Ҳикояҳо мо

Hi there, A-peeps. For Addison’s Awareness Week, I thought we would share a little bit about our Addison’s journey.

It all started sometime in June 2018. Ghost wouldn’t eat, and for a Bully not to eat, something is definitely up. At first, it was thought he had a bad back. Five days on and he still hadn’t eaten anything, so it was time for a blood test. The blood test was going to take about 20 дақиқа, so whilst we waited, we took Ghost for a walk down the street. When we got back into the vet’s, he pretty well took the lead out of my hand and said Ghost’s kidneys weren’t working. My world stopped there and then. I don’t have any 2-legged children, my 4-legged furry children have always been the centre of my world, so as you can imagine, this was devastating. Anyway, I will try and keep this as short as I can. I left him at the vets, got a phone call within the hour, and was told that it was likely he had Addison’s disease. I’m like WTF is Addison’s disease!!! Ghost’s breeder’s parents bred Bullies before her and she hadn’t heard of it, so this must be bad. So as is the way these days, straight onto Google. There was so much information to try and make sense of, it was pretty tough. Eventually, we were put onto the CARE Facebook group and as far as Addison’s goes, it was the best thing ever. We started on tablets, had another crisis, and eventually changed to the monthly injection and haven’t looked back. While I am still very vigilant about Ghost’s health, I am so much more comfortable with how Addison’s can be controlled with the right medication. I read everything I could get my hands on trying to understand how to make the most of my boy having this disease. CARE’s document page is THE place for all this information. Then, if I had any queries or questions, I would post it to the group, and what can I say about my Addison’s family, well words can’t describe how wonderful they all have been. This journey would have been so much harder and I am 100% sure we wouldn’t be where we are today if it hadn’t been for them and the low dose protocol. Ҳамин тавр, the low dose protocol, well that’s a learning experience in itself but once you get your head around it, it is without a doubt the way to go in my opinion. Ghost started, according to his weight on 1.3 ml of Zycortal and is now on 0.45 ml. My vet has been awesome with coming to terms with this, and he says, “I know the manufacturer says that he should be on a higher dose, but I can see in his behavior and in his blood test that the results don’t lie.” If I had any advice for anyone new dealing with Addison’s, I would say go to this group with any questions you have, learn how to read the blood test results, and adjust the medication accordingly (if I can do it anyone can) and you’re A-dog will be back to normal in no time.

Speaking of back to normal, just before Ghost was diagnosed, he had just started to ride on the back of my Canam 3 wheeled motorcycle. Obviously, this stopped for a while during the first part of his diagnosis, but now there’s no stopping him. If it wasn’t for his medical tag and if you didn’t tell anyone, they would never know he has a disease. As well as our normal frequent rides, we have been on the Pink Ribbon ride, the Bikers against Bullies ride, and the latest was the fundraising ride for the Country Fire Service. As always, Ghost is a massive hit with everyone, takes everything in his stride, and laps up all the attention he gets. Late last year, we were also accredited with Therapy Dog Services as a Community Visiting Dog Team. At this stage, we have had half a dozen visits to a nursing home, but this year promises to be awesome and we can’t wait! We are anticipating on being used for some special visits, special events and appearances to places like Ronald McDonald house, The Cancer Council lodge, universities around exam times, the Youth Courts, and wherever else we can put smiles on faces. It’s a huge win for everyone involved from Ghost himself, the people who we come across, the Addison’s community, and the Bull Terrier breed (which is quite often and unnecessarily very misunderstood).

Ghost is very much a part of our family and participates in most things we get up to. We go up the river, which he absolutely loves, and he even gets invited to Christmas lunch with the rest of our extended family. He is such a sweet gentleman.

So on finishing up, I suppose my message is this, if you have a dog that’s been diagnosed with Addison’s, you will shit yourself at first, I know I did, but take a deep breath and with the right frame of mind, taking note of all the information available, trusting this wonderful group, asking loads and loads of questions, you WILL get through this and you and your dog can do anything and be anything that you want to be. Look at Ghost, a goggle wearing, community visiting Bull Terrier who rides on the back of a motorbike and puts smiles on the faces of everyone he meets. I reckon that’s a pretty good thing. A-dogs rock!!!

Anyways I hope this has put a bit of a smile on YOUR face and don’t worry, there is definitely a light at the end of the tunnel.

Lots of love and big Bully hugs to you all.
Jarrod and Ghost

Ghosty Rider - Маъмулии Эдисон
Акс фишор вусъати

 

! Scroll down and you will also find her story auf Deutsch and en Español!

Дар моҳи феврал 2016, I lived in Cholula, México, with my three Shepherds (German and Belgian, all rescued) when a friend called me that she had found a small puppy in a closed garbage bag, close to suffocation. Ҳамин тавр, I went, picked the tiny bundle up, and presented her to my vet.
Four weeks old, something about one kilo. We immediately found a family willing to adopt her, so she just would stay some days until this family would go for her.

Yes…just that it never happened.

She adapted quickly to the life in between the large Shepherds and grew rapidly. My students named her ‘Piña’ and she won the hearts of everyone, but nobody adopted her. She was a really brave, fearless, and intelligent puppy, so I started her training. She was brilliant in obedience, and as small as she was compared to the Shepherds, she was brave and ‘strong’ in protection work as well. Баъд аз 6 months with me, I declared her mine officially and we started her search and rescue training, as we had noticed her very capable of nose work.

She was the only cross-breed in the training but after some negative experiences, we finally found a trainer from the Red Cross who saw her potential. She grew stronger and demanded her a lot of skills. She learned quickly and we saw impressive results. After a heavy training session, at night I noticed that she was leaking urine and she appeared more tired than usual, so the next day I went to my vet to check her for an infection. Negative. We gave her some days of rest and she was back to normal. A week later, she got back to training and the same happened: tired, leaking urine. There, my vet noticed her heart rate was very low, so she asked me to go to a large clinic for a heart check. They did an echo of her heart, abdomen, blood work, the complete program.

When I went back to pick her up, the cardiologist said that her heart was heavily ‘overworked’, as well as her kidneys, so this would be the reason of her leaking urine and fatigue. She told me she was suspecting Addison’s, as her electrolytes were a little bit off, but not as strong as it could be. Piña had a shot of Dexamethasone two weeks ago because she got stung by some bees, so the definitive test for Addison’s we couldn’t do until four weeks later. But she was very sick and we decided we would try to stabilize her with IV fluids as long as possible to do the test.

After some days with the fluids, her situation got worse and all the vets at the clinic, together with my vet, decided to start treatment for Addison’s as Piña was weaker each day. When we started with the Prednisone and the Fludrocortisone (Astonin), she was herself few days later, with all the side-effects of the Prednisone, but active, strong heart rate, and her happy self.
Over the weeks, we reduced the Prednisone and she went back to the search and rescue training, happy happy happy. She was one and a half year old at that time. She got stable, I got used to managing her medicine, and finally, we had our first search and rescue events, where she gained attention because of her incredible happy nature and strong will to work.

We specialized in high mountain rescue and collapsed houses, where her weight (18 kilos) is a huge advantage compared to Shepherds or Labradors and their usual weight. Ҳамин тавр, Piña and I learned rope work as well.

Last summer we moved from Mexico to Ecuador, where we kept training, but suddenly (and unexpectedly), I got the permission to work with my dogs at my college, with the students. Piña is a search and rescue dog, but not a therapy dog as two of my older ones, so she was just like a backup. But, due to a heat wave, one of the therapy dogs could not go to classes with me sometimes and we took Piña…and she adapted quickly. Ҳозир, some months later, she is adored by the students and a huge part of the college and a favourite on school excursions and events.

In the 2 years since her diagnosis we had to adjust her medication just twice, I always carry around Prednisone everywhere I go but besides of that she is a normal search and rescue and soon-to-be-therapy dog. In our free time we go hiking in the mountains, go swimming in the river, or just go around by bike. She does absolutely everything a non-Addison’s dog would do, just with an excess of energy.

My Ecuadorian vets use her as an example for their vet students as they have never seen an Addison’s dog before.

Deutsche Übersetzung

Im Februar 2016 lebte ich in Cholula, Mexiko, mit meinen 3 adoptierten Schäferhunden (deutsch und belgisch), als eine Freundin mich anrief, dass sie einen winzigen Welpen in einer geschlossenen Mülltüte am Straßenrand gefunden hatte, kurz vor dem Ersticken. Ich fuhr hin, holte das kleine Bündel ab und stellte sie meiner Tierärztin vor. 4 Wochen alt, ungefähr ein Kilo. Wir fanden ziemlich sofort eine Familie, die sie adoptieren wollte, sich aber noch ein paar Tage organisieren musste bevor sie sie abholen. Nunja, das ist leider nie passiert.
Sie gewöhnte sich rasend schnell an das Leben mit den großen Schäferhunden und wuchs fröhlich vor sich hin. Meine Schüler gaben ihr den Namen PIÑA (also Ananas), weil wir da gerade die Früchte durchnahmen. Sie gewann alle Leute für sich, aber niemand adoptierte sie.

Sie war ein sehr mutiger, starker und extrem intelligenter Welpe/Junghund, also begann ich, sie zu trainieren. Sie war großartig in Gehorsam/Unterordnung und —obwohl so klein im Vergleich zu den Schäferhunden— war sie auch sehr mutig und forsch im Schutzdienst.

Nach 6 Monaten bei mir wurde sie ganz hochoffiziell ‘meine‘ und schließlich begannen wir auch ihr Rettungshundetraining, da wir ihren hervorragenden Naseneinsatz bemerkt hatten. NATÜRLICH war sie der einzige Mix beim Training, und wir gerieten leider auch an einen Trainer, der sie für nicht fähig hielt, das können nur bestimmte Rassehunde. Schließlich fanden wir ‘unseren‘ Trainer, der ihr Potential sah und so ging es sehr schnell aufwärts und sie überraschte uns oft mit ihren Fähigkeiten.

Im August 2017, nach einem sehr intensiven Training, bemerkte ich, dass sie deutlich erschöpft war, ein bisschen undicht und einfach nicht die fröhliche Wildsau wie sonst. Ich ging am nächsten Tag zu meiner Tierärztin mit dem Verdacht auf eine Blasenentzündung, negativ. Sie bekam ein paar Tage Pause und war weitestgehend wieder normal. Beim nächsten Training passierte dasselbe: totale Erschöpfung, Urininkontinenz. Diesmal bemerkte meine TÄin eine extrem niedrige Herzfrequenz und überwies uns an eine Klink zum kardiologischen Check. Dort machten sie einen Herzultraschall, Bauchultraschall, Blutbild, EKG usw., das volle Programm. Als ich sie dort nach der Arbeit abholen wollte, sagte mir die Ärztin, dass Herz und Nieren total überlastet seien, das sei der Grund für die Erschöpfung und die Inkontinenz. Die Ärztin vermutete Addison wegen einer leichten Elektrolytverschiebung, aber auf Grund einer Bienenattacke knapp 2 Wochen vorher konnten wir den ACTH-Test nicht machen, wir müssten 4 Wochen warten…also beschlossen wir, sie soweit mit Infusionen zu stabilisieren um den Test machen zu können. Leider ging es ihr trotz der Infusionen zunehmend schlechter, so dass alle beteiligten Tierärzte beschlossen, dass sie auf Addison behandelt würde. Wir begannen mit Prednisolon und Fludrocortison (Astonin) und nach wenigen Tagen war sie wieder fast die Alte. In den Wochen darauf reduzierten wir das Prednisolon, dadurch verschwanden auch die Nebenwirkungen, aber das Herz war stabil und sie wieder aktiv. Ich gewöhnte mich ans das Medikamentenmanagement und lernte, selber ihr Herz abzuhören und schließlich kehrten wir zum Rettungstraining zurück und hatten bald unsere ersten Einsätze, wo sie immer im positiven Sinne Aufmerksamkeit bekam, weil sie so fröhlich ist aber zeitgleich auch extrem professionell und zuverlässig bei der Arbeit. Wir spezialisierten uns auf Hochgebirgsrettung und Trümmerarbeit, wo ihre kompakte, aber sportliche Statur (18кг) ein großer Vorteil gegenüber größeren und schwereren Hunden wie DSH oder Labradoren darstellt. Also lernten wir gemeinsames Abseilen, Aufstieg in Seilen, Seilbahn fahren und vieles mehr.

Sommer 2019 zogen wir von Mexiko nach Ecuador, wo wir weiterhin trainieren, aber sehr plötzlich bekam ich von meiner Schule die Erlaubnis, mit meinen Hunden an der Schule mit den Kindern und Jugendlichen zu arbeiten. Nun ist die kleine Wildsau ein Rettungshund, aber kein Therapiehund, und so war sie erst nur als Reserve gedacht, falls einer meiner richtigen
Therapiehundesenioren ausfällt. Bei einer extremen Hitzewelle, wo die beiden Senioren nicht arbeiten konnten, kam also ihr großer Tag, und wie vorher bei allem anderen auch, sie lernt rasend schnell. Jetzt, ein paar Monate später, wird sie von den Schülern (und Kollegen und Chefetage und Service- und Sicherheitsleuten der Schule) angebetet und wir werden zu jeglichen Events und Exkursionen eingeladen, führen alle ihre coolen Tricks vor und lassen sie mal einen Schüler suchen…

In den knapp 2 Jahren seit ihrer Diagnose mussten wir ihre Medikation nur 2mal anpassen, einmal fiel sie aus uns unbekannten Gründen in eine Krise und musste einige Tage in der Klinik am Tropf bleiben, aber davon abgesehen ist sie ein normaler Rettungshund und ein baldiger Therapiehund. Das einzige, was ich beachten muss, ist, immer Prednisolon dabei zu haben, weil sowohl Sucheinsätze als auch Arbeitstage an der Schule stressig sind. Im positiven Sinne, aber eben dennoch stressig.

In unserer Freizeit wandern wir im Hochgebirge, gehen schwimmen oder fahren auch mal Fahrrad. Sie macht absolut alles (oder noch mehr), was ein nicht-Addison-Hund machen würde, nur mit einem Überschuss an positiver Energie.
Nebenbei: meine ecuatorianischen Tierärzte benutzen sie als Beispielfall für ihre Vetmedizinstudenten, da die allermeisten nie zuvor einen Addisonpatienten zu Gesicht bekommen haben.

дар испанӣ

La historia de Piña
En febrero de 2016, vivía en Cholula, México con mis tres pastores (alemánes y belgas, todos rescatados) cuando una amiga me llamó que había encontrado una cachorra en una bolsa de basura cerrada en la banqueta de la calle., a punto de asfixiarse. Entonces fui, recogí la cachorra y le presenté a mi veterinaria. 4 semanas, alrededor de 1000gramos. Inmediatamente encontramos a una familia que le quiso adoptar, solo que necesitaban organizarse antes de llevarla. Pero…nunca pasó y se quedó conmigo más tiempo que esperábamos.

Se adaptó rápido a la vida entre los pastores grandes y creció sanamente. Mis alumnos le llamaron PIÑA porque en ese tiempo estuvimos viendo las frutas. Ella enamoró a todos pero nadie la adoptó. Estaba una cachorra muy valiente, segura e inteligente, así que empezamos a entrenarle. Brillaba en obediencia, trucos y –a pesar de ser chiquita comparada con los pastores– aún se lanzó a guardia y protección. Cuando llevaba 6 meses conmigo le declaramos ‘mía’ oficialmente y también empezamos su entrenamiento de búsqueda y rescate, como le notamos muy apta para trabajo de olfato.

Claro que estaba la única cruza callejera y a principio nos encontramos con un pseudo-entrenador que dijo que no sirviera y blabla, pero por fin encontramos a un entrenador que vio su potencial y pronto vimos resultados impresionantes.

En agosto 2017, después de una sesión fuerte de entrenamiento, ella pareció exhausta, triste y le salió orina cuando durmió. El día siguiente le checamos por infección de las vías urinarias, era negativo. Le dimos algunos días de reposo y pronto estaba como normal. Cuando volvió al entrenamiento pasó lo mismo: cansancio extremo, incontinencia. Esa vez mi veterinaria notó su frecuencia cardíaca muy baja y nos mandó a una clínica para un chequeo cardiológico. Hicieron un eco cardíaco, sonografía de corazón y abdomen, tomaron la presión, análisi de sangre…todo. Cuando fui por ella, la cardióloga me dijo que tanto el corazón como los riñones tienen una sobrecarga y por eso estaba tan cansada. La doctora sospechó Addison por una leve desbalance de los electrolitos y el problema cardíaco. Por un ataque de abejas dos semanas antes Piña había recibido una inyección de cortisona, así que no pudimos hacer el test de estimulación del ACTH. Los doctores dijeron que se tendría que esperar 4 semanas para poder hacer el test, a lo mejor se podría estabilizarle con sueros de cloruro de sodio por algún tiempo y finalmente hacer el test.
Desafortunadamente, aún con los sueros su situación empeoró y después de algunos días todos los veterinarios involucrados decidieron juntos empezar el tratamiento por Addison. Empezamos con Predisona y pastillas de Fludrocortisona (Astonin) y en pocos días estaba fuerte y alegre como antes. Su frecuencia cardíaca se normalizó u poco a poco pudimos bajar la dosis de la Prednisona, con eso desaparecieron los efectos secundarios.

Piña tenía un año y medio cuando le diagnosticaron.

Ella estaba estable, yo me acostumbré a manejar sus medicinas y por fin pudimos volver al entrenamiento. Pronto tuvimos los primeros operativos de búsqueda y rescate y ella ganó los corazones con su carácter amigable y alegre y su profesonalismo en cuanto al trabajo de búsqueda. Nos especializamos en rescate de alta montaña y escombros/estructuras colapsadas donde ella por su estatura compacta y atleta (18kilos) tiene ventajas con los pastores o labradores más pesados. Así, aprendemos hacer rappel, subida en cuerdas, andar en teleféricos y cualquier tipo de vehículo.

En verano de 2019 nos mudamos a Ecuador, donde seguimos entrenando, pero de repente recibimos el permiso de mi colegio, a trabajar con los perros en el colegio. Piña como perra de búsqueda y rescate solo era planeada como reemplazo para mis dos perros de terapia. En una fuerte ola de calor, cuando los dos perros de terapia por su edad no podían trabajar, llegó la hora de Piña y…aprendió rapidísimo. Ahora, meses después, es adorada por todo el colegio (alumnos, colegas, jefes, padres de familia, empleados) por su alegría permanente, por saber hacer tantos trucos y por brindar seguridad a excursiones.

En los dos años de su diagnosis solo dos veces tuvimos que ajustar sus medicamentos, siempre llevo algo de Prednisona conmigo (tanto la búsqueda como el trabajo en el colegio le exigen mucho y tengo que darle más Prednisona en los días de trabajo) pero al lado de eso es una perra de búsqueda y rescate normal y perra de terapia futura.
En nuestro tiempo libre hacemos senderismo, escalamos montañas, andamos en bici o vamos a nadar. Piña hace absolutamente todo (o más) que hace un perro sin Addison, solo con exceso de energía.
Mis veterinarios ecuatorianos le usan para enseñanza de Addison a sus estudiantes de medicina veterinaria como la mayoría nunca ha visto un caso de Addison antes.
Por ganar tantos corazones, mis amigos me regalaron un tatuaje en forma de Piña y la mitad de mi casa tiene decoración en forma de Piña. Su apodo es “la cola inquieta” por ser tan alegre, y cuando la ven, nadie sospecha su enfermedad.

Piña - Маъмулии Эдисон
Акс фишор вусъати

 

This is Ozzie! We adopted him as a 6-month-old rescue. Border Collie/Australian Terrier mix according to the DNA test. His weight is 48 мино. We started noticing changes in him when he was about 3.5 сола (early 2016). The first indication (missed by me as a medical issue at that time) was a drastic change in his coat. His hair grew longer and turned from black to brown. He looked like a little bear!

Then in June, we went camping and I noticed he was peeing a lot. Copious amounts and very dilute. Then also occasional diarrhea.

Still energetic, we continued agility all this time. Then one morning, he didn’t want to eat. That was my indication that something was wrong. He always loved food. I also noticed that he would pant a long time after playing ball. Too long.

To the vet that day in June 2016, just before his 4^уми рӯзи таваллуд. They asked me what his symptoms were because he looked like such a happy camper. I told him about the not eating and the panting. I could pick him later that day and was told to give him chicken and rice. They had taken blood and results would be back the day after.

I just went to agility training that next morning, and when I came back the vet had called to bring Ozzie in ASAP. They suspected Addison’s disease. They did the ACTH test and he didn’t stim at all. Diagnosis was in!

He was on fluids for a day, was given Percorten (1.75 ml at regular dose), and Prednisone. I soon learned about low dose; I did learn so much in just a few days. It was worth my time, because I have been able to lower his Pred to only 0.25 mg per day and we went with low dose of Percorten (0.6 ml) for his second shot. Даркор шудан 3 months for his K level to go up to 4.9! Then after several months of electrolyte tests, we have him now on 0.25 ml of Percorten every 28 рӯз. That is lower than many other dogs, but he does really well on this.

Then the best part: after three months of healing, I went back to Agility, Treibball, started Nosework, and started Trick training. I had my sweet boy back. Like nothing happened. He still runs Agility at the highest levels, received his Excellent Treibball title plus his Trick Dog Champion and Stunt Dog Professional title in 2018. He is close to getting his Masters Jumpers and Standard titles in AKC agility and I hope to attend the Nadac Championships in September this year. He earned his Nosework 2 title a few months ago. Going for level 3 this year!

I am so proud of this boy; he really loves life and he keeps me busy! Here is a link to one of his Treibball runs he so loves: HTTPS://www.youtube.com/watch?v=bTC1jBJR_jM

Ozzie - Thyra P.
Маъмулии Эдисон
Акс фишор вусъати

 

Stirling is my sweet, amazing Border Collie. His fancy AKC registered name is Premiere’s Stirling Status, UD, P-UTD, FDC. From the start, I believed he was supposed to be my dog. I have been training and showing dogs in competition obedience for nearly 20 years and I was ready for my first Border Collie. I drove out to California to pick up my black and white ball of fluff. The puppies were running about like little chickens, this way and that. Since they were interested in running about the room, the puppies were not paying much attention to the new stranger (me). Then the puppy pack ran past me and one scooted to a stop and attempted to jump right on me; he was enthralled with me. He was adorable and I loved him at very first sight, but this puppy was already promised to another home. I was a bit disheartened but trusted our breeder and her matching of the dogs. She picked up this other adorable puppy and placed him in my lap; this was the puppy picked for me. He was cute and wiggled directly out of my arms to go play. The breeder put the puppies in the crate and we chatted a bit. She took the puppies out at least four more times. All the puppies would run directly past me to play and this one little puppy would run past me and put on the brakes to try to jump in my lap, as I said earlier, he was enthralled and I was starting to have heartbreak as this was not my puppy. Дар охир, the last time the breeder took the puppies out and they all ran past me but the one, she picked him up and shared she’d not seen anything like this, and well; he was my pup. That puppy, as you likely guessed, is my amazing Stirling.

Stirling and I went off to enjoy our busy, active life together, training and running. I loved having my first border collie.

Around the time he was a year old, I noticed he seemed to have periods when he did not feel well. He would have loose stool and seem tired; not as active. I would take him to the vet and he would get some medicine to calm his stomach. His labs were fine. I would notice he would have loose stool after a training session. The next symptom Stirling demonstrated was a full body rash. Stirling had pus like lesions all throughout his body. It was so scary! Off to the vet we went. At this point, as I am a nurse, I started to put together this seemed like an autoimmune or autoinflammatory condition. As quickly as the rash developed, it went away. From there, Stirling would go on to have periods of loose stool, lethargy, and high fever. I would rush him to the vet for treatment and part of the treatment was steroids. After treatment, Stirling would be back to his amazing self and off we would go running and training until the next episode. There were a number of these episodes. Дар охир, after one of the episodes, we saw a different vet as we were on holiday. I shared our story and I was so upset. She blurted out, “I think he has Addison’s disease!” She ran the tests, gave him steroids, and fluids to stabilize him. For this final episode, Stirling’s blood glucose was low; he had an atypical presentation of Addison’s. At least now we knew! Stirling’s presentation of Addison’s was an atypical presentation making an already challenging diagnosis even more challenging. We returned to Arizona, ran more tests to discover Stirling has primary Addison’s disease, but remains with glucocorticoid deficiency —or with Atypical Addison’s disease. Stirling has remained in Atypical Addison’s since 2012. Since he tested for primary Addison’s we follow his labs every 4 моҳ.

After the initial stabilization period, which was hard, Stirling has been feeling wonderful, running and competing. Our team for Stirling is amazing. Our Vet is very supportive of our treatment and we work together for the best treatment plan for Stirling. She is supportive of low dose prednisone and our feeding plan.

For brags, Stirling and I run together and recently we ran a 6-minute mile! We show in competitive obedience and are almost always in the ribbons. The UD (Utility Dog title) is one of the top obedience titles. Stirling is my first obedience dog to achieve the UD title. I adore every minute we have together. Strangely enough, I believe we enjoy a stronger bond because of the Addison’s.

Outside of the difficulty of diagnosis, and the initial stabilization period which was scary; we have an amazing life together. I am forever grateful for our medical care and our Canine Addison’s Resources & Education group (C.A.R.E). I do not believe I would have gotten through this without the expertise and guidance of our C.A.R.E group. The support and knowledge C.A.R.E provides is critical. I cannot count how many times I have reached out for guidance and support. The group also brings friendship and encouragement. I remember second guessing if I should be running and showing Stirling. Then I saw dogs in our C.A.R.E group doing agility. I was touched by a wonderful Border Collie named Idgie in our group. Watching Idgie’s brags gave me the encouragement I needed. At that moment, I decided Stirling was always supposed to be my dog and we would live the life we were intended. You will see me singing Team Stirling’s praises occasionally, in case someone needs just a little encouragement.

Stirling is well loved by both me and my wonderful, supportive husband who is also critical in supporting Stirling in his care. Our Addison’s dogs rock and can do it all!

Stirling - Candice V.G.
Тобистони соли Эдисон
Акс фишор вусъати

 

Time to tell our story, and to share some good news. When we joined the CARE Facebook group, it was following a suggestion by a friend in another Facebook group about the Belgian Shepherd breeds. I had no idea that we needed help and that I could improve Ali’s care. Ali had her Addison’s crisis over 5 years prior, and she had been stable with 2.5 ml of Prednisolone daily and a monthly shot, at the vets, аз 2.5 мл Percorten – carefully calculated according to her weight (which I later discovered is not the way to adjust the medication).

My husband and I more than once had ‘that talk.’ Were we really doing the kindest thing treating her illness, keeping her alive? Bless, she was so ‘wired,’ jumpy, and nervous of everything. My brave fearless girl no more. She was ravenous! Starving hungry the whole time. It was painful to see. I was so sorry for her I used to buy her big shells of lettuce leaves to try and fill her up. Anything to put something in her stomach without fattening her up. She wolfed them down.

Despite giving her cranberry capsules everyday, she had countless bladder infections. Seemed like she was never clear of them and was constantly getting antibiotics to control them. Her fur had gone very sparse and coarse. Belgian Shepherds have a double coat, but she no longer had any soft warming undercoat of fur. Just the outer fur, with bald spots even in that. Neither of us ever got a full night’s sleep. Every night she needed to go out twice, some nights as many as three times.

But then I read the documents here and the advice which was helping others to reduce their dogs from the therapeutic dosage level which Ali was on to the biological replacement level of both Prednisolone and Percorten V. I’m a life scientist by training and it all made such good sense that I decided to give it a try. I just quietly got on and reduced Ali’s prednisolone, gradually and gently. And what do you know, she did great. It took a while, but she is now stable on 0.5 ml daily – one-fifth of her original dose!

As soon as I could see that she was doing better on a reducing dose of Prednisolone, I started telling our lovely veterinarian I wanted to reduce her Percorten and to base her dosage on her electrolytes, not her weight. We had quite a tussle to start with, but once he realized I wanted her treatment to be based on the results of her ‘lytes, he was fully supportive. We’ve been gradually reducing her dosage, and her last shot was 0.5 ml Zycortal (we switched from Percorten). Maybe down to 0.4 ml this time, but we’ll soon know. A few months ago, I started doing her shots myself. Partly to mitigate the additional costs of the monthly ‘lytes tests, but more to avoid Ali having to go to the vets so often. She’s very brave, but she’s been to the vets far too often in her little life.

Why am I telling you this now? Хуб, we’ve just come back from Ali’s 28 day ‘lytes blood draw and our vet proudly told me that he has convinced the owner of another Addison’s dog in his care to start the same reducing treatment regime. And, bless him, he has suggested that they could start doing the monthly shot themselves to help offset the initial costs, citing me as an example.

Ҳамин тавр, apart from being chuffed to bits that another dog will soon be feeling a lot less wired, I’ve learned another lesson. In convincing our veterinarians to treat our dogs the way we have learned is what they need, with just a replacement dosage, they will then take that knowledge and use it with other Addison’ dogs in their care. Having said it, that seems blindingly obvious that they would do so, but it honestly had not occurred to me.

Update: Another two years have passed since I wrote this. Thank you to everyone here at CARE for all they do to help our precious A-dogs and us, their anxious helicopter pet parents. I’m honored to have been asked to update it for the Canine Addison’s Awareness Week 2020.

My darling Ali continues to flourish. For over 2 years now, she has been stable on 0.5 ml of Prednisolone daily. I continued reducing her monthly Zycortal, guided by monthly ‘lytes tests, until we reached the level that kept her stable for 28 рӯз. My poor girl, who had been given 2.5 mls of Percoten V every month for 5 years only needs the tiny monthly dose of 0.3 ml.

Last year we got a male Belgian Shepherd puppy. I thought Ali might appreciate not having the responsibility of being top dog in our little pack of two. What did we know! Having just celebrated his first birthday, Shadow is now a strapping big boy, taller, and heavier built than Ali. But my darling brave fearless girl is still determinedly top dog. Her coat is full, soft, and shining with health. I have to admit that she still bolts her meals, but that desperate hunger resides only in my memory. We both sleep through most nights. Nowadays, it’s me who needs to get up, not her. And she’s happy. Bright eyed and bushy tailed. She’s beside me now, cuddling up on the sofa, making typing very difficult.

Even I forget she’s ill. It’s just part of my routine to give her meds with her breakfast, quick, easy, and not a big deal at all. Her monthly shot is now routine. Collar off the night before. Draw up her meds into the syringe while she’s elsewhere, and then quickly give it to her while she’s enjoying her breakfast. But let her get sick, with anything, and I’m immediately that anxious A-dog mom again. Some things never change!

Ali - Shirley C.
Маъмулии Эдисон
Акс фишор вусъати

 

Симба оид ба Feb таваллуд шудааст 23, 2007. He was trained as a Service Dog for an autistic boy and was loved very much by his “brother.” Just before his 2nd birthday, Ӯ афтод баъзе зинапоя. Ӯ то дар мутолеъаи анҷом, тасвир ҳамчун хеле lethargic ва наметавонад ба роҳ. Bloodwork боиси Ташхис "дар Эдисон presumptive" (нест санҷиши ACTH). Ӯ Зи Dexamethasone ва баъзе моеъҳои IV дода шуд,, Пас ба хона фиристод, то ки Florinef, «Барои 2 моҳ, Пас бас ва нигоҳ Prednisone оид ба дасти агар ӯ ба суқути дар хона. "файл тиббӣ Ӯ омадааст, мисли як қиссаи мудҳиш. Дар моҳи ноябри 2010, ӯ «имконпазир" бӯҳрони Addisonian буд, бо калий худ дар 5.6 (маҳдудаи то 5.8). Симба афташ дошт умумии 3 бўњронњои ҳангоми бо аввал оилаи худ, ва он гоҳ, ки 4-дар замони таслим ба Standard наҷотдиҳандаи Poodle уқубат.

Дар синни 6, Симба дар наҷотдиҳӣ омад & нигоњубини шириятон. Дар наҷотдиҳӣ ва аъзои ҷомеа Эдисон кӯмак ба даст Симба ба роҳи рост, хомӯш ӯро аз Florinef ба Percorten ва ӯ дар марҳилаи ояндаи ҳаёти худ оғоз, ки хеле хушбахттар!

Кит ва ман барои як Хоҳару барои дарёи мо менигаристанд, ки тамоман дӯст намедорад, ки як "танҳо саг". Ман зерин шуда буд, бисёр сагон дастрас дар наҷотдиҳӣ, ва он гоҳ Симба зоҳир. Вай ба касе монанд clone аз дарёи дар зоҳирӣ буд, танҳо ҳатто бештар зебо. Ва ман метавонистам чашмони ман хомӯш ин писарак зебо интихоб накунед. Мо танҳо аз даст дод 2 сагон дар як-ду сол, як аз саратон, дигар аз сабаби мушкилии аз хароб shunts сершумор ҷигар. Алоқа ман дар наҷотдиҳӣ кӯшиш ба ман гап дур аз Симба, гуфтанд: мо яке бо нест масъалаҳои сазовор, балки гӯё мо ҳис кунем, ки мардум барои ҳуқуқи Симба буданд ва ӯ ҳуқуқ барои мо буд,. Симба дар оилаи мо март вориди 23, 2013, Он чанде пас аз 6 соли худ, бо ассортимент аз мухосибии, доруи, ва дастурҳои. Сари ман буд ресандагии. Ман чизе дар бораи медонист кард Эдисон, магар он ки аз он як калима хеле дахшатнок буд. Модар худ, Katey, маро бовар кунонд, ки мо ба дастгирии ҳамаҷонибаи худ бо он ҷомеаи Эдисон доранд. Ман як гурӯҳи дастгирии ҳамроҳ хеле зуд, балки пеш аз ҷойгиркунии каме интизор. Ки шахси шармгин, душвор буд, ки ба сухан ба хӯшаи бегонагон, ҳатто агар онҳо танҳо онлайн буданд,. Хуб, онро ба беҳтарин чизе, ки ман чӣ гуна будааст. Барои Симба, он хуб буд, чунки ман кӯмаки фаврӣ дар муносибат бо ӯ гирифта, ва барои ман хуб буд, - ман бисёр дӯстони нав арзишманд, бо мардуме, ки ман як чизро дар умумӣ - ҳамаи мо дӯст сагон Эдисон мо. Симба буд »эълон карда» дар тамоми қитъаи ва ҳатто дар Бритониё, Пас вай, бо гурӯҳи худ аз Барои rадршиносони омад, ва Кит ва ман ба гурӯҳи бо ӯ поён рафтааст.

Дар охири моҳи июн 2013, танҳо 3 моҳ баъд аз мо Ӯро қабул, Симба аз мошини Кит кард ҷаҳиши ки дар гаражи ва пои худ шикастанд. Кадом оянда барои ин азизи писаре! Ин як танаффус хеле бад буд ва ӯ расид, то бо судї пӯлоди дар бозуи худ Плюс сим тамоми атрофи дастро худ печонд. Мо гуфта шуд, ки аз он буд, 90% имконият, ки он саратон буд,, Пас барои ампутатсияи имконпазир пас аз табобат chemo омода карда шуданд. Симба хушбахт буд ва муносиб ба 10% равшан! Ӯ чунин trooper бо splint худ ва пӯшидани «Либӣ буд,«Ва он гоҳ фақат вақте ки ӯ шифо ёфта буд,, буд, ки ба он ҷо баргардам 6 моҳ баъд ба кардаанд табақро тоза.

Бинобар ин, мо меоянд, то ки ба 2 сол инҷониб мо Симба қабул - ӯ ба чунин хурсандӣ. Ӯ шахси худ аст ",«Дигар сагон дӯст надорад. Ӯ тротуары кард, ва "амалӣ intolerant." рӯйхати Ӯ аз meds қариб нопадид - бор дуруст medicated, масъалаҳои гузашта пӯст нопадид, рехтани қатъ. Симба мепоиданд дигар сагон мебозанд, вале ҳаргиз дар ҳақиқат фаҳмиданд, ки чӣ тавр барои иштирок вақте ки ӯ хурдсол буд,. Дод, то бисёре аз "ҷавонони шавковар» худ бо будан як Грейс Хадамоти Dog, ва аз тарафи будан то хеле бемор. Аммо вақти худро дорад омад - вай дорои зодрӯзи 8 ба вуқӯъ - ва ӯ дорад МОДАР & Падарам, ки Ӯро дӯст медоранд, ин қадар ва агар чизе барои ӯ, як дарёи бародаре, ки дорад, ки ба ӯ дар ин ҷо, ва Pinot хоҳари нав, ки фаромӯш накунед, ки Ӯ дар вай growled рӯзи аввал ӯ дар ин ҷо буд,, аммо вай ба Мулоимкунии то. Симба маънои «Сарвар» ва он чӣ ки ӯ аст,!

Pinot як spaniel cocker / хурд омехтаи poodle аст, таваллуд май 4, 2009. Вай барои зиндагӣ 5 сол дар як оила, ки ман медонам, чизе. Аммо танҳо пеш аз ӯ 5^уми рӯзи таваллуд, ӯ ба бунгоҳи табиӣ бо басташавии пешоб оварда шуд ва бори онҳо сахт вай гирифта кофӣ, ӯ буд, ки cystoscopy пешоб. Вай хона ва ё фиристода шуд, вале дар як рӯз баргаштанд ду дар бӯҳрони. Дар таісилот ва мехост, ки барои санҷидани барои ба Эдисон, балки бо он гоҳ оилаи вай нуқтаи шикастани худ расида буд ва дархост, ки ба хоб гузошт. Дар мутолеъаи ташкил дошта вай ба Ӯ таслим ва ӯ бо ACTH дар оғози моҳи майи ташхис шуда буд. Вай баъд барои оянда зиндагӣ 4 моҳ дар клиника. Мо дар клиника бо дарёи як рӯз буданд ва онҳо дар бораи Pinot ба мо гуфт ва ӯро овард ба мо ҷавобгӯ. Вай мањдуди дар, то bounced дар Пилорамма, ва танҳо метавонад Энергетика ӯро назорат намекунад. Вай чанд дакикаи аз fluff ва cuteness буд. Ҳаракат дар баробари, Спин (Poodles Standard ниёз) назорати вай ва Кит гирифт ва ман ба ӯ мусоидат. Pinot дурахшанда аст,! Рӯзи якуми вай, ӯ аслан биронанд ҳам Кит latched & Дарё, ва ба ин рӯз онҳо ҳам squeezes асосии ў њастанд,. Дар клиника, Онҳо додан шуда буд, вай 1.0 мг Prednisone ҳар рӯз ва ӯ бардошта, дар бораи 14 мино. Ҳамин тавр, Pinot мушкилоти шадиди ифроткорй буд. Мо дар паст Зебоиҳои вай кор, балки ҳатто вақте ки он дастархонро барои 0.2mg буд, ӯ ҳанӯз leaking шуд. Мо кӯшиш додан Propalin вай (Радиорелегии) танҳо бо баъзе муваффақият. Аммо як бор вай оғоз назардошти Stilbestrol (DES) ҳаррӯза, вай тамоман хушк шуда.

Шумо метавонед тасаввур кунед, ки Спин шуд маҳз не ҷаст берун аз пойҳои худро бо одамоне, ки мехостанд, барои ќабули ин махлуқи тамоман азизи. Баъзе кофӣ манфиатдор аст, то дар бораи ба Эдисон омӯхта буданд, & вай дида, вале leaking як ҷинояткор созишномаи буд. Тамоми вақт, Ман дар бораи чӣ гуна аҷоиб ӯ буд, навиштани шуд, Ман шуд ғалтидан бештар ва бештар дар муҳаббати бо ӯ худам. Мо хоҳад ҳаракат чанде, ки талаб хоҳад кард 7 Рӯзи сафари роҳ ва азбаски мо аллакай 2 poodles стандартӣ, мо фикр мекард, мо метавонем, ба ќабули 3^юм. Мо ниҳоят қарор карданд, ки «ҷиноҳи он» - Pinot дур низ махсус буд, ки ба ҳар кас каси дигар ба вай лаззат. Вай бо мо аз они, ва мо бо вай аз они. Ва ғайри, Чӣ тавр мо ҳатто аз вайро гирифта дуртар аз дарёи фикр! Ҳамин тавр, оид ба Dec. 21, 2014, Pinot аз они мо то абад шуд. Вай чунин хурсандӣ аст,. Вай шумо дасти як slipper вақте ки шумо дар меоянд, ҳарчанд он метавонад аз они Ту мешавад NOT, балки он аст, ки бо чунин wiggle bum азизи, ки шумо ба ҳар ҳол онро пешнињод. Ӯ тамоман майли аст Squeaky бозича - ба калонтар ва squeakier, ки беҳтар аст - ин нашъамандӣ, ки ӯ бо дарёи шарик аст ва онҳо дар ихтиёр доранд, ки чанд squabbles бар "беҳтарин" яке. Pinot дилҳои моро забт намуд ва ба онҳо то абад нигоҳ хоҳад кард.

 

Klara дар 12 августи соли таваллуд шудааст 2009. Вай ҳамеша puppy шодмон аст ва зинда шуд, як tomboy бо кунҷковӣ бузург барои ҳама чиз нав. Тағйирот баъд аз аввали гармӣ вай омад. Вай мурдор дағалро шуд, ки ман фикр вобаста ба тағйироти гормоналии шуд. Ӯ ором шуд ва имконпазирро эътино ҳангоми сагон низ наздик омада,, ҳатто беҳтарин рафиқонашон саг вай. Дар курку сиёҳ, дар пойьои вай пеши рӯй хокистарӣ.

Сипас боз муддати дароз буданд, вақте ки ҳама чизро ба назар менамуд хуб. Чанде пас аз таваллуди 3 вай, ҳама чиз бадтар. Вай сирояти гӯш хеле бад бо бактерияњо бисёрсола тобовар буд. Барои гирифтани илтињоб назорат, Каналњои ба гӯши ин зери наркоз умумии тоза карда шуданд. Дар ярч оғоз. Вай сар кашад озуқаворӣ вай. Баъзан, ӯ барои чизе нахӯрд 3 рӯз. Баъзан, ӯ буд, дарунравї ё қолинеро. Аз ноумедӣ, мо оғоз ба Шухӣ, ки ба қарибӣ мо дохилшавӣ худ дар клиника даст. Дар сирояти гӯш ҳанӯз боиси буд душворӣ ва Klara тоза гӯши ӯ дуюм зери наркоз умумї гирифта.

Дар ҳамин ҳол, Вай борҳо дарунравї дошт,, ќайкунї, ва қабз. Мо Ҳавво Мавлуди Исо ва Соли Нав дар клиника сарф. Санҷишҳо барои паразитіои манфӣ буданд,. Дар bloodwork олиҷаноб буд,. Дар сирояти гӯш нигоҳ бармегарданд.

Зимистон 2012/2013, мо ҳавои аҷоиб буд,. Бисѐре аз барф ва офтоб. Сагон ман дӯст барф ва Klara худро ба воситаи барф кашиданд. Ӯ нест маъкул буд. Шумо метавонед, ки ў буд, ин маънои онро надорад, инчунин. Бештари вақт ӯ дар хоб. Дар мавриди пайдо ҳеҷ айби.

Дар моҳи феврал 2013, он ҳам бадтар шуд. Шикамравӣ, ќайкунї, ӯ чунин менамуд, ки дар дард шавад, озуќаворї вай рад, балки қуръа об нӯшиданд. Дар мавриди гуфт:, «Мо бояд интизор. Он метавонад аз сабаби гармии вай бошад ». Рӯзи дигар, вақте ки ман ба хона омад,, Ман як эҳсоси бегона – чизе рафта хеле бад ин ҷо. Ман ба беморхона кашонид боз ва таісилот ва мехост ба ман ирсол дур, “Мо can't чизе ёфт. Ман фикр мекунам он гармии ӯ кард!”

Ин аз ҳад зиёд шуд. Ман хашмгин шуд ва дархост тафтишоти минбаъдаи. “Чизе нодуруст аст, ки бо Klara. Ман ҳамчунон хоҳам меравам!! Оё кори шумо!” Онҳо санҷиши пурраи хун кард ва сипас, ки дар мавриди хеле нороҳат шуданд. Калий буд 7.6 дар як қатор 3.5-5.8. Натрий буд 139 дар як қатор 144-160. Дар bloodwork ба мо гуфт, ҳаёти ӯ дар хатар буд,. Вай пурра dehydrated шуд. Дар охир, Онҳо дар роҳи назар. Заҳролудшавӣ, УЗИ љигар, leptospirosis. Вай IV бо халтаҳои инфузия дода шуд,. Ман Klara хона мегирад. Мо ҳар рӯз ба дармонгоҳ рафта ва онҳо санҷишҳои минбаъда кард. Онҳо аз нокомии гурда сухан вале ҳеҷ айби. Арзишҳои хуни Klara танҳо бо ёфтани, балки ҳатто баргузор шуд, ки бисёр накард кӯмак намекунад. Дар арзишҳои хун бадтар шуданд. Барои рӯз, ӯ қувваи тоқ шуд, лекин вай вазни бештар ва бештар аз даст. Вай ба ICU гирифта шуд ва мо ба ӯ даст омода карда шуданд. Дар мавриди гуфт, ки онҳо мехостанд, барои озмудани яке охирин чизе,. Онҳо гуфтанд, ки метавонад беморињо Addison's ва мехост, ки ба кор аз санҷиши ACTH. Дар роҳи кашф шуд. Klara дошт кард Эдисон ва табобат сар шудааст. Дар дигар рӯзи меомадагӣ, Ман дар хона ӯро мегирад.

Вай зуд сињат ва ҳама чизро ба назар менамуд ҷарима. Аммо, ӯ буд, чун қавӣ мисли сагон солим набошад. Аз ин рў, ман аз Florinef фурӯзон кардед ба Percorten.

Бо ёрии ин гурӯҳ, мо амал мекард, барои пайдо Klara's беҳтарин вояи. Ҳозир, Вай месанҷад 27 кг ва 0.40ml аз Percorten ҳар мегирад 28 рӯз ва 1mg аз Prednisone рӯз. Барои ман, он мисли як мӯъҷиза аст, то бубинем, ки чӣ тавр Вай ҳаёти худро дорад, бе ягон маҳдудият. Ҳозир, ќариб 2 сол, Klara ҳис мекунад, беҳтар аз ҳарвақта. Гузариш ба Percorten буд беҳтарин қарори абад. Klaraismentallybalanced,шодмон, далер, ва далер. Ва баъд дар баробари рӯз дар кор(ӯ ёвари тренер ман аст,, Ман як тренер саг ҳастам) Вай то ҳол энергетика чап ба бозӣ шодӣ пурра бо бародари худ ва ба ман!

I am Annet and I live in The Netherlands. We have 4 сагон, two English Cocker Spaniels, a Boomer and a Belgian Griffon. One of the cockers – his name is Flip and he is 4 сола – has Addison’s since April 2014.

He drank tons of water and wasn’t his exciting self for a few weeks. So when the dogs had to have their annual shots, I asked if the vet could check his total bloodwork, because he was not well. When we got home, Flip disappeared under the table and stayed there, he didn’t even come out for a treat. And that is something that is completely NOT Flip…. After a few hours the vet called and said that his potassium was dangerously high and his sodium very low. So he said I suspect he has Addison’s disease. After travelling in ‘Addison’s world’ for almost a year now, I know that my vet did wonderful by diagnosing it this early! He wanted to confirm with the ACTH test, but it turned out that the test was not available in Holland at that time, not at a vet nor at a veterianarian school! So Flip was never definitively diagnoses with the ACTH test because it simply wasn’t possible. He got fludrocortisone and hydrocortisone and after a little while in ‘Addison World’ I weaned him off of the hydrocortisone completely. The Dutch protocol for Addison is ‘Fludrocortisone and high dose of hydrocortisone for the rest of the dog’s life’. My vet said Okay to wean him off the hydro, but afterwards he said to me that he feared it, because of this protocol. Addison’s is of course a rare disease so that is what he knew and never questioned.

But it went very well so Flip only had fludrocortisone. The only thing is that Flip didn’t do his best on it and we ended up adjusting his dose almost every two weeks. Flip weighs 18 kg and he had 0.8175 mg fludro. He had too much glucocorticosteroids in his medication, that was for sure! He has always been an outgoing dog, but this was ridiculous, whining when he got a little bit excited (so by going out for a walk, getting a treat, getting dinner, thinking we were going out etc), poor Flip…….
Luckily I found a person who could provide Percorten (or rather that person found me) and this resulted in a memorable event on 5 January 2015: Flip was the first dog in Holland to get an injection of Percorten!

He is doing great on it, his personality is normalising, his hair is becoming red again (instead of becoming blonder and blonder) and it is growing again.

Ман дӯст бинависам, вале ман ин ҷо бинишинед дар экрани холӣ душманон, метарсанд, ки ман қиссаи адолати Пепси ба ҷо намеоранд. Ман ин қиссаи мубодила бо ҳамаи шумо дар умеди он, ки ягон каси дигар кӯмак хоҳад кард. Мо Пепси қабул вақте ки ӯ дар бораи буд, 6 моҳи сола дар моҳи декабри соли 2003. Вай чунин саг беназир ва аҷиб буд,, балки дар роҳи махсуси худ мебошанд ҳамаи онҳо не?

Пепси як puppy-Ҳуд асосан муқаррарӣ буд,, вале аз бемориҳои бештар уқубат кашид аз ҳама сагон кор. Баъд аз ӯ рӯй се, ӯ захмҳои дар фарљ вай таҳия. Баъд аз якчанд сафарњои ба мутолеъаи, ва он гоҳ коммутатсионӣ дар мавриди, ва кӯшиши баъзе имконоти бештар, мо ҷарроҳӣ назардошти шуданд ба бозсозӣ фарљ вай. Аммо, ӯ оғоз меравад, пастхамиҳо зуд. Ӯ буд, гум вазни, ҷунбишҳо, ва аз ҳама, Ман танҳо медонист, чизе нодуруст буд. Мо ба таісилот ва пас аз мутолеъаи рафт, ки ҳамаи онҳо ба ман гуфтанд, ки ӯ озод буд, «танҳо гирифтани калонсол ва ҳал поён». То ин вақт ман ба ӯ дар идораи мутолеъаи ба ҳар ҳафта барои моҳ буд,. Мо ҳатто кӯшиши хомӯш мавриди ҳамсарон маротиба. Энергетика вай тез кам шуд. Ба зудӣ, он зан, метавонист, ҳатто аз ҳавлӣ роҳ бе фидо ва андешидани танаффус. Вай, ки душворӣ доштани ҳаракати рӯъда шуд. Ман ӯро ба идораи мутолеъаи гирифта боз, ҷое, ки вай бо colitis ташхис. Мо дар хона шуданд, ва он зан, метавонад аз мошин.

Ман медонистам, ки ин аз он буд,, Пас ман баргашта дар мошин гирифта ва кашонид ба Чикаго - шаҳри калон. Дар ҳудуди 10 дақиқаи мо аз дохил шудан ба беморхона фавқулодда дар Чикаго, ӯ пешакӣ ташхис шуда буд, бо беморињо Эдисон, ва ман гуфтанд, ки ӯ шояд аз он шаб дигар бе табобат баста нашуда. Вай дар он ҷо монданд 3 ё 4 рӯз дар ҳоле, ки онҳо гирифта вай моеъҳои то, ва қуввати вай баргашт. Вай буд, санҷиши ACTH анҷом барои тасдиқ беморињо Эдисон вай кард. Тавре озод ҳамчун ман буд, барои чидани вай то аз беморхона, Ман низ хароб шуд, ба мефаҳмем, ки табобати ӯро хоҳад қариб арзиш $400 як моҳ. Ман тасаввурот надоштам, ки чӣ гуна ман буд, то он имконияти, вале мо мерафтанд Ҷадвали роҳи.

Ки вақте оғоз ман таҳқиқу худам, ва пайдо гурӯҳи як K-9 Эдисон, ки ман зиндагии Пепси кард мефурӯшанд ба. Онҳо ба ман кӯмак кард, ки бемории фаҳмидани, ки чӣ гуна ба таъбири санҷишҳои вай, ва даст бар вай вояи рости доруворӣ. Баъд аз он, Мо ҳеҷ гоҳ ба ақиб нигарист.

Илова бар 1.4 мл Percorten-V ҳар 28 рӯз ва 1 мг Prednisone рӯз, Пепси низ якчанд иловагињои гирифт. Вай анҷом то зиндагӣ 7 сол олиҷаноб бештар дар бораи миќдори дурусти доруворӣ вай, ки, дар омади гап, танҳо ман камтар аз арзиши $80.00 дар як моҳ. Пепси зиндагӣ бошад 11 ½ сола, ки хеле бузург барои як аст 130 Саг минои. Пепси саратон пеш Шукргузор дар мурд рӯз 2014.

Ба даст овардани ташхиси беморї Эдисон метавонад дахшатнок ва даҳшатноки, вале Пепси далели, ки шумо метавонед ҳаёти пурмазмун хурсанд бо доруҳо дуруст зиндагӣ буд,. Азбаски Пепси, ҳар, ки ӯро ламс ёд қадар дар бораи ҳаёт ва муҳаббат ва дӯстӣ. Ӯ хоҳад хеле беҷавоб.

 

Valentino, ба зиндагии ман дар Feb омад 2007 Вақте ки ӯ ба шир ман баъд аз занг наздик дар як паноҳгоҳ бикушед баланд шуд. Ӯ ним соат аз он euthanized буд. Ӯ гумроҳ гашта, бедарак аксари мӯи худ оид ба ҷонибҳо буд (пӯсти ӯ гулобиранги тобнок дурахшон буд!) ва як хати аз пашми blond мисли Могавк бар пушти худ, вазн ба вуқӯъ 30lb – ӯ акнун як 55lb солим. Даркор шудан 3 моҳ ба ӯ барқарор ба тандурустӣ, ва ба даст вазни. Бо он вақт, Ин шикасти мусоидат шуда буд, ва Valentino ҳамаи мина буд! Ӯ аз бисёриҳое, ки дар хоб буданд аввал 3 моҳи байни хӯрок ва рафта potty пеш менамуд, ки ӯ баркарор кардаанд,. Ӯ оғоз дорои нишонаҳои lethargy, набудани энергетика ва имконнопазирии ба даст дар / аз мошин барои ду моҳ ва дар ҳоле, ки ӯ иштиҳо худро пурра аз даст ҳаргиз, Ӯ дар ғизои худ ҷамъоварии шурӯъ кӯшиш ба хӯрдан, Ман медонистам, чизе нодуруст буд, вале таісилот мо дар вақти (замони охир!) озод рафтори худ ҳамчун “амалкунанда аз”. Сипас ӯ дар Dec пош 2007 ва сафар мо бо беморињо Эдисон оғоз. Таісилот ва ӯ нахоҳад буд “муносиб” Valentino дар барои ҳафтаи дигар ва мо ба мутолеъаи дӯстро рафт, ки идора ба мо муносиб дар. Ин мушкил ба медонем, ки агар ӯ AD шояд устувор ва истодааст пеш чун ӯ, то бемор шуда буд, вақте ки ман аввал ӯро гирифта шудааст. Пош худ оид ба Dec буд 19, Ӯ сарф 2 рӯз дар беморхонаи ихтисоси ба, ва аз тарафи Dec 25, ҳис хуб кӯшиш ба abscond бо мурғобӣ Мавлуди, ки дар танӯраи ошхона ба дренажиро шуд – Хушбахтона ӯ EN flagrante nabbed шуд ва мурғобӣ наҷот барои даст нашуст, Мавлуди шавад хизмат ҳамчун пешбинӣ шудааст!

Valentino was started on Florinef/compounded fludrocortisone at .4mg (пасттар аз вазни худ тавсия) ва 2.5mg Prednisone дар 12/07 – вале electrolytes худ комил буданд, (!) дар як сол. Баъди як сол, electrolytes худро аз назорати рафт, and he had weekly increases in his Florinef, то даме ки Ӯ дар 2mg омад, вале electrolytes ӯ ҳанӯз на дар зери назорати буданд,.

Мо ёфтаем, ки мутолеъаи 1.5 с дур, ки тайёр буд, ки барои кор бо мо ва оғоз Valentino дар 1.8ml, ки баррасӣ шуд “Микдори пасти” дар 2009, вояи стандартӣ як каме беш аз 2ml буд (Ман ёд фикр ман ҳатто агар даст 2 вояи аз ҳар як косаи дар арзиши моҳонаи тақрибан $100 танҳо барои Percorten-V!) Дар давоми сол, мо оҳиста бо ихтисори 10-20% Дар як вақт. Мо дар 1.8ml дар оғоз 7/09 ва ҳатто не даст ба 1ml Ҷаҳиш 9/10, .75мл дар 6/11, .5мл дар 10/13, .4ml ҷорӣ дар 9/14. Охир, ҳамаи мо бисёр бештар муҳофизакор эҳё шуданд ва сипас мо Info кофӣ дар бораи рафтан ба паст вояи доранд не………ба истиснои тавассути таҷрибаи дигар аъзоёни гурӯҳ. Он тамоми қаламрави нав буд,! Агар омӯзиши вояи пасти дар дастрас шуда буд, 2009, мо метавонист, ки дар .95ml оғоз ва ғун ба пасттарин вояи самараноки Valentino кард, ки хеле дер ва пули бисёр дар бораи Percorten-V ва electrolytes ҳармоҳа озмоиши ҳамчун тӯҳфа наҷот. Ман гуфта наметавонам, кофӣ дар бораи фарқи будан дар вояи пасттар намуд, ки чӣ тавр дар Valentino фикр мекунад дар саросари моҳ бо electrolytes худ мондан хеле наздик ба нимаи қатор байни вояи дод. Ӯ соли сарф кор “хуб” – mopey, lethargic барои 2 ҳафтаи баъди ҳар сурат фику, эҳсоси як каме дар бораи як ҳафта perky бештар пеш аз зарбаи навбатӣ худ сабаби буд, Пас эҳсоси боз lethargic ҳангоме ки Ӯ гирифта зарбаи дигар – вале ҳоло ӯ пешбурди “калон” ҳамаи моҳ дароз дар як вояи хеле пасттар аз Percorten-V! Дар баробари бо коҳиши бештари охир Percorten-V, Ман низ қодир ба паст Prednisone худ ба .5mg шуда кардам – Ӯ шуда занам драм дар миёни .75mg дар фасли зимистон ба 1.25mg дар тобистон барои сол. We have also switched to liquid Prednisolone as his liver enzymes became elevated and he was shedding a lot……….

PS – Вазъи ногувори Valentino ҳамчун бемор, гумроҳ номатлуб ваҳй барои пайравии ман ва даст доштан дар масъалаҳои ҳифзи ҳайвонот дар Сан Антонио буд! Чӣ бисёр сагон мисли Valentino вафот кардаанд, чунки ман ҳеҷ яке аз фаъолгардонии онҳо пеш аз ҳатмӣ нест 72 давраи доред гумроҳ соат гузаштааст?

 

Дар наҷотдиҳӣ буд, ҳамаи pups spayed ё neutered пеш аз он ки ба хона меоранд. Argus дар ду моҳи сола neutered шуд, ва мо ӯро хона оварданд дертар, ки рӯзи. Ду рӯз баъд аз ӯ ях сард ва борон меларзиданд хеле душвор буд,. Мо сайти incision худро барои оёти сирояти мебурд ва ба ӯ дар рӯйпӯшҳои печонд ба кӯшиш ба ӯ гарм. Ки нимаи мо Ӯро ба мутолеъаи, ки ҷарроҳӣ карда буд, гирифт (45 дақиқа дур). Дар мутолеъаи гуфт, ки ӯ буд, ки як аксуламал ба ҷарроҳии хуб аст ва. Ӯ Пегди Ӯ як зарбаи ва ман баъзе доруи барои чанд рӯз навбатии дод супориданд. Бо субҳ зерин, Ӯ хеле беҳтар буд,. Мо ба пеши мутолеъаи худро барои чек puppy нав. Онҳо дарҳол гирифта дур истењ-, ки мо дода шуд ва гуфт, ки puppy ҳеҷ гоҳ набояд ба ин дода шавад. Ман ба ёд надорад, ки чӣ истењ- буданд,, вале тӯб Dexamethasone буд ва ман ҳоло Имон овардам, ки он чӣ ӯро аз царакат ки чӣ рӯй.

Ӯ КУП хеле фарқ мекунад ва аз ҳар мо пеш аз ӯ буд, омада буд. Ӯ хеле mellower аз ҳар КУП ман ягон маълум буд. Юмро, он равшан ӯ нишон оёти худ Эдисон аз рӯз як аст,. Ӯ саҳт ва қариб ду сол waned. Дар ин муддат, мо "бародари бузург худро аз даст дод,«Ду Домашний барои ду ҳафта ҳар мусоидат, ва он гоҳ puppy дигар ба хонаи мо овард. Дар бораи December 6, 2010, Argus хориҷшавӣ мехӯрад. Ҳар рӯз ба пешравиҳо ба нишонаи дигар (сустии охири Утба, меларзиданд, ях хунук, ѓайра). Мутолеъаи мо гуфтанд, ки бактерияњо дар tummy буд – Ӯ И'л бар он даст - таъом ба ӯ биринҷ судак (нест санҷишҳои гузаронида шуд). Як ҷуфти рӯз дертар, мо ба мутолеъаи гуногун, ки гуфт мақомоти ӯ шудаанд shutting поён рафт ва ӯ аз мурдан – Бигзор вай биравем!!!! Чунон ки Ман гузаронида Argus, draped бар оғӯш ман ба мутолеъаи сеюм, Ман фикр Ман ҳеҷ гоҳ ба хона баргардонад. Дар мутолеъаи ба ӯ моеъҳои ва санҷиши хун давида, санҷишҳои ихроx кунад, X-рентген, тамоми аъмоли, ва Ӯро нигоҳ дорад. Ки шаб ӯ номида ва гуфт:, “Ман гумон чизе, ки ман онро санҷидан мехоҳанд, барои дар субҳ дармеоед.” Бо он шаб вай тамоми чиз ба ман фаҳмонд,. Ӯ дар моеъҳои монд ва гирифта нахустин зарбаи худ. То ин нуқтаи, дар ҳоле ки шавҳари ман ва ман гирифта муроди бо ӯ нишаста, Ӯ ба мо ато вокуниш андаке. Дар мутолеъаи намехост, ки ба бигзор ӯ ба хона меравед, зеро ӯ ҳанӯз не агар бихӯред. Дар рӯзи зерин, Ман дар роҳ мерафтанд ва ба вай гуфт, ки ман мехостам, ки ба ӯ хона. Вай дар охир ба мувофиқа расиданд, агар ман ваъда дод, ки вайро дароварда, агар ман буд, вай нафъ ёбӣ, на ба хӯрдан дар оянда 12 соат. Вақте ки ӯ ба вай берун овард, ҳамаи Ӯ бар мо ҷаҳиши ва мутолеъаи гуфт:, “Yep, Ӯ бояд ба хона равам!” Пас ӯ оҳиста гирди ба мехӯрад мо омаданд ва мо Ҷашни Мавлуди Исо ба хонаи хоҳари ман барангехт ва ором ва эҳтиёткор бо чизе, ки мо буданд. Акнун ин таісилот ва ба ман гуфт, ки ӯро дар ҳар меорад 28 рӯз барои фику худ, ҳар рӯз ба ӯ Prednisone ба Ӯ хоҳад дод ва Ӯ ҳаёти оддӣ зиндагӣ.

Argus аст 60 lbs, ва 2ml аз Percorten ҳар дода шуд, 28 рӯз барои нӯҳ моҳ аз ҷониби Tech моиланд. Ӯ 5mg аз Prednisone барои ду моҳ гирифта. Аввалин чизе, ки ман пайдо маълумот оид ба Prednisone буд. Мо аз он додан шуданд ҳангоми шаб ва ба ман пайдо ӯ бояд ба даст он дар бомдод, Пас, мо, ки тағйир. Баъд ман як мақола дар бораи меъёргузории хонда ва мо шуданд, ки бар 2.5mg. Аз ҷониби Моҳи ҳаштум дидам, ки ҳаёти Argus буд муқаррарӣ не. Ӯ аз ҳеҷ spunk буд. Ӯ lethargic менамуд,. Ӯ бештар аз як мавҷудияти аз ҳаёти буд! Ин аст, вақте ки ман дар охир як гурӯҳи Интернет пайдо. Санҷишҳои хун ва electrolytes - ЧӢ? Ҳеҷ яке аз ин истодаанд гузаронида шуд. Он вақт барои зарбаи дигаре буд, ва Ман дар рафт, то сухан ба мутолеъаи (ки ӯро ман дар чанд моҳ буд, ки намоён нестанд). Вай то кӯчонида буд, шимол ба кушодани амалияи худ. Ман пурсидам, ки сухан ба яке аз мавриди дигар. Дар таісилот, ки дар тобеияташон муассисаи ба ман гуфт, ки ин санҷишҳо як маротиба дар як сол анҷом ва вояи Percorten танҳо иваз агар вазни худ тағйир ва ман ҳеҷ тӯб намекунам. Ӯ, ки намехоҳанд барои як сухан гӯш ман гуфт, на дар Info назар Ман кӯшиш мекунам, ки ба ӯ пешниҳод. Муносибати ӯ ба ман гуфт, ки ман буд, ба даст қавӣ ва сар задани зангҳои телефон. Телефони ман якчанд мавриди беш аз ҳамсарон навбатии рӯз пурсидашуда. Онҳо ҳама чизро дар бораи медонистанд, дар Эдисон. Яке аз мутолеъаи ниҳоят маро даъват ва пеш аз ман чизе аз ӯ мепурсанд, ӯ аз ман пурсид, ки electrolytes (“Lytes”) охир муоина карда шудаанд,. Вақте ки ӯ ба ман гуфт, ки мо бояд корро, ки аввал, то бубинад, ки Ӯ тайёр зарбаи дигаре буд, ва агар он зарур ба паст карда шавад, Ман медонистам, ки ин ба таісилот ва таълими касбќ ба ман лозим аст ки кушиш намоед буд. Баъд аз гирифтани lytes натиҷаҳои мутолеъаи ба ман гуфт,, «Мо як даранг, Тааҷҷубовар нест, ки ӯ кардааст, хуб эҳсос не кард, Ӯ хеле бар medicated. "Little кард ӯ медонед, ки чӣ гуна дароз як менигарам,! Мо lytes ӯ як маротиба дар як ҳафта зиёда аз се моҳ санҷида. Ин каме беш буд, 100 рӯз чун аз K худ ниҳоят бархоста, ба як каме боло нимаи доираи. Ӯро дар 0.5ml дар он замон ва барои чанд моҳи оянда шурӯъ, он паст карда шуд, то мо ба 0.3ml расид. Баъд аз якчанд моҳ, мо лозим аст, то аз он ҷо биёред, то ба 0.32ml. Ки вояи кор шудааст бузург барои чанд моҳ ҳоло. Ин таісилот бузург бо Percorten буд, вале дар асл фикр намекунам, ки Prednisone бояд ҳуҷҷатиро. Ман аз ӯ пурсид, ки агар вай бигзор маро биёзмояд, Чун медонед, ки ман ӯро аз наздик тамошо, ва ӯ розӣ шуд. Ӯ ҳоло даст 1mg рӯз.

Ва ҳоло, дар ин ҷо мо, бо дору танзими, дар қариб 6 сола, мо ба puppy, ки ӯ бояд дар ҷои аввал шуда!

 

Мо Lexie аз паноҳгоҳ маҳаллӣ мо дар July ќабул 2010. Вай дар бораи бошад арзёбӣ шуд 4-5 моҳ сола дар вақти. Шавҳари ман ва ман ба хона вай дар як овард “мурофиаи” дар ҳоле ки мо 2 духтарони дур дар лагери тобистона буданд,, чунон ки шавҳари ман дорад, аллергия ва лозим дид, ки чӣ тавр ӯ муносибат. Хуб, Ман аз лаҳзаи мо Lexie дар нигоҳубини мо буд, ки ӯ буд намекунад, ба ин паноҳгоҳ медонист, – hubby танҳо бояд бо аллергия худ зиндагӣ!!

Дар давоми рӯз аз будан бо мо, Lexie як охирон аз ќайкунї ва дарунравии буд, ва сафари panicked ба мутолеъаи, ки ба ӯ чизе нагуфтанд барои parvo манфӣ ва хона бо дастурҳои фиристода шуд, то ки бозаш хӯрок барои як рӯз ва пас оғоз ѓизои ки пешорeи. Вай bounced бозгашт ҷарима, ва бар оянда 2 сол бояд дар бораи рафтан ба доранд, њамасола оммавї, ќайкунї ва дарунравии аммо ин назар нест, ки чизе ҳам ҷиддӣ. Вай хушбахт ва фаъол буд,, ва ба назар менамуд асосан солим. Дар давоми баҳор ва тобистони соли 2012, Мо пай аломатњои дигар, аз ҷумла чашмони goopy, сироятҳои гӯш, ва пӯст ва курку масъалаҳои. Вай сар licking ғор вай зиёдатї, ба нуќтаи rawness. Дар мулоқот масоили меъда идома ва бадтар гирифтани шуданд. Вай ба осонӣ бо машқи оҷиз ва бояд дар давоми ҳар субҳу хоб, , ҳатто нороҳат ба даст то хӯрок. Як Шанбе, дар аввали моҳи декабри соли, 2012, мо паради маҳаллӣ Мавлуди иштирок ва сипас анҷом додани сафари ба парки саг ба. Lexie танҳо ҷо гузошт мисли дигар сагон атрофи омада ва sniffed дар вай – Пас хилофи Lexie. Баъдтар, вақте ки шом, Ман ба сафари пас-соат ба мутолеъаи бо вай, чун ӯ буд, ба ларза ва smelled хандовар (монанди аммиак). Дар мутолеъаи ӯро тафтиш ва чизе маълум нигаронии намебинанд,, ва гуфт, боз оянд рӯзи дигар барои bloodwork, агар ӯ ба иштибоҳ шавад бадтар. Хуб, ки шаб даҳшатноке буд, бо Lexie ҷунбишҳо ба пойҳои Ман тавре ки мо кӯшиш ба хоб. Бозгашт ба таісилот ва рӯзи дигар барои bloodwork. Хушбахтона, таісилот ва ман гумонбар дар Эдисон чун дид, ки bloodwork. То ин вақт, Lexie хеле бемор буд ва ба беморхона барои моеъҳои ва озмоиши ACTH иқрор шуд, ки баргашта омада мусбат.

Кунгура Lexie то меорад хонаи вай як аҷиб буд,, вақти эҳсосӣ, чун ӯ ба мо бо чунин хушбахтӣ шитофтанд ва буд, ки чашми хушк дар клиникаи таісилот ва ба вуҷуд надорад!! То ин вақт, Ман ба воситаи ҷомеаи онлайн Эдисон кӯмак пайдо карда буд ва дошт мутолеъаи бузурге буд, ки бо омодагӣ ба чизи нав кӯшиш буд – Low Микдори Percorten. Имрӯз, Lexie аст 70 lbs ва мегирад 0.4 мл Percorten, дар якҷоягӣ бо вояи рӯз вай Prednisone.

Ман имон дорам, ки Lexie барои як сабаби ба зиндагии ман омад,. Давом додани таҳсил дар он паноҳгоҳ мебуд, марг муайян барои ӯ маънои, Ман боварӣ дорам, ва оилаи мо метавонад, ба вай бо ғамхории махсус ӯ ниёз дорад. Чунки вай, Ман нав “Дӯстони” дар тамоми ҷаҳон. Ман кушоду равшан гуфта метавонем, ки Lexie ҳеҷ гоҳ беҳтар шудааст – Ташхис Эдисон буд, аз тарафи нест, маънои онро дорад, ки ҳукми қатл, балки ба ҷои он ба иҷора нав ба ҳаёт буд,!!

 

Ман Dharma аз манзил шаҳристон қабул вақте ки вай буд, 8 ҳафтаи сола. Вай яке аз шуд 7 Домашний, зиндагӣ дар хонаи шириятон. Ман ба вай барои табиати pensive вай ном; Чашмони вай инъикос обҳои чуқур. Ман бисёр вақт ӯ дорои як шахсияти танҳо як модар метавонад дӯст Шухӣ; вай танҳо то ... У.Ҳ., тоқ. Вай ба муқобили ҳама чиз саг stereotypically кард. Вақте ки ӯ буд, 5 сола, Ман аз кор ба хона омада,, як Чоршанбе, пайдо 7 Гилҳо, ва 4 diarrheas. Ман ӯро ба мутолеъаи гирифт ва субҳи рӯзи дигар. Дар давоми оянда 3 ҳафта(ва чанд сад доллар), таісилот ва ман 10+ сол давида санҷишҳои хун ва, дар нињояти кор, мо ба хона бо як ташхис саратон фиристодем (дар асоси «25 сол аз имтицон"), як шиша лавҳаҳои prednisone 20mg, ва Рat низ ҳамдардӣ оид ба сардори. Ман барои афкори 2 рафт. Ду ҳафта ва якчанд сад доллар (бештар) баъдтар, мо ки дар беморхона пурра мутахассисон дар мавриди. Баъд аз кор, дар шаби чоршанбе, Онҳо як sonogram кард. Ҳанӯз ҳеҷ ҷавоб; ҳамчун «коршинос» мебуд, дар рӯзи оянда бошад,. Касе тестӣ барои кард Эдисон зикр (барои дигар $250). Дар sonogram буд $500+, ва ман иқрор, Ман дар охири Гуфтам ман буд, ҳайрат, ки чӣ тавр ман пардохти барои санҷиши беохир бо ҳеҷ ҷавоб нигоҳ. Ман ба онҳо гуфтам, ки ман мехоҳам дар бораи он хоб, ва интизор барои тафсири минбаъдаи sonogram, дар дигар рӯзи меомадагӣ.

Субҳи рӯзи зерин, дар 4:20 саҳар, Ман як эҳсоси тоқ дар гардани ман ҳис. Он нафас Dharma буд, ба зӯр. Сари худро ба китфи ман буд,, ва он ба ман гирифта каме ба дарк мекунанд, ки нафаскашии ӯ заиф ва номунтазам буд. Ногаҳон, Ман фаҳмидам, ҷисми худ номуттаҳидӣ contorted шуд, мисли pretzel. Чашмони вай комилан холӣ буданд,. Ман аз бистар тохтанд, афканданд оид ба либос, ӯ бо як кампал scooped то, ва давида ба автомашинаи. Ман дар тамоми шаҳр бидарид, ба ҷои мо занам шаби пеш аз шуд. Хушбахтона, Ман рӯй занам пай онҳо буданд, 24 муассисаи соат. Ман дод 45 сафари дақиқа дар 25. Чунон ки Ман ба воситаи дари бо Dharma дар оғӯш ман sprinted, дили вай қатъ шуд. Ва чунин кард Нафаскашии вай. Ман ӯро ба мулозими супориданд ва гуфт:, "Илтимос, ба вай кӯмак».

Дар таісилот фавқулодда оид ба вазифаи иҷро мӯъҷизаи, ва Dharma бозгардонда мешавед ба ҳаёт, бе ягон зарар доимӣ. Вале мо то ҳол намедонист, ки чӣ бо вай нодуруст буд. Тест ACTH анҷом шуд, вале натиҷаҳо мегирад 24 соат. Онҳо, ки кай ӯ хоҳад буд, ҳамроҳашон набудам. Онҳо ҷарроҳӣ љустуљўї кард, дар асоси он чӣ дар sonogram дид,. Онҳо гумонбар ба басташавии. Ҳамаи онҳо пайдо ғадудҳо adrenal нодуруст хурд буд,. Ман намедонам, ки ӯ чӣ гуна зинда аз ҷарроҳӣ. Ду мӯъҷизаҳо дар як рӯз.

Баъдӣ, Мо интизор. Ба ман гуфтанд, ки, агар на он буд Эдисон, Пас буд, амалан чизе, ки метавонад кор нест, тавре ки мо аллакай мехоҳам барои озмоиш, ва surgically барои ҷустуҷӯ, ҳамаи аммо пӯшида бештари.

Дар дигар рӯзи меомадагӣ, Вақте ки ман занг гирифта ба ман нақл он буд,, дар асл, Бемории Эдисон, Ман ашки идоранашавандаи хурсанд нидо. Дар он лаҳза, ба пуррагӣ аз стресс ва дилтангй озмоиши мо шуста бар ман дар тӯфон аз релеф. Он зиёда аз охир буд. Мо ниҳоят дошт ҷавоб.

Ман аз рӯи ки пайдарпаии чорабиниҳои инъикос кардам. Маблағи девона пул он арзиш ба даст ба ташхис (биёед танҳо мегӯянд, анxомдодаро дар ниҳоии бештар буд, аз ман дар мошини ман сарф) кофӣ ба сабаби ин касеро барои инъикос аст. Танҳо пушаймонӣ ман ба ранҷу сахтӣ, ки Dharma тоб аст,. Мушкили ягонаи ман аст, бахшояндаву мутолеъаи аслӣ барои фиристодани мо нозил ки роҳи. Ин таҷрибаи як модари ду фарзанд комилон дар бораи як намуди нави муҳаббат таълим медод,. Як ки тантанаи, ҳарчанд он ҳатман ба не.

 

Gracie is a 10 year old 134 pound English Mastiff. Gracie was abused until she was 6 months old. At that time she then went to a loving family. Unfortunately, that life ended all too soon with the tragic accident. The husband and the child of her family were killed in an automobile accident. Gracie comforted the mother for the next 6 моҳ. The mother then had to move and could not take Gracie with her. This pained her so much. She looked into a rescue group.

The foster mom promised her that she would wait for the perfect family to adopt Gracie. Gracie stayed in foster for much longer than normal.

I had a mastiff who was diagnosed with Addison’s at 7 months old. She was the runt of her litter and was on death’s door when I rescued her. Once we found out she had Addison’s, she lived to 4 ½ сола. Her kidneys, which were never formed correctly finally gave out on her. She was my first mastiff and I fell in love with the breed despite the issues she had. I decided that I needed to rescue another one.

I found Gracie on the website of the rescue group I had started helping with. I was just drawn to her and her story. I talked to her foster mom for hours about her. We both knew that she was going to come to her forever home with me. She was several hours away so the foster mom and I met halfway.

Right away Gracie came up to me and my daughter and she leaned on my leg and sat on my foot. The lean is everything for a mastiff. If they lean on you they like you. It was love at first sight for me and my kids.
Fast forward to 7 months later, Gracie crashed and could not get up my stairs. My son carried her up and into the car and we rushed her to my wonderful vet. I will never forget that day. Gracie was on IV’s and in a kennel with me sitting on the floor next to her. My vet walked in and sat on an empty kennel. He told me that he was going to do the test for Addison’s or that she could have some type of cancer.

The next day all four of my vets came into the room and told me that she indeed did have Addison’s. One of them said he stayed up half the night looking for mastiffs with AD and there just were not too many (at that time he could find none). They told me they were sorry that I now had my second Addisonian Mastiff.

I told them I was happy that it was indeed Addison’s. I already knew Addison’s was manageable and a dog could live a full and normal life with it. I even had some meds left over from my first girl. My first girl took .8 mg of Florinef 2 times a day. We started Gracie on that dose and kept playing with it over the next year. She finally ended up on 1.5 mg Florinef 2 times per day. She has been on that dose for 7 years now.

No one can tell me that this girl was not meant to come to live with me. Her foster mom had turned down other potential adopters because of the promise she made to Gracie’s owner former owner to find the perfect family.

When Gracie was 4 she somehow got out of my yard by going under my fence. I never thought a 134 pound dog would go under my fence but she did. She got hit by a car and Animal control had to get her by the pole neck chain because she was being aggressive. My neighbor saw animal control with her and told them that she lived with me. They knocked on my door on this Sunday. They had her good side facing me so I did not know she was hit. Then they turned her and she had a deep gash in her chest. My car was in the shop and I had no way to get her to the ER vet. Animal control drove me.

I went running in the door screaming that she had Addison’s.

The vet on call was the husband of one of my vets that cared for Gracie. Gracie was on death’s doors; she went gray and limp. They dosed her with high amounts of prednisone and put in a chest tube. She had air around her lungs. Since the ER vet could talk to my vets that night, the plan was to Gracie to my vet in the AM for surgery. The ER vet was just not comfortable working on a dog with Addison’s.

The next day my wonderful, amazing vets waited until their lunch hour to do her surgery so all four of them could be in there and monitor her. Her sternum was broken and they could not do anything about that. They were able to close the wound and keep her safe. She recovered from that.

I fixed all of my fencing however, from that day forward she is very scared of cars on the roads.

About a year after that, Gracie started to gain lots of weight. My wonderful vets (have I mentioned how much I love my vets) did a thyroid test and sure enough she had low thyroid. The weight came off as soon as she was put on meds and she was back to her happy healthy self.

In 2011, tragedy struck my household. My children’s father was killed in a car accident. Gracie is the kind of dog who reads people so well. She comforted me and my children the same way she did with her first owner.
Gracie continues to be by our side whenever we are feeling down. Once again, no one can tell me that this girl was not meant to be in our lives.

About a year ago Gracie developed acute onset glaucoma and went blind in her left eye. My vets were able to shrink her eye so she would no longer be in pain. She could lose her other eye at any time, but so far the drops I put in her good eye are working.

Gracie also has chronic subcutaneous cysts all over her body. She has two that keep popping and becoming infected. She now takes antibiotics every 30 days for 10 days and that is working well. Because of her age and her Addison’s, the vets and I have chosen not to remove the cysts.

Through all of this, Gracie has always been a fighter and a champion. Nothing gets her down. My vets continue to be amazed by her.

Gracie turned 10 on Feb. 5, 2015.

No one thought she would live this long. She is still a happy girl, gets around great and is the love of my life. She is truly my heart dog.

This is more than a story of a dog with Addison’s; this is a story of a dog that was put on this earth to comfort her families though the good and the very bad times.

Addison’s is just one part of her story but it also shows that a dog with AD can live life to its fullest and get through the tough times also.

 

Kindle is a grey Belgian Shepherd (Tervueren) born in 2007. She was always (hindsight is a wonderful thing) a fussy puppy with food but otherwise normal for the first few years of her life and excelled both in the breed show ring and in her first agility competitions.

In August 2011, she started to appear a little lethargic – seemed fine otherwise but just didn’t have her normal drive in training and was just a bit quiet. A week later, she threw up a whole chicken neck which she had been given for dinner 2 nights prior so off to the vet we went. By this stage her litter sister had just been diagnosed as Typical Addison’s so I made the vet aware but as her sodium and potassium readings were normal, the vet dismissed this possibility. He did pick up an issue with her heart so we had a full heart test done which did show some anomalies in the rhythm. We were referred to the National Veterinary training facility who listened to our story and the first they did was run an ACTH test and bingo we had our answer. Kindle had Atypical Addison’s.

For the next 18 моҳ, she was maintained on Prednisone alone and got her drive back, continued to compete in agility and was very well indeed. We had moved cities and really fell on our feet finding a relatively young vet who had been really involved with a few Addison’s cases during his first couple of years in practice.

In the December of 2012, we were out of town at a show and she just didn’t seem “right” on the Saturday morning. We whipped her to the vet who did bloods and told me she was in full renal failure and would probably not last the night. Аммо, one look at her sodium and potassium levels told me she was in an Addisonian crisis and I convinced the vet that this was what was going on. It is often hard to get out of town vets to listen to you as he did not know her history and also happened not to know anything about Addison’s either. He was great, however, and went along with the mad woman who insisted he write a script for Florinef which I grabbed from the local pharmacy. He looked up starting doses and she stayed at the clinic overnight. I will always be grateful that he listened and tried for me as the prospect of driving around a strange city on a Saturday afternoon trying to find someone who knew about Addison’s really did not appeal.

He rang first thing in the morning to say that she was bouncing around the cage, had ripped out her drip line and was generally being a pain in the butt. He could not get over the difference to the very sick dog who had arrived the previous afternoon. They ended up keeping her in for 48 соат, at the end of which I think they were well pleased to get rid of her 🙂 . She was “helping” in the kennels and getting cuddles from everyone.

Like most, I have learned a lot about the disease in the years since her diagnosis. She is now a happy, healthy, energetic, nearly 8 year old who screams around like a puppy with absolutely no side effects at all. She is the biggest gannet around food and will eat anything – we now have to be careful she doesn’t get overweight – what a difference!

She retired from agility at 7 years only because she had broken her leg as a 2 year old (she really has been my problem child) and I wanted her to stop before it caused a problem for her later on.

Her medications are just part of our everyday life and you would never know she has the disease. Her Florinef dose is pretty high but it is what it is and she is fine on it. Those out there promoting information and assistance to people with Addison’s dogs are amazing. Thank you all!

 

Skye is a beautiful Tervueren who shares her life with Denise Strom in Sweden. To save you some “googling”, a Tervueren (alternate spelling Tervuren) is a Belgian Shepherd, named after a village in Belgium. Skye now weighs 24kg (53 Фунт) and is 6 сола. She was diagnosed with Typical Addison’s just one year ago early in 2016 at the age of 5. She was treated with Florinef initially and managed very well although her sodium levels were always on the low side.

Then throughout October & ноябр 2016 she suffered numerous bouts of bloody diarrhea. Increased doses of Florinef, up to 0.8mg daily, and extra prednisone failed to prevent recurrences. Denise joined CARE in November and presented Skye’s symptoms while asking for advice. She credits Merrie Gahr Spiekerman who asked if Skye had been checked for pancreatitis. Denise was pondering this possibility when Skye got diarrhea again and this time she could not stand up. Skye was rushed to the Emergency Clinic where they performed a “quick test” which was positive & pancreatitis was later confirmed by the specific cPLI test. Luckily, it was a mild attack. Skye received pain relief, an increase in prednisone, and most importantly, her food was changed to a low fat diet.

Denise waited two months before reporting on Skye’s progress to make sure that all went well. Since the change in diet almost 2 months prior, Skye has been healthy and stable on Florinef 0.6mg and 5mg hydrocortisone, and her electrolytes are great. Denise’s vet is reluctant to reduce the hydrocortisone at this time since Skye has been doing so well.

Skye had never had bloody diarrhea before she got Addison’s so this was one symptom that stood out. Denise wanted to tell Skye’s story because she suspects that Skye is not the only dog with increased susceptibility to bloody diarrhea and/or pancreatitis following an Addison’s diagnosis. Албатта, this may not be applicable to others, and in fact it has not presented as a highly probably issue among the many canine members in CARE, but it is worth bearing in mind.

Skye – Denise S.
Акс фишор вусъати

Denise sends her sincere thanks to the members of CARE, in particular to Merrie. She notes that the Florinef information in CARE’s files does make reference to avoiding fatty foods, something she was not aware of before.

Daisy is a Jack Russell Schnauzer mix who shares her life with Amanda Hutcheson & her husband Justin. She currently weighs 14.8 lb and is treated with 0.2ml of Percorten every 28 рӯз. Daisy is roughly 8-10 yrs old, she certainly didn’t come with a birth certificate!

Daisy was picked up from an older couple in Texas who was coming to visit family in Beaufort SC where Amanda lives. They listed her in many online “dogs available” groups with no success. Amanda heard of her and immediately took her in, with her hair completely matted and basically looking & smelling very gross. Daisy was shaved down, bathed, and got a clean bill of health from the vet. She had found her forever family!

Two years later, in March 2014, Daisy got run over by a golf cart driven by Amanda. About a month later, Daisy’s mood started to change, her appetite decreased, and she was dehydrated. A visit to the vet for a steroid shot and some IV fluids seemed to perk her up & she was back to her normal self.

Another month went by and the same things happened again, so back she went to the vet. This time they did bloodwork along with the usual steroid shot & IV fluids. The vet’s conclusion was that everything was perfect.

Another month, and now it’s June. Daisy crashed – hind leg weakness, dehydration, no appetite, not drinking, basically doing nothing. The vet who was contacted told Amanda to bring her in the next morning. Amanda slept in the bathtub with Daisy that night & got her to the vet early the next day. Daisy was barely alive. The team sprang into action to save her and she stayed at the clinic for over a week, fighting to stay alive. The vet suspected it was either Kidney Failure, саратон, or Addison’s. Thousands of dollars and about a week later, Addison’s was confirmed with the ACTH stim test on June 23, 2014.

Daisy came home weighing only 4.3 Фунт. and she was initially treated with Florinef. Amanda joined CARE early in July 2014. After her diagnosis, Daisy had 3 more Addisonian crises throughout the remainder of 2014. Дар бораи December 3, she was switched to Percorten & daily Prednisone and she has remained stable ever since.

Daisy continues to impress everyone she encounters & loves them all. Florinef is a great option for dogs with Addison’s if their bodies can absorb it & they are on the correct dose. Daisy’s body just couldn’t metabolize it properly.

It’s been an amazing journey over the last two years with everyone that we’ve met in CARE. We are so very thankful that we still have Daisy with us and cannot thank this group enough for the knowledge & understanding everyone has. You all are a blessing and we are glad you all are a part of our lives.

One added note from CARE is that because of her experience with Daisy, Amanda decided to become a vet technician & has only one year left in her studies. Congratulations Amanda, and thank you Daisy.

 

Мо диққат додем, ки Lucydog назар мерасид, ки як сирояти bladder. Ман ӯро ба духтур дар бораи Ҷумъа ман вайро бурида. Он тасдиқ карда шуд, ки ӯ дошт, UTI ва низ сироят гӯш. Онҳо хун кашиданд, вале интизор ба он ирсол дархости ман аз, ки ба якдигар $200. Онҳо нигарон буданд, ки ӯ мехӯрад таваллуд карда натавонистам,, вале он метавонад карор доранд, чунки вай танҳо ҳис кард, хуб нест.

Вай антибиотикҳо шуданд ва чунин менамуд, ки каме беҳтар, вале ба ҳар ҳол буд, истеъмол накардани. Вай шуд заминларза / ҷунбишҳо, лекин вай рў ба кор, ки як вақте ки бемор ё таъкид. Ман оғоз ба даст ташвиш Вақте ки ӯ ҳам не мебуд хӯрдани як устухони иликҳо, ҳатто. Сипас, мо ҳам дар кори Чоршанбе буданд,. Вақте ки ман ба хона шуданд, Ман дар рафта ба вай бигзор аз сагхонаи ӯ ба рафтан potty ... ва он зан, ки истодагӣ карда тавонад, то. Оё ҳатто не ғор ӯро ба ҳамкорӣ ба даст онҳо ба замин ҳамвор. Ман freaked ва дарҳол рафта, дар он, ки телефон, хонда хоҳанд гуфт: «Люси роҳ гашта наметавонад.» Ман пас аз мутолеъаи ном, Хушбахтона, ки баста нашуда буд, ҳанӯз (ки мехостанд, дар 15 дақиқа) ва онҳо ба ман гуфт, ки ӯро оварад ҷолибнок.
Иродаи хона гирифта як соат ва ним дертар ё чунон, ва онҳо натавонистанд, барои ба эътидол овардани вай буд. Онҳо фикр мекарданд, ки шояд бемории Эдисон, Хушбахтона, ки treatable буд. Ин дар сагон ҷавон муаррифӣ, дар духтарон бештар маъмул аст,, ва мисли инҳо ғайраҳоро аломатњои умумӣ дошт. Ҳанӯз фикр он метавонад лихорадка сахт танҳо шуда бошад. Баъд аз 2 шаби дахшатнок бо вай дар беморхона doggie, зеро ӯ ҳанӯз кофӣ қавӣ ба роҳ напаймояд, натиҷаҳои санҷиши хун тасдиқ беморињо Эдисон. Дар сирояти UTI ва гӯш ҷисми худ ба бӯҳрони тела ва ӯ эҳтимол ба марг наздик буд, (Чӣ мешавад, агар ман дар ҷои кор барои мекашид шуда буд, 45 дақиқаи дигар, ки рӯзи? эй худо). Хушбахтона, он treatable бо сӯзандоруи ҳармоҳа аст, як ў, барои ҳаёти боқимондаашро вай лозим аст. Аммо, ки умри дароз ва хушбахт хоҳад буд.

Ҳамин тавр, мо то ҳол доранд Люси-мӯҳлати ба танзим бемории ӯ. Вале ман хурсанд гузориш додаанд, ки мисли ман ин намуди ҳастам, Люси аст, бо овози баланд chomping як устухони rawhide, ки ман ба вай дар қафас вай рост паси ман харида. Ва дигар аз субц сартарошида, ки ӯ як peeing IV ва супер-тез дошт, зеро аз meds барқарорсозӣ вай, Вай Русия хеле зиёд ба Ол ҳамон "Lucydog бозгашт. Ва мо онро дӯст. Ман хеле хурсанд буд, ки мутолеъаи мо дод, вай зуд ташхис ва дуруст ва гирифта бозгардонидани ӯ оид ба пойҳои ӯ ҳастам (айнан) зуд.