हाम्रो कथाहरू

Hi there, A-peeps. For Addison’s Awareness Week, I thought we would share a little bit about our Addison’s journey.

It all started sometime in June 2018. Ghost wouldn’t eat, and for a Bully not to eat, something is definitely up. At first, it was thought he had a bad back. Five days on and he still hadn’t eaten anything, so it was time for a blood test. The blood test was going to take about 20 मिनेट, so whilst we waited, we took Ghost for a walk down the street. When we got back into the vet’s, he pretty well took the lead out of my hand and said Ghost’s kidneys weren’t working. My world stopped there and then. I don’t have any 2-legged children, my 4-legged furry children have always been the centre of my world, so as you can imagine, this was devastating. Anyway, I will try and keep this as short as I can. I left him at the vets, got a phone call within the hour, and was told that it was likely he had Addison’s disease. I’m like WTF is Addison’s disease!!! Ghost’s breeder’s parents bred Bullies before her and she hadn’t heard of it, so this must be bad. So as is the way these days, straight onto Google. There was so much information to try and make sense of, it was pretty tough. Eventually, we were put onto the CARE Facebook group and as far as Addison’s goes, it was the best thing ever. We started on tablets, had another crisis, and eventually changed to the monthly injection and haven’t looked back. While I am still very vigilant about Ghost’s health, I am so much more comfortable with how Addison’s can be controlled with the right medication. I read everything I could get my hands on trying to understand how to make the most of my boy having this disease. CARE’s document page is THE place for all this information. Then, if I had any queries or questions, I would post it to the group, and what can I say about my Addison’s family, well words can’t describe how wonderful they all have been. This journey would have been so much harder and I am 100% sure we wouldn’t be where we are today if it hadn’t been for them and the low dose protocol. त्यसैले, the low dose protocol, well that’s a learning experience in itself but once you get your head around it, it is without a doubt the way to go in my opinion. Ghost started, according to his weight on 1.3 ml of Zycortal and is now on 0.45 ml. My vet has been awesome with coming to terms with this, and he says, “I know the manufacturer says that he should be on a higher dose, but I can see in his behavior and in his blood test that the results don’t lie.” If I had any advice for anyone new dealing with Addison’s, I would say go to this group with any questions you have, learn how to read the blood test results, and adjust the medication accordingly (if I can do it anyone can) and you’re A-dog will be back to normal in no time.

Speaking of back to normal, just before Ghost was diagnosed, he had just started to ride on the back of my Canam 3 wheeled motorcycle. Obviously, this stopped for a while during the first part of his diagnosis, but now there’s no stopping him. If it wasn’t for his medical tag and if you didn’t tell anyone, they would never know he has a disease. As well as our normal frequent rides, we have been on the Pink Ribbon ride, the Bikers against Bullies ride, and the latest was the fundraising ride for the Country Fire Service. As always, Ghost is a massive hit with everyone, takes everything in his stride, and laps up all the attention he gets. Late last year, we were also accredited with Therapy Dog Services as a Community Visiting Dog Team. At this stage, we have had half a dozen visits to a nursing home, but this year promises to be awesome and we can’t wait! We are anticipating on being used for some special visits, special events and appearances to places like Ronald McDonald house, The Cancer Council lodge, universities around exam times, the Youth Courts, and wherever else we can put smiles on faces. It’s a huge win for everyone involved from Ghost himself, the people who we come across, the Addison’s community, and the Bull Terrier breed (which is quite often and unnecessarily very misunderstood).

Ghost is very much a part of our family and participates in most things we get up to. We go up the river, which he absolutely loves, and he even gets invited to Christmas lunch with the rest of our extended family. He is such a sweet gentleman.

So on finishing up, I suppose my message is this, if you have a dog that’s been diagnosed with Addison’s, you will shit yourself at first, I know I did, but take a deep breath and with the right frame of mind, taking note of all the information available, trusting this wonderful group, asking loads and loads of questions, you WILL get through this and you and your dog can do anything and be anything that you want to be. Look at Ghost, a goggle wearing, community visiting Bull Terrier who rides on the back of a motorbike and puts smiles on the faces of everyone he meets. I reckon that’s a pretty good thing. A-dogs rock!!!

Anyways I hope this has put a bit of a smile on YOUR face and don’t worry, there is definitely a light at the end of the tunnel.

Lots of love and big Bully hugs to you all.
Jarrod and Ghost

Ghosty Rider - Typical Addison's
विस्तार क्लिक छवि

 

! Scroll down and you will also find her story auf Deutsch and en Español!

फेब्रुअरी मा 2016, I lived in Cholula, México, with my three Shepherds (German and Belgian, all rescued) when a friend called me that she had found a small puppy in a closed garbage bag, close to suffocation. त्यसैले, I went, picked the tiny bundle up, and presented her to my vet.
Four weeks old, something about one kilo. We immediately found a family willing to adopt her, so she just would stay some days until this family would go for her.

Yes…just that it never happened.

She adapted quickly to the life in between the large Shepherds and grew rapidly. My students named her ‘Piña’ and she won the hearts of everyone, but nobody adopted her. She was a really brave, fearless, and intelligent puppy, so I started her training. She was brilliant in obedience, and as small as she was compared to the Shepherds, she was brave and ‘strong’ in protection work as well. पछि 6 months with me, I declared her mine officially and we started her search and rescue training, as we had noticed her very capable of nose work.

She was the only cross-breed in the training but after some negative experiences, we finally found a trainer from the Red Cross who saw her potential. She grew stronger and demanded her a lot of skills. She learned quickly and we saw impressive results. After a heavy training session, at night I noticed that she was leaking urine and she appeared more tired than usual, so the next day I went to my vet to check her for an infection. Negative. We gave her some days of rest and she was back to normal. A week later, she got back to training and the same happened: tired, leaking urine. There, my vet noticed her heart rate was very low, so she asked me to go to a large clinic for a heart check. They did an echo of her heart, abdomen, blood work, the complete program.

When I went back to pick her up, the cardiologist said that her heart was heavily ‘overworked’, as well as her kidneys, so this would be the reason of her leaking urine and fatigue. She told me she was suspecting Addison’s, as her electrolytes were a little bit off, but not as strong as it could be. Piña had a shot of Dexamethasone two weeks ago because she got stung by some bees, so the definitive test for Addison’s we couldn’t do until four weeks later. But she was very sick and we decided we would try to stabilize her with IV fluids as long as possible to do the test.

After some days with the fluids, her situation got worse and all the vets at the clinic, together with my vet, decided to start treatment for Addison’s as Piña was weaker each day. When we started with the Prednisone and the Fludrocortisone (Astonin), she was herself few days later, with all the side-effects of the Prednisone, but active, strong heart rate, and her happy self.
Over the weeks, we reduced the Prednisone and she went back to the search and rescue training, happy happy happy. She was one and a half year old at that time. She got stable, I got used to managing her medicine, and finally, we had our first search and rescue events, where she gained attention because of her incredible happy nature and strong will to work.

We specialized in high mountain rescue and collapsed houses, where her weight (18 kilos) is a huge advantage compared to Shepherds or Labradors and their usual weight. त्यसैले, Piña and I learned rope work as well.

Last summer we moved from Mexico to Ecuador, where we kept training, but suddenly (and unexpectedly), I got the permission to work with my dogs at my college, with the students. Piña is a search and rescue dog, but not a therapy dog as two of my older ones, so she was just like a backup. But, due to a heat wave, one of the therapy dogs could not go to classes with me sometimes and we took Piña…and she adapted quickly. अब, some months later, she is adored by the students and a huge part of the college and a favourite on school excursions and events.

In the 2 years since her diagnosis we had to adjust her medication just twice, I always carry around Prednisone everywhere I go but besides of that she is a normal search and rescue and soon-to-be-therapy dog. In our free time we go hiking in the mountains, go swimming in the river, or just go around by bike. She does absolutely everything a non-Addison’s dog would do, just with an excess of energy.

My Ecuadorian vets use her as an example for their vet students as they have never seen an Addison’s dog before.

Deutsche Übersetzung

Im Februar 2016 lebte ich in Cholula, Mexiko, mit meinen 3 adoptierten Schäferhunden (deutsch und belgisch), als eine Freundin mich anrief, dass sie einen winzigen Welpen in einer geschlossenen Mülltüte am Straßenrand gefunden hatte, kurz vor dem Ersticken. Ich fuhr hin, holte das kleine Bündel ab und stellte sie meiner Tierärztin vor. 4 Wochen alt, ungefähr ein Kilo. Wir fanden ziemlich sofort eine Familie, die sie adoptieren wollte, sich aber noch ein paar Tage organisieren musste bevor sie sie abholen. Nunja, das ist leider nie passiert.
Sie gewöhnte sich rasend schnell an das Leben mit den großen Schäferhunden und wuchs fröhlich vor sich hin. Meine Schüler gaben ihr den Namen PIÑA (also Ananas), weil wir da gerade die Früchte durchnahmen. Sie gewann alle Leute für sich, aber niemand adoptierte sie.

Sie war ein sehr mutiger, starker und extrem intelligenter Welpe/Junghund, also begann ich, sie zu trainieren. Sie war großartig in Gehorsam/Unterordnung und —obwohl so klein im Vergleich zu den Schäferhunden— war sie auch sehr mutig und forsch im Schutzdienst.

Nach 6 Monaten bei mir wurde sie ganz hochoffiziell ‘meine‘ und schließlich begannen wir auch ihr Rettungshundetraining, da wir ihren hervorragenden Naseneinsatz bemerkt hatten. NATÜRLICH war sie der einzige Mix beim Training, und wir gerieten leider auch an einen Trainer, der sie für nicht fähig hielt, das können nur bestimmte Rassehunde. Schließlich fanden wir ‘unseren‘ Trainer, der ihr Potential sah und so ging es sehr schnell aufwärts und sie überraschte uns oft mit ihren Fähigkeiten.

Im August 2017, nach einem sehr intensiven Training, bemerkte ich, dass sie deutlich erschöpft war, ein bisschen undicht und einfach nicht die fröhliche Wildsau wie sonst. Ich ging am nächsten Tag zu meiner Tierärztin mit dem Verdacht auf eine Blasenentzündung, negativ. Sie bekam ein paar Tage Pause und war weitestgehend wieder normal. Beim nächsten Training passierte dasselbe: totale Erschöpfung, Urininkontinenz. Diesmal bemerkte meine TÄin eine extrem niedrige Herzfrequenz und überwies uns an eine Klink zum kardiologischen Check. Dort machten sie einen Herzultraschall, Bauchultraschall, Blutbild, EKG usw., das volle Programm. Als ich sie dort nach der Arbeit abholen wollte, sagte mir die Ärztin, dass Herz und Nieren total überlastet seien, das sei der Grund für die Erschöpfung und die Inkontinenz. Die Ärztin vermutete Addison wegen einer leichten Elektrolytverschiebung, aber auf Grund einer Bienenattacke knapp 2 Wochen vorher konnten wir den ACTH-Test nicht machen, wir müssten 4 Wochen warten…also beschlossen wir, sie soweit mit Infusionen zu stabilisieren um den Test machen zu können. Leider ging es ihr trotz der Infusionen zunehmend schlechter, so dass alle beteiligten Tierärzte beschlossen, dass sie auf Addison behandelt würde. Wir begannen mit Prednisolon und Fludrocortison (Astonin) und nach wenigen Tagen war sie wieder fast die Alte. In den Wochen darauf reduzierten wir das Prednisolon, dadurch verschwanden auch die Nebenwirkungen, aber das Herz war stabil und sie wieder aktiv. Ich gewöhnte mich ans das Medikamentenmanagement und lernte, selber ihr Herz abzuhören und schließlich kehrten wir zum Rettungstraining zurück und hatten bald unsere ersten Einsätze, wo sie immer im positiven Sinne Aufmerksamkeit bekam, weil sie so fröhlich ist aber zeitgleich auch extrem professionell und zuverlässig bei der Arbeit. Wir spezialisierten uns auf Hochgebirgsrettung und Trümmerarbeit, wo ihre kompakte, aber sportliche Statur (18के.जि) ein großer Vorteil gegenüber größeren und schwereren Hunden wie DSH oder Labradoren darstellt. Also lernten wir gemeinsames Abseilen, Aufstieg in Seilen, Seilbahn fahren und vieles mehr.

Sommer 2019 zogen wir von Mexiko nach Ecuador, wo wir weiterhin trainieren, aber sehr plötzlich bekam ich von meiner Schule die Erlaubnis, mit meinen Hunden an der Schule mit den Kindern und Jugendlichen zu arbeiten. Nun ist die kleine Wildsau ein Rettungshund, aber kein Therapiehund, und so war sie erst nur als Reserve gedacht, falls einer meiner richtigen
Therapiehundesenioren ausfällt. Bei einer extremen Hitzewelle, wo die beiden Senioren nicht arbeiten konnten, kam also ihr großer Tag, und wie vorher bei allem anderen auch, sie lernt rasend schnell. Jetzt, ein paar Monate später, wird sie von den Schülern (und Kollegen und Chefetage und Service- und Sicherheitsleuten der Schule) angebetet und wir werden zu jeglichen Events und Exkursionen eingeladen, führen alle ihre coolen Tricks vor und lassen sie mal einen Schüler suchen…

In den knapp 2 Jahren seit ihrer Diagnose mussten wir ihre Medikation nur 2mal anpassen, einmal fiel sie aus uns unbekannten Gründen in eine Krise und musste einige Tage in der Klinik am Tropf bleiben, aber davon abgesehen ist sie ein normaler Rettungshund und ein baldiger Therapiehund. Das einzige, was ich beachten muss, ist, immer Prednisolon dabei zu haben, weil sowohl Sucheinsätze als auch Arbeitstage an der Schule stressig sind. Im positiven Sinne, aber eben dennoch stressig.

In unserer Freizeit wandern wir im Hochgebirge, gehen schwimmen oder fahren auch mal Fahrrad. Sie macht absolut alles (oder noch mehr), was ein nicht-Addison-Hund machen würde, nur mit einem Überschuss an positiver Energie.
Nebenbei: meine ecuatorianischen Tierärzte benutzen sie als Beispielfall für ihre Vetmedizinstudenten, da die allermeisten nie zuvor einen Addisonpatienten zu Gesicht bekommen haben.

स्पेनिस

La historia de Piña
En febrero de 2016, vivía en Cholula, México con mis tres pastores (alemánes y belgas, todos rescatados) cuando una amiga me llamó que había encontrado una cachorra en una bolsa de basura cerrada en la banqueta de la calle., a punto de asfixiarse. Entonces fui, recogí la cachorra y le presenté a mi veterinaria. 4 semanas, alrededor de 1000gramos. Inmediatamente encontramos a una familia que le quiso adoptar, solo que necesitaban organizarse antes de llevarla. Pero…nunca pasó y se quedó conmigo más tiempo que esperábamos.

Se adaptó rápido a la vida entre los pastores grandes y creció sanamente. Mis alumnos le llamaron PIÑA porque en ese tiempo estuvimos viendo las frutas. Ella enamoró a todos pero nadie la adoptó. Estaba una cachorra muy valiente, segura e inteligente, así que empezamos a entrenarle. Brillaba en obediencia, trucos y –a pesar de ser chiquita comparada con los pastores– aún se lanzó a guardia y protección. Cuando llevaba 6 meses conmigo le declaramos ‘mía’ oficialmente y también empezamos su entrenamiento de búsqueda y rescate, como le notamos muy apta para trabajo de olfato.

Claro que estaba la única cruza callejera y a principio nos encontramos con un pseudo-entrenador que dijo que no sirviera y blabla, pero por fin encontramos a un entrenador que vio su potencial y pronto vimos resultados impresionantes.

En agosto 2017, después de una sesión fuerte de entrenamiento, ella pareció exhausta, triste y le salió orina cuando durmió. El día siguiente le checamos por infección de las vías urinarias, era negativo. Le dimos algunos días de reposo y pronto estaba como normal. Cuando volvió al entrenamiento pasó lo mismo: cansancio extremo, incontinencia. Esa vez mi veterinaria notó su frecuencia cardíaca muy baja y nos mandó a una clínica para un chequeo cardiológico. Hicieron un eco cardíaco, sonografía de corazón y abdomen, tomaron la presión, análisi de sangre…todo. Cuando fui por ella, la cardióloga me dijo que tanto el corazón como los riñones tienen una sobrecarga y por eso estaba tan cansada. La doctora sospechó Addison por una leve desbalance de los electrolitos y el problema cardíaco. Por un ataque de abejas dos semanas antes Piña había recibido una inyección de cortisona, así que no pudimos hacer el test de estimulación del ACTH. Los doctores dijeron que se tendría que esperar 4 semanas para poder hacer el test, a lo mejor se podría estabilizarle con sueros de cloruro de sodio por algún tiempo y finalmente hacer el test.
Desafortunadamente, aún con los sueros su situación empeoró y después de algunos días todos los veterinarios involucrados decidieron juntos empezar el tratamiento por Addison. Empezamos con Predisona y pastillas de Fludrocortisona (Astonin) y en pocos días estaba fuerte y alegre como antes. Su frecuencia cardíaca se normalizó u poco a poco pudimos bajar la dosis de la Prednisona, con eso desaparecieron los efectos secundarios.

Piña tenía un año y medio cuando le diagnosticaron.

Ella estaba estable, yo me acostumbré a manejar sus medicinas y por fin pudimos volver al entrenamiento. Pronto tuvimos los primeros operativos de búsqueda y rescate y ella ganó los corazones con su carácter amigable y alegre y su profesonalismo en cuanto al trabajo de búsqueda. Nos especializamos en rescate de alta montaña y escombros/estructuras colapsadas donde ella por su estatura compacta y atleta (18kilos) tiene ventajas con los pastores o labradores más pesados. Así, aprendemos hacer rappel, subida en cuerdas, andar en teleféricos y cualquier tipo de vehículo.

En verano de 2019 nos mudamos a Ecuador, donde seguimos entrenando, pero de repente recibimos el permiso de mi colegio, a trabajar con los perros en el colegio. Piña como perra de búsqueda y rescate solo era planeada como reemplazo para mis dos perros de terapia. En una fuerte ola de calor, cuando los dos perros de terapia por su edad no podían trabajar, llegó la hora de Piña y…aprendió rapidísimo. Ahora, meses después, es adorada por todo el colegio (alumnos, colegas, jefes, padres de familia, empleados) por su alegría permanente, por saber hacer tantos trucos y por brindar seguridad a excursiones.

En los dos años de su diagnosis solo dos veces tuvimos que ajustar sus medicamentos, siempre llevo algo de Prednisona conmigo (tanto la búsqueda como el trabajo en el colegio le exigen mucho y tengo que darle más Prednisona en los días de trabajo) pero al lado de eso es una perra de búsqueda y rescate normal y perra de terapia futura.
En nuestro tiempo libre hacemos senderismo, escalamos montañas, andamos en bici o vamos a nadar. Piña hace absolutamente todo (o más) que hace un perro sin Addison, solo con exceso de energía.
Mis veterinarios ecuatorianos le usan para enseñanza de Addison a sus estudiantes de medicina veterinaria como la mayoría nunca ha visto un caso de Addison antes.
Por ganar tantos corazones, mis amigos me regalaron un tatuaje en forma de Piña y la mitad de mi casa tiene decoración en forma de Piña. Su apodo es “la cola inquieta” por ser tan alegre, y cuando la ven, nadie sospecha su enfermedad.

Piña - Typical Addison's
विस्तार क्लिक छवि

 

This is Ozzie! We adopted him as a 6-month-old rescue. Border Collie/Australian Terrier mix according to the DNA test. His weight is 48 पाउण्ड. We started noticing changes in him when he was about 3.5 वर्ष पुराना (early 2016). The first indication (missed by me as a medical issue at that time) was a drastic change in his coat. His hair grew longer and turned from black to brown. He looked like a little bear!

Then in June, we went camping and I noticed he was peeing a lot. Copious amounts and very dilute. Then also occasional diarrhea.

Still energetic, we continued agility all this time. Then one morning, he didn’t want to eat. That was my indication that something was wrong. He always loved food. I also noticed that he would pant a long time after playing ball. Too long.

To the vet that day in June 2016, just before his 4^th जन्मदिन. They asked me what his symptoms were because he looked like such a happy camper. I told him about the not eating and the panting. I could pick him later that day and was told to give him chicken and rice. They had taken blood and results would be back the day after.

I just went to agility training that next morning, and when I came back the vet had called to bring Ozzie in ASAP. They suspected Addison’s disease. They did the ACTH test and he didn’t stim at all. Diagnosis was in!

He was on fluids for a day, was given Percorten (1.75 ml at regular dose), and Prednisone. I soon learned about low dose; I did learn so much in just a few days. It was worth my time, because I have been able to lower his Pred to only 0.25 mg per day and we went with low dose of Percorten (0.6 ml) for his second shot. यो लिए 3 months for his K level to go up to 4.9! Then after several months of electrolyte tests, we have him now on 0.25 ml of Percorten every 28 दिन. That is lower than many other dogs, but he does really well on this.

Then the best part: after three months of healing, I went back to Agility, Treibball, started Nosework, and started Trick training. I had my sweet boy back. Like nothing happened. He still runs Agility at the highest levels, received his Excellent Treibball title plus his Trick Dog Champion and Stunt Dog Professional title in 2018. He is close to getting his Masters Jumpers and Standard titles in AKC agility and I hope to attend the Nadac Championships in September this year. He earned his Nosework 2 title a few months ago. Going for level 3 this year!

I am so proud of this boy; he really loves life and he keeps me busy! Here is a link to one of his Treibball runs he so loves: https://www.youtube.com/watch?v=bTC1jBJR_jM

Ozzie - Thyra पी.
Typical Addison's
विस्तार क्लिक छवि

 

Stirling is my sweet, amazing Border Collie. His fancy AKC registered name is Premiere’s Stirling Status, UD, P-UTD, FDC. From the start, I believed he was supposed to be my dog. I have been training and showing dogs in competition obedience for nearly 20 years and I was ready for my first Border Collie. I drove out to California to pick up my black and white ball of fluff. The puppies were running about like little chickens, this way and that. Since they were interested in running about the room, the puppies were not paying much attention to the new stranger (me). Then the puppy pack ran past me and one scooted to a stop and attempted to jump right on me; he was enthralled with me. He was adorable and I loved him at very first sight, but this puppy was already promised to another home. I was a bit disheartened but trusted our breeder and her matching of the dogs. She picked up this other adorable puppy and placed him in my lap; this was the puppy picked for me. He was cute and wiggled directly out of my arms to go play. The breeder put the puppies in the crate and we chatted a bit. She took the puppies out at least four more times. All the puppies would run directly past me to play and this one little puppy would run past me and put on the brakes to try to jump in my lap, as I said earlier, he was enthralled and I was starting to have heartbreak as this was not my puppy. अन्तमा, the last time the breeder took the puppies out and they all ran past me but the one, she picked him up and shared she’d not seen anything like this, and well; he was my pup. That puppy, as you likely guessed, is my amazing Stirling.

Stirling and I went off to enjoy our busy, active life together, training and running. I loved having my first border collie.

Around the time he was a year old, I noticed he seemed to have periods when he did not feel well. He would have loose stool and seem tired; not as active. I would take him to the vet and he would get some medicine to calm his stomach. His labs were fine. I would notice he would have loose stool after a training session. The next symptom Stirling demonstrated was a full body rash. Stirling had pus like lesions all throughout his body. It was so scary! Off to the vet we went. At this point, as I am a nurse, I started to put together this seemed like an autoimmune or autoinflammatory condition. As quickly as the rash developed, it went away. From there, Stirling would go on to have periods of loose stool, lethargy, and high fever. I would rush him to the vet for treatment and part of the treatment was steroids. After treatment, Stirling would be back to his amazing self and off we would go running and training until the next episode. There were a number of these episodes. अन्तमा, after one of the episodes, we saw a different vet as we were on holiday. I shared our story and I was so upset. She blurted out, “I think he has Addison’s disease!” She ran the tests, gave him steroids, and fluids to stabilize him. For this final episode, Stirling’s blood glucose was low; he had an atypical presentation of Addison’s. At least now we knew! Stirling’s presentation of Addison’s was an atypical presentation making an already challenging diagnosis even more challenging. We returned to Arizona, ran more tests to discover Stirling has primary Addison’s disease, but remains with glucocorticoid deficiency —or with Atypical Addison’s disease. Stirling has remained in Atypical Addison’s since 2012. Since he tested for primary Addison’s we follow his labs every 4 महिना.

After the initial stabilization period, which was hard, Stirling has been feeling wonderful, running and competing. Our team for Stirling is amazing. Our Vet is very supportive of our treatment and we work together for the best treatment plan for Stirling. She is supportive of low dose prednisone and our feeding plan.

For brags, Stirling and I run together and recently we ran a 6-minute mile! We show in competitive obedience and are almost always in the ribbons. The UD (Utility Dog title) is one of the top obedience titles. Stirling is my first obedience dog to achieve the UD title. I adore every minute we have together. Strangely enough, I believe we enjoy a stronger bond because of the Addison’s.

Outside of the difficulty of diagnosis, and the initial stabilization period which was scary; we have an amazing life together. I am forever grateful for our medical care and our Canine Addison’s Resources & Education group (C.A.R.E). I do not believe I would have gotten through this without the expertise and guidance of our C.A.R.E group. The support and knowledge C.A.R.E provides is critical. I cannot count how many times I have reached out for guidance and support. The group also brings friendship and encouragement. I remember second guessing if I should be running and showing Stirling. Then I saw dogs in our C.A.R.E group doing agility. I was touched by a wonderful Border Collie named Idgie in our group. Watching Idgie’s brags gave me the encouragement I needed. At that moment, I decided Stirling was always supposed to be my dog and we would live the life we were intended. You will see me singing Team Stirling’s praises occasionally, in case someone needs just a little encouragement.

Stirling is well loved by both me and my wonderful, supportive husband who is also critical in supporting Stirling in his care. Our Addison’s dogs rock and can do it all!

stirling - Candice V.G.
Atypical Addison's
विस्तार क्लिक छवि

 

Time to tell our story, and to share some good news. When we joined the CARE Facebook group, it was following a suggestion by a friend in another Facebook group about the Belgian Shepherd breeds. I had no idea that we needed help and that I could improve Ali’s care. Ali had her Addison’s crisis over 5 years prior, and she had been stable with 2.5 ml of Prednisolone daily and a monthly shot, at the vets, को 2.5 Percorten को एमएल – carefully calculated according to her weight (which I later discovered is not the way to adjust the medication).

My husband and I more than once had ‘that talk.’ Were we really doing the kindest thing treating her illness, keeping her alive? Bless, she was so ‘wired,’ jumpy, and nervous of everything. My brave fearless girl no more. She was ravenous! Starving hungry the whole time. It was painful to see. I was so sorry for her I used to buy her big shells of lettuce leaves to try and fill her up. Anything to put something in her stomach without fattening her up. She wolfed them down.

Despite giving her cranberry capsules everyday, she had countless bladder infections. Seemed like she was never clear of them and was constantly getting antibiotics to control them. Her fur had gone very sparse and coarse. Belgian Shepherds have a double coat, but she no longer had any soft warming undercoat of fur. Just the outer fur, with bald spots even in that. Neither of us ever got a full night’s sleep. Every night she needed to go out twice, some nights as many as three times.

But then I read the documents here and the advice which was helping others to reduce their dogs from the therapeutic dosage level which Ali was on to the biological replacement level of both Prednisolone and Percorten V. I’m a life scientist by training and it all made such good sense that I decided to give it a try. I just quietly got on and reduced Ali’s prednisolone, gradually and gently. And what do you know, she did great. It took a while, but she is now stable on 0.5 ml daily – one-fifth of her original dose!

As soon as I could see that she was doing better on a reducing dose of Prednisolone, I started telling our lovely veterinarian I wanted to reduce her Percorten and to base her dosage on her electrolytes, not her weight. We had quite a tussle to start with, but once he realized I wanted her treatment to be based on the results of her ‘lytes, he was fully supportive. We’ve been gradually reducing her dosage, and her last shot was 0.5 ml Zycortal (we switched from Percorten). Maybe down to 0.4 ml this time, but we’ll soon know. A few months ago, I started doing her shots myself. Partly to mitigate the additional costs of the monthly ‘lytes tests, but more to avoid Ali having to go to the vets so often. She’s very brave, but she’s been to the vets far too often in her little life.

Why am I telling you this now? खैर, we’ve just come back from Ali’s 28 day ‘lytes blood draw and our vet proudly told me that he has convinced the owner of another Addison’s dog in his care to start the same reducing treatment regime. And, bless him, he has suggested that they could start doing the monthly shot themselves to help offset the initial costs, citing me as an example.

त्यसैले, apart from being chuffed to bits that another dog will soon be feeling a lot less wired, I’ve learned another lesson. In convincing our veterinarians to treat our dogs the way we have learned is what they need, with just a replacement dosage, they will then take that knowledge and use it with other Addison’ dogs in their care. Having said it, that seems blindingly obvious that they would do so, but it honestly had not occurred to me.

Update: Another two years have passed since I wrote this. Thank you to everyone here at CARE for all they do to help our precious A-dogs and us, their anxious helicopter pet parents. I’m honored to have been asked to update it for the Canine Addison’s Awareness Week 2020.

My darling Ali continues to flourish. For over 2 years now, she has been stable on 0.5 ml of Prednisolone daily. I continued reducing her monthly Zycortal, guided by monthly ‘lytes tests, until we reached the level that kept her stable for 28 दिन. My poor girl, who had been given 2.5 mls of Percoten V every month for 5 years only needs the tiny monthly dose of 0.3 ml.

Last year we got a male Belgian Shepherd puppy. I thought Ali might appreciate not having the responsibility of being top dog in our little pack of two. What did we know! Having just celebrated his first birthday, Shadow is now a strapping big boy, taller, and heavier built than Ali. But my darling brave fearless girl is still determinedly top dog. Her coat is full, soft, and shining with health. I have to admit that she still bolts her meals, but that desperate hunger resides only in my memory. We both sleep through most nights. Nowadays, it’s me who needs to get up, not her. And she’s happy. Bright eyed and bushy tailed. She’s beside me now, cuddling up on the sofa, making typing very difficult.

Even I forget she’s ill. It’s just part of my routine to give her meds with her breakfast, quick, easy, and not a big deal at all. Her monthly shot is now routine. Collar off the night before. Draw up her meds into the syringe while she’s elsewhere, and then quickly give it to her while she’s enjoying her breakfast. But let her get sick, with anything, and I’m immediately that anxious A-dog mom again. Some things never change!

Ali - Shirley C.
Typical Addison's
विस्तार क्लिक छवि

 

Simba Feb मा जन्म भएको थियो 23, 2007. He was trained as a Service Dog for an autistic boy and was loved very much by his “brother.” Just before his 2nd birthday, उहाँले केही सिंढीबाट खसे. उहाँले पशु चिकित्सक मा समाप्त, धेरै सुस्त र हिंड्न असमर्थ रूपमा वर्णन. Bloodwork "presumptive Addison गरेको" को निदान गर्न नेतृत्व (कुनै ACTH परीक्षण). उहाँले Dexamethasone को एक शट र केही चतुर्थ तरल पदार्थ दिइएको थियो, त्यसपछि Florinef लिन घर पठाए, "लागि 2 महिना, त्यसपछि रोक्न र त्यो घर मा दुर्घटना थाल्छ भने हात मा Prednisone राख्न। "उहाँको चिकित्सा फाइल एक हरर कथा जस्तै यस्तो लेखिएको छ. को नोभेम्बर मा 2010, उहाँले एक "सम्भव" Addisonian संकट थियो, आफ्नो पोटेशियम संग 5.6 (माथि सीमा 5.8). Simba स्पष्ट को कुल थियो 3 संकटले आफ्नो पहिलो परिवार संग समय, र त्यसपछि मानक Poodle बचाव गर्न आत्मसमर्पणको समय मा एक 4th भोगे.

वर्षको उमेरमा 6, Simba उद्धार आइपुगे & पालुङ्गो ध्यान. उद्धार र Addison समुदायका सदस्यहरू सही बाटो मा Simba प्राप्त गर्न मदत, Florinef तिनलाई स्विच Percorten र उहाँले आफ्नो जीवन को अर्को चरण मा सुरु गर्न, जो धेरै आनन्दित छ!

केथ र म हाम्रो नदी लागि एक दाइ खोजिरहेका थिए, जो बिल्कुल एक "मात्र कुकुर" जा रुचि छैन. मैले उद्धार उपलब्ध कुकुर को एक धेरै निम्न गरिएको थियो, र त्यसपछि Simba देखा. उहाँले उपस्थिति मा नदी को एक क्लोन जस्तै थियो, केवल अझ सुन्दर. म सिर्फ यो राम्रो केटा बन्द मेरो आँखा ले सकेनन्. हामी सिर्फ गुमाएका थिए 2 वर्ष को एक जोडे मा कुकुर, क्यान्सर देखि एक, कारण अप्रभावी धेरै कलेजो shunts देखि जटिलताहरू गर्न अन्य. उद्धार मा मेरो सम्पर्क Simba टाढा मलाई कुरा गर्न खोजे, हामी कुनै विषयहरूमा संग एक योग्य भन्दै, तर कुनै तरिका हामी Simba लागि सही मान्छे थिए महसुस र उहाँले हाम्रो लागि सही थियो. Simba मार्च मा हाम्रो परिवारमा आइपुगे 23, 2013, लामो समय आफ्नो 6th जन्मदिन पछि, स्प्रैडशीट्स को एक वर्गीकरण संग, औषधी, र निर्देशन. मेरो टाउको थाल्यो. म Addison गरेको केही थाह, यो एक धेरै डरावना शब्द थियो छोडेर. उहाँको पालुङ्गो आमा, Katey, हामी Addison समुदायका कि उनको पूर्ण समर्थन साथ छ भनेर मलाई आश्वासन. म एकदम छिटो समर्थन समूह सामेल तर पोस्ट अघि केहि समय पर्खेको. एक लजालु व्यक्ति हुनु, यो अपरिचित एक गुच्छा बाहिर बोल्न गाह्रो थियो, पनि तिनीहरूले अनलाइन मात्र थिए भने. खैर, यो मैले गरे सबै भन्दा राम्रो कुरा थियो. Simba लागि, म तत्काल मदत उहाँलाई व्यवहार मिल्यो किनभने यो राम्रो थियो, र मेरो लागि यो राम्रो थियो - म धेरै नयाँ बहुमूल्य साथी बनाएको, म एउटा कुरा छ जसलाई संग मान्छे - हामी सबै हाम्रो Addison गरेको कुकुर प्रेम. Simba भएको थियो सबै महाद्वीप र पनि बेलायतमा "विज्ञापित", त्यसैले उहाँ प्रसंशक को आफ्नै समूह आएको, र केथ र म उहाँलाई संग समूह मा राखिदिन्थिन्.

जुन अन्तमा 2013, बस 3 हामीले उहाँलाई अपनाए महिना पछि, Simba गैरेज मा किथ गरेको ट्रक बाहिर उफ्रेको र आफ्नो खुट्टा भाँचियो. यस darling केटा लागि अर्को के! यो एक धेरै खराब ब्रेक थियो र उहाँले आफ्नो हात मा एक स्टील प्लेट संग समाप्त भयो प्लस तार सबै आफ्नो कलाई लपेटयो. हामी यो थियो कि भनिएको थियो एक 90% यो क्यान्सर थियो कि मौका, यति Chemo उपचार पछि सम्भव काट्नुपर्ने लागि तयार थिए. Simba भाग्यशाली थियो र भूमिका 10% स्पष्ट! उहाँले यस्तो आफ्नो कुशा संग सवार र उहाँको "बोनट लगाएको थियो,"त्यसपछि निको थियो जब बस, फिर्ता जाने थियो 6 महिनापछि थाली हटाउन छन्.

त्यसैले हामी आ छन् 2 हामी Simba अपनाए पछि वर्ष - उहाँले यस्तो आनन्द भएको छ. उहाँले "आफ्नै व्यक्ति छ,"अन्य कुकुर मन छैन. उहाँले एक loner छ, र "असहिष्णु खेती।" छ meds उहाँको सूची लगभग गायब भएको छ - एक पटक ठीक औषधीय, अघिल्लो छाला विषयहरूमा गायब, रोकियो बगाउने. Simba अन्य कुकुर खेल्न देख्यो तर साँच्चै उहाँले सानो थियो सहभागी सिकेको कहिल्यै. उहाँले एक Autism सेवा कुकुर भएर आफ्नो "मजा युवा" को एक धेरै दिए, र त्यसरी धेरै बिरामी हुनुको. उहाँले के गर्न को बारे मा एक 8th जन्मदिन छ - - तर आफ्नो समय आएको छ र त्यो एक आमा छ & उसलाई असाध्यै माया र उहाँलाई लागि केही गर्न चाहने बुबा, उसलाई यहाँ भएको प्राप्त गर्ने एक भाइ नदी, र एक नयाँ बहिनी Pinot एकदम उहाँले त्यो यहाँ थियो पहिलो दिन उनको मा भन्थ्यो भूल छैन जो, तर त्यो माथि ढीला गर्नुपर्छ. Simba "राजकुमार" को अर्थ छ र कि त्यो के हो हो!

Pinot एक Cocker चाटुकार / मिनी Poodle मिश्रण हो, मे मा जन्म 4, 2009. त्यो लागि बस्ने 5 म केही थाहा जो को एक परिवार मा वर्ष. तर सिर्फ उनको अगाडि 5^th जन्मदिन, त्यो मूत्र blockage संग आपतकालीन क्लिनिक भयो र तिनीहरू पर्याप्त उनको बलियो मिल्यो पटक, त्यो एक मूत्र cystoscopy थियो. त्यो घर पठाए तर एक दिन मा फर्के वा दुई संकट मा थियो. पशु चिकित्सक Addison गरेको को लागि परीक्षण गर्न चाहन्थे तर त्यतिबेला उनको परिवार त्यो निद्रामा हुन कि आफ्नो टुक्रिने अवस्थामा पुगेको र अनुरोध गरेको थियो. पशु चिकित्सक उनको उहाँलाई आत्मसमर्पण छ प्रबन्ध मिलाए र त्यो मई को शुरुवात मा एक ACTH निदान थियो. त्यो त अर्को लागि बस्ने 4 क्लिनिक मा महिना. हामी नदी एक दिन संग क्लिनिक मा थिए र तिनीहरूले Pinot बारेमा हामीलाई बताए र हामीलाई भेट्न मा उनको ल्याए. त्यो मा घेरिएको, यो बेन्चमा माथि फिर्ता भयो, र सिर्फ उनको ऊर्जा नियन्त्रण सकेन. त्यो फुज्जी र cuteness को एक बल थियो. साथ रफ्तार, स्पिन (आवश्यकता मानक Poodles) उनको र किथ कब्जा र म उनको बढावा. Pinot शानदार छ! उनको पहिलो दिन, त्यो शाब्दिक दुवै किथ मा latched & नदी, र यो दिन तिनीहरू दुवै उनको मुख्य निचोड गरेर रख हो. क्लिनिक मा, तिनीहरूले उनको दिने गरिएको थियो 1.0 Prednisone को मिलीग्राम हरेक दिन र त्यो बारेमा तौल 14 पाउण्ड. त्यसैले, Pinot गंभीर असंयम समस्या थियो. हामी उनको देखि भएको थियो कम मा काम गरे, तर यो तल 0.2mg थियो पनि जब, त्यो अझै पनि लीक भएको थियो. हामी उनको Propalin दिने कोशिश (माइक्रोवेव) मात्र केही सफलता संग. तर त्यो Stilbestrol लिएर थालिसकेपछि (डेस) दैनिक, त्यो पुरा तरिकाले सुक्खा भएको छ.

तपाईं स्पिन ठ्याक्कै यो बिल्कुल प्यारी प्राणी अपनाउने चाहने मान्छे संग आफ्नो खुट्टाबाट हतार थिएन कि कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ. केही Addison गरेको सिक्न पर्याप्त चासो थिए & उनको विचार, तर लीक एक सम्झौता ब्रेकर थियो. सबै समय, म त्यो थियो कसरी अद्भुत लेखेका थिए, म उनको प्रेममा आफैलाई बढी गिरने थियो. हामी एक आवश्यकता हुनेछ जो केही समयअघि बढ जाएगा 7 दिन सडक यात्रा र पछि हामी पहिले देखि नै थियो 2 मानक poodles, हामी एक अपनाउने सक्छ लाग्दैनथ्यो 3^rd. हामी अन्त "पंख" गर्ने निर्णय गरे - Pinot अरू कसैलाई उनको राखौं टाढा पनि विशेष थियो. त्यो हामीलाई संग सम्बन्धित, र हामी उनको हौं. अनि त्यसमाथि, हामी पनि नदी टाढा उनको लिने सोच्न सक्दैन कसरी! त्यसैले, डिसेम्बर मा. 21, 2014, Pinot सधैंभरि हाम्रो भए. त्यो यस्तो आनन्द छ. तपाईं मा आउँदा उनले तिमीलाई एक जूता हातमा, यो तपाइँको हुन सक्छ तापनि, तर यो तपाईं बस जसरी पनि लिन छ कि यस्तो प्यारी खाते wiggle संग प्रस्तुत छ. त्यो खेलौना चीख बिलकुलै आदी छ - बडा र बेहतर squeakier - यो त्यो नदी साझा अम्मल छ र तिनीहरूले "सबै भन्दा राम्रो" एक भन्दा बढी केही कुराप्रति छ. Pinot हाम्रो हृदय कब्जा छ र सधैंभरि राखन हुनेछ.

 

Klara अगस्ट 12 औं जन्म भएको थियो 2009. त्यो सधैं खुशीसाथ र जीवन्त पिल्ला थियो, नयाँ सबै कुराको लागि ठूलो जिज्ञासा संग एक टोमव्वाय. परिवर्तन उनको पहिलो गर्मी पछि आए. त्यो एक picky भक्षक भए, जो म हर्मोन परिवर्तन गर्न सम्बन्धित थियो लाग्यो. कुकुर पनि नजिक आउँदा त्यो चुप भए र आक्रामक प्रतिक्रिया देखाएका, पनि उनको सबै भन्दा राम्रो कुकुर बडिहरूले. उनको सामने खुट्टा मा कालो फर खैरो फर्केर.

सबै ठीक हुन देखिन्थ्यो जब त्यसपछि फेरि लामो समयसम्म थिए. केही समयअघि उनको 3rd जन्मदिन पछि, सबै खराब. त्यो बहु-प्रतिरोधी ब्याक्टेरिया संग एकदमै खराब कान संक्रमण थियो. नियन्त्रित सुनिंनु प्राप्त गर्न, कान नहरों सामान्य बेहोस अन्तर्गत साफ थिए. यस भूस्खलन सुरु. त्यो उनको भोजन इन्कार गर्न सुरु. कहिलेकाहीं, त्यो लागि केही खाए 3 दिन. कहिलेकाहीं, त्यो पखाला थियो वा उल्टी. आत्तिएर, हामी चाँडै हामी क्लिनिक मा हाम्रो आफ्नै प्रवेश प्राप्त भनेर ठट्टा गर्न सुरु. कान संक्रमण अझै पनि दुःख थियो र Klara सामान्य बेहोस अन्तर्गत आफ्नो दोश्रो कान सफा मिल्यो.

यसैबीच, त्यो बारम्बार पखाला थियो, उल्टी, र कब्ज. हामी क्लिनिक मा क्रिसमस र नयाँ वर्षको पूर्वसन्ध्या खर्च. परजीवी लागि टेस्ट नकारात्मक थिए. यस bloodwork उत्कृष्ट थियो. कान संक्रमण फिर्ता आउँदै राखिएको.

शीतकालीन 2012/2013, हामी सुन्दर मौसम थियो. हिउँ र सूर्यको लट. मेरो कुकुर हिउँ प्रेम र Klara बरफ को माध्यम ले आफु तान्नुभयो. त्यो कुनै मजा थियो. तपाईं त्यो राम्रो तरिकाले गर्दै थियो भनेर बुझ्न सक्छ. त्यो सुत्ने समय अधिकांश. यस vets कुनै कारण फेला.

फेब्रुअरी मा 2013, यो झनै थियो. पखाला, उल्टी, त्यो दुखाइ मा हुन देखिन्थ्यो, उनको भोजन इन्कार, तर पानी धेरै पिए. यस vets भने, "हामी प्रतीक्षा गर्नुपर्छ. यो उनको कारण गर्मी को हुन सक्छ। "म घर आए अर्को दिन जब, म एक अनौठो भावना थियो – यहाँ धेरै गलत गए. म अस्पताल फेरि चलाए र पशु चिकित्सक मबाट पठाउन चाहन्थे, “हामी केहि पनि पाउन can't. म यो उनको गर्मी छ विचार!”

यो पनि धेरै थियो. म रिसाउनु भएको थियो र थप अनुसन्धान अनुरोध. “केहि Klara गलत छ. म जाने छैन!! आफ्नो काम गर्नुहुन्छ!” तिनीहरू एक पूर्ण रगत परीक्षण गरे र त्यसपछि, यो vets धेरै चिन्तित थिए. उनको पोटेशियम थियो 7.6 को एक श्रेणी मा 3.5-5.8. उनको सोडियम थियो 139 को एक श्रेणी मा 144-160. यस bloodwork उनको जीवन खतरामा थियो हामीलाई बताए. त्यो पूर्णतया निर्जलित थियो. अन्तमा, तिनीहरूले कारण खोजे. विषाक्तता, गुर्दे अल्ट्रासाउंड, leptospirosis. त्यो जलसेक बैग संग एक चतुर्थ दिइएको थियो. म Klara घर लिन सक्छ. हामी क्लिनिक हरेक दिन गए र तिनीहरूले अझ परीक्षण गरे. तिनीहरूले गुर्दे विफलता बताउनुभयो तर कुनै कारण फेला. Klara रगत मान धेरै मदत थिएन कि मात्र पनि लेनी तर आयोजना गरेका. रगत मान झन् खराब थिए. दिन को लागि, त्यो शक्ति खुवाउनु थियो, तर त्यो बढी वजन गुमाए. त्यो ICU लगियो र हामी उनको गुमाउन तयार थिए. यस vets तिनीहरूले एक आखिरी कुरा परीक्षण गर्न चाहन्थे भने. तिनीहरूले यो Addison's रोग हुन सक्छ भने र ACTH परीक्षण गर्न चाहन्थे. कारण पत्ता लाग्यो. Klara Addison गरेको थियो र उपचार सुरु गरियो. अर्को दिन, म उनको घर लिन सक्छ.

त्यो चाँडै बरामद र सबै ठीक हुनेछ देखिन्थ्यो. तथापि, त्यो स्वस्थ कुकुर जत्तिकै बलियो थिएन. म Percorten गर्न Florinef देखि छौँ किन त्यो हो.

समूह मदत पाएर, हामी Klara's सबै भन्दा राम्रो खुराक पाउन काम. अब, त्यो वजन 27 किलो र Percorten हरेक को 0.40ml प्राप्त 28 दिन र दैनिक Prednisone को 1mg. मलाई लागि, यो त्यो कुनै पनि प्रतिबन्ध बिना उनको जीवन प्राप्त कसरी हेर्न एक चमत्कार जस्तै छ. अब, लगभग 2 वर्ष पछि, Klara अझ महसुस. सबै भन्दा राम्रो निर्णय कहिल्यै Percorten गर्न थियो स्विच. Klaraismentallybalanced,हँसिलो, साहसी, र साहसी. अनि काम मा साथ दिन पछि(त्यो मेरो सहायक प्रशिक्षक छ, म एक कुकुर प्रशिक्षक हुँ) त्यो अझै पनि ऊर्जा उनको भाइ र मलाई पूरापूर आनन्द खेल्न छोडेको छ!

I am Annet and I live in The Netherlands. We have 4 कुकुर, two English Cocker Spaniels, a Boomer and a Belgian Griffon. One of the cockers – his name is Flip and he is 4 वर्ष पुराना – has Addison’s since April 2014.

He drank tons of water and wasn’t his exciting self for a few weeks. So when the dogs had to have their annual shots, I asked if the vet could check his total bloodwork, because he was not well. When we got home, Flip disappeared under the table and stayed there, he didn’t even come out for a treat. And that is something that is completely NOT Flip…. After a few hours the vet called and said that his potassium was dangerously high and his sodium very low. So he said I suspect he has Addison’s disease. After travelling in ‘Addison’s world’ for almost a year now, I know that my vet did wonderful by diagnosing it this early! He wanted to confirm with the ACTH test, but it turned out that the test was not available in Holland at that time, not at a vet nor at a veterianarian school! So Flip was never definitively diagnoses with the ACTH test because it simply wasn’t possible. He got fludrocortisone and hydrocortisone and after a little while in ‘Addison World’ I weaned him off of the hydrocortisone completely. The Dutch protocol for Addison is ‘Fludrocortisone and high dose of hydrocortisone for the rest of the dog’s life’. My vet said Okay to wean him off the hydro, but afterwards he said to me that he feared it, because of this protocol. Addison’s is of course a rare disease so that is what he knew and never questioned.

But it went very well so Flip only had fludrocortisone. The only thing is that Flip didn’t do his best on it and we ended up adjusting his dose almost every two weeks. Flip weighs 18 kg and he had 0.8175 mg fludro. He had too much glucocorticosteroids in his medication, that was for sure! He has always been an outgoing dog, but this was ridiculous, whining when he got a little bit excited (so by going out for a walk, getting a treat, getting dinner, thinking we were going out etc), poor Flip…….
Luckily I found a person who could provide Percorten (or rather that person found me) and this resulted in a memorable event on 5 January 2015: Flip was the first dog in Holland to get an injection of Percorten!

He is doing great on it, his personality is normalising, his hair is becoming red again (instead of becoming blonder and blonder) and it is growing again.

म लेख्न प्रेम, तर म यहाँ खाली स्क्रिनको घूर बस्न, डर म पेप्सी कथा न्याय गर्न सक्दैनन् भनेर. म यो कुनै मदत गर्नेछ भन्ने आशा मा तपाईं को सबै संग यो कथा साझा. त्यो थियो जब हामी पेप्सी अपनाए 6 को डिसेम्बर मा पुराना महिना 2003. त्यो यस्तो अद्वितीय र अद्भुत कुकुर थियो, तर तिनीहरू सबै आफ्नै विशेष प्रकारले छैनन्?

पेप्सी एक ज्यादातर सामान्य पिल्ला-हुड थियो, तर सबै भन्दा कुकुर भन्दा बढी रोग ग्रस्त गरे. उनले तीन फर्केपछि, त्यो उनको vulva मा घाउहरु विकसित. पशु चिकित्सक को धेरै यात्राहरु पछि, र त्यसपछि vets स्विच, र केही थप विकल्पहरू प्रयास, हामी उनको vulva पुनर्निर्माण गर्न सर्जरी विचार थियो. तथापि, त्यो डाउनहिल चाँडै जा सुरु. त्यो वजन कम थियो, हल्लाउने, र सबै को सबै भन्दा, म बस केहि गलत थियो थाह थियो. तिनीहरूले सबै त्यो म महिनाका लागि हरेक हप्ता पशु चिकित्सक कार्यालय मा उनको थियो यस समय सम्म "सिर्फ पुराना र तल सुल्झाउन।" थियो भनेर भन्दै मलाई बर्खास्त जहाँ हामी पशु चिकित्सक पछि पशु चिकित्सक गए. हामी पनि vets एक दुई पल्ट स्विच प्रयास. उनको ऊर्जा चाँडै कम थियो. चाँडै, त्यो पनि पल्टिने र सलिुहोला बिना यार्ड को बाहिरिनु सकेन. त्यो समस्या एक मल त्याग भएको भएको थियो. म फेरि पशु चिकित्सक कार्यालय गर्न लिया, तिनीहरूले colitis उनको निदान कहाँ. हामी घर पुग्दा, र त्यो कार को बाहिर प्राप्त गर्न सकेन.

म यस थियो थाह थियो, त्यसैले म अझै फिर्ता कार मा मिल्यो र शिकागो चलाए - ठूलो शहर. भित्र 10 शिकागो आकस्मिक अस्पताल प्रवेश हामी मिनेट, त्यो प्रारम्भिक Addison रोग निदान थियो, र म त्यो शायद उपचार बिना यो अर्को रात गरेका छन् थिएन भनिएको थियो. त्यो त्यहाँ बसे 3 वा 4 दिन उसलाई तरल पदार्थ तिनीहरूले मिल्यो जबकि, र आफ्नो बल फिर्ता. त्यो एक ACTH परीक्षण उनको Addison रोग पुष्टि गर्नुभएको थियो. म जस्तै राहत रूपमा अस्पताल देखि उनको टिप्न, म पनि उनको उपचार लगभग खर्च भनेर सिक्न तहसनहस भएको थियो $400 एक महिना. म यो वहन गर्न लाग्नुभएको थियो कसरी कुनै विचार थियो, तर हामी एक तरिका बाहिर आंकडा जाँदै थिए.

म अनुसन्धान सुरु गर्दा त्यो हो, र म पेप्सी जीवन ऋणी कि एक K-9 Addison गरेको समूह फेला. तिनीहरूले मलाई रोग बुझ्न मदत, उनको परीक्षण व्याख्या कसरी, र दबाइहरु को सही खुराक मा उनको प्राप्त. कि पछि, हामी फिर्ता देख्यो कहिल्यै.

अलावा 1.4 Percorten-V हरेक को एमएल 28 दिन र 1 Prednisone को मिलीग्राम दैनिक, पेप्सी पनि धेरै खुराक लिएर. त्यो जीवित समाप्त 7 उनको दबाइहरु को सही खुराक थप अद्भुत वर्ष जो, खैर, मात्र मलाई भन्दा कम खर्च $80.00 प्रति महिना. पेप्सी बाँचे 11 साढे तीन वर्ष पुरानो, जो एक को लागि धेरै ठूलो छ 130 पाउन्ड कुकुर. पेप्सी मा धन्यवाद पहिले दिन क्यान्सर को मृत्यु 2014.

Addison रोग को निदान रही डरावना र भयावह हुन सक्छ, तर पेप्सी तपाईं सही दबाइहरु संग एक खुसी अर्थपूर्ण जीवन बिताउन सक्छौं भन्ने प्रमाण थियो. किनभने पेप्सी को, उनको मन छोयो भनेर सबैलाई जीवन र प्रेम र मित्रता बारे मा धेरै सिकेका. त्यो निकै सम्झना गरिनेछ.

 

Valentino Feb मा मेरो जीवन मा आए 2007 उहाँले एक उच्च मारने आश्रय मा एक करीब कल पछि मेरो पालुङ्गो हुँदा. उहाँले euthanized हुनबाट आधा एक घण्टा थियो. उहाँले आफ्नो पक्ष मा आफ्नो कपाल को भन्दा हराइरहेको एक emaciated बरालिएको थियो (आफ्नो छाला चम्किलो चमकदार गुलाबी थियो!) र आफ्नो फिर्ता तल एक MOHAWK जस्तै गोरा बाल को एक पट्टी, बल्लतल्ल 30lb वजन – उहाँले अब एक स्वस्थ 55lb छ. यो लिए 3 महिना स्वास्थ्य उहाँलाई बहाल गर्न, र वजन. त्यस बेलासम्ममा, म एक पालुङ्गो असफलता भएको थियो, र Valentino सबै मेरो थियो! उहाँले पहिलो ती अधिकांश सुत्ने 3 खाना र जा पागल बीच महिना उहाँले बरामद गरेको छ देखिन्थ्यो अघि. उहाँले लखतरान लक्षण भएको सुरु, उहाँले आफ्नो भोक हराएको कहिल्यै जबकि ऊर्जा र नसक्नुको कमी महिना को एक जोडी को लागि कार को बाहिर / मा प्राप्त र, उहाँले खाने प्रयास आफ्नो खाना मा उठयो शुरू गर्यो, म केही गलत थियो थाह थियो, तर समय हाम्रो पशु चिकित्सक (पछिल्लो समय!) उसको व्यवहार पदबाट “अभिनय”. त्यसपछि उहाँले डिसेम्बर मा ढल्यो 2007 र Addison रोग हाम्रो यात्रा सुरु. उहाँको पशु चिकित्सक सकेनन् “फिट” अर्को हप्ता मा valentino र हामी मा हामीलाई फिट व्यवस्थित गर्ने एक साथीको पशु चिकित्सक गए. आफ्नो ई एपिलेशन र म तिनलाई पुग्दा उहाँले त बिरामी भएको थियो पूर्व रूपमा वेक्सिंग हुन सक्छ भने यो जान्न गाह्रो छ. उहाँको पतन Dec थियो 19, उहाँले खर्च 2 विशेषता अस्पतालमा दिन, र Dec द्वारा 25, भान्सा सिंक मा draining थियो कि क्रिसमस धुनमा संग abscond प्रयास राम्रो तरिकाले महसुस – सौभाग्य उहाँले flagrante en nabbed र इरादा रूपमा धुनमा क्रिसमस खाने को लागि सेवा गर्न अस्तित्वमा थियो!

Valentino was started on Florinef/compounded fludrocortisone at .4mg (कम आफ्नो वजन लागि सिफारिश भन्दा) र 2.5 मिलीग्राम Prednisone मा 12/07 – तर आफ्नो इलेक्ट्रोलाइट्स सिद्ध थिए (!) एक वर्षको लागि. एक वर्ष पछि, आफ्नो इलेक्ट्रोलाइट्स नियन्त्रण बाहिर गए, and he had weekly increases in his Florinef, उहाँले 2mg आइपुग्दा तर सम्म आफ्नो इलेक्ट्रोलाइट्स नियन्त्रणमा अझै पनि थिएनन्.

हामी एक पशु चिकित्सक फेला 1.5 इच्छुक थिए घन्टा टाढा हामीलाई काम र 1.8ml मा Valentino सुरु गर्न, जो छलफल भएको थियो “कम खुराक” मा 2009, मानक खुराक 2ml मा एक बिट थियो (म पनि होला सोच सम्झना 2 लगभग एक मासिक लागत मा प्रत्येक शीशी बाहिर खुराक $100 बस Percorten-V को लागि!) वर्षौंदेखि, हामी बिस्तारै द्वारा कम 10-20% एक समय मा. हामी मा 1.8ml मा सुरु 7/09 र पनि तिल 1ml प्राप्त भएन 9/10, .75मा एमएल 6/11, .5मा एमएल 10/13, वर्तमान .4ml 9/14. हामी त फिर्ता सबै एक धेरै अधिक रूढिवादी थिए र हामी खुराक कम गर्न जा पर्याप्त जानकारी थिएन………समूह अन्य सदस्यहरूको अनुभव माध्यम बाहेक. यो सबै नयाँ क्षेत्र थियो! कम खुराक अध्ययन मा उपलब्ध भएको थियो भने 2009, हामी .95ml मा सुरु र धेरै ढिलो होस् Valentino गरेको भन्दा कम प्रभावकारी खुराक मिल्यो र एक बोनस रूपमा Percorten-V र मासिक इलेक्ट्रोलाइट्स परीक्षण मा मुद्रा को एक धेरै बचत सक्थे. म Valentino आफ्नो इलेक्ट्रोलाइट्स खुराक बीच मध्य-सीमा गर्न धेरै घनिष्ठ संग महिना भर महसुस कसरी बनाउनुभएको छ कम खुराक मा जा फरक बारेमा पर्याप्त भन्न सक्दैन. उहाँले गर्दै वर्ष खर्च “ठीक” – mopey, लागि सुस्त 2 प्रत्येक शट पछि सप्ताह, आफ्नो अर्को शट कारण हुनुभन्दा पहिले एक हप्ता अलि धेरै दिलेर महसूस, उहाँले अर्को शट पुग्दा फेरि सुस्त महसूस – तर अब त्यो काम गर्नुपर्छ “ठूलो” Percorten-V को एक धेरै कम खुराक मा लामो सबै महिना! सबै भन्दा हाल Percorten-V कमी सँगसँगै, म पनि .5mg आफ्नो Prednisone कम गर्न सकेको छु – उहाँले वर्षसम्म गर्मी मा 1.25mg गर्न हिउँदमा .75mg बीच लग्दा गरिएको चाहन्छु. We have also switched to liquid Prednisolone as his liver enzymes became elevated and he was shedding a lot……….

PS – एक बिरामी रूपमा valentino दुरावस्थाबारे, नचाहँदा नचाहँदै बरालिएको San Antonio मा पशु कल्याण मुद्दाहरूमा मेरो गहिरो प्रतिबद्धता र संलग्नताको लागि प्रेरणा थियो! यो अनिवार्य पहिले उनलाई लागि कदम कुनै एक थियो किनभने कति कुकुर सिर्फ Valentino जस्तै मरेका छन् 72 घंटा बरालिएको पकड अवधिको समयावधि सकियो?

 

उद्धार सबै पिल्ले घर लगिएको अघि spayed वा neutered थियो. Argus दुई महिना पुरानो मा neutered थियो, र हामी पछि त्यो दिन घर ल्याए. दुई दिनपछि उहाँले बरफ चिसो र धेरै कठिन shivering थियो. हामी संक्रमण संकेत लागि आफ्नो चीरा साइट हेर्नुभयो र उहाँलाई न्यानो प्रयास गर्न ओछ्याउने उहाँलाई लपेटयो. दिउँसो हामी सर्जरी गरेका थिए भन्ने पशु चिकित्सक लैजाने (45 दूर मिनेट). पशु चिकित्सक उहाँले सर्जरी गर्न एक प्रतिक्रिया भएको थियो र ठीक हुनेछ भन्नुभयो. उहाँले तिनलाई एक शट दिए र मलाई अर्को केही दिन दिन केही औषधी हस्तान्तरण. निम्न बिहान गरेर, उहाँले धेरै राम्रो थियो. हामी नयाँ पिल्ला चेक लागि हाम्रो आफ्नै पशु चिकित्सक हेर्न गए. तिनीहरू तुरुन्तै हामी दिइएको थियो कि औषधी लगे र एक कुकुर यी दिइनेछ कहिल्यै गर्नुपर्छ भन्नुभयो. म चक्की थिए के सम्झना छैन, तर शट Dexamethasone थियो र म अहिले भइरहेको थियो के तिनलाई झिकेर के छ विश्वास.

उहाँलाई अघि रह्यो भन्दा एक धेरै फरक पिल्ला थियो. उहाँले म कहिल्यै थिए कुनै पनि पिल्ला भन्दा धेरै विनम्र थियो. विगतलाई फर्केर हेर्दा, उहाँले एक दिन देखि आफ्नो Addison गरेको लक्षणहरू देखाउन थियो स्पष्ट छ. उहाँले लच्छेदार र लगभग दुई वर्षसम्म सेलाउँदै. यस समयमा, हामी आफ्नो "ठूलो भाइ गुमाए,"सप्ताह प्रत्येक एक जोडी को लागि दुई puppies बढावा, र त्यसपछि हाम्रो घरमा अर्को पिल्ला ल्याए. डिसेम्बर मा 6, 2010, Argus खाने अन्त्य. प्रत्येक दिन अर्को लक्षण उन्नति (पछाडिका अन्त कमजोरी, shivering, बरफ चिसो, आदि). हाम्रो पशु चिकित्सक यो आफ्नो पेट मा ब्याक्टेरिया थियो – उहाँले यो भन्दा बढी प्राप्त - उहाँलाई उबला चामल खुवाउन (कुनै परीक्षण चलान थिए). एक दम्पतीले दिनपछि, हामी आफ्नो अंगहरु तल बंद छन् जसले यसो भने फरक पशु चिकित्सक गए र उहाँले मर्दै गर्नुपर्छ – उनलाई छोडिदिए!!!! म Argus गरे रूपमा, तेस्रो पशु चिकित्सक मेरो काखमा मा लिपटी, म उनलाई घर ल्याउन कहिल्यै सोचेको. पशु चिकित्सक उहाँलाई तरल पदार्थ दिनुभयो र एक रगत परीक्षण भाग्यो, मल परीक्षण, एक्स-रे, सारा कामहरू, र तिनलाई पालन. त्यो रात त्यो भनिन्छ र भन्नुभयो, “म बिहान लागि परीक्षण गर्न चाहनुहुन्छ कुरा संदिग्ध।” त्यो रात गरेर त्यो मलाई सारा कुरा बताए. उहाँले तरल पदार्थ मा बसे र आफ्नो पहिलो शट मिल्यो. यस बिन्दु सम्म, मेरो श्रीमान् र म लिए, जबकि पालैपालो उहाँसित बसेर, उहाँले हामीलाई सानो प्रतिक्रिया दिनुभयो. पशु चिकित्सक उहाँले अझै पनि खान थिएन किनभने तिनलाई घर जान चाहेनन्. निम्न दिन, म हिंडे र म उनलाई घर लैजान चाहन्थे तिनलाई भन्नुभयो. म अर्को मा खान उहाँलाई मिल्यो थिएन भने म उहाँलाई ल्याउने प्रतिज्ञा भने त्यो अन्तमा सहमत 12 घण्टा. तिनले उसलाई बाहिर ल्याउँदा, उहाँले हामीलाई सबै उफ्रेको र पशु चिकित्सक भने, “Yep, त्यो घर जानु पर्छ!” त्यसैले ऊ विस्तारै खाने वरिपरि आए र हामी मेरो बहिनीको घरमा क्रिसमस मनाउन उत्प्रेरित र शान्त र हामी सबै कुरामा सावधान थिए. अब यो पशु चिकित्सक हरेक उहाँलाई ल्याउन मलाई भन्नुभयो 28 आफ्नो शट लागि दिन, हरेक दिन उसलाई आफ्नो Prednisone दिन र त्यो एक सामान्य जीवन बिताउन हुनेछ.

Argus छ 60 lbs, र Percorten हरेक को 2ml दिइएको थियो 28 पशु चिकित्सक प्रविधी गरेर नौ महिना दिन. उहाँले महिना को एक जोडी को लागि Prednisone को 5mg मिल्यो. म पाइने पहिलो कुरा Prednisone मा जानकारी थियो. हामी राति दिइरहेका थिए र म त्यो बिहान यो रही गरिनु पर्छ फेला, त्यसैले हामी परिवर्तन. त्यसपछि म खुराक बारेमा एक लेख पढ्न र हामी 2.5 मिलीग्राम कि ओर्लिए. आठौं महिना गरेर म Argus 'जीवन सामान्य थिएन देखे. उहाँले कुनै Spunk थियो. उहाँले सुस्त देखिन्थ्यो. उहाँले एक जीवन भन्दा एक अस्तित्व को अधिक थियो! म अन्तमा इन्टरनेट समूह फेला जब त्यो छ. रक्त परीक्षण र इलेक्ट्रोलाइट्स - के? यो कुनै भइरहेको थियो. यो अर्को शट को लागि समय थियो र म पशु चिकित्सक कुरा गर्न गए (जसलाई म धेरै महिना मा देखेको थिएन). त्यो उत्तर आफ्नै अभ्यास खोल्न माथि उत्प्रेरित गरेको थियो. म अन्य vets को एक कुरा गर्न आग्रह. सुविधा मालिक पशु चिकित्सक यी परीक्षण एक वर्ष एक पल्ट गरिन्छ र आफैलाई आफ्नो वजन परिवर्तन भने Percorten को खुराक मात्र परिवर्तन हुनेछ र म शट गर्न कहिल्यै सक्छ मलाई भन्नुभयो. उहाँले म उहाँलाई प्रस्तुत गर्ने प्रयास म भने एक शब्द सुन्न न त जानकारी हेर्न थिएन. उहाँको मनोवृत्ति म बलियो प्राप्त र फोन कलहरू शुरू गरेको थियो मलाई भन्नुभयो. म फोन दिन को अर्को केहि मा धेरै vets अन्तरवार्ता. तिनीहरू सबै Addison गरेको बारे सबै थाह. एक पशु चिकित्सक आखिर मलाई भनिन्छ र म उसलाई केहि सोध्न नपाउँदै, त्यो जब इलेक्ट्रोलाइट्स मलाई सोधे (“Lytes”) पछिल्लो परीक्षण गरियो. त्यो हामी त्यो अर्को शट को लागि र यदि तयार थियो भने पहिलो हेर्न त्यसो गर्न आवश्यक मलाई भन्नुभयो जब यो कम गर्न आवश्यक, म यस म प्रयास गर्न आवश्यक पशु चिकित्सक थियो थाह थियो. यो lytes परिणाम रही पछि पशु चिकित्सक मलाई भन्नुभयो, "हामी एक लामो प्रतीक्षा छ, यो उनले महसुस छैन कुनै आश्चर्य छ, उहाँले औषधीय धेरै अधिक छ। "साना त्यो सिर्फ एक प्रतीक्षा को कसरी लामो थाहा थिएन! हामी तीन मा महिना को लागि एक हप्ता एक पटक आफ्नो lytes परीक्षण. यो भन्दा एक सानो थियो 100 दिन आफ्नो K अन्तमा मध्य-सीमा माथि एक बिट सम्म पुग्दा. त्यो त्यतिबेला र अर्को धेरै महिना 0.5ml उहाँलाई सुरु, हामी 0.3ml पुगेको सम्म यो कम थियो. केही महिनापछि, हामी 0.32ml सम्म फिर्ता ल्याउन आवश्यक. त्यो खुराक अब धेरै महिना लागि ठूलो काम भएको छ. यो पशु चिकित्सक को Percorten संग ठूलो थियो, तर साँच्चै Prednisone कम गर्नुपर्छ लाग्दैनथ्यो. उनले मलाई प्रयास गरौं हुनेछ भने मैले उनलाई सोधें, म राम्ररी उहाँको हेर्न भनेर थाह, र त्यो सहमत. उहाँले अब दैनिक 1mg रही छ.

अनि अहिले, यहाँ हामी, अनुकूलित दबाइहरु संग, मा लगभग 6 वर्ष पुराना, हामी त्यो पहिलो स्थानमा रहेको छ गर्नुपर्ने पिल्ला छ!

 

हामी जुलाई मा हाम्रो स्थानीय आश्रय देखि Lexie अपनाए 2010. त्यो बारेमा अनुमान थियो 4-5 समय मा पुराना महिना. मेरो श्रीमान् र म एक मा उनको घर ल्याए “परीक्षण” हाम्रो जबकि 2 छोरीहरू गर्मी शिविरमा दूर थिए, मेरो पति एलर्जी छ र आवश्यक रूपमा तिनले कस्तो प्रतिक्रिया कसरी हुनेछ हेर्न. खैर, म त्यो भनेर आश्रय फिर्ता जाँदैछन् थिएन कि हामी हाम्रो जिम्मामा Lexie थियो क्षण थाह – पति सिर्फ आफ्नो एलर्जी बस्न हुनेछ!!

हामीलाई संग हुनुको दिन भित्र, Lexie उल्टी र पखाला को एक प्रकरण थियो, र त्यो parvo लागि नकारात्मक परीक्षण र एक दिन खाना आनाकानी र त्यसपछि एक नरम आहार शुरू निर्देशन घर पठाइएको थियो जहाँ पशु चिकित्सक को एक panicked यात्रा. त्यो ठीक फिर्ता बाउन्सगरीएका, र अर्को मा 2 वर्ष उल्टी र पखाला को सामयिक bouts छ मा जाना हुनेछ तर यो पनि गम्भीर केहि हुन प्रतीत गरेन. त्यो खुसी र सक्रिय हुनुहुन्थ्यो, र ज्यादातर स्वस्थ हुन देखिन्थ्यो. को वसन्त र गर्मी समयमा 2012, हामी अन्य लक्षण याद, goopy आँखा सहित, कानको संक्रमण, र छाला र फर विषयहरूमा. त्यो अत्यन्तै उनको पंजे चाट थाले, rawness को कुरा गर्न. पेट विषयहरूमा निरन्तरता र बढ्दै थिए. त्यो व्यायाम सजिलै थका र बिहान समयमा मा सो हुनेछ, पनि खाऊ सम्म प्राप्त गर्न अप्ठेरो छैन. प्रारम्भिक डिसेम्बर मा एक शनिबार, 2012, हामी स्थानीय क्रिसमस परेड उपस्थित र त्यसपछि कुकुर पार्क भ्रमण गरे. Lexie बस अन्य कुकुर वरिपरि आए रूपमा त्यहाँ राखे र मा सुँघ्छन् उनको – यति Lexie विपरीत. पछि त्यो साँझ, म संग पशु चिकित्सक को एक पछि-घन्टा यात्रा गरे उनको, त्यो हल्लाउने र हास्यास्पद बदबू थियो रूपमा (अमोनिया जस्तै). पशु चिकित्सक उनको जांच र चासो को स्पष्ट केहि देख्न गरे, र त्यो बढ्दै भएजस्तो भने bloodwork लागि अर्को दिन फिर्ता आउन भने. खैर, त्यो रात डरलाग्दो थियो, Lexie हामी सुत्न खोज्दा मेरो खुट्टा मा हल्लाउने संग. Bloodwork लागि फिर्ता पशु चिकित्सक अर्को दिन. खुसीको, त्यो bloodwork देखे मेरो पशु चिकित्सक Addison गरेको आशङ्का. यस समय सम्म, Lexie धेरै बिरामी थिए र तरल पदार्थ को लागि अस्पताल र ACTH परीक्षण भर्ती भएको थियो, जो सकारात्मक फिर्ता आए.

उनको घर ल्याउन Lexie उठाएर एउटा अचम्मको थियो, भावनात्मक समय, त्यो यस्तो आनन्द हामीलाई भाग्यो र रूप पशु चिकित्सक क्लिनिक मा एक सुक्खा आँखा त्यहाँ थिएन!! यस समय सम्म, म अनलाइन Addison समुदायका माध्यम मदत पाइने र केहि नया प्रयास गर्न तयार थिए गर्ने एक महान् पशु चिकित्सक गरेको थियो – कम खुराक Percorten. आज, Lexie छ 70 lbs र लिन्छ 0.4 Percorten को एमएल, Prednisone को दैनिक खुराक संग.

म Lexie एक कारण मेरो जीवन मा आयो भनेर विश्वास. कि आश्रय मा रहनु उनको लागि केही मृत्यु अर्थ हुन्थ्यो, म विश्वस्त छु, र हाम्रो परिवार त्यो आवश्यकता विशेष हेरचाह उनको प्रदान गर्न सक्षम छ. उनको कारण, म नयाँ छ “मित्र” सबै दुनिया भर. म इमानदार Lexie राम्रो कहिल्यै छ भनेर भन्न सकिन्छ – कुनै एक मृत्यु वाक्य पटक्कै Addison गरेको निदान थियो, तर सट्टा जीवन मा एक नयाँ पट्टा थियो!!

 

त्यो थियो जब म काउंटी आश्रय देखि धर्म अपनाए 8 पुराना हप्ता. त्यो एक थियो 7 puppies, एक पालुङ्गो घरमा बस्ने. म उनको चिंताग्रस्त प्रकृति लागि उनको नाम; उनको आँखा गहिरो पानी प्रतिबिम्बित. म अक्सर मात्र एक आमा प्रेम सक्छ त्यो एक व्यक्तित्व छ मजाक; त्यो उह ... बस यति हो, अनौठो. त्यो सबै कुरा stereotypically कुकुर को विपरीत छ. त्यो थियो जब 5 वर्ष पुराना, म कामबाट घर आए, एक बुधबार, मिल 7 vomits, र 4 diarrheas. म भोलिपल्ट बिहान पशु चिकित्सक को लिया. अर्को अधिक 3 हप्ता(सय र केही डलर), मेरो पशु चिकित्सक 10+ वर्ष रगत परीक्षण भाग्यो र, अन्तमा, क्यान्सर को निदान संग घर हामीलाई पठाउनुभएको ("छानिबन 25 वर्ष" मा आधारित), 20mg prednisone पाटी को एक बोतल, र टाउको मा एक सहानुभूति पेट. म एक 2nd राय लागि गए. दुई हप्ता र धेरै सय डलर (अधिक) पछि, हामी विशेषज्ञको पूर्ण एक अस्पतालमा अवतरण. काम पछि, बुधबार रात, तिनीहरू एक sonogram गरे. तैपनि कुनै जवाफ; यो "विशेषज्ञ" रूपमा अर्को दिन मा हुनेछ. कसैले Addison गरेको लागि परीक्षण उल्लेख (अर्को लागि $250). यस sonogram थियो $500+, र म स्वीकार, म मेरो बुद्धि अन्त मा थियो, सोच म कुनै जवाफ अनन्त परीक्षण को लागि भुगतान राख्न सक्छ कसरी. म यो मा सो चाहन्छु तिनीहरूलाई भन्नुभयो, र sonogram थप व्याख्या प्रतीक्षा, अर्को दिन.

भोलिपल्ट बिहान, मा 4:20 हूँ, म मेरो घाँटी मा एक अनौठो अनुभूति महसुस. यो धर्म गरेको सास थियो, बल्लतल्ल. उनको टाउको मेरो काँध मा थियो, र यो उनको सास फेर्न कमजोर र अनियमित थियो भन्ने कुरा बुझ्न एक बिट लिए. अचानक, म उनको शरीर पहिला contorted थियो बुझे, एक प्रेट्जेल जस्तै. उनको आँखा पूरै खाली थिए. म ओछ्यानमा बाहिर उछले, लुगा मा फाले, एक कम्बल संग उसलाई पकडे जाते, र कार भाग्यो. म शहरको दौड, ठाउँ गर्न हामी रात पहिले गएको चाहन्छु. खुसीको, म तिनीहरूले एक थिए सूचना भयो चाहन्छु 24 घण्टा सुविधा. म गरेको 45 मा मिनेट यात्रा 25. म मेरो काखमा धर्म संग ढोकाबाट sprinted रूपमा, उनको मन रोकियो. अनि त उनको सास फेर्न गरे. म परिचर उनको दिनुभयो र भन्नुभयो, "उसलाई मदत गर्नुहोस्".

कर्तव्य मा आकस्मिक पशु चिकित्सक चमत्कार, र जीवन फिर्ता धर्म ल्याए, कुनै पनि स्थायी क्षति बिना. तर हामी अझै पनि उसलाई के गलत थियो थाहा थिएन. यस ACTH परीक्षण प्रदर्शन गरेको थियो, तर परिणाम लिन हुनेछ 24 घण्टा. तिनीहरूले त्यो लामो समय टिक्न सक्दैन पक्का थिएनन्. तिनीहरूले खोजपूर्ण सर्जरी गरे, तिनीहरूले sonogram देखे के मा आधारित. तिनीहरू एक blockage संदिग्ध. तिनीहरूले फेला सबै असामान्य साना अधिवृक्क ग्रन्थीबाट थियो. त्यो सर्जरी बचे कसरी मलाई थाहा छैन. एक दिन मा दुई चमत्कार.

अर्को, हामीले उहाँलाई पर्खेको. म भनिएको थियो, यो Addison गरेको थिएन भने, त्यसपछि तिनीहरूले गर्न सक्ने लगभग थिएन, हामी पहिले देखि नै लागि परीक्षण चाहन्छु रूपमा, र शल्य चिकित्सा लागि खोजी, सबैभन्दा अस्पष्ट तर सबै.

अर्को दिन, म कल पुग्दा मलाई बताउन यो थियो, वास्तवमा, Addison रोग, म अनियन्त्रित खुसी आँसु कराए. त्यो क्षण मा, राहत बाढी तनाव र मलाई नुहाउन हाम्रो भोगेको पीडादायी सम्पूर्णता. यो भन्दा अन्त थियो. हामी अन्त जवाफ थियो.

म पछि घटनाहरूको कि अनुक्रम मा प्रतिबिम्बित छु. यो लागत पैसा को पागल राशि निदान गर्न प्राप्त गर्न (म मेरो कार मा खर्च भन्दा यो सिर्फ अन्तिम आँकडा बढी थियो भन्न गरौं) प्रतिबिम्बित गर्न कुनै कारण पर्याप्त छ. मेरो मात्र पछुतो धर्म सहेका भयानक दुःखकष्ट छ. मेरो मात्र चुनौती त्यही बाटो हामीलाई पठाउन को लागि मूल पशु चिकित्सक क्षमा. यो अनुभव प्रेम को एक नयाँ खालको दुई हुर्किसकेका छोराछोरी आमा सिकाउनुभयो. प्रबल एउटा, यो जरूरी छैन तापनि.

 

Gracie is a 10 year old 134 pound English Mastiff. Gracie was abused until she was 6 months old. At that time she then went to a loving family. Unfortunately, that life ended all too soon with the tragic accident. The husband and the child of her family were killed in an automobile accident. Gracie comforted the mother for the next 6 महिना. The mother then had to move and could not take Gracie with her. This pained her so much. She looked into a rescue group.

The foster mom promised her that she would wait for the perfect family to adopt Gracie. Gracie stayed in foster for much longer than normal.

I had a mastiff who was diagnosed with Addison’s at 7 months old. She was the runt of her litter and was on death’s door when I rescued her. Once we found out she had Addison’s, she lived to 4 साढे तीन वर्ष पुरानो. Her kidneys, which were never formed correctly finally gave out on her. She was my first mastiff and I fell in love with the breed despite the issues she had. I decided that I needed to rescue another one.

I found Gracie on the website of the rescue group I had started helping with. I was just drawn to her and her story. I talked to her foster mom for hours about her. We both knew that she was going to come to her forever home with me. She was several hours away so the foster mom and I met halfway.

Right away Gracie came up to me and my daughter and she leaned on my leg and sat on my foot. The lean is everything for a mastiff. If they lean on you they like you. It was love at first sight for me and my kids.
Fast forward to 7 months later, Gracie crashed and could not get up my stairs. My son carried her up and into the car and we rushed her to my wonderful vet. I will never forget that day. Gracie was on IV’s and in a kennel with me sitting on the floor next to her. My vet walked in and sat on an empty kennel. He told me that he was going to do the test for Addison’s or that she could have some type of cancer.

The next day all four of my vets came into the room and told me that she indeed did have Addison’s. One of them said he stayed up half the night looking for mastiffs with AD and there just were not too many (at that time he could find none). They told me they were sorry that I now had my second Addisonian Mastiff.

I told them I was happy that it was indeed Addison’s. I already knew Addison’s was manageable and a dog could live a full and normal life with it. I even had some meds left over from my first girl. My first girl took .8 mg of Florinef 2 times a day. We started Gracie on that dose and kept playing with it over the next year. She finally ended up on 1.5 mg Florinef 2 times per day. She has been on that dose for 7 years now.

No one can tell me that this girl was not meant to come to live with me. Her foster mom had turned down other potential adopters because of the promise she made to Gracie’s owner former owner to find the perfect family.

When Gracie was 4 she somehow got out of my yard by going under my fence. I never thought a 134 pound dog would go under my fence but she did. She got hit by a car and Animal control had to get her by the pole neck chain because she was being aggressive. My neighbor saw animal control with her and told them that she lived with me. They knocked on my door on this Sunday. They had her good side facing me so I did not know she was hit. Then they turned her and she had a deep gash in her chest. My car was in the shop and I had no way to get her to the ER vet. Animal control drove me.

I went running in the door screaming that she had Addison’s.

The vet on call was the husband of one of my vets that cared for Gracie. Gracie was on death’s doors; she went gray and limp. They dosed her with high amounts of prednisone and put in a chest tube. She had air around her lungs. Since the ER vet could talk to my vets that night, the plan was to Gracie to my vet in the AM for surgery. The ER vet was just not comfortable working on a dog with Addison’s.

The next day my wonderful, amazing vets waited until their lunch hour to do her surgery so all four of them could be in there and monitor her. Her sternum was broken and they could not do anything about that. They were able to close the wound and keep her safe. She recovered from that.

I fixed all of my fencing however, from that day forward she is very scared of cars on the roads.

About a year after that, Gracie started to gain lots of weight. My wonderful vets (have I mentioned how much I love my vets) did a thyroid test and sure enough she had low thyroid. The weight came off as soon as she was put on meds and she was back to her happy healthy self.

In 2011, tragedy struck my household. My children’s father was killed in a car accident. Gracie is the kind of dog who reads people so well. She comforted me and my children the same way she did with her first owner.
Gracie continues to be by our side whenever we are feeling down. Once again, no one can tell me that this girl was not meant to be in our lives.

About a year ago Gracie developed acute onset glaucoma and went blind in her left eye. My vets were able to shrink her eye so she would no longer be in pain. She could lose her other eye at any time, but so far the drops I put in her good eye are working.

Gracie also has chronic subcutaneous cysts all over her body. She has two that keep popping and becoming infected. She now takes antibiotics every 30 days for 10 days and that is working well. Because of her age and her Addison’s, the vets and I have chosen not to remove the cysts.

Through all of this, Gracie has always been a fighter and a champion. Nothing gets her down. My vets continue to be amazed by her.

Gracie turned 10 on Feb. 5, 2015.

No one thought she would live this long. She is still a happy girl, gets around great and is the love of my life. She is truly my heart dog.

This is more than a story of a dog with Addison’s; this is a story of a dog that was put on this earth to comfort her families though the good and the very bad times.

Addison’s is just one part of her story but it also shows that a dog with AD can live life to its fullest and get through the tough times also.

 

Kindle is a grey Belgian Shepherd (Tervueren) born in 2007. She was always (hindsight is a wonderful thing) a fussy puppy with food but otherwise normal for the first few years of her life and excelled both in the breed show ring and in her first agility competitions.

In August 2011, she started to appear a little lethargic – seemed fine otherwise but just didn’t have her normal drive in training and was just a bit quiet. A week later, she threw up a whole chicken neck which she had been given for dinner 2 nights prior so off to the vet we went. By this stage her litter sister had just been diagnosed as Typical Addison’s so I made the vet aware but as her sodium and potassium readings were normal, the vet dismissed this possibility. He did pick up an issue with her heart so we had a full heart test done which did show some anomalies in the rhythm. We were referred to the National Veterinary training facility who listened to our story and the first they did was run an ACTH test and bingo we had our answer. Kindle had Atypical Addison’s.

For the next 18 महिना, she was maintained on Prednisone alone and got her drive back, continued to compete in agility and was very well indeed. We had moved cities and really fell on our feet finding a relatively young vet who had been really involved with a few Addison’s cases during his first couple of years in practice.

In the December of 2012, we were out of town at a show and she just didn’t seem “right” on the Saturday morning. We whipped her to the vet who did bloods and told me she was in full renal failure and would probably not last the night. तथापि, one look at her sodium and potassium levels told me she was in an Addisonian crisis and I convinced the vet that this was what was going on. It is often hard to get out of town vets to listen to you as he did not know her history and also happened not to know anything about Addison’s either. He was great, however, and went along with the mad woman who insisted he write a script for Florinef which I grabbed from the local pharmacy. He looked up starting doses and she stayed at the clinic overnight. I will always be grateful that he listened and tried for me as the prospect of driving around a strange city on a Saturday afternoon trying to find someone who knew about Addison’s really did not appeal.

He rang first thing in the morning to say that she was bouncing around the cage, had ripped out her drip line and was generally being a pain in the butt. He could not get over the difference to the very sick dog who had arrived the previous afternoon. They ended up keeping her in for 48 घण्टा, at the end of which I think they were well pleased to get rid of her 🙂 . She was “helping” in the kennels and getting cuddles from everyone.

Like most, I have learned a lot about the disease in the years since her diagnosis. She is now a happy, healthy, energetic, nearly 8 year old who screams around like a puppy with absolutely no side effects at all. She is the biggest gannet around food and will eat anything – we now have to be careful she doesn’t get overweight – what a difference!

She retired from agility at 7 years only because she had broken her leg as a 2 year old (she really has been my problem child) and I wanted her to stop before it caused a problem for her later on.

Her medications are just part of our everyday life and you would never know she has the disease. Her Florinef dose is pretty high but it is what it is and she is fine on it. Those out there promoting information and assistance to people with Addison’s dogs are amazing. Thank you all!

 

Skye is a beautiful Tervueren who shares her life with Denise Strom in Sweden. To save you some “googling”, a Tervueren (alternate spelling Tervuren) is a Belgian Shepherd, named after a village in Belgium. Skye now weighs 24kg (53 पाउन्ड) and is 6 वर्ष पुराना. She was diagnosed with Typical Addison’s just one year ago early in 2016 at the age of 5. She was treated with Florinef initially and managed very well although her sodium levels were always on the low side.

Then throughout October & November 2016 she suffered numerous bouts of bloody diarrhea. Increased doses of Florinef, up to 0.8mg daily, and extra prednisone failed to prevent recurrences. Denise joined CARE in November and presented Skye’s symptoms while asking for advice. She credits Merrie Gahr Spiekerman who asked if Skye had been checked for pancreatitis. Denise was pondering this possibility when Skye got diarrhea again and this time she could not stand up. Skye was rushed to the Emergency Clinic where they performed a “quick test” which was positive & pancreatitis was later confirmed by the specific cPLI test. Luckily, it was a mild attack. Skye received pain relief, an increase in prednisone, and most importantly, her food was changed to a low fat diet.

Denise waited two months before reporting on Skye’s progress to make sure that all went well. Since the change in diet almost 2 months prior, Skye has been healthy and stable on Florinef 0.6mg and 5mg hydrocortisone, and her electrolytes are great. Denise’s vet is reluctant to reduce the hydrocortisone at this time since Skye has been doing so well.

Skye had never had bloody diarrhea before she got Addison’s so this was one symptom that stood out. Denise wanted to tell Skye’s story because she suspects that Skye is not the only dog with increased susceptibility to bloody diarrhea and/or pancreatitis following an Addison’s diagnosis. निस्सन्देह, this may not be applicable to others, and in fact it has not presented as a highly probably issue among the many canine members in CARE, but it is worth bearing in mind.

Skye – Denise S.
विस्तार क्लिक छवि

Denise sends her sincere thanks to the members of CARE, in particular to Merrie. She notes that the Florinef information in CARE’s files does make reference to avoiding fatty foods, something she was not aware of before.

Daisy is a Jack Russell Schnauzer mix who shares her life with Amanda Hutcheson & her husband Justin. She currently weighs 14.8 lb and is treated with 0.2ml of Percorten every 28 दिन. Daisy is roughly 8-10 yrs old, she certainly didn’t come with a birth certificate!

Daisy was picked up from an older couple in Texas who was coming to visit family in Beaufort SC where Amanda lives. They listed her in many online “dogs available” groups with no success. Amanda heard of her and immediately took her in, with her hair completely matted and basically looking & smelling very gross. Daisy was shaved down, bathed, and got a clean bill of health from the vet. She had found her forever family!

Two years later, in March 2014, Daisy got run over by a golf cart driven by Amanda. About a month later, Daisy’s mood started to change, her appetite decreased, and she was dehydrated. A visit to the vet for a steroid shot and some IV fluids seemed to perk her up & she was back to her normal self.

Another month went by and the same things happened again, so back she went to the vet. This time they did bloodwork along with the usual steroid shot & IV fluids. The vet’s conclusion was that everything was perfect.

Another month, and now it’s June. Daisy crashed – hind leg weakness, dehydration, no appetite, not drinking, basically doing nothing. The vet who was contacted told Amanda to bring her in the next morning. Amanda slept in the bathtub with Daisy that night & got her to the vet early the next day. Daisy was barely alive. The team sprang into action to save her and she stayed at the clinic for over a week, fighting to stay alive. The vet suspected it was either Kidney Failure, क्यान्सर, or Addison’s. Thousands of dollars and about a week later, Addison’s was confirmed with the ACTH stim test on June 23, 2014.

Daisy came home weighing only 4.3 पाउन्ड. and she was initially treated with Florinef. Amanda joined CARE early in July 2014. After her diagnosis, Daisy had 3 more Addisonian crises throughout the remainder of 2014. डिसेम्बर मा 3, she was switched to Percorten & daily Prednisone and she has remained stable ever since.

Daisy continues to impress everyone she encounters & loves them all. Florinef is a great option for dogs with Addison’s if their bodies can absorb it & they are on the correct dose. Daisy’s body just couldn’t metabolize it properly.

It’s been an amazing journey over the last two years with everyone that we’ve met in CARE. We are so very thankful that we still have Daisy with us and cannot thank this group enough for the knowledge & understanding everyone has. You all are a blessing and we are glad you all are a part of our lives.

One added note from CARE is that because of her experience with Daisy, Amanda decided to become a vet technician & has only one year left in her studies. Congratulations Amanda, and thank you Daisy.

 

हामी Lucydog एक मूत्राशय संक्रमण गरेको देखिन्छ याद. म बन्द मेरो शुक्रबार डाक्टर लिया. यो त्यो एक यूटीआई र पनि एक कान संक्रमण थियो पुष्टि भएको थियो. तिनीहरूले रगत झिकेर, तर अर्को हुनेछ देखि मेरो अनुरोध मा यो पठाउन पर्खेको $200. तिनीहरूले त्यो खाने थिएनन् कि भनेर चिन्तित थिए, तर त्यो सिर्फ राम्रो महसुस नभएकोले यो हुन सक्छ लाग्यो.

त्यो एन्टिबायोटिक मिल्यो र एक बिट राम्रो देखिन्थ्यो, तर अझै पनि खाने थिएन. त्यो / झटके भएको हल्लाउने थियो, तर त्यो के भनेर धेरै जब बिरामी वा जोड अप्ठ्यारो. त्यो पनि एक मज्जा हड्डी खाने छैन जब म चिन्तित प्राप्त गर्न सुरु, यद्यपि. त्यसपछि हामी बुधबार काम मा दुवै थिए. म घर पुग्दा, म पागल जान कुत्ताघर बाहिर उनको दिनु गए ... र त्यो खडा सकेन. पनि प्राप्त गर्न सकेन उनको पंजे भुइँमा तिनीहरूलाई तला प्राप्त गर्न सहयोग गर्न. म हालत खराब छ र तुरुन्तै गए र फोन मिल्यो, विल भनिन्छ र "लुसी हिंड्न सक्दैन।" भन्नुभयो म त पशु चिकित्सक भनिन्छ, जो खुसीको अझै बन्द थिएन (तिनीहरू हुनेछ 15 मिनेट) र तिनीहरूले ASAP उनको ल्याउन मलाई भन्नुभयो.
इच्छा पछि या त घर एक घण्टा र एक आधा मिल्यो, र तिनीहरूले उनको स्थिर सकेको थियो. तिनीहरूले यो Addison रोग हुन सक्छ सोचा, जो खुसीको treatable थियो. यो जवान कुकुर मा प्रस्तुत, महिलाहरु मा साधारण छ, र साधारण मा लक्षण धेरै थियो. सुन्नुहुन्छ अझै पनि यो बस भएको गंभीर जलवियोजन हुन सक्छ लाग्यो. पछि 2 doggie अस्पताल मा उनको संग डरावना रात त्यो अझै हिंड्न पर्याप्त बलियो थिएन किनभने, रगत परीक्षण परिणाम Addison रोग पुष्टि. यस यूटीआई र कान संक्रमण संकट मा उनको शरीर धक्का र त्यो मृत्यु सम्भवत नजिक थियो (म काम मा अटक गएको थियो के भने 45 अब मिनेट त्यस दिन? हे भगवान्). खुसीको, यो एक मासिक इंजेक्शन संग treatable छ, एक त्यो उनको जीवनको बाँकी आवश्यकता हुनेछ. तर जीवनको लामो र सुखी हुनेछ.

त्यसैले, हामी अझै पनि उनको रोग नियमन गर्न लुसी-जीवनकालमा छ. तर म यस टाइप भनेर रिपोर्ट खुसी छु, लुसी ठूलो स्वरमा मलाई पछि सही उनको पिंजरे मा उनको किनेको एक rawhide हड्डी chomping छ. अनि त्यो उनको कारण प्राप्त meds को एक चतुर्थ र सुपर-पटक peeing थियो जहाँ एक खौरे पन्जा भन्दा अन्य, त्यो नै राजभाषा 'Lucydog फिर्ता धेरै ज्यादा छ. अनि हामी यो प्रेम. म हाम्रो पशु चिकित्सक उनको छरितो र सही निदान दिए र उनलाई खुट्टा मा उनको फिर्ता मिल्यो कि धेरै कृतज्ञ छु (शाब्दिक) चाँडै.