין דער סאָנאָגראַם. זיי סאַספּעקטיד אַ בלאַקידזש. כל זיי געפונען איז אַבנאָרמאַלי קליין אַדרענאַל גלאַנדז. איך טאָן ניט וויסן ווי זי סערווייווד די כירורגיע. צוויי מיראַקאַלז אין איין טאָג.

ווייַטער, מיר ווייטיד. איך איז געווען דערציילט אַז, אויב עס איז געווען ניט אַדדיסאָן ס, דעמאָלט דאָרט איז געווען כמעט גאָרנישט זיי קען טאָן, ווי מיר'ד שוין טעסטעד פֿאַר, און סורגיקאַללי געזוכט פֿאַר, אַלע אָבער דער רובֿ דיק.

דער ווייַטער טאָג, ווען איך גאַט דער רופן טעלינג מיר עס איז געווען, אין פאַקט, אַדדיסאָן ס קרענק, איך געשריגן אַנקאַנטראָולאַבאַל צופרידן טרערן. אין אַז מאָמענט, די ינטייערטי פון די דרוק און פּייַן פון אונדזער אָרדעאַל געוואשן איבער מיר אין אַ מבול פון רעליעף. עס איז געווען לעסאָף איבער. מיר לעסאָף האט אַ ענטפער.

איך ווע זינט שפיגלט אויף אַז סיקוואַנס פון געשעענישן. די מעשוגע סומע פון ​​געלט עס קאָסטן צו באַקומען צו די דיאַגנאָסיס (לאָזן ס נאָר זאָגן די לעצט שטימען איז מער ווי איך פארבראכט אויף מיין מאַשין) איז גענוג צו פאַרשאַפן ווער עס יז צו פאַרטראַכטנ זיך. מייַן בלויז באַדויערן איז די שרעקלעך צאָרעס אַז דהאַרמאַ דערטראגן. מייַן בלויז אַרויסרופן איז מוחל די אָריגינעל וועטערינאַר פֿאַר שיקן אונדז אַראָפּ אַז דרך. דאס דערפאַרונג געלערנט אַ מוטער פון צוויי דערוואַקסן קינדער וועגן אַ נייַ טיפּ פון ליבע. איינער אַז פּריוויילז, אפילו כאָטש עס טוט ניט דאַווקע האָבן צו.

 

Gracie is a 10 year old 134 pound English Mastiff. Gracie was abused until she was 6 months old. At that time she then went to a loving family. Unfortunately, that life ended all too soon with the tragic accident. The husband and the child of her family were killed in an automobile accident. Gracie comforted the mother for the next 6 חדשים. The mother then had to move and could not take Gracie with her. This pained her so much. She looked into a rescue group.

The foster mom promised her that she would wait for the perfect family to adopt Gracie. Gracie stayed in foster for much longer than normal.

I had a mastiff who was diagnosed with Addison’s at 7 months old. She was the runt of her litter and was on death’s door when I rescued her. Once we found out she had Addison’s, she lived to 4 ½ יאָרן אַלט. Her kidneys, which were never formed correctly finally gave out on her. She was my first mastiff and I fell in love with the breed despite the issues she had. I decided that I needed to rescue another one.

I found Gracie on the website of the rescue group I had started helping with. I was just drawn to her and her story. I talked to her foster mom for hours about her. We both knew that she was going to come to her forever home with me. She was several hours away so the foster mom and I met halfway.

Right away Gracie came up to me and my daughter and she leaned on my leg and sat on my foot. The lean is everything for a mastiff. If they lean on you they like you. It was love at first sight for me and my kids.
Fast forward to 7 months later, Gracie crashed and could not get up my stairs. My son carried her up and into the car and we rushed her to my wonderful vet. I will never forget that day. Gracie was on IV’s and in a kennel with me sitting on the floor next to her. My vet walked in and sat on an empty kennel. He told me that he was going to do the test for Addison’s or that she could have some type of cancer.

The next day all four of my vets came into the room and told me that she indeed did have Addison’s. One of them said he stayed up half the night looking for mastiffs with AD and there just were not too many (at that time he could find none). They told me they were sorry that I now had my second Addisonian Mastiff.

I told them I was happy that it was indeed Addison’s. I already knew Addison’s was manageable and a dog could live a full and normal life with it. I even had some meds left over from my first girl. My first girl took .8 mg of Florinef 2 times a day. We started Gracie on that dose and kept playing with it over the next year. She finally ended up on 1.5 mg Florinef 2 times per day. She has been on that dose for 7 years now.

No one can tell me that this girl was not meant to come to live with me. Her foster mom had turned down other potential adopters because of the promise she made to Gracie’s owner former owner to find the perfect family.

When Gracie was 4 she somehow got out of my yard by going under my fence. I never thought a 134 pound dog would go under my fence but she did. She got hit by a car and Animal control had to get her by the pole neck chain because she was being aggressive. My neighbor saw animal control with her and told them that she lived with me. They knocked on my door on this Sunday. They had her good side facing me so I did not know she was hit. Then they turned her and she had a deep gash in her chest. My car was in the shop and I had no way to get her to the ER vet. Animal control drove me.

I went running in the door screaming that she had Addison’s.

The vet on call was the husband of one of my vets that cared for Gracie. Gracie was on death’s doors; she went gray and limp. They dosed her with high amounts of prednisone and put in a chest tube. She had air around her lungs. Since the ER vet could talk to my vets that night, the plan was to Gracie to my vet in the AM for surgery. The ER vet was just not comfortable working on a dog with Addison’s.

The next day my wonderful, amazing vets waited until their lunch hour to do her surgery so all four of them could be in there and monitor her. Her sternum was broken and they could not do anything about that. They were able to close the wound and keep her safe. She recovered from that.

I fixed all of my fencing however, from that day forward she is very scared of cars on the roads.

About a year after that, Gracie started to gain lots of weight. My wonderful vets (have I mentioned how much I love my vets) did a thyroid test and sure enough she had low thyroid. The weight came off as soon as she was put on meds and she was back to her happy healthy self.

In 2011, tragedy struck my household. My children’s father was killed in a car accident. Gracie is the kind of dog who reads people so well. She comforted me and my children the same way she did with her first owner.
Gracie continues to be by our side whenever we are feeling down. Once again, no one can tell me that this girl was not meant to be in our lives.

About a year ago Gracie developed acute onset glaucoma and went blind in her left eye. My vets were able to shrink her eye so she would no longer be in pain. She could lose her other eye at any time, but so far the drops I put in her good eye are working.

Gracie also has chronic subcutaneous cysts all over her body. She has two that keep popping and becoming infected. She now takes antibiotics every 30 days for 10 days and that is working well. Because of her age and her Addison’s, the vets and I have chosen not to remove the cysts.

Through all of this, Gracie has always been a fighter and a champion. Nothing gets her down. My vets continue to be amazed by her.

Gracie turned 10 on Feb. 5, 2015.

No one thought she would live this long. She is still a happy girl, gets around great and is the love of my life. She is truly my heart dog.

This is more than a story of a dog with Addison’s; this is a story of a dog that was put on this earth to comfort her families though the good and the very bad times.

Addison’s is just one part of her story but it also shows that a dog with AD can live life to its fullest and get through the tough times also.

 

Kindle is a grey Belgian Shepherd (טערוווערען) born in 2007. She was always (hindsight is a wonderful thing) a fussy puppy with food but otherwise normal for the first few years of her life and excelled both in the breed show ring and in her first agility competitions.

In August 2011, she started to appear a little lethargic – seemed fine otherwise but just didn’t have her normal drive in training and was just a bit quiet. A week later, she threw up a whole chicken neck which she had been given for dinner 2 nights prior so off to the vet we went. By this stage her litter sister had just been diagnosed as Typical Addison’s so I made the vet aware but as her sodium and potassium readings were normal, the vet dismissed this possibility. He did pick up an issue with her heart so we had a full heart test done which did show some anomalies in the rhythm. We were referred to the National Veterinary training facility who listened to our story and the first they did was run an ACTH test and bingo we had our answer. Kindle had Atypical Addison’s.

For the next 18 חדשים, she was maintained on Prednisone alone and got her drive back, continued to compete in agility and was very well indeed. We had moved cities and really fell on our feet finding a relatively young vet who had been really involved with a few Addison’s cases during his first couple of years in practice.

In the December of 2012, we were out of town at a show and she just didn’t seem “right” on the Saturday morning. We whipped her to the vet who did bloods and told me she was in full renal failure and would probably not last the night. אָבער, one look at her sodium and potassium levels told me she was in an Addisonian crisis and I convinced the vet that this was what was going on. It is often hard to get out of town vets to listen to you as he did not know her history and also happened not to know anything about Addison’s either. He was great, however, and went along with the mad woman who insisted he write a script for Florinef which I grabbed from the local pharmacy. He looked up starting doses and she stayed at the clinic overnight. I will always be grateful that he listened and tried for me as the prospect of driving around a strange city on a Saturday afternoon trying to find someone who knew about Addison’s really did not appeal.

He rang first thing in the morning to say that she was bouncing around the cage, had ripped out her drip line and was generally being a pain in the butt. He could not get over the difference to the very sick dog who had arrived the previous afternoon. They ended up keeping her in for 48 שעה, at the end of which I think they were well pleased to get rid of her 🙂 . She was “helping” in the kennels and getting cuddles from everyone.

Like most, I have learned a lot about the disease in the years since her diagnosis. She is now a happy, healthy, energetic, nearly 8 year old who screams around like a puppy with absolutely no side effects at all. She is the biggest gannet around food and will eat anything – we now have to be careful she doesn’t get overweight – what a difference!

She retired from agility at 7 years only because she had broken her leg as a 2 year old (she really has been my problem child) and I wanted her to stop before it caused a problem for her later on.

Her medications are just part of our everyday life and you would never know she has the disease. Her Florinef dose is pretty high but it is what it is and she is fine on it. Those out there promoting information and assistance to people with Addison’s dogs are amazing. Thank you all!

 

Skye is a beautiful Tervueren who shares her life with Denise Strom in Sweden. To save you some “googling”, a Tervueren (alternate spelling Tervuren) is a Belgian Shepherd, named after a village in Belgium. Skye now weighs 24kg (53 לב) and is 6 יאר אַלט. She was diagnosed with Typical Addison’s just one year ago early in 2016 at the age of 5. She was treated with Florinef initially and managed very well although her sodium levels were always on the low side.

Then throughout October & November 2016 she suffered numerous bouts of bloody diarrhea. Increased doses of Florinef, up to 0.8mg daily, and extra prednisone failed to prevent recurrences. Denise joined CARE in November and presented Skye’s symptoms while asking for advice. She credits Merrie Gahr Spiekerman who asked if Skye had been checked for pancreatitis. Denise was pondering this possibility when Skye got diarrhea again and this time she could not stand up. Skye was rushed to the Emergency Clinic where they performed a “quick test” which was positive & pancreatitis was later confirmed by the specific cPLI test. Luckily, it was a mild attack. Skye received pain relief, an increase in prednisone, and most importantly, her food was changed to a low fat diet.

Denise waited two months before reporting on Skye’s progress to make sure that all went well. Since the change in diet almost 2 months prior, Skye has been healthy and stable on Florinef 0.6mg and 5mg hydrocortisone, and her electrolytes are great. Denise’s vet is reluctant to reduce the hydrocortisone at this time since Skye has been doing so well.

Skye had never had bloody diarrhea before she got Addison’s so this was one symptom that stood out. Denise wanted to tell Skye’s story because she suspects that Skye is not the only dog with increased susceptibility to bloody diarrhea and/or pancreatitis following an Addison’s diagnosis. אַוואַדע, this may not be applicable to others, and in fact it has not presented as a highly probably issue among the many canine members in CARE, but it is worth bearing in mind.

Skye – Denise S.
דריקט בילד צו פאַרגרעסערן

Denise sends her sincere thanks to the members of CARE, in particular to Merrie. She notes that the Florinef information in CARE’s files does make reference to avoiding fatty foods, something she was not aware of before.

Daisy is a Jack Russell Schnauzer mix who shares her life with Amanda Hutcheson & her husband Justin. She currently weighs 14.8 lb and is treated with 0.2ml of Percorten every 28 טעג. Daisy is roughly 8-10 yrs old, she certainly didn’t come with a birth certificate!

Daisy was picked up from an older couple in Texas who was coming to visit family in Beaufort SC where Amanda lives. They listed her in many online “dogs available” groups with no success. Amanda heard of her and immediately took her in, with her hair completely matted and basically looking & smelling very gross. Daisy was shaved down, bathed, and got a clean bill of health from the vet. She had found her forever family!

Two years later, in March 2014, Daisy got run over by a golf cart driven by Amanda. About a month later, Daisy’s mood started to change, her appetite decreased, and she was dehydrated. A visit to the vet for a steroid shot and some IV fluids seemed to perk her up & she was back to her normal self.

Another month went by and the same things happened again, so back she went to the vet. This time they did bloodwork along with the usual steroid shot & IV fluids. The vet’s conclusion was that everything was perfect.

Another month, and now it’s June. Daisy crashed – hind leg weakness, dehydration, no appetite, not drinking, basically doing nothing. The vet who was contacted told Amanda to bring her in the next morning. Amanda slept in the bathtub with Daisy that night & got her to the vet early the next day. Daisy was barely alive. The team sprang into action to save her and she stayed at the clinic for over a week, fighting to stay alive. The vet suspected it was either Kidney Failure, ראַק, or Addison’s. Thousands of dollars and about a week later, Addison’s was confirmed with the ACTH stim test on June 23, 2014.

Daisy came home weighing only 4.3 לב. and she was initially treated with Florinef. Amanda joined CARE early in July 2014. After her diagnosis, Daisy had 3 more Addisonian crises throughout the remainder of 2014. אויף דעצעמבער 3, she was switched to Percorten & daily Prednisone and she has remained stable ever since.

Daisy continues to impress everyone she encounters & loves them all. Florinef is a great option for dogs with Addison’s if their bodies can absorb it & they are on the correct dose. Daisy’s body just couldn’t metabolize it properly.

It’s been an amazing journey over the last two years with everyone that we’ve met in CARE. We are so very thankful that we still have Daisy with us and cannot thank this group enough for the knowledge & understanding everyone has. You all are a blessing and we are glad you all are a part of our lives.

One added note from CARE is that because of her experience with Daisy, Amanda decided to become a vet technician & has only one year left in her studies. Congratulations Amanda, and thank you Daisy.

 

We noticed that Lucydog seemed to have a bladder infection. I took her to the doctor on my Friday off. It was confirmed that she had a UTI and also an ear infection. They drew blood, but waited to send it at my request since that would be another $200. They were concerned that she hadn’t been eating, but figured it may have been because she just didn’t feel good.

She got antibiotics and seemed a bit better, but still wasn’t eating. She was having tremors/shaking, but she tends to do that a lot when sick or stressed. I started to get concerned when she wouldn’t even eat a marrow bone, though. Then we were both at work Wednesday. When I got home, I went in to let her out of her kennel to go potty…and she couldn’t stand up. Couldn’t even get her paws to cooperate to get them flat on the ground. I freaked and immediately went and got the phone, called Will and said “Lucy can’t walk.” I then called the vet, which thankfully had not closed yet (they would in 15 minutes) and they told me to bring her ASAP.
Will got home an hour and a half later or so, and they had been able to stabilize her. They thought it might be Addison’s disease, which was thankfully treatable. It presents in young dogs, is more common in females, and had lots of symptoms in common. Will still thought it may have just been severe dehydration. After 2 scary nights with her in doggie hospital because she still was not strong enough to walk, the blood test results confirmed Addison’s Disease. The UTI and ear infection pushed her body into crisis and she was probably close to death (what if I had been stuck at work for 45 minutes longer that day? omg). טהאַנקפוללי, it is treatable with a monthly injection, one she will need for the rest of her life. But that life will be long and happy.

אַזוי, we still have a Lucy-lifetime to regulate her disease. But I am happy to report that as I type this, Lucy is loudly chomping a rawhide bone that I bought her in her cage right behind me. And other than a shaved paw where she had an IV and super-frequent peeing because of her recovery meds, she’s pretty much back to the same ol’ Lucydog. And we love it. I am very thankful that our vet gave her a quick and correct diagnosis and got her back on her feet (literally) quickly.