Біздің Stories

Hi there, A-peeps. For Addison’s Awareness Week, I thought we would share a little bit about our Addison’s journey.

It all started sometime in June 2018. Ghost wouldn’t eat, and for a Bully not to eat, something is definitely up. At first, it was thought he had a bad back. Five days on and he still hadn’t eaten anything, so it was time for a blood test. The blood test was going to take about 20 минут, so whilst we waited, we took Ghost for a walk down the street. When we got back into the vet’s, he pretty well took the lead out of my hand and said Ghost’s kidneys weren’t working. My world stopped there and then. I don’t have any 2-legged children, my 4-legged furry children have always been the centre of my world, so as you can imagine, this was devastating. Anyway, I will try and keep this as short as I can. I left him at the vets, got a phone call within the hour, and was told that it was likely he had Addison’s disease. I’m like WTF is Addison’s disease!!! Ghost’s breeder’s parents bred Bullies before her and she hadn’t heard of it, so this must be bad. So as is the way these days, straight onto Google. There was so much information to try and make sense of, it was pretty tough. Eventually, we were put onto the CARE Facebook group and as far as Addison’s goes, it was the best thing ever. We started on tablets, had another crisis, and eventually changed to the monthly injection and haven’t looked back. While I am still very vigilant about Ghost’s health, I am so much more comfortable with how Addison’s can be controlled with the right medication. I read everything I could get my hands on trying to understand how to make the most of my boy having this disease. CARE’s document page is THE place for all this information. Then, if I had any queries or questions, I would post it to the group, and what can I say about my Addison’s family, well words can’t describe how wonderful they all have been. This journey would have been so much harder and I am 100% sure we wouldn’t be where we are today if it hadn’t been for them and the low dose protocol. Осылай, the low dose protocol, well that’s a learning experience in itself but once you get your head around it, it is without a doubt the way to go in my opinion. Ghost started, according to his weight on 1.3 ml of Zycortal and is now on 0.45 ml. My vet has been awesome with coming to terms with this, and he says, “I know the manufacturer says that he should be on a higher dose, but I can see in his behavior and in his blood test that the results don’t lie.” If I had any advice for anyone new dealing with Addison’s, I would say go to this group with any questions you have, learn how to read the blood test results, and adjust the medication accordingly (if I can do it anyone can) and you’re A-dog will be back to normal in no time.

Speaking of back to normal, just before Ghost was diagnosed, he had just started to ride on the back of my Canam 3 wheeled motorcycle. Obviously, this stopped for a while during the first part of his diagnosis, but now there’s no stopping him. If it wasn’t for his medical tag and if you didn’t tell anyone, they would never know he has a disease. As well as our normal frequent rides, we have been on the Pink Ribbon ride, the Bikers against Bullies ride, and the latest was the fundraising ride for the Country Fire Service. As always, Ghost is a massive hit with everyone, takes everything in his stride, and laps up all the attention he gets. Late last year, we were also accredited with Therapy Dog Services as a Community Visiting Dog Team. At this stage, we have had half a dozen visits to a nursing home, but this year promises to be awesome and we can’t wait! We are anticipating on being used for some special visits, special events and appearances to places like Ronald McDonald house, The Cancer Council lodge, universities around exam times, the Youth Courts, and wherever else we can put smiles on faces. It’s a huge win for everyone involved from Ghost himself, the people who we come across, the Addison’s community, and the Bull Terrier breed (which is quite often and unnecessarily very misunderstood).

Ghost is very much a part of our family and participates in most things we get up to. We go up the river, which he absolutely loves, and he even gets invited to Christmas lunch with the rest of our extended family. He is such a sweet gentleman.

So on finishing up, I suppose my message is this, if you have a dog that’s been diagnosed with Addison’s, you will shit yourself at first, I know I did, but take a deep breath and with the right frame of mind, taking note of all the information available, trusting this wonderful group, asking loads and loads of questions, you WILL get through this and you and your dog can do anything and be anything that you want to be. Look at Ghost, a goggle wearing, community visiting Bull Terrier who rides on the back of a motorbike and puts smiles on the faces of everyone he meets. I reckon that’s a pretty good thing. A-dogs rock!!!

Anyways I hope this has put a bit of a smile on YOUR face and don’t worry, there is definitely a light at the end of the tunnel.

Lots of love and big Bully hugs to you all.
Jarrod and Ghost

Ghosty Rider - Типтік Аддисон
Үлкейту үшін суретті басыңыз

 

! Scroll down and you will also find her story auf Deutsch and en Español!

Ақпан айында 2016, I lived in Cholula, México, with my three Shepherds (German and Belgian, all rescued) when a friend called me that she had found a small puppy in a closed garbage bag, close to suffocation. Осылай, I went, picked the tiny bundle up, and presented her to my vet.
Four weeks old, something about one kilo. We immediately found a family willing to adopt her, so she just would stay some days until this family would go for her.

Yes…just that it never happened.

She adapted quickly to the life in between the large Shepherds and grew rapidly. My students named her ‘Piña’ and she won the hearts of everyone, but nobody adopted her. She was a really brave, fearless, and intelligent puppy, so I started her training. She was brilliant in obedience, and as small as she was compared to the Shepherds, she was brave and ‘strong’ in protection work as well. Кейін 6 months with me, I declared her mine officially and we started her search and rescue training, as we had noticed her very capable of nose work.

She was the only cross-breed in the training but after some negative experiences, we finally found a trainer from the Red Cross who saw her potential. She grew stronger and demanded her a lot of skills. She learned quickly and we saw impressive results. After a heavy training session, at night I noticed that she was leaking urine and she appeared more tired than usual, so the next day I went to my vet to check her for an infection. Negative. We gave her some days of rest and she was back to normal. A week later, she got back to training and the same happened: tired, leaking urine. There, my vet noticed her heart rate was very low, so she asked me to go to a large clinic for a heart check. They did an echo of her heart, abdomen, blood work, the complete program.

When I went back to pick her up, the cardiologist said that her heart was heavily ‘overworked’, as well as her kidneys, so this would be the reason of her leaking urine and fatigue. She told me she was suspecting Addison’s, as her electrolytes were a little bit off, but not as strong as it could be. Piña had a shot of Dexamethasone two weeks ago because she got stung by some bees, so the definitive test for Addison’s we couldn’t do until four weeks later. But she was very sick and we decided we would try to stabilize her with IV fluids as long as possible to do the test.

After some days with the fluids, her situation got worse and all the vets at the clinic, together with my vet, decided to start treatment for Addison’s as Piña was weaker each day. When we started with the Prednisone and the Fludrocortisone (Astonin), she was herself few days later, with all the side-effects of the Prednisone, but active, strong heart rate, and her happy self.
Over the weeks, we reduced the Prednisone and she went back to the search and rescue training, happy happy happy. She was one and a half year old at that time. She got stable, I got used to managing her medicine, and finally, we had our first search and rescue events, where she gained attention because of her incredible happy nature and strong will to work.

We specialized in high mountain rescue and collapsed houses, where her weight (18 kilos) is a huge advantage compared to Shepherds or Labradors and their usual weight. Осылай, Piña and I learned rope work as well.

Last summer we moved from Mexico to Ecuador, where we kept training, but suddenly (and unexpectedly), I got the permission to work with my dogs at my college, with the students. Piña is a search and rescue dog, but not a therapy dog as two of my older ones, so she was just like a backup. But, due to a heat wave, one of the therapy dogs could not go to classes with me sometimes and we took Piña…and she adapted quickly. Қазір, some months later, she is adored by the students and a huge part of the college and a favourite on school excursions and events.

In the 2 years since her diagnosis we had to adjust her medication just twice, I always carry around Prednisone everywhere I go but besides of that she is a normal search and rescue and soon-to-be-therapy dog. In our free time we go hiking in the mountains, go swimming in the river, or just go around by bike. She does absolutely everything a non-Addison’s dog would do, just with an excess of energy.

My Ecuadorian vets use her as an example for their vet students as they have never seen an Addison’s dog before.

Deutsche Übersetzung

Im Februar 2016 lebte ich in Cholula, Mexiko, mit meinen 3 adoptierten Schäferhunden (deutsch und belgisch), als eine Freundin mich anrief, dass sie einen winzigen Welpen in einer geschlossenen Mülltüte am Straßenrand gefunden hatte, kurz vor dem Ersticken. Ich fuhr hin, holte das kleine Bündel ab und stellte sie meiner Tierärztin vor. 4 Wochen alt, ungefähr ein Kilo. Wir fanden ziemlich sofort eine Familie, die sie adoptieren wollte, sich aber noch ein paar Tage organisieren musste bevor sie sie abholen. Nunja, das ist leider nie passiert.
Sie gewöhnte sich rasend schnell an das Leben mit den großen Schäferhunden und wuchs fröhlich vor sich hin. Meine Schüler gaben ihr den Namen PIÑA (also Ananas), weil wir da gerade die Früchte durchnahmen. Sie gewann alle Leute für sich, aber niemand adoptierte sie.

Sie war ein sehr mutiger, starker und extrem intelligenter Welpe/Junghund, also begann ich, sie zu trainieren. Sie war großartig in Gehorsam/Unterordnung und —obwohl so klein im Vergleich zu den Schäferhunden— war sie auch sehr mutig und forsch im Schutzdienst.

Nach 6 Monaten bei mir wurde sie ganz hochoffiziell ‘meine‘ und schließlich begannen wir auch ihr Rettungshundetraining, da wir ihren hervorragenden Naseneinsatz bemerkt hatten. NATÜRLICH war sie der einzige Mix beim Training, und wir gerieten leider auch an einen Trainer, der sie für nicht fähig hielt, das können nur bestimmte Rassehunde. Schließlich fanden wir ‘unseren‘ Trainer, der ihr Potential sah und so ging es sehr schnell aufwärts und sie überraschte uns oft mit ihren Fähigkeiten.

Im August 2017, nach einem sehr intensiven Training, bemerkte ich, dass sie deutlich erschöpft war, ein bisschen undicht und einfach nicht die fröhliche Wildsau wie sonst. Ich ging am nächsten Tag zu meiner Tierärztin mit dem Verdacht auf eine Blasenentzündung, negativ. Sie bekam ein paar Tage Pause und war weitestgehend wieder normal. Beim nächsten Training passierte dasselbe: totale Erschöpfung, Urininkontinenz. Diesmal bemerkte meine TÄin eine extrem niedrige Herzfrequenz und überwies uns an eine Klink zum kardiologischen Check. Dort machten sie einen Herzultraschall, Bauchultraschall, Blutbild, EKG usw., das volle Programm. Als ich sie dort nach der Arbeit abholen wollte, sagte mir die Ärztin, dass Herz und Nieren total überlastet seien, das sei der Grund für die Erschöpfung und die Inkontinenz. Die Ärztin vermutete Addison wegen einer leichten Elektrolytverschiebung, aber auf Grund einer Bienenattacke knapp 2 Wochen vorher konnten wir den ACTH-Test nicht machen, wir müssten 4 Wochen warten…also beschlossen wir, sie soweit mit Infusionen zu stabilisieren um den Test machen zu können. Leider ging es ihr trotz der Infusionen zunehmend schlechter, so dass alle beteiligten Tierärzte beschlossen, dass sie auf Addison behandelt würde. Wir begannen mit Prednisolon und Fludrocortison (Astonin) und nach wenigen Tagen war sie wieder fast die Alte. In den Wochen darauf reduzierten wir das Prednisolon, dadurch verschwanden auch die Nebenwirkungen, aber das Herz war stabil und sie wieder aktiv. Ich gewöhnte mich ans das Medikamentenmanagement und lernte, selber ihr Herz abzuhören und schließlich kehrten wir zum Rettungstraining zurück und hatten bald unsere ersten Einsätze, wo sie immer im positiven Sinne Aufmerksamkeit bekam, weil sie so fröhlich ist aber zeitgleich auch extrem professionell und zuverlässig bei der Arbeit. Wir spezialisierten uns auf Hochgebirgsrettung und Trümmerarbeit, wo ihre kompakte, aber sportliche Statur (18кг) ein großer Vorteil gegenüber größeren und schwereren Hunden wie DSH oder Labradoren darstellt. Also lernten wir gemeinsames Abseilen, Aufstieg in Seilen, Seilbahn fahren und vieles mehr.

Sommer 2019 zogen wir von Mexiko nach Ecuador, wo wir weiterhin trainieren, aber sehr plötzlich bekam ich von meiner Schule die Erlaubnis, mit meinen Hunden an der Schule mit den Kindern und Jugendlichen zu arbeiten. Nun ist die kleine Wildsau ein Rettungshund, aber kein Therapiehund, und so war sie erst nur als Reserve gedacht, falls einer meiner richtigen
Therapiehundesenioren ausfällt. Bei einer extremen Hitzewelle, wo die beiden Senioren nicht arbeiten konnten, kam also ihr großer Tag, und wie vorher bei allem anderen auch, sie lernt rasend schnell. Jetzt, ein paar Monate später, wird sie von den Schülern (und Kollegen und Chefetage und Service- und Sicherheitsleuten der Schule) angebetet und wir werden zu jeglichen Events und Exkursionen eingeladen, führen alle ihre coolen Tricks vor und lassen sie mal einen Schüler suchen…

In den knapp 2 Jahren seit ihrer Diagnose mussten wir ihre Medikation nur 2mal anpassen, einmal fiel sie aus uns unbekannten Gründen in eine Krise und musste einige Tage in der Klinik am Tropf bleiben, aber davon abgesehen ist sie ein normaler Rettungshund und ein baldiger Therapiehund. Das einzige, was ich beachten muss, ist, immer Prednisolon dabei zu haben, weil sowohl Sucheinsätze als auch Arbeitstage an der Schule stressig sind. Im positiven Sinne, aber eben dennoch stressig.

In unserer Freizeit wandern wir im Hochgebirge, gehen schwimmen oder fahren auch mal Fahrrad. Sie macht absolut alles (oder noch mehr), was ein nicht-Addison-Hund machen würde, nur mit einem Überschuss an positiver Energie.
Nebenbei: meine ecuatorianischen Tierärzte benutzen sie als Beispielfall für ihre Vetmedizinstudenten, da die allermeisten nie zuvor einen Addisonpatienten zu Gesicht bekommen haben.

испан

La historia de Piña
En febrero de 2016, vivía en Cholula, México con mis tres pastores (alemánes y belgas, todos rescatados) cuando una amiga me llamó que había encontrado una cachorra en una bolsa de basura cerrada en la banqueta de la calle., a punto de asfixiarse. Entonces fui, recogí la cachorra y le presenté a mi veterinaria. 4 semanas, alrededor de 1000gramos. Inmediatamente encontramos a una familia que le quiso adoptar, solo que necesitaban organizarse antes de llevarla. Pero…nunca pasó y se quedó conmigo más tiempo que esperábamos.

Se adaptó rápido a la vida entre los pastores grandes y creció sanamente. Mis alumnos le llamaron PIÑA porque en ese tiempo estuvimos viendo las frutas. Ella enamoró a todos pero nadie la adoptó. Estaba una cachorra muy valiente, segura e inteligente, así que empezamos a entrenarle. Brillaba en obediencia, trucos y –a pesar de ser chiquita comparada con los pastores– aún se lanzó a guardia y protección. Cuando llevaba 6 meses conmigo le declaramos ‘mía’ oficialmente y también empezamos su entrenamiento de búsqueda y rescate, como le notamos muy apta para trabajo de olfato.

Claro que estaba la única cruza callejera y a principio nos encontramos con un pseudo-entrenador que dijo que no sirviera y blabla, pero por fin encontramos a un entrenador que vio su potencial y pronto vimos resultados impresionantes.

En agosto 2017, después de una sesión fuerte de entrenamiento, ella pareció exhausta, triste y le salió orina cuando durmió. El día siguiente le checamos por infección de las vías urinarias, era negativo. Le dimos algunos días de reposo y pronto estaba como normal. Cuando volvió al entrenamiento pasó lo mismo: cansancio extremo, incontinencia. Esa vez mi veterinaria notó su frecuencia cardíaca muy baja y nos mandó a una clínica para un chequeo cardiológico. Hicieron un eco cardíaco, sonografía de corazón y abdomen, tomaron la presión, análisi de sangre…todo. Cuando fui por ella, la cardióloga me dijo que tanto el corazón como los riñones tienen una sobrecarga y por eso estaba tan cansada. La doctora sospechó Addison por una leve desbalance de los electrolitos y el problema cardíaco. Por un ataque de abejas dos semanas antes Piña había recibido una inyección de cortisona, así que no pudimos hacer el test de estimulación del ACTH. Los doctores dijeron que se tendría que esperar 4 semanas para poder hacer el test, a lo mejor se podría estabilizarle con sueros de cloruro de sodio por algún tiempo y finalmente hacer el test.
Desafortunadamente, aún con los sueros su situación empeoró y después de algunos días todos los veterinarios involucrados decidieron juntos empezar el tratamiento por Addison. Empezamos con Predisona y pastillas de Fludrocortisona (Astonin) y en pocos días estaba fuerte y alegre como antes. Su frecuencia cardíaca se normalizó u poco a poco pudimos bajar la dosis de la Prednisona, con eso desaparecieron los efectos secundarios.

Piña tenía un año y medio cuando le diagnosticaron.

Ella estaba estable, yo me acostumbré a manejar sus medicinas y por fin pudimos volver al entrenamiento. Pronto tuvimos los primeros operativos de búsqueda y rescate y ella ganó los corazones con su carácter amigable y alegre y su profesonalismo en cuanto al trabajo de búsqueda. Nos especializamos en rescate de alta montaña y escombros/estructuras colapsadas donde ella por su estatura compacta y atleta (18kilos) tiene ventajas con los pastores o labradores más pesados. Así, aprendemos hacer rappel, subida en cuerdas, andar en teleféricos y cualquier tipo de vehículo.

En verano de 2019 nos mudamos a Ecuador, donde seguimos entrenando, pero de repente recibimos el permiso de mi colegio, a trabajar con los perros en el colegio. Piña como perra de búsqueda y rescate solo era planeada como reemplazo para mis dos perros de terapia. En una fuerte ola de calor, cuando los dos perros de terapia por su edad no podían trabajar, llegó la hora de Piña y…aprendió rapidísimo. Ahora, meses después, es adorada por todo el colegio (alumnos, colegas, jefes, padres de familia, empleados) por su alegría permanente, por saber hacer tantos trucos y por brindar seguridad a excursiones.

En los dos años de su diagnosis solo dos veces tuvimos que ajustar sus medicamentos, siempre llevo algo de Prednisona conmigo (tanto la búsqueda como el trabajo en el colegio le exigen mucho y tengo que darle más Prednisona en los días de trabajo) pero al lado de eso es una perra de búsqueda y rescate normal y perra de terapia futura.
En nuestro tiempo libre hacemos senderismo, escalamos montañas, andamos en bici o vamos a nadar. Piña hace absolutamente todo (o más) que hace un perro sin Addison, solo con exceso de energía.
Mis veterinarios ecuatorianos le usan para enseñanza de Addison a sus estudiantes de medicina veterinaria como la mayoría nunca ha visto un caso de Addison antes.
Por ganar tantos corazones, mis amigos me regalaron un tatuaje en forma de Piña y la mitad de mi casa tiene decoración en forma de Piña. Su apodo es “la cola inquieta” por ser tan alegre, y cuando la ven, nadie sospecha su enfermedad.

Piña - Типтік Аддисон
Үлкейту үшін суретті басыңыз

 

This is Ozzie! We adopted him as a 6-month-old rescue. Border Collie/Australian Terrier mix according to the DNA test. His weight is 48 фунт. We started noticing changes in him when he was about 3.5 жаста (early 2016). The first indication (missed by me as a medical issue at that time) was a drastic change in his coat. His hair grew longer and turned from black to brown. He looked like a little bear!

Then in June, we went camping and I noticed he was peeing a lot. Copious amounts and very dilute. Then also occasional diarrhea.

Still energetic, we continued agility all this time. Then one morning, he didn’t want to eat. That was my indication that something was wrong. He always loved food. I also noticed that he would pant a long time after playing ball. Too long.

To the vet that day in June 2016, just before his 4^ші туған күні. They asked me what his symptoms were because he looked like such a happy camper. I told him about the not eating and the panting. I could pick him later that day and was told to give him chicken and rice. They had taken blood and results would be back the day after.

I just went to agility training that next morning, and when I came back the vet had called to bring Ozzie in ASAP. They suspected Addison’s disease. They did the ACTH test and he didn’t stim at all. Diagnosis was in!

He was on fluids for a day, was given Percorten (1.75 ml at regular dose), and Prednisone. I soon learned about low dose; I did learn so much in just a few days. It was worth my time, because I have been able to lower his Pred to only 0.25 mg per day and we went with low dose of Percorten (0.6 ml) for his second shot. Ол ... уақыт алды 3 months for his K level to go up to 4.9! Then after several months of electrolyte tests, we have him now on 0.25 ml of Percorten every 28 күн. That is lower than many other dogs, but he does really well on this.

Then the best part: after three months of healing, I went back to Agility, Treibball, started Nosework, and started Trick training. I had my sweet boy back. Like nothing happened. He still runs Agility at the highest levels, received his Excellent Treibball title plus his Trick Dog Champion and Stunt Dog Professional title in 2018. He is close to getting his Masters Jumpers and Standard titles in AKC agility and I hope to attend the Nadac Championships in September this year. He earned his Nosework 2 title a few months ago. Going for level 3 this year!

I am so proud of this boy; he really loves life and he keeps me busy! Here is a link to one of his Treibball runs he so loves: HTTPS://www.youtube.com/watch?v=bTC1jBJR_jM

Оззи - Thyra P.
Типтік Аддисон
Үлкейту үшін суретті басыңыз

 

Stirling is my sweet, amazing Border Collie. His fancy AKC registered name is Premiere’s Stirling Status, UD, P-UTD, FDC. From the start, I believed he was supposed to be my dog. I have been training and showing dogs in competition obedience for nearly 20 years and I was ready for my first Border Collie. I drove out to California to pick up my black and white ball of fluff. The puppies were running about like little chickens, this way and that. Since they were interested in running about the room, the puppies were not paying much attention to the new stranger (me). Then the puppy pack ran past me and one scooted to a stop and attempted to jump right on me; he was enthralled with me. He was adorable and I loved him at very first sight, but this puppy was already promised to another home. I was a bit disheartened but trusted our breeder and her matching of the dogs. She picked up this other adorable puppy and placed him in my lap; this was the puppy picked for me. He was cute and wiggled directly out of my arms to go play. The breeder put the puppies in the crate and we chatted a bit. She took the puppies out at least four more times. All the puppies would run directly past me to play and this one little puppy would run past me and put on the brakes to try to jump in my lap, as I said earlier, he was enthralled and I was starting to have heartbreak as this was not my puppy. Соңында, the last time the breeder took the puppies out and they all ran past me but the one, she picked him up and shared she’d not seen anything like this, and well; he was my pup. That puppy, as you likely guessed, is my amazing Stirling.

Stirling and I went off to enjoy our busy, active life together, training and running. I loved having my first border collie.

Around the time he was a year old, I noticed he seemed to have periods when he did not feel well. He would have loose stool and seem tired; not as active. I would take him to the vet and he would get some medicine to calm his stomach. His labs were fine. I would notice he would have loose stool after a training session. The next symptom Stirling demonstrated was a full body rash. Stirling had pus like lesions all throughout his body. It was so scary! Off to the vet we went. At this point, as I am a nurse, I started to put together this seemed like an autoimmune or autoinflammatory condition. As quickly as the rash developed, it went away. From there, Stirling would go on to have periods of loose stool, lethargy, and high fever. I would rush him to the vet for treatment and part of the treatment was steroids. After treatment, Stirling would be back to his amazing self and off we would go running and training until the next episode. There were a number of these episodes. Соңында, after one of the episodes, we saw a different vet as we were on holiday. I shared our story and I was so upset. She blurted out, “I think he has Addison’s disease!” She ran the tests, gave him steroids, and fluids to stabilize him. For this final episode, Stirling’s blood glucose was low; he had an atypical presentation of Addison’s. At least now we knew! Stirling’s presentation of Addison’s was an atypical presentation making an already challenging diagnosis even more challenging. We returned to Arizona, ran more tests to discover Stirling has primary Addison’s disease, but remains with glucocorticoid deficiency —or with Atypical Addison’s disease. Stirling has remained in Atypical Addison’s since 2012. Since he tested for primary Addison’s we follow his labs every 4 ай.

After the initial stabilization period, which was hard, Stirling has been feeling wonderful, running and competing. Our team for Stirling is amazing. Our Vet is very supportive of our treatment and we work together for the best treatment plan for Stirling. She is supportive of low dose prednisone and our feeding plan.

For brags, Stirling and I run together and recently we ran a 6-minute mile! We show in competitive obedience and are almost always in the ribbons. The UD (Utility Dog title) is one of the top obedience titles. Stirling is my first obedience dog to achieve the UD title. I adore every minute we have together. Strangely enough, I believe we enjoy a stronger bond because of the Addison’s.

Outside of the difficulty of diagnosis, and the initial stabilization period which was scary; we have an amazing life together. I am forever grateful for our medical care and our Canine Addison’s Resources & Education group (C.A.R.E). I do not believe I would have gotten through this without the expertise and guidance of our C.A.R.E group. The support and knowledge C.A.R.E provides is critical. I cannot count how many times I have reached out for guidance and support. The group also brings friendship and encouragement. I remember second guessing if I should be running and showing Stirling. Then I saw dogs in our C.A.R.E group doing agility. I was touched by a wonderful Border Collie named Idgie in our group. Watching Idgie’s brags gave me the encouragement I needed. At that moment, I decided Stirling was always supposed to be my dog and we would live the life we were intended. You will see me singing Team Stirling’s praises occasionally, in case someone needs just a little encouragement.

Stirling is well loved by both me and my wonderful, supportive husband who is also critical in supporting Stirling in his care. Our Addison’s dogs rock and can do it all!

Stirling - Candice V.G.
Атипті Аддисон
Үлкейту үшін суретті басыңыз

 

Time to tell our story, and to share some good news. When we joined the CARE Facebook group, it was following a suggestion by a friend in another Facebook group about the Belgian Shepherd breeds. I had no idea that we needed help and that I could improve Ali’s care. Ali had her Addison’s crisis over 5 years prior, and she had been stable with 2.5 ml of Prednisolone daily and a monthly shot, at the vets, туралы 2.5 Percorten мл – carefully calculated according to her weight (which I later discovered is not the way to adjust the medication).

My husband and I more than once had ‘that talk.’ Were we really doing the kindest thing treating her illness, keeping her alive? Bless, she was so ‘wired,’ jumpy, and nervous of everything. My brave fearless girl no more. She was ravenous! Starving hungry the whole time. It was painful to see. I was so sorry for her I used to buy her big shells of lettuce leaves to try and fill her up. Anything to put something in her stomach without fattening her up. She wolfed them down.

Despite giving her cranberry capsules everyday, she had countless bladder infections. Seemed like she was never clear of them and was constantly getting antibiotics to control them. Her fur had gone very sparse and coarse. Belgian Shepherds have a double coat, but she no longer had any soft warming undercoat of fur. Just the outer fur, with bald spots even in that. Neither of us ever got a full night’s sleep. Every night she needed to go out twice, some nights as many as three times.

But then I read the documents here and the advice which was helping others to reduce their dogs from the therapeutic dosage level which Ali was on to the biological replacement level of both Prednisolone and Percorten V. I’m a life scientist by training and it all made such good sense that I decided to give it a try. I just quietly got on and reduced Ali’s prednisolone, gradually and gently. And what do you know, she did great. It took a while, but she is now stable on 0.5 ml daily – one-fifth of her original dose!

As soon as I could see that she was doing better on a reducing dose of Prednisolone, I started telling our lovely veterinarian I wanted to reduce her Percorten and to base her dosage on her electrolytes, not her weight. We had quite a tussle to start with, but once he realized I wanted her treatment to be based on the results of her ‘lytes, he was fully supportive. We’ve been gradually reducing her dosage, and her last shot was 0.5 ml Zycortal (we switched from Percorten). Maybe down to 0.4 ml this time, but we’ll soon know. A few months ago, I started doing her shots myself. Partly to mitigate the additional costs of the monthly ‘lytes tests, but more to avoid Ali having to go to the vets so often. She’s very brave, but she’s been to the vets far too often in her little life.

Why am I telling you this now? Жақсы, we’ve just come back from Ali’s 28 day ‘lytes blood draw and our vet proudly told me that he has convinced the owner of another Addison’s dog in his care to start the same reducing treatment regime. And, bless him, he has suggested that they could start doing the monthly shot themselves to help offset the initial costs, citing me as an example.

Осылай, apart from being chuffed to bits that another dog will soon be feeling a lot less wired, I’ve learned another lesson. In convincing our veterinarians to treat our dogs the way we have learned is what they need, with just a replacement dosage, they will then take that knowledge and use it with other Addison’ dogs in their care. Having said it, that seems blindingly obvious that they would do so, but it honestly had not occurred to me.

Update: Another two years have passed since I wrote this. Thank you to everyone here at CARE for all they do to help our precious A-dogs and us, their anxious helicopter pet parents. I’m honored to have been asked to update it for the Canine Addison’s Awareness Week 2020.

My darling Ali continues to flourish. For over 2 years now, she has been stable on 0.5 ml of Prednisolone daily. I continued reducing her monthly Zycortal, guided by monthly ‘lytes tests, until we reached the level that kept her stable for 28 күн. My poor girl, who had been given 2.5 mls of Percoten V every month for 5 years only needs the tiny monthly dose of 0.3 ml.

Last year we got a male Belgian Shepherd puppy. I thought Ali might appreciate not having the responsibility of being top dog in our little pack of two. What did we know! Having just celebrated his first birthday, Shadow is now a strapping big boy, taller, and heavier built than Ali. But my darling brave fearless girl is still determinedly top dog. Her coat is full, soft, and shining with health. I have to admit that she still bolts her meals, but that desperate hunger resides only in my memory. We both sleep through most nights. Nowadays, it’s me who needs to get up, not her. And she’s happy. Bright eyed and bushy tailed. She’s beside me now, cuddling up on the sofa, making typing very difficult.

Even I forget she’s ill. It’s just part of my routine to give her meds with her breakfast, quick, easy, and not a big deal at all. Her monthly shot is now routine. Collar off the night before. Draw up her meds into the syringe while she’s elsewhere, and then quickly give it to her while she’s enjoying her breakfast. But let her get sick, with anything, and I’m immediately that anxious A-dog mom again. Some things never change!

Ali - Shirley C.
Типтік Аддисон
Үлкейту үшін суретті басыңыз

 

Simba ақп туған 23, 2007. He was trained as a Service Dog for an autistic boy and was loved very much by his “brother.” Just before his 2nd birthday, Ол кейбір баспалдаққа құлап. Ол вет дейін аяқталды, өте вялым және жүре алмайтын ретінде сипатталған. Bloodwork «жолдамалы Аддисон-ның» диагнозымен әкелді (жоқ АКТГ тест). Ол дексаметазон атып және кейбір IV сұйықтықтарды берілді, содан кейін Florinef алуға үйіне жіберілді, Үшін « 2 ай, Содан кейін ол үйде ұшырады бастайды, егер тоқтату және кассадағы преднизолон ұстаңыз. «Оның медициналық файл қасіретін тарихы сияқты оқиды. Қараша айында 2010, ол «мүмкін» Addisonian дағдарысты болды, оның калий бар 5.6 (ге дейін 5.8). Simba шамасы жалпы болды 3 оның бірінші отбасымен, ал дағдарыстар, содан кейін Стандартты пудель құтқару берісер уақытта 4 зардап шеккен.

Жасында 6, Simba құтқару келді & қорғаншылық. құтқару және Аддисон жұртшылығының мүшелері оң жолында Simba алуға көмектесті, Percorten үшін Florinef оны қосу және ол өз өмірінің келесі кезеңінің басталды, онда әлдеқайда бақытты болып табылады!

Кит мен біздің өзенінің бауырының іздеген, мүлдем бар «тек ит» болған ұнайды емес, кім. Мен құтқару иттерді көп келесі қол жетімді болды, содан кейін Simba пайда. Ол сыртқы түрі өзенінің клонын сияқты болды, тек одан да әдемі. Мен жай ғана бұл тамаша ұл менің көз алмады. Біз тек жоғалтып 2 бірер жылдан иттерді, қатерлі ісік бір, істен бірнеше бауыр шунттың бастап асқынулардың басқа да байланысты. Құтқару Менің байланыс Simba мені алыс айтуға тырысты, біз ешқандай мәселелер бір лайық айтқан, бірақ қалай болғанда да, біз Simba құқығы адамдар болды және ол біз үшін оң сезіндім. Simba наурызда біздің отбасы келді 23, 2013, емес ұзақ, оның 6-шы туған күні кейін, кестелерді ассортименті бар, таблетка, және нұсқаулықтар. Менің бас иіру болды. Мен Аддисон-ның туралы ештеңе білген, бұл өте қорқынышты сөз екенін қоспағанда. Оның анасы асырап, Кэйти, біз Аддисон жұртшылығының бұл бірге оның толық қолдау бар еді деп мені сендірді. Мен тез қолдау тобына қосылды, бірақ орналастыру алдында біраз күтті. Бір ұялшақ адам бола, бейтаныс бір шоқ жүзеге айту қиын, оны болды, олар тек онлайн, тіпті егер. Жақсы, ол менің жасады үздік нәрсе болды. Simba үшін, Мен онымен айналысатын жедел көмек алды, себебі, бұл жақсы болды, мен үшін бұл жақсы болды - Мен көптеген жаңа құнды достасып, Мен ортақ бір нәрсе бар, кіммен адамдар - біздің барлық Аддисон иттердің жақсы көремін. Simba құрлықтың астам, тіпті Ұлыбританияда барлық «жарнамалау» болды, сондықтан ол сүюшілердің өз тобымен келді, және Кит Мен онымен топқа кетті.

Маусым айының соңында 2013, әділ 3 біз оны қабылданған соң ай, Simba гаражда Keith ның жүк секіріп және оның аяғын сындырып. Бұл қымбаттым бала үшін қандай келесі! Бұл өте жаман үзіліс болды, ол оның барлық запястье оралған, оның қолын плюс сым болат пластиналар аяқталды. Біз бұл екенін айтты 90% бұл қатерлі ісік екенін мүмкіндігі, сондықтан химио емдеу кейіннен мүмкін ампутация дайындалды. Simba жолы болды және Вольтер 10% айқын! Ол шинаның осындай Trooper болды және оның «Капоте киіп,«, Содан кейін ол айығады ғана кезде, оралуға мәжбүр болды 6 ай өткен соң нөмірінің алып тастадық үшін.

Сондықтан біз дейін келеді 2 ол осындай қуаныш болды - біз Simba қабылданды, өйткені жыл. Ол «өз тұлға болып табылады,«Басқа иттерді ұнайды емес. Ол жалғыз қалды, және «. төзімсіз жүзеге асыра алады» Meds Оның тізімі дерлік жоғалып кетті отыр - бір рет дұрыс дәрілік, жоғалып алдыңғы тері мәселелері, тоқтап төксе. Simba басқа иттер ойнауға бақылады, бірақ шын мәнінде ол жас болған кезде қатысуға үйренді ешқашан. Ол Аутизм қызмет Dog болып табылатын, оның «көңілді жастар» көп берді, және, осылайша, қатты ауырып бола. Ол оқиға туралы 8 туған бар - - Бірақ оның уақыты келді және ол шешем бар & Әкем қымбат өзін жақсы көретін және оған ештеңе істей еді, Мұнда оған ие ие ағасы River, және өте ол оған ол жерде алғашқы күні дырды деп ұмытқан жоқ жаңа қарындасы Пино, бірақ ол жоғары босату жатыр. Simba «ханзадасы» дегенді білдіреді және бұл ол қандай!

Пино бір кокер спаниель / шағын пудель араластыру болып табылады, мамырда туған 4, 2009. Ол өмір сүрген 5 Мен ештеңе білмеймін, ол отбасында жыл. Бірақ оған дейін 5^ші туған күні, ол несеп қоршау және олар жеткілікті оның күшті алды бір рет Төтенше ауруханасына жеткізілді, ол несеп цистоскопия болды. Ол үйіне жіберілді, бірақ дағдарыс бір күн немесе екі қайтарылды. ТжКБ-ның Аддисон тексеру келеді, бірақ содан кейін оның отбасы сынуы нүктесіне жетті және ол ұйқы қоюға сұраған. ветеринария онымен тапсырғанын және ол мамыр басында АКТГ диагнозы қойылды болуы ұйымдастырды. Ол содан кейін Далее өмір сүрген 4 клиникада ай. Біз өзені клиникада бір күн болды, және олар Pinot туралы әңгімелеп берді және біз қанағаттандыру үшін оның әкелді. Ол шектелген, орындықта дейін секіргенде, жай және оның энергия бақылау мүмкін емес. Ол қыл және cuteness бір доп болды. Бойымен жылжыту, АЙНАЛДЫРУ (Мұқтаж Стандартты пудели) оған және Keith бақылау алды, мен оған ықпал. Пино тамаша! Оның бірінші күні, ол сөзбе екі Keith орнатыңыз жабылғанын & Өзен, және осы күнге дейін олар екі оның негізгі дестесін болып табылады. Клиникада кезде, олар оған беріп еді 1.0 Преднизолон мг күн сайын, ол туралы өлшенеді 14 фунт. Осылай, Пино ауыр недержание проблемалар болды. Біз оның болжалды төмендету жұмыс істеді, бірақ бұл төмен 0.2mg болды, тіпті, ол әлі күнге дейін ағып өтті. Біз оның Propalin бере тырысты (Қысқа толқынды пеш) тек кейбір табысты. Бірақ ол Stilbestrol отырып бастады бір рет (DES) күн сайын, ол толығымен құрғақ болды.

Сіз АЙНАЛДЫРУ дәл осы мүлдем Darling мәнін қабылдауға келді адамдармен шарқ жоқ деп елестету мүмкін. Кейбір Аддисон-ның туралы білу үшін жеткілікті қызықтырды & оған қарауға, бірақ сұйықтық ағып жатқан мәміле ажыратқыш болды. Барлық уақытта, Мен ол қандай керемет туралы жазған еді, Мен оған ғашық өзім көбірек құлайтын болды. Біз талап етеді, ол көп ұзамай қозғалатын болады 7 күндік роуд-сапар және біз қазірдің өзінде болды, өйткені 2 стандартты пудели, біз алар еді деп ойлаймын жоқ, 3^ші. Біз, ең соңында, «қанаты, оны» деген шешім қабылдады - Пино біреу оған қуансын тым ерекше болды. Ол бізбен бірге тиесілі, және біз онымен тиесілі. Сонымен қатар, қалай біз тіпті алыс өзенінің апарардың ойлап еді! Осылай, жел туралы. 21, 2014, Пино мәңгі біздің болды. Ол мұндай қуанышқа бөлейді. Сіз келгенде Ол сізге тәпішке табыстайды, ол сенікі болуы мүмкін, дегенмен,, бірақ бұл, сіз жай ғана бәрібір оны қабылдауға тиіс осындай сүйікті Бом Жылылықты беріледі. Үлкен және squeakier жақсы - - Ол ойыншықтар қыңсылдақ мүлдем тәуелді бұл ол өзені бөліседі және олар «Ең үздік» бір үстінен бірнеше ұсақ бар екенін нашақорлық болып табылады. Пино жүрегімізді жаулап алды және мәңгілік оларды ұстап алады.

 

Клара тамыз 12 күні дүниеге келген 2009. Ол әрқашан көңілді және жанданған күшік болды, жаңа бәріне үлкен қызығушылығымен бар Tomboy. Өзгерістер оның бірінші жылу кейін келді. Ол талғампаз едок болды, ол менің гормондық өзгерістерге байланысты болды деп ойладым. Ол тыныш болды және иттер тым жақын келген кезде агрессивті ұшырамаған, тіпті оның ең жақсы ит Достар. оның алдыңғы аяғы қара тон сұр айналды.

Бәрі жақсы болады, көрінген кезде қайтадан ұзақ кезеңдер болды. Көп ұзамай оның 3-ші туған күні кейін, бәрі нашарлады. Ол көп төзімді бактериялар өте жаман құлақ инфекциясы болды. Қабынуы бақыланатын кірісу үшін, құлақ каналдар наркоз тазаланды. көшкін басталды. Ол азық-түлік бас тартуға бастады. Кейде, ол үшін ештеңе жеп 3 күн. Кейде, ол диарея болды немесе құстым. Ашына, біз көп ұзамай біз клиникада біздің өз кіру еді деп қалжыңдайды бастады. құлақ инфекция әлі проблема тудырады және Клара наркоз астында оның екінші құлақ тазалау алды.

Сонымен қатар, ол бірнеше рет диарея болды, құсу, және қату. Біз клиникада Рождество мен Жаңа жыл қарсаңында өткізді. Паразиттердің арналған тестілер теріс болды. bloodwork тамаша болды. құлақ инфекция қайтып жалғастырды.

Қыс 2012/2013, біз тамаша ауа-райын болды. Қар және күн лоттар. Менің иттер қарды жақсы көремін және Клара қар арқылы өзін сүйреп апарып. Ол ешқандай көңілді болды. Сіз ол жақсы емес екенін көре алмады. Ол ұйықтап уақыт көпшілігі. ветеринария жоқ себебін таптым.

Ақпан айында 2013, одан да жаман болған. Іш өту, құсу, ол іштің болып көрінген, оның азық-түлік бас тартты, бірақ көп суды ішті. ветеринария деді, «Біз күте тиіс. Себебі оның жылу болуы мүмкін. «Мен үйден келіп, келесі күні, Мен біртүрлі сезім болды – бұл жерде бір нәрсе өте қате кетті. Мен ауруханаға қайтадан жеткізетін және ветеринария алыс мені жібергісі келді, “Біз ештеңе таба can't. Менің ойымша, бұл оның жылу деп ойлаймын!”

Бұл тым көп болды. Мен ашулы болдым және одан әрі тергеу сұраған. “Нәрсе Klara дұрыс болып табылады. Мен жүре алмаймын!! Өз жұмысын ма!” Олар толық қан тест жасады, содан кейін, ветеринария өте волновались. Оның калий болды 7.6 диапазонында 3.5-5.8. Оның натрий болды 139 диапазонында 144-160. bloodwork оның өміріне қауіп бізге әңгімелеп берді. Ол толық құрғаған болды. Соңында, олар себебі іздеген. Улану, бүйрек УДЗ, лептоспироз. Ол инфузионды қаптардағы бар IV берілді. Мен Клара үйге кетуі мүмкін. Біз емханаға күн сайын барып, олар одан әрі сынақтар жасады. Олар бүйрек жеткіліксіздігі айтқан, бірақ ешқандай себебін таптым. Клара қаны мәндері көп көмектеседі жоқ екенін, тіпті тек инфузияға өткізді, бірақ өтті. қан мәндер нашар болды. Күн, ол күш тойып болды, бірақ ол көбірек салмағын жоғалтып. Ол реанимация бөліміне қабылданды және біз оған айырылып дайындалды. ветеринария, олар бір нәрсе соңғы сынақтан келді деді. Олар бұл Addison's ауру болуы мүмкін деді АКТГ тест жасауға келеді. себебі ашылды. Клара Аддисон және емдеу басталды болды. келесі күні, Мен оның үйіне кетуі мүмкін.

Ол тез қалпына келтіру және бәрі жақсы болып көрінген. Дегенмен, ол сау иттер сияқты күшті емес еді. Мен Percorten үшін Florinef бастап ауысқаннан Сондықтан.

Тобының көмегімен, біз Klara's үздік дозасын табуға жұмыс істеді. Қазір, ол салмағы 27 кг және Percorten әр 0.40ml қабылдайды 28 күн мен Преднизон күнделікті 1 мг. Мен үшін, ол қандай да болмасын шектеулерсіз ол өмірге рахаттанады қалай көруге кереметтің сияқты. Қазір, дерлік 2 жыл өткен соң, Клара қарағанда жақсы көрдіңіз сезінеді. Percorten ауысу ең үздік шешім болды. Klaraismentallybalanced,көңілді, батыл, және батыл. Ал кейін жұмыс күніне бойымен(ол менің көмекшісі жаттықтырушы болып табылады, Мен ит жаттықтырушысы сенімдімін) ол әлі күнге дейін энергия ағасы толық қуаныш ойнауға үшін солға және маған келеді!

I am Annet and I live in The Netherlands. We have 4 иттер, two English Cocker Spaniels, a Boomer and a Belgian Griffon. One of the cockers – his name is Flip and he is 4 жаста – has Addison’s since April 2014.

He drank tons of water and wasn’t his exciting self for a few weeks. So when the dogs had to have their annual shots, I asked if the vet could check his total bloodwork, because he was not well. When we got home, Flip disappeared under the table and stayed there, he didn’t even come out for a treat. And that is something that is completely NOT Flip…. After a few hours the vet called and said that his potassium was dangerously high and his sodium very low. So he said I suspect he has Addison’s disease. After travelling in ‘Addison’s world’ for almost a year now, I know that my vet did wonderful by diagnosing it this early! He wanted to confirm with the ACTH test, but it turned out that the test was not available in Holland at that time, not at a vet nor at a veterianarian school! So Flip was never definitively diagnoses with the ACTH test because it simply wasn’t possible. He got fludrocortisone and hydrocortisone and after a little while in ‘Addison World’ I weaned him off of the hydrocortisone completely. The Dutch protocol for Addison is ‘Fludrocortisone and high dose of hydrocortisone for the rest of the dog’s life’. My vet said Okay to wean him off the hydro, but afterwards he said to me that he feared it, because of this protocol. Addison’s is of course a rare disease so that is what he knew and never questioned.

But it went very well so Flip only had fludrocortisone. The only thing is that Flip didn’t do his best on it and we ended up adjusting his dose almost every two weeks. Flip weighs 18 kg and he had 0.8175 mg fludro. He had too much glucocorticosteroids in his medication, that was for sure! He has always been an outgoing dog, but this was ridiculous, whining when he got a little bit excited (so by going out for a walk, getting a treat, getting dinner, thinking we were going out etc), poor Flip…….
Luckily I found a person who could provide Percorten (or rather that person found me) and this resulted in a memorable event on 5 January 2015: Flip was the first dog in Holland to get an injection of Percorten!

He is doing great on it, his personality is normalising, his hair is becoming red again (instead of becoming blonder and blonder) and it is growing again.

Мен жазуға жақсы көремін, бірақ мен бос экранда қарап осында отыра, Мен Pepsi оқиғасы әділдік істей алмайды деп қорқады. Менің ойымша, бұл біреуді көмектеседі деген үмітпен сіздермен осы бөліскім. Ол туралы болған кезде, біз Пепси қабылданған 6 желтоқсан айында ескі ай 2003. Ол осындай бірегей және таңғажайып ит болды, бірақ өз ерекше жолмен олар барлық болып табылады?

Pepsi негізінен қалыпты күшік-сорғыш болды, бірақ ең иттер істеу астам аурулардан зардап шегеді жоқ. Ол үш айналды кейін, ол вульвы жылы жаралары дамыған. Ветеринария бірнеше сапарлар кейін, содан кейін ветеринария ауысу, және тағы бірнеше опцияларды тырысып, біз оның Вульвы қалпына келтіру хирургиясы қарау болды. Дегенмен, ол тез Downhill бара бастады. Ол салмағын жоғалту болды, шайқау, және барлық ең, Мен жай ғана нәрсе емес білген. Олар барлық, ол айтты мені жұмыстан босатылған, онда біз ветеринария кейін ветеринария барды «жай егде тартқан және төмен шешу.» Мен ай сайын апта ТжКБ-ның кеңсесінде тұтқан бұл уақытта. Біз тіпті ветеринария екі рет ауысу тырысты. Оның энергиясы тез азаяды болды. Тез, ол тіпті төмен жатып қажетінсіз ауласында шығуға және үзілістер мүмкін емес. Ол ішек қозғалысын бар ақаулықтар болды. Мен тағы да Vet аппаратының оған алды, олар колит оған диагноз қайда. Біз үйге алды, және ол автокөліктің шыға алмады.

Мен бұл білген, сондықтан Мен жай ғана қайтып машинада алды және Чикаго барды - үлкен қала. Ішінде 10 Чикагода Жедел медициналық көмек ауруханасы кіретін біз минут, ол Аддисон ауруы алдын ала диагноз қойылды, Мен ол, бәлкім, емдеу жоқ басқа бір, оны жасаған жоқ еді айтылды. Ол жерде қалды 3 немесе 4 олар оның сұйықтықтарды көтерілді, ал күн, артқа және оның күші. Ол АКТГ сынақ оның Аддисон ауруы растау үшін жасаған. Мен ауруханадан оны алуға болатын сияқты босатылды, Мен сондай-ақ іс жүзінде оның емдеу құны деп білу үшін талқаны шықты $400 бір ай. Мен оны қалтасы жиналады қалай ұғымдар болған жоқ, бірақ біз жолын анықтау жиналады.

Мен өзім зерттеу бастағанда Сол, Мен үшін Pepsi өмірін қарыз К-9 Аддисон тобына табылды. Олар маған ауру түсінуге көмектесті, оның тест түсіндіру қалай, дәрі-дәрмектер оң дозада оны алу. Содан кейін, Біз қайтып ешқашан көрінгенімен.

Қосымша ретінде 1.4 Percorten-V әр мл 28 күн және 1 Преднизон күнделікті мг, Pepsi, сондай-ақ бірнеше толықтырулар өтті. Ол өмір аяқталды 7 оның дәрі-дәрмекке, оның дұрыс мөлшерде туралы көбірек тамаша жыл, Айтпақшы, тек маған кем құны $80.00 айына. Pepsi өмір сүрді 11 ½ жаста, бір өте үлкен болып табылатын 130 фунт ит. Pepsi ризашылықпен күн бұрын ісігінен қайтыс 2014.

Аддисон ауруының диагнозын алу қорқынышты және қорқынышты болуы мүмкін, бірақ Pepsi сіз дұрыс препараттармен бақытты мағыналы өмір сүруге болады деп дәлелі болды. Өйткені Pepsi туралы, оған қозғады әркім өмірі мен махаббат пен достық туралы көп үйренді. Ол қатты Қабылданбаған болады.

 

Valentino ақп менің өмірге келді 2007 ол жоғары Kill баспанада жақын қоңырау кейін менің асырап болған. Ол эвтаназия жарты сағат болды. Ол жағынан оның шашы ең жетіспейтін бір сарқылуын қаңғыбас болды (Оның тері жарқын жылтыр қызғылт болды!) және оның артқы төмен ирокез сияқты сары шаш жолақ, әрең 30lb салмағы – қазір ол салауатты 55lb болып табылады. Ол ... уақыт алды 3 денсаулық сақтау, оны қалпына келтіру үшін ай, семіре. Сол уақытта, Мен патронат істен болды, және Valentino барлық шахта болды! Ол бірінші сол ең ұйықтадым 3 тамақ және ол қалпына келтіру көрінген бұрын горшочек жүріп арасында ай. Ол бойкүйездік белгілері бар бастады, бір-екі ай үшін энергетика және / автомобиль шығуға алмаудың болмауы және ол толығымен Тәбеті жоғалған ешқашан, ал, ол жеуге тырысады, оның ас жинау басталды, Мен бірдеңе білетін болған дұрыс, бірақ уақытта біздің ветеринария (соңғы рет!) Оның мінез-құлық қызметінен босатылды “әрекет”. Сосын, ол жел құлаған 2007 және Аддисон ауруы біздің саяхат басталды. Оның ветеринария мүмкін емес “Fit” Басқа аптасына үшін Valentino және бізді іштей білді ол досының ветеринария барды. Мен бірінші оған алды кезде ол ауру еді, оның AD дейін вощении және кетушілерге алар еді, егер білу қиын оны. Оның коллапс жел болды 19, ол өткізді 2 мамандығы ауруханада күн, және жел арқылы 25, ас раковинаға ағызуға болды Рождество үйрек бар жасырынуға тырысады жақсы жеткілікті сезінді – Бақытымызға орай, ол flagrante EN nabbed үйрек және мақсаты Рождество кешкі асқа қызмет аман қалды!

Valentino was started on Florinef/compounded fludrocortisone at .4mg (Оның салмағы үшін ұсынылады қарағанда төмен) және 2.5mg Преднизон жылы 12/07 – бірақ оның электролиттер тамаша болды (!) бір жыл үшін. Бір жылдан кейін, Оның электролиттер бақылаудан шығып кетті, and he had weekly increases in his Florinef, ол 2 мг келді, бірақ оның электролиттер бақылауында әлі болған жоқ, әзірге.

Біз ветеринария тапты 1.5 1.8ml кезінде Valentino бізбен бірге жұмыс істеуге және бастау үшін дайын болды Жазба алыс, онда қарастырылды “төмен дозасы” жылы 2009, стандартты дозасын сәл қайталау 2 мл-ден астам болды (Мен тіпті ала алмайды ойлау есте 2 туралы ай сайынғы құны әрбір құты тыс доза $100 ғана Percorten-V үшін!) Жыл бойы, баяу қысқарды біз 10-20% бір мезгілде. Біз 1.8ml IN басталды 7/09 және тіпті тіл 1мл алмадым, 9/10, .75мл 6/11, .5мл 10/13, ағымдағы .4ml 9/14. Біз қайтып, содан кейін барлық көп консервативті болды және біз дозасын төмендету көздеп жеткілікті ақпаратты жоқ,………топтың басқа мүшелерінің бастан қоспағанда. Ол барлық жаңа аумақ болды! Төмен доза зерттеу қол жетімді болған болса 2009, біз көп ерте және Percorten-V және бонус ретінде ай сайын электролиттер тестілеу көп ақша сақталған сол .95ml басталды және Valentino ең төменгі тиімді доза алынған алар еді. Мен Valentino, оның электролиттер доза арасындағы ортасында ауқымы өте жақын болу арқылы ай бойы сезінеді қалай жасады айырмашылық төмен мөлшерде отырып туралы жеткілікті айта алмаймын. Ол істеп жыл бойы “жақсы” – mopey, үшін вялым 2 әр кадрға кейін апта, Оның келесі атып байланысты болды бір апта бұрын туралы сәл астам көңілді сезінесіз, ол басқа атып алды кезде қайтадан вялым сезінесіз – бірақ қазір ол істеп жатыр “ұлы” барлық ай ұзақ Percorten-V әлдеқайда төмен доза! Ең соңғы Percorten-V төмендеуімен қатар, Мен сондай-ақ .5mg өз преднизолон төмендетуге қабілетті болдым – ол жылдар бойы жазда 1.25mg қысқы .75mg арасында ауытқыды келеді. We have also switched to liquid Prednisolone as his liver enzymes became elevated and he was shedding a lot……….

PS – Бір науқастың ретінде Valentino ның жағдайы, қалаусыз қаңғыбас менің терең міндеттеме мен Сан-Антонио қаласында мал әл-ауқатын мәселелері тарту үшін шабыт болды! Міндетті алдында олар үшін жоғары қадамға ешкім жоқ еді, өйткені қанша иттер ғана Valentino сияқты қайтыс болды 72 HR қаңғыбас тұрыңыз мерзімі өткен?

 

құтқару барлық щенки үйге қабылдануда бұрын spayed немесе кастрированные еді. Argus екі айлық кезінде кастрированные болды, және біз кейінірек үйге сол күні оған әкелді. Екі күннен кейін, ол мұз суық болды және өте қиын дрожа. Біз инфекциясының белгілері оның разрезін бақылап және оны жылытып көріңіз көрпе оған оралған. Сол күні түстен кейін біз операция жасаған вет оны алды (45 алыс минут). ветеринария ол хирургия үшін реакция бар және жақсы болар еді деді. Ол оған атып берді және алдағы бірнеше күн беруге маған дәрі тапсырды. Келесі күні таңертең бойынша, ол әлдеқайда жақсы болды. Біз жаңа күшік тексеру үшін біздің өз ветеринария көруге барды. Олар бірден берілді дәрі тартып алып және күшік осы берілген ешқашан тиіс деді. Мен таблетка қандай есімде жоқ, бірақ соққы Дексаметазон болды, мен енді, бұл не болып жатқанын, оны алып не деп санаймыз.

Ол бізге Оның алдында өткіздік қарағанда, кез келген өте әр түрлі PUP болды. Ол маған бұрын-соңды кез келген щенка қарағанда әлдеқайда астам Mellower болды. Артымызға, ол бірінші күннен бастап оның Аддисон-ның белгілері анық, оны болып табылады. Ол шамамен екі жыл бойы балауыз және тасқын. Осы уақыт ішінде, біз оның «үлкен ағасы жоғалған,«Әр екі апта үшін екі күшіктерді ықпал, содан кейін біздің үйге басқа күшік әкелді. Желтоқсанда 6, 2010, Argus жеп шығу. Әр күні басқа белгілері үшін алға (артқы соңы әлсіздігі, дірілдеп, мұз суық, және т.б.). Біздің ветеринария ол, оның іш бактериялардың болды деді – ол астам аласыз - оған қайнаған күріш тамақтандыру (жоқ сынақтар іске болды). Бірнеше күн өткен соң, біз оның органдары өшірмес және ол өліп деді түрлі ветеринария барды – оны босатыңыз!!!! Мен Argus асырылады ретінде, үшінші ветеринария менің қару-жарақ астам матамен, Мен оны үйге алып ешқашан ойлаған. ветеринария оған сұйық берді және қан жүгірді, нәжістің тесттер, Х-сәулелер, Бүкіл жұмыстар, және онда оны сақтап. Сол түні ол деп аталады және былай деді, “Мен таңертең тексеру келетін бір нәрсе күдіктенеді.” Сол түні бойынша ол маған бүкіл нәрсе түсіндірді. Ол сұйықтар қалды және оның бірінші атып алды. Осы тұрғыдан дейін, Менің жұбайым және мен онымен отырған кезекпен өтті, ал, Ол бізге кішкентай жауап берді. ол әлі жеуге емес, өйткені ТжКБ оған үйіне жібергісі жоқ,. Келесі күні, Мен жүріп, мен үйге алып келді оған айтты. Мен келесі жылы оған жеуге жолмен емес еді, егер оны әкелуге уәде, егер ол, ең соңында, келісті 12 сағат. Ол оны алып кезде, ол барлық бізге астам тон мен ТжКБ деді, “Иә, ол үйіне баруға қажет!” Сондықтан ол баяу тамақтану айналасында келді және біз тәтемнің үйіне Рождество салтанатқа көшіп тыныш және біз жасадық барлық абай болған. Қазір бұл ветеринария әрбір алып маған 28 оның атуға арналған күн, күн сайын оған преднизолон беруге және ол қалыпты өмір сүруге болады.

Argus болып табылады 60 фунт, және Percorten әр 2мл берілді 28 ветеринария технологиялар тоғыз ай ішінде күн. Ол бір-екі ай үшін Преднизолон 5 мг алды. Мен табылған бірінші нәрсе преднизолон туралы ақпарат болды. Біз түнде беріп, мен ол таңертең оны алуға тиіс табылған, сондықтан да біз, бұл өзгерді. Содан соң мен мөлшерлеу туралы мақаланы оқып, біз 2.5mg сол төмен алды. Сегізінші ай Мен Аргуса өмір қалыпты емес екенін көрдік. Ол ешқандай spunk болды. Ол вялым көрінген. Ол өмір қарағанда өмір көбірек болды! Мен, ең соңында Интернет тобын тапты сол кезде. Қан сынақтар мен электролиттер - НЕ? Бұл бірде-бір жүргізілуде болды. Ол басқа кадрға уақыт болды, мен ветеринария айтуға барып (кімге Мен бірнеше ай көрген емес). Ол өз тәжірибесін ашу үшін солтүстікке дейін көшіп келген. Мен басқа ветеринария біріне айтуға сұрады. нысанды тиесілі ветеринария осы сынақтар жылына бір рет жасалады және оның салмағы өзгерді, егер Percorten доза ғана өзгерте еді, мен өзім порциясы ешқашан болатынын айтты. Ол маған былай деді бір сөзбен тыңдауға да, мен оған ұсынуға тырысты ақпарат қарап емес еді. Оның көзқарасы мен күшті алуға және телефон қоңырау шалу бастау үшін айтты. Мен телефон күн келесі жұп бірнеше ветеринария сұхбат. Олар барлық Аддисон-ның туралы бәрін білетін. Бір ветеринария, сайып келгенде, мені шақырып, мен оның ештеңе сұрай алмады бұрын, ол кезде электролит мені сұрады (“Lytes”) соңғы сыналды. Ол басқа атып дайын болды және егер көру үшін алдымен төмендетілді қажет екенін біз істеуіміз керек екенін айтқан кезде, Мен бұл менің көріңіз қажет ветеринария білген. Ветеринария маған айтты lytes нәтижелерін алғаннан кейін, «Біз ұзақ күту, ол сондай-ақ таң қаларлық сезініп жоқ, жатыр, ол өте дәрілік астам болып табылады. «Кішкентай ол қаншалықты ұзақ күту білдіңіз! Біз үш айдан астам аптасына бір рет, оның lytes сынақтан. Бұл аздап астам болды 100 оның K, сайып келгенде, ортасында ауқымын жоғары бит дейін алды күн. Ол сол уақытта 0,5 мл оны бастады, келесі бірнеше ай, біз 0.3ml жетті дейін төмендетілді. Бірнеше айдан соң, біз 0.32ml дейін оны қайтаруға қажет. Бұл доза енді көптеген ай үшін үлкен жұмыс істейді. Бұл ветеринария Percorten тамаша болды, бірақ шын мәнінде Преднизон азаюға тиіс емес деп ойлаймын,. Ол мені көріңіз мүмкіндік еді, егер мен оны сұрады, Мен тығыз оны көруге болатынын білмей, және ол келісті. Ол қазір күн сайын 1 мг жатыр.

Ал енді, Мұнда біз, дәрі-дәрмектер оңтайландырылған бар, дерлік 6 жаста, біз ол бірінші кезекте болуы тиіс күшік бар!

 

Біз шілдеде біздің жергілікті баспана Lexie қабылданған 2010. Ол туралы болуы бағаланды 4-5 уақытта айлық. Менің жұбайым және мен оның үйіне әкелді “сот” біздің, ал 2 қыздары жазғы лагерде алыс болды, Менің жұбайым аллергиясы бар және ол қалай әрекет ететінін көргісі қажет-ақ. Жақсы, Мен ол сол баспана жиналады емес деп біз сақтау Lexie болды сәт білетін – жұбайым тек өзінің аллергия өмір сүруге тура келеді!!

Бізбен бірге болу күн ішінде, Lexie құсу және іш өтумен туралы эпизод болды, және ол Шағын ӘЗІРЛЕУ Ұлы теріс сыналған және күні азық-түлік ұстап, содан кейін жұмсақ диетаны бастау үшін нұсқауларды үйге жіберілді ветеринария дүрбелең сапары. Ол қайтадан айыппұл секіргенде, және Далее астам 2 жыл құсу және іш өтумен кездейсоқ жекпе-жектен болуы туралы еді, бірақ ол тым ауыр нәрсе болып көрінетін емес,. Ол бақытты және белсенді болды, және негізінен сау болып көрінген. Көктем мен жаз айларында 2012, біз басқа симптомдары байқаған, goopy көзімен, оның ішінде, құлақ жұқпалар, және тері және аң мәселелері. Ол тым оның лапами Лиза бастады, rawness нүктесіне. асқазан мәселелері жалғастырды және нашарлай болды. Ол жүзеге асыру оңай қатты шаршап, таңертең кезінде ұйықтап еді, тіпті таңғы ас жеуге дейін алуға жалықтырып емес. Желтоқсан айының басында бір сенбі, 2012, біз жергілікті Рождество парад қатысты, содан кейін ит саябағында сапары жасады. Басқа иттер айналасында келді және оған иіскеді ретінде Lexie ғана қаланды – сондықтан Lexie айырмашылығы. Кейінірек сол кеш, Мен онымен ветеринария үшін кейінгі сағат сапармен келді, ол дірілдеп және күлкілі пахнули ретінде (аммиак сияқты). ветеринария оған қарады және алаңдаушылық анық ештеңе көре алмады, және ол нашарлай азайтылады, егер bloodwork үшін келесі күні қайтып деді. Жақсы, Сол түні болды түршігерлік, біз ұйықтауға тырысты Lexie менің аяғына шайқау арқылы. Артқа ветеринария bloodwork келесі күні. Бақытымызға орай, ол bloodwork көргенде менің ветеринария Аддисон-ның күдікті. Осы уақытқа дейін, Lexie өте ауырып болды және сұйықтар мен АКТГ сынау үшін ауруханаға жеткізілді, артынан оң келді, ол.

Оның үйге әкеліп Lexie көтеріп таңғажайып болды, эмоционалдық уақыт, ол мұндай бақыт бізге жүгіріп ТжКБ клиникада құрғақ көз болған жоқ сияқты!! Осы уақытқа дейін, Мен Онлайн Аддисон қоғамдастыққа арқылы көмек тапты және жаңа нәрсе көріңіз дайын болды үлкен ветеринария болды – Төмен Доза Percorten. Бүгін, Lexie болып табылады 70 фунт және қабылдайды 0.4 Percorten мл, Преднизолон оның тәуліктік дозада бірге.

Мен Lexie бекер менің өмірге келді деп санайды. Бұл баспанада тұруға оған белгілі бір өлімді білдірер еді, Мен сенімдімін, және біздің отбасы, ол қажет ерекше қамқорлық оған қамтамасыз ете алады. Өйткені оның, Мен жаңа бар “достар” бүкіл әлемде. Lexie жақсы ешқашан деп адал айта аламын – Аддисон диагнозы жоқ арқылы өлім үкімі болды, бірақ оның орнына жаңа өмір жалдау болды!!

 

Ол болған кезде мен уездік баспанадан Дхармы қабылданған 8 апта ескі. Ол бірі болды 7 күшіктер, бір панасына тұратын. Мен оның задумчивый сипаты оған атындағы; оның көз терең су көрініс. Мен жиі ол тек ана сүйемін алатын тұлға әзіл; ол ух ... дәл осылай болып табылады, тақ. Ол барлық нәрсені қарама-қарсы таптаурын иттің. Ол болған кезде 5 жаста, Мен жұмыстан үйге келді, а сәрсенбіде, табу үшін 7 құсу, мен 4 диареялар. Мен келесі күні таңертең ветеринария оған алды. Келесі астам 3 апта(және бірнеше жүз доллар), менің ветеринария 10+ жыл қан тест жүгіріп, сайып келгенде,, қатерлі ісік диагнозымен бізді үйге жіберді («Тексеру 25 жыл» негізінде), 20 мг преднизолон таблетка шөлмек, және басына симпатикалық Пэт. Мен 2-ші пікірінше барды. Екі апта және бірнеше жүз доллар (көбірек) кейінірек, біз мамандардың толық ауруханада қонды. Жұмыстан кейін, сәрсенбі түнде, Олар сонограмма жасады. Сөйтсе де жоқ жауап; «сарапшы» деп, келесі күні болады. Біреулер Аддисон-ның арналған тестілеу аталған (басқа үшін $250). сонограмма болды $500+, Мен мойындау, Менің тапқырлықтарын соңында болды, Мен ешқандай жауап шексіз сынау үшін төлеуге ұстап алар еді қалай қызық. Мен оған ұйықтап келеді айтып берді, және сонограмма одан әрі түсіндіру үшін күтіңіз, келесі күні.

Келесі күні таңертең, жанында 4:20 таңғы, Менің мойын тақ сезім сезініп. Бұл Дхарма ның тыныс болды, әрең. Оның басшысы менің иық болды, және оның тыныс әлсіз және тұрақсыз екенін түсінеміз маған біраз алды. Кенеттен, Мен оның денесі түршігерлік бұрмалаған түсіндім, а Крендель тұзбен бастап сияқты. Оның көз толығымен бос болды. Мен төсек тон, киім лақтырды, көрпе оған сгреб, және автомобиль жүгіріп. Мен қаланың арқылы қыздыра түседі, біз бұрын түн болды келеді жерге. Бақытымызға орай, Мен олар болды байқамайды болды келеді 24 сағат объект. Мен жасады 45 минуттық сапары 25. Менің қару Дхармы бар есік арқылы жөнелдім ретінде, оның жүрегі тоқтап. Және де оның тыныс жасады. Мен фельдшері оны табыс және деді, «Оған көмектесе сұраймыз».

Кезекші төтенше ветеринария керемет жасады, өмірі мен Дхармы қайта әкелді, кез келген тұрақты бұзылмастан. Бірақ біз әлі күнге дейін онымен дұрыс емес еді білмеген,. АКТГ сынақ жүргізілді, бірақ нәтижесі қабылдауға еді 24 сағат. Олар ол ұзақ еді сенімді болған жоқ. Олар барлау операция жасады, олар сонограмма көрген негізделген. Олар қоқыстануын күдікті. Олар табылған Барлық кросс шағын бүйрек үсті бездерінің болды. Мен ол операция аман қалған білмеймін, қалай. Бір күнде екі керемет.

Келесі, біз күткен. Мен айтты, бұл Аддисон-ның емес еді, егер, содан кейін олар жасай алатын іс жүзінде ештеңе жоқ, Біз қазірдің өзінде үшін сыналған келеді ретінде, және хирургиялық іздеген, барлық бірақ ең түсініксіз.

келесі күні, мені айтып қоңырау шалды кезде ол, шынында, Addison ауруы, Мен бақылаусыз бақытты шерге жылап. Сол сәтте, Біздің ауыр стресс пен азап жиынтығы бедердің су тасқыны маған астам жуылған. Бұл, сайып келгенде,-ден астам болды. Біз, ең соңында, жауап болды.

Мен іс-шаралар осы ретпен көрсетіледі болатынмын, себебі. бұл диагноз жету құны ақша безумный сомасы (Жай ғана қорытынды Tally менің машинада жұмсалған астам болды деп айтуға мүмкіндік) кез келген көрсетуі себеп жеткілікті. Менің жалғыз өкініш Дхарма табандылық түршігерлік шыдамды. Менің жалғыз міндет сол жолда төмен бізге жіберу үшін түпнұсқа ветеринария кешіріп. Бұл тәжірибе махаббат жаңа түрі туралы екі ересек баланың анасы үйретті. Басым бірі, ол міндетті міндетті емес, тіпті.

 

Gracie is a 10 year old 134 pound English Mastiff. Gracie was abused until she was 6 months old. At that time she then went to a loving family. Unfortunately, that life ended all too soon with the tragic accident. The husband and the child of her family were killed in an automobile accident. Gracie comforted the mother for the next 6 ай. The mother then had to move and could not take Gracie with her. This pained her so much. She looked into a rescue group.

The foster mom promised her that she would wait for the perfect family to adopt Gracie. Gracie stayed in foster for much longer than normal.

I had a mastiff who was diagnosed with Addison’s at 7 months old. She was the runt of her litter and was on death’s door when I rescued her. Once we found out she had Addison’s, she lived to 4 ½ жаста. Her kidneys, which were never formed correctly finally gave out on her. She was my first mastiff and I fell in love with the breed despite the issues she had. I decided that I needed to rescue another one.

I found Gracie on the website of the rescue group I had started helping with. I was just drawn to her and her story. I talked to her foster mom for hours about her. We both knew that she was going to come to her forever home with me. She was several hours away so the foster mom and I met halfway.

Right away Gracie came up to me and my daughter and she leaned on my leg and sat on my foot. The lean is everything for a mastiff. If they lean on you they like you. It was love at first sight for me and my kids.
Fast forward to 7 months later, Gracie crashed and could not get up my stairs. My son carried her up and into the car and we rushed her to my wonderful vet. I will never forget that day. Gracie was on IV’s and in a kennel with me sitting on the floor next to her. My vet walked in and sat on an empty kennel. He told me that he was going to do the test for Addison’s or that she could have some type of cancer.

The next day all four of my vets came into the room and told me that she indeed did have Addison’s. One of them said he stayed up half the night looking for mastiffs with AD and there just were not too many (at that time he could find none). They told me they were sorry that I now had my second Addisonian Mastiff.

I told them I was happy that it was indeed Addison’s. I already knew Addison’s was manageable and a dog could live a full and normal life with it. I even had some meds left over from my first girl. My first girl took .8 mg of Florinef 2 times a day. We started Gracie on that dose and kept playing with it over the next year. She finally ended up on 1.5 mg Florinef 2 times per day. She has been on that dose for 7 years now.

No one can tell me that this girl was not meant to come to live with me. Her foster mom had turned down other potential adopters because of the promise she made to Gracie’s owner former owner to find the perfect family.

When Gracie was 4 she somehow got out of my yard by going under my fence. I never thought a 134 pound dog would go under my fence but she did. She got hit by a car and Animal control had to get her by the pole neck chain because she was being aggressive. My neighbor saw animal control with her and told them that she lived with me. They knocked on my door on this Sunday. They had her good side facing me so I did not know she was hit. Then they turned her and she had a deep gash in her chest. My car was in the shop and I had no way to get her to the ER vet. Animal control drove me.

I went running in the door screaming that she had Addison’s.

The vet on call was the husband of one of my vets that cared for Gracie. Gracie was on death’s doors; she went gray and limp. They dosed her with high amounts of prednisone and put in a chest tube. She had air around her lungs. Since the ER vet could talk to my vets that night, the plan was to Gracie to my vet in the AM for surgery. The ER vet was just not comfortable working on a dog with Addison’s.

The next day my wonderful, amazing vets waited until their lunch hour to do her surgery so all four of them could be in there and monitor her. Her sternum was broken and they could not do anything about that. They were able to close the wound and keep her safe. She recovered from that.

I fixed all of my fencing however, from that day forward she is very scared of cars on the roads.

About a year after that, Gracie started to gain lots of weight. My wonderful vets (have I mentioned how much I love my vets) did a thyroid test and sure enough she had low thyroid. The weight came off as soon as she was put on meds and she was back to her happy healthy self.

In 2011, tragedy struck my household. My children’s father was killed in a car accident. Gracie is the kind of dog who reads people so well. She comforted me and my children the same way she did with her first owner.
Gracie continues to be by our side whenever we are feeling down. Once again, no one can tell me that this girl was not meant to be in our lives.

About a year ago Gracie developed acute onset glaucoma and went blind in her left eye. My vets were able to shrink her eye so she would no longer be in pain. She could lose her other eye at any time, but so far the drops I put in her good eye are working.

Gracie also has chronic subcutaneous cysts all over her body. She has two that keep popping and becoming infected. She now takes antibiotics every 30 days for 10 days and that is working well. Because of her age and her Addison’s, the vets and I have chosen not to remove the cysts.

Through all of this, Gracie has always been a fighter and a champion. Nothing gets her down. My vets continue to be amazed by her.

Gracie turned 10 on Feb. 5, 2015.

No one thought she would live this long. She is still a happy girl, gets around great and is the love of my life. She is truly my heart dog.

This is more than a story of a dog with Addison’s; this is a story of a dog that was put on this earth to comfort her families though the good and the very bad times.

Addison’s is just one part of her story but it also shows that a dog with AD can live life to its fullest and get through the tough times also.

 

Kindle is a grey Belgian Shepherd (Tervueren) born in 2007. She was always (hindsight is a wonderful thing) a fussy puppy with food but otherwise normal for the first few years of her life and excelled both in the breed show ring and in her first agility competitions.

In August 2011, she started to appear a little lethargic – seemed fine otherwise but just didn’t have her normal drive in training and was just a bit quiet. A week later, she threw up a whole chicken neck which she had been given for dinner 2 nights prior so off to the vet we went. By this stage her litter sister had just been diagnosed as Typical Addison’s so I made the vet aware but as her sodium and potassium readings were normal, the vet dismissed this possibility. He did pick up an issue with her heart so we had a full heart test done which did show some anomalies in the rhythm. We were referred to the National Veterinary training facility who listened to our story and the first they did was run an ACTH test and bingo we had our answer. Kindle had Atypical Addison’s.

For the next 18 ай, she was maintained on Prednisone alone and got her drive back, continued to compete in agility and was very well indeed. We had moved cities and really fell on our feet finding a relatively young vet who had been really involved with a few Addison’s cases during his first couple of years in practice.

In the December of 2012, we were out of town at a show and she just didn’t seem “right” on the Saturday morning. We whipped her to the vet who did bloods and told me she was in full renal failure and would probably not last the night. Дегенмен, one look at her sodium and potassium levels told me she was in an Addisonian crisis and I convinced the vet that this was what was going on. It is often hard to get out of town vets to listen to you as he did not know her history and also happened not to know anything about Addison’s either. He was great, however, and went along with the mad woman who insisted he write a script for Florinef which I grabbed from the local pharmacy. He looked up starting doses and she stayed at the clinic overnight. I will always be grateful that he listened and tried for me as the prospect of driving around a strange city on a Saturday afternoon trying to find someone who knew about Addison’s really did not appeal.

He rang first thing in the morning to say that she was bouncing around the cage, had ripped out her drip line and was generally being a pain in the butt. He could not get over the difference to the very sick dog who had arrived the previous afternoon. They ended up keeping her in for 48 сағат, at the end of which I think they were well pleased to get rid of her 🙂 . She was “helping” in the kennels and getting cuddles from everyone.

Like most, I have learned a lot about the disease in the years since her diagnosis. She is now a happy, healthy, energetic, nearly 8 year old who screams around like a puppy with absolutely no side effects at all. She is the biggest gannet around food and will eat anything – we now have to be careful she doesn’t get overweight – what a difference!

She retired from agility at 7 years only because she had broken her leg as a 2 year old (she really has been my problem child) and I wanted her to stop before it caused a problem for her later on.

Her medications are just part of our everyday life and you would never know she has the disease. Her Florinef dose is pretty high but it is what it is and she is fine on it. Those out there promoting information and assistance to people with Addison’s dogs are amazing. Thank you all!

 

Skye is a beautiful Tervueren who shares her life with Denise Strom in Sweden. To save you some “googling”, a Tervueren (alternate spelling Tervuren) is a Belgian Shepherd, named after a village in Belgium. Skye now weighs 24kg (53 фунт) and is 6 жаста. She was diagnosed with Typical Addison’s just one year ago early in 2016 at the age of 5. She was treated with Florinef initially and managed very well although her sodium levels were always on the low side.

Then throughout October & November 2016 she suffered numerous bouts of bloody diarrhea. Increased doses of Florinef, up to 0.8mg daily, and extra prednisone failed to prevent recurrences. Denise joined CARE in November and presented Skye’s symptoms while asking for advice. She credits Merrie Gahr Spiekerman who asked if Skye had been checked for pancreatitis. Denise was pondering this possibility when Skye got diarrhea again and this time she could not stand up. Skye was rushed to the Emergency Clinic where they performed a “quick test” which was positive & pancreatitis was later confirmed by the specific cPLI test. Luckily, it was a mild attack. Skye received pain relief, an increase in prednisone, and most importantly, her food was changed to a low fat diet.

Denise waited two months before reporting on Skye’s progress to make sure that all went well. Since the change in diet almost 2 months prior, Skye has been healthy and stable on Florinef 0.6mg and 5mg hydrocortisone, and her electrolytes are great. Denise’s vet is reluctant to reduce the hydrocortisone at this time since Skye has been doing so well.

Skye had never had bloody diarrhea before she got Addison’s so this was one symptom that stood out. Denise wanted to tell Skye’s story because she suspects that Skye is not the only dog with increased susceptibility to bloody diarrhea and/or pancreatitis following an Addison’s diagnosis. Әрине, this may not be applicable to others, and in fact it has not presented as a highly probably issue among the many canine members in CARE, but it is worth bearing in mind.

Skye – Denise S.
Үлкейту үшін суретті басыңыз

Denise sends her sincere thanks to the members of CARE, in particular to Merrie. She notes that the Florinef information in CARE’s files does make reference to avoiding fatty foods, something she was not aware of before.

Daisy is a Jack Russell Schnauzer mix who shares her life with Amanda Hutcheson & her husband Justin. She currently weighs 14.8 lb and is treated with 0.2ml of Percorten every 28 күн. Daisy is roughly 8-10 yrs old, she certainly didn’t come with a birth certificate!

Daisy was picked up from an older couple in Texas who was coming to visit family in Beaufort SC where Amanda lives. They listed her in many online “dogs available” groups with no success. Amanda heard of her and immediately took her in, with her hair completely matted and basically looking & smelling very gross. Daisy was shaved down, bathed, and got a clean bill of health from the vet. She had found her forever family!

Two years later, in March 2014, Daisy got run over by a golf cart driven by Amanda. About a month later, Daisy’s mood started to change, her appetite decreased, and she was dehydrated. A visit to the vet for a steroid shot and some IV fluids seemed to perk her up & she was back to her normal self.

Another month went by and the same things happened again, so back she went to the vet. This time they did bloodwork along with the usual steroid shot & IV fluids. The vet’s conclusion was that everything was perfect.

Another month, and now it’s June. Daisy crashed – hind leg weakness, dehydration, no appetite, not drinking, basically doing nothing. The vet who was contacted told Amanda to bring her in the next morning. Amanda slept in the bathtub with Daisy that night & got her to the vet early the next day. Daisy was barely alive. The team sprang into action to save her and she stayed at the clinic for over a week, fighting to stay alive. The vet suspected it was either Kidney Failure, Cancer, or Addison’s. Thousands of dollars and about a week later, Addison’s was confirmed with the ACTH stim test on June 23, 2014.

Daisy came home weighing only 4.3 фунт. and she was initially treated with Florinef. Amanda joined CARE early in July 2014. After her diagnosis, Daisy had 3 more Addisonian crises throughout the remainder of 2014. Желтоқсанда 3, she was switched to Percorten & daily Prednisone and she has remained stable ever since.

Daisy continues to impress everyone she encounters & loves them all. Florinef is a great option for dogs with Addison’s if their bodies can absorb it & they are on the correct dose. Daisy’s body just couldn’t metabolize it properly.

It’s been an amazing journey over the last two years with everyone that we’ve met in CARE. We are so very thankful that we still have Daisy with us and cannot thank this group enough for the knowledge & understanding everyone has. You all are a blessing and we are glad you all are a part of our lives.

One added note from CARE is that because of her experience with Daisy, Amanda decided to become a vet technician & has only one year left in her studies. Congratulations Amanda, and thank you Daisy.

 

Біз Lucydog қуық инфекциясының бар жүргенін байқап. Менің жұма өшіреді дәрігер оған алды. Ол ол ИМП, сондай-ақ құлақ инфекциясы бар екенін растады. Олар қан аударды, бірақ бұл басқа болар еді, өйткені, менің өтініші бойынша оны жіберу үшін күтті $200. Олар ол жейді емес екенін алаңдаушылық болды, бірақ ол жай ғана жақсы сезінемін, өйткені ол болуы мүмкін ойладым.

Ол антибиотиктер алды және жақсырақ көрінген, бірақ әлі жеп болған жоқ. Ол жер асты дүмпулері / шайқау ие болды, бірақ ол көп болған кезде ауру немесе атап істеу үрдісі. Ол тіпті кемігін сүйек жеуге болмайтын кезде мен алаңдаушылық алуға бастады, дегенмен. Содан кейін біз жұмыста да сәрсенбі болды. Мен үйге келгенімде, Мен горшочек баруға оның питомник жүзеге оған мүмкіндік барып ... және ол тұра алмады. Тіпті оның лапы жерге оларды тегіс алуға ынтымақтасуға алуға мүмкін емес. Мен қобалжу және бірден барып телефонын алды, деп аталатын және деді «Люси жүре алмайды.» Мен, содан кейін ветеринария деп аталады, онда бақытымызға әлі жабылған жоқ еді (олар еді 15 минут) және олар тезірек алып маған.
Уилл сағат жарым кейінірек немесе сондықтан үйге алды, және олар оған тұрақтандыруға мүмкіндігі болды. Олар бұл Аддисон ауруы болуы мүмкін деп ойладым, Бақытымызға орай емдеуге болатын. Ол жас иттер ұсынады, аналық жиі, мен жалпы белгілері көп болды. Әлі күнге дейін, бұл жай ғана ауыр сусыздандыру болуы мүмкін деп ойладым ма. Кейін 2 иттері ауруханада онымен қорқынышты түн ол әлі күнге дейін жүре жеткілікті күшті емес еді, өйткені, қан сынау нәтижелері Аддисон ауруы растады. UTI және құлақ инфекциясы дағдарыс оның денесі итеріп, ол, бәлкім, қайтыс жақын болды (Мен үшін жұмыстың кептеліп еді, егер қандай 45 сол күні минут ұзақ? о құдайым-ай). Бақытымызға орай, ол ай сайын бүрку емдеуге болады, ол өмір бойы қажет бір. Бірақ бұл өмір ұзақ және бақытты болады.

Осылай, Біз әлі күнге дейін оның ауру реттейтін Люси-қызмет мерзімін бар. Бірақ мен осы теріңіз деп хабарлауға қуаныштымын, Люси қатты Мен артымда оның жасушаларында оған сатып былғары шикізатын сүйек chomping отыр. Ал ол, өйткені оның қалпына келтіру Meds туралы IV және супер-жиі жазған емес болды бетіңізді лапой қарағанда басқа, ол өте көп кері бірдей Ol 'Lucydog жасаған. Ал біз оны жақсы көремін. Мен біздің ветеринария оған жылдам және дұрыс диагноз берді және оның аяғынан оған оралды өте ризамын (әдеби) тез.